Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τους πρέπει να τους θυμόμαστε… Γιώργος Χουρμουζιάδης

Γιώργος Χουρμουζιάδης : 26 Νοεμβρίου 1932- 16 Οκτωβρίου 2013, Θεσσαλονίκη

«Γεν­νή­θη­κα στη Θεσ­σα­λο­νί­κη και θα ήθε­λα να πεθά­νω στην Κεντρι­κή Ασία, ακρι­βώς πάνω στο Δρό­μο του Μετα­ξιού. Άρχι­σα να γρά­φω από οκτώ χρο­νώ. Στην αρχή έγρα­φα κρυ­φά, προ­σευ­χές και βωμο­λο­χί­ες. Ύστε­ρα εκθέ­σεις ιδε­ών, ποι­ή­μα­τα. Απο­πει­ρά­θη­κα να γρά­ψω κι ένα μυθι­στό­ρη­μα: “Το κορί­τσι με τα γκρί­ζα μαλ­λιά”. Από τότε δε στα­μά­τη­σα να γρά­φω παντού και τα πάντα. Διη­γή­μα­τα, θεα­τρικά μονό­πρα­κτα, σενά­ρια, αρχαιο­λο­γι­κά άρθρα, βιβλιο­κρι­σί­ες, δια­λέ­ξεις, δοκί­μια, ευθυ­μο­γρα­φή­μα­τα, συστα­τι­κές επι­στο­λές, εγκυ­κλο­παι­δι­κά λήμ­μα­τα, ανα­κοι­νώ­σεις για επι­στη­μο­νι­κά συνέ­δρια, πολι­τι­κές προ­κη­ρύ­ξεις και πολι­τι­κά άρθρα, επι­φυλ­λί­δες σε εφη­με­ρί­δες, στί­χους για λαϊ­κά τρα­γού­δια, χαι­ρε­τι­σμούς για πολι­τι­κές συγκε­ντρώ­σεις, ακό­μα και για ένα γάμο στο Ασχα­μπάτ, όπου με είχα­νε καλέ­σει, όταν επι­σκέ­φτη­κα το Τουρ­κμε­νι­στάν…. Και σε έναν τοί­χο, όταν ήμου­να πρό­σκο­πος, έγρα­ψα με μεγά­λα κόκ­κι­να γράμ­μα­τα “Σ΄ αγα­πώ”. Κι όσο περ­νά­ει ο και­ρός γρά­φω αστα­μά­τη­τα, για­τί εκεί­νο που θέλω να γρά­ψω δεν το έγρα­ψα ακό­μα! Κι όταν πια δεν έχω τι άλλο να γρά­ψω, θα πάρω το Δρό­μο του Μεταξιού»!

Έτσι περι­γρά­φει την αγά­πη του για το γρά­ψι­μο ο Γιώρ­γος Χουρ­μου­ζιά­δης, ο προϊ­στο­ρι­κός αρχαιο­λό­γος, ο πανε­πι­στη­μια­κός καθη­γη­τής, ο συνε­πής αγω­νι­στής, ο δια­νο­ού­με­νος που διά­λε­ξε κι αυτός να φύγει σήμε­ρα και για πάντα…

(Το «κλέ­ψα­με» και το ανα­δη­μο­σιεύ­ου­με από  το facebook, τη σελί­δα της κ. Πηνε­λό­πης Καμπά­κη Βουγιουκλή)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο