Περσείδες: Το βράδυ της Κυριακής η πιο εντυπωσιακή βροχή πεφταστέρια

Η πιο θεα­μα­τι­κή θερι­νή ‑αν όχι ετή­σια- βρο­χή από «πεφτα­στέ­ρια», οι διάτ­το­ντες Περ­σεί­δες, θα κορυ­φω­θούν το βρά­δυ της Κυρια­κής 12 Αυγού­στου προς τα χαρά­μα­τα της Δευ­τέ­ρας, στο νυχτε­ρι­νό ουρα­νό της χώρας μας και γενι­κό­τε­ρα του βορεί­ου ημισφαιρίου.

Επει­δή, μάλι­στα, υπάρ­χει Νέα Σελή­νη στις 11 Αυγού­στου, δηλα­δή το φεγ­γά­ρι θα απου­σιά­ζει από τον ουρα­νό, ο οποί­ος θα είναι σκο­τει­νός, θα είναι ευκο­λό­τε­ρο να παρα­τη­ρή­σει κανείς τα φετι­νά «πεφτα­στέ­ρια», που θα αντα­μεί­ψουν όσους ξενυ­χτή­σουν για να τα δουν (με ανα­με­νό­με­νο ρυθ­μό 60 έως 70 την ώρα).

Οι Περ­σεί­δες είναι μια από τις πιο εντυ­πω­σια­κές βρο­χές διατ­τό­ντων του έτους, καθώς τα «πεφτα­στέ­ρια» τους είναι γρή­γο­ρα και φωτει­νά, δια­θέ­το­ντας συνή­θως μακριές πύρι­νες «ουρές». Σύμ­φω­να με τη NASA, το ρεκόρ τους ήταν το 1993, όταν είχαν κατα­γρα­φεί περί­που 300 μετέ­ω­ρα την ώρα, ενώ και πέρυ­σι έφθα­σαν κατά τόπους έως τα 200 μετέ­ω­ρα την ώρα.

Εμφα­νί­ζο­νται σε όλα σχε­δόν τα σημεία του ουρα­νού και όχι σε ένα συγκε­κρι­μέ­νο, μολο­νό­τι φαί­νε­ται να προ­έρ­χο­νται κυρί­ως από τα βόρεια-βορειο­α­να­το­λι­κά, από την περιο­χή του αστε­ρι­σμού του Περ­σέα, από όπου πήραν και το όνο­μά τους.

Τα μετέ­ω­ρα αρχί­ζουν να πέφτουν αραιά από τις 17 Ιου­λί­ου περί­που, πυκνώ­νουν στα­δια­κά και διαρ­κούν έως τις 24 Αυγού­στου. Μετά τα μεσά­νυ­χτα και όσο πιο κοντά στην ώρα που χαρά­ζει, τόσο πιθα­νό­τε­ρο είναι να δει κανείς με γυμνά μάτια τα συγκε­κρι­μέ­να «πεφτα­στέ­ρια» οπου­δή­πο­τε στον ουρανό.

Οι Περ­σεί­δες ‑που κατα­γρά­φη­καν για πρώ­τη φορά από κινέ­ζους αστρο­νό­μους το 36 μ.Χ. — προ­κα­λού­νται από τα σωμα­τί­δια σκό­νης που αφή­νει πίσω της η τερά­στια ουρά, μήκους δεκά­δων εκα­τομ­μυ­ρί­ων χιλιο­μέ­τρων, του κομή­τη 109Ρ/Σουίφτ-Τατλ, που δια­σταυ­ρώ­νε­ται με την τρο­χιά της Γης. Ο κομή­της, ο οποί­ος ανα­κα­λύ­φθη­κε το 1862 από τους αστρο­νό­μους Λιού­ις Σουίφτ και Χόρας Τατλ (των οποί­ων φέρει το όνο­μα), δια­θέ­τει ένα τερά­στιο πυρή­να δια­μέ­τρου περί­που 26 χιλιο­μέ­τρων, πολύ μεγα­λύ­τε­ρο από τον αστε­ροει­δή με διά­με­τρο δέκα χιλιο­μέ­τρων, ο οποί­ος έπε­σε στη Γη πριν από 66 εκατ. χρό­νια και εξα­φά­νι­σε τους δεινόσαυρους.

Ο κομή­της 109Ρ/Σουίφτ-Τατλ είναι το μεγα­λύ­τε­ρο γνω­στό ουρά­νιο σώμα που περ­νά­ει από τη Γη κατά τακτά χρο­νι­κά δια­στή­μα­τα. Για τελευ­ταία φορά εισήλ­θε στην εσω­τε­ρι­κή περιο­χή του ηλια­κού μας συστή­μα­τος το Δεκέμ­βριο του 1992, ενώ χρειά­ζε­ται περί­που 133 χρό­νια για να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει μια πλή­ρη περι­φο­ρά γύρω από τον Ήλιο. Σήμε­ρα βρί­σκε­ται σε από­στα­ση σχε­δόν πέντε δισε­κα­τομ­μυ­ρί­ων χιλιο­μέ­τρων και το επό­με­νο κοντι­νό πέρα­σμα του από τη Γη ανα­μέ­νε­ται το 2126, ενώ δεν φαί­νε­ται να απο­τε­λεί απει­λή για τον πλα­νή­τη μας στο προ­βλέ­ψι­μο μέλλον.

Τα μετέ­ω­ρα, που συνή­θως έχουν βάρος μικρό­τε­ρο από ένα γραμ­μά­ριο, εισέρ­χο­νται στη γήι­νη ατμό­σφαι­ρα με ταχύ­τη­τα σχε­δόν 60 χλμ. το δευ­τε­ρό­λε­πτο και ανα­φλέ­γο­νται σε ύψος περί­που 100 χλμ., οπό­τε και αρχί­ζουν να γίνο­νται ορα­τά από τους παρα­τη­ρη­τές. Καθώς πλη­σιά­ζουν προς το έδα­φος με μεγά­λη ταχύ­τη­τα, δια­λύ­ο­νται από την τρι­βή και την υπερ­θέρ­μαν­ση (1.650 βαθ­μοί Κελ­σί­ου), αφή­νο­ντας πίσω τους φωτει­νά ίχνη.

Το «κλει­δί», σύμ­φω­να με τους ειδι­κούς, για να δει κανείς ‑ακό­μη και να φωτο­γρα­φή­σει- μια βρο­χή διατ­τό­ντων, είναι το οπτι­κό πεδίο του να περι­λαμ­βά­νει ένα όσο γίνε­ται μεγα­λύ­τε­ρο τμή­μα σκο­τει­νού ουρα­νού. Και ασφα­λώς να έχει ελεύ­θε­ρο χρό­νο και υπο­μο­νή, καθώς μπο­ρεί να χρεια­σθεί να περιμένει.