Συμφωνία του Όσλο: Οι Παλαιστίνιοι επαναδιαπραγματεύτηκαν τα πλέον αυτονόητα δικαιώματά τους

13 Σεπτεμ­βρί­ου 1993: Στον κήπο του Λευ­κού Οίκου. Από τη μια πλευ­ρά του τρα­πε­ζιού κάθο­νταν ο τότε ισραη­λι­νός πρω­θυ­πουρ­γός Γιτζάκ Ράμπιν και ο διπλω­μά­της Ούρι Σαβ­νίρ, και από την άλλη ο Για­σέρ Αρα­φάτ, επί χρό­νια τρο­μο­κρά­της στα μάτια του Ισρα­ήλ, και το στέ­λε­χος της PLO Αχμέτ Κου­ρία, υπό τις ευλο­γί­ες του παρι­στά­με­νου αμε­ρι­κα­νού προ­έ­δρου Μπιλ Κλί­ντον, στην τελι­κή πρά­ξη της Ουά­σιγ­κτον επι­κύ­ρω­ναν τη συμ­φω­νία του Όσλο. Ο Γιτζάκ Ράμπιν, ο Για­σέρ Αρα­φάτ και ο Σιμόν Πέρες, το 1994 τιμή­θη­καν για τη συγκε­κρι­μέ­νη συμ­φω­νία με το Νόμπελ Ειρήνης.

Η συμ­φω­νία προ­βλέ­πει την παρο­χή «σχε­τι­κής αυτο­νο­μί­ας στην Οργά­νω­ση για την Απε­λευ­θέ­ρω­ση της Παλαι­στί­νης», που ανα­γνω­ρί­ζε­ται από το Ισρα­ήλ σε αντάλ­λαγ­μα με την επι­κρά­τη­ση ειρή­νης, ενώ παράλ­λη­λα δια­γρά­φε­ται από τη Χάρ­τα της ΟΑΠ άρθρο που ανα­φέ­ρε­ται στην ολο­κλη­ρω­τι­κή κατα­στρο­φή του Κρά­τους του Ισρα­ήλ . Σε πρώ­τη φάση προ­βλέ­πε­ται η απο­χώ­ρη­ση των ισραη­λι­νών στρα­τευ­μά­των από το 60% της Λωρί­δας της Γάζας και ανα­φέ­ρο­νται γενι­κό­λο­γα περαι­τέ­ρω απο­χω­ρή­σεις εντός 5ετίας κατά την οποία θεω­ρη­τι­κώς θα αντι­με­τω­πι­στούν όλα τα ζητή­μα­τα: Των εποί­κων, της Ανα­το­λι­κής Ιερου­σα­λήμ, των προ­σφύ­γων, των ορι­στι­κών συνόρων.

Επί της ουσί­ας, η συμ­φω­νία του Οσλο , όπως απο­δεί­χτη­κε αιμα­τη­ρά, δεν ήταν παρά μια δια­δι­κα­σία επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­σης των απο­φά­σε­ων του ΟΗΕ που όρι­ζαν σαφώς ότι «άνευ όρων ή προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων» ο ισραη­λι­νός στρα­τός οφεί­λει ν’ απο­χω­ρή­σει από το σύνο­λο των κατε­χο­μέ­νων αρα­βι­κών εδα­φών και να δια­λύ­σει χωρίς δεύ­τε­ρη κου­βέ­ντα τους εκα­το­ντά­δες εποι­κι­σμούς, έτσι ώστε να δημιουρ­γη­θούν οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την ίδρυ­ση ανε­ξάρ­τη­του βιώ­σι­μου παλαι­στι­νια­κού κρά­τους. Η συμ­φω­νία του Οσλο, ήταν ένας συμ­βι­βα­σμός, ήταν αδιέξοδη.

Οι Παλαι­στί­νιοι υπό το βάρος και του αρνη­τι­κού, διε­θνώς, συσχε­τι­σμού δύνα­μης μετά την ανα­τρο­πή της ΕΣΣΔ (ο βασι­κός υπο­στη­ρι­κτής της ΕΣΣΔ), ανα­γκά­στη­καν να απο­δε­χτούν να δια­πραγ­μα­τευ­τούν τα πλέ­ον αυτο­νό­η­τα δικαιώ­μα­τά τους, ενώ που­θε­νά στο κεί­με­νο της συγκε­κρι­μέ­νης συμ­φω­νί­ας, αλλά και όσων άλλων «διευ­κρι­νι­στι­κών» κει­μέ­νων ακο­λού­θη­σαν, δεν ανα­φέ­ρε­ται σαφώς η λέξη κατο­χή, κάτι που δημιούρ­γη­σε νέα δεδο­μέ­να στο πεδίο των διπλω­μα­τι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, όπως ο ισραη­λι­νός στρα­τός και οι παρά­νο­μοι εποι­κι­σμοί δημιουρ­γούν καθη­με­ρι­νά νέα δεδο­μέ­να στο έδα­φος μέχρι και σήμερα.

Μετά από αλλε­πάλ­λη­λες ανα­βο­λές, υπα­να­χω­ρή­σεις και κωλυ­σιερ­γί­ες εκ μέρους της ισραη­λι­νής πλευ­ράς, η παλαι­στι­νια­κή απο­γο­ή­τευ­ση κορυ­φώ­νε­ται όταν ο Γιά­σερ Αρα­φάτ τον Αύγου­στο του 2000, στο Καμπ Ντέι­βιντ, αρνεί­ται να απο­δε­χτεί μια «συνο­λι­κή» συμ­φω­νία που δε δίνει στον παλαι­στι­νια­κό λαό παρά κατα­κερ­μα­τι­σμέ­να κομ­μά­τια γης, υπό τη διαρ­κή επι­τή­ρη­ση του ισραη­λι­νού στρα­τού, χωρίς έλεγ­χο των όποιων συνό­ρων και χωρίς καμία ρεα­λι­στι­κή δυνα­τό­τη­τα ανε­ξάρ­τη­της οικο­νο­μι­κής ανά­πτυ­ξης. Η «συμ­φω­νία του Οσλο » κατα­κρη­μνί­ζε­ται σε λου­τρό αίμα­τος, με την έναρ­ξη της δεύ­τε­ρης Ιντι­φά­ντα, το Σεπτέμ­βρη του 2000, που ο ισραη­λι­νός στρα­τός μεθο­δι­κά κλι­μά­κω­σε δολο­φο­νώ­ντας άοπλους δια­δη­λω­τές, επα­να­κα­τα­λαμ­βά­νο­ντας θέσεις στη Δ. Οχθη και στη Γάζα, επι­βάλ­λο­ντας φονι­κούς αποκλεισμούς.

Το Ισρα­ήλ προ­χώ­ρη­σε σε κατο­χή και νέων εδα­φών, στη δημιουρ­γία εποι­κι­σμών και στην περι­κύ­κλω­ση των όποιων ενα­πο­μει­νά­ντων παλαι­στι­νια­κών εδα­φών από το γνω­στό τεί­χος της ντρο­πής, έτσι που οι Παλαι­στί­νιοι να είναι μόνι­μα πολιορ­κη­μέ­νοι. Οι Παλαι­στί­νιοι είναι παγι­δευ­μέ­νοι μέσα σε 760 χιλιό­με­τρα από τοί­χους, μια φυλα­κή που εμπο­δί­ζει την ελεύ­θε­ρη κυκλο­φο­ρία, αρνεί­ται δικαιώ­μα­τα και χωρί­ζει οικο­γέ­νειες. Για να μην ανα­φέ­ρου­με ότι οι παρά­νο­μοι εποι­κι­σμοί στη Δυτι­κή Όχθη έχουν αυξη­θεί σε υπερ­βο­λι­κό βαθ­μό, με πολ­λές παλαι­στι­νια­κές κοι­νό­τη­τες να έχουν χάσει παντε­λώς την πρό­σβα­ση στη γη και τους πόρους, από τους οποί­ους εξαρ­τώ­νται για να επι­βιώ­σουν. Ουσια­στι­κά έχει δια­μορ­φω­θεί μια κατά­στα­ση που στα­δια­κά οδη­γεί στη γενο­κτο­νία ενός ολό­κλη­ρου λαού.

Τελευ­ταία ενέρ­γεια στην προ­σπά­θεια του Ισρα­ήλ και των συμ­μά­χων της να κάψουν να κάψουν τη λύση της σύστα­σης ενός ανε­ξάρ­τη­του παλαι­στι­νια­κού κρά­τους με πρω­τεύ­ου­σα την Ανα­το­λι­κή Ιερου­σα­λήμ, για αυτό που αγω­νί­ζε­ται και ματώ­νει τόσα χρό­νια ο Παλαι­στι­νια­κός λαός,  η μετα­φο­ρά της αμε­ρι­κα­νι­κής πρε­σβεί­ας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ.

Η λύση στο Παλαι­στι­νια­κό είναι μία. Να δημιουρ­γη­θεί ένα ανε­ξάρ­τη­το παλαι­στι­νια­κό κρά­τος στα εδά­φη του 1967, με πρω­τεύ­ου­σα την Ανα­το­λι­κή Ιερου­σα­λήμ. Να γκρε­μι­στεί το τεί­χος που υπάρ­χει. Το κρά­τος που θα δημιουρ­γη­θεί να είναι κυριο­λε­κτι­κά ανε­ξάρ­τη­το και όχι ένα κρά­τος που θα απο­τε­λεί στην ουσία παράρ­τη­μα του Ισρα­ήλ , όπου τα πάντα στη ζωή των κατοί­κων εξαρ­τώ­νται από το Ισρα­ήλ . Γι’ αυτό οι λαοί της περιο­χής να σηκώ­σουν ακό­μα περισ­σό­τε­ρο το ανά­στη­μά τους στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή δρά­ση του Ισρα­ήλ , συνο­λι­κά στον ιμπε­ρια­λι­σμό και τους συμ­μά­χους του σε κάθε χώρα. Οι λαοί δεν έχουν τίπο­τα να χωρί­σουν. Παν­στρα­τιά αλλη­λεγ­γύ­ης στους Παλαιστίνιους!