Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ένα ακόμη αντικουβανικό… «ρεπορτάζ» — Του Αλέκου Χατζηκώστα

 

Γεγο­νός συνη­θι­σμέ­νο για όσους/ες όλα αυτά τα χρό­νια δεν ανέ­χο­νται το γεγο­νός ότι μία νησιω­τι­κή χώρα, λίγα μίλια από τις ΗΠΑ, πραγ­μα­το­ποί­η­σε σοσια­λι­στι­κού χαρα­κτή­ρα επα­νά­στα­ση και που παρά τις τερά­στιες δυσκο­λί­ες παρα­μέ­νει ΟΡΘΙΑ!

Κάνου­με λόγο για το είδος εκεί­νο της δημο­σιο­γρα­φί­ας που έχει ταχτεί ανε­πι­φύ­λα­κτα –και πέρα από δηλώ­σεις- με την πλευ­ρά αυτών που πολε­μούν την Κού­βα και το λαό της. Μία δημο­σιο­γρα­φία που προ­βά­λει με τα πιο μελα­νά χρώ­μα­τα την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ενώ πίσω από τα υπαρ­κτά προ­βλή­μα­τα που υπάρ­χουν απο­κρύ­πτει τις πραγ­μα­τι­κές τους αιτίες.

Ας γίνου­με συγκεκριμένοι!

Στο ΒΗΜΑ (5/5/2024) δημο­σιεύ­ε­ται «ρεπορτάζ»με τίτλο «Τρο­φή, ρεύ­μα, ελευ­θε­ρία» (της Μαρί­λιας Παπα­θα­να­σί­ου) και υπό­τι­τλο» Εξή­ντα πέντε χρό­νια μετά την επα­νά­στα­ση του Κάστρο, η Κού­βα βρί­σκε­ται σε πρω­το­φα­νή οικο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή περιδίνηση».

Από το «ρεπορ­τάζ» αυτό γίνε­ται προ­σπά­θεια να εμφα­νι­στεί η Κού­βα ότι έχει ένα «ανε­λεύ­θε­ρο καθε­στώς», ότι είναι υπό «κατάρ­ρευ­ση» , και πως εκεί πραγ­μα­το­ποιού­νται μαζι­κές εκδη­λώ­σεις δια­μαρ­τυ­ρί­ας. Και όλα αυτά με αφορ­μή τον μαζι­κό φετι­νό γιορ­τα­σμό της Εργα­τι­κής Πρω­το­μα­γιά εκεί…

  1. Αντί να κατα­φεύ­γει σε διά­φο­ρα σενά­ρια θα μπο­ρού­σε η αρθρο­γρά­φος να μελε­τή­σει την εφη­με­ρί­δα του Κ.Κ «Γκράν­μα», όπου εκεί θα μπο­ρού­σε με πλή­ρη δια­φά­νεια να δια­βά­σει ανα­λυ­τι­κά και με διά­θε­ση πάντα ουσια­στι­κής αυτο­κρι­τι­κής, την κατά­στα­ση που υπάρ­χει, τις επι­τυ­χί­ες, τα προ­βλή­μα­τα, τα λάθη, τις προ­σπά­θειες και τις δυσκο­λί­ες. Αντί γι’αυτό χρη­σι­μο­ποιεί για τα όσα υπο­στη­ρί­ζει, δύο «πηγές». Η μία είναι ένας κάποιος Μαξ «53 χρο­νών, το όνο­μά του δεν είναι πραγ­μα­τι­κό, τα στοι­χεία του συνο­μι­λη­τή μας είναι στη διά­θε­ση της εφη­με­ρί­δας, που εργά­ζε­ται εδώ και σχε­δόν είκο­σι χρό­νια στον τομέα του του­ρι­σμού». Η δεύ­τε­ρη είναι η «κου­βα­νή συγ­γρα­φέ­ας Καρ­λα Σουά­ρες που ζει τα τελευ­ταία 25 χρό­νια στη Ευρώ­πη». Προ­φα­νώς και τα παρα­πά­νω δεν μπο­ρούν ν’ απο­τε­λούν αντι­κει­με­νι­κές «πηγές» και μάλι­στα να στή­νε­ται με βάση αυτές ολο­σέ­λι­δο ρεπορτάζ!
  2. Ανα­φε­ρό­με­νη στην κατά­στα­ση δεν κάνει κου­βέ­ντα ουσια­στι­κή για τις αιτί­ες. Προ­σπα­θεί όλα να τα φορ­τώ­σει στο «κομ­μου­νι­στι­κό καθε­στώς» που είναι «ανε­λεύ­θε­ρο» και ουσια­στι­κά «στρα­το­κρα­τού­με­νο» καθώς και σε «κατα­στρο­φι­κούς χει­ρι­σμούς». Για το εμπάρ­γκο που έχει από την πρώ­τη στιγ­μή επι­βλη­θεί από τις ΗΠΑ και που είναι πραγ­μα­τι­κά εγκλη­μα­τι­κό και σκλη­ραί­νει καθη­με­ρι­νά, η αρθρο­γρά­φος όχι μόνο δεν το καταγ­γέλ­λει αλλά προ­σπα­θεί και να το «προ­σπε­ρά­σει». Γρά­φει χαρα­κτη­ρι­στι­κά: «…Το αμε­ρι­κά­νι­κο εμπάρ­γκο που έχει επι­βλη­θεί στη Κού­βα από το 1962, συνε­χί­ζε­ται παρά τις δηλώ­σεις του αμε­ρι­κα­νού Μπα­ράκ Ομπά­μα κατά την ιστο­ρι­κή επί­σκε­ψη του στο νησί το 2016 ότι πρέ­πει να αρθεί…». Και όμως πολύ καλά γνω­ρί­ζει τις οικο­νο­μι­κές και όχι μόνο επι­πτώ­σεις από αυτό αν και ανα­φέ­ρει πλευ­ρές (π.χ ελλεί­ψεις σε βρε­φι­κό γάλα)
  3. Δεν υπάρ­χει καμία ανα­φο­ρά για τις επι­τυ­χί­ες της Κού­βας κάτω από εξαι­ρε­τι­κά δύσκο­λες συν­θή­κες. Γρά­φει για παρά­δειγ­μα για τις επι­πτώ­σεις της πρό­σφα­της παν­δη­μί­ας στον του­ρι­σμό. « Οι κατα­στρο­φι­κοί χει­ρι­σμοί της σε μια απο­λύ­τως ελεγ­χό­με­νη από το κρά­τος οικο­νο­μία και πρό­σφα­τα η παν­δη­μία που στέ­ρη­σε από τη Κού­βα τα έσο­δα από τα εκα­τομ­μύ­ρια των του­ρι­στών…». Εδώ φυσι­κά «ξεχνά» να ενη­με­ρώ­σει για την τερά­στια επι­τυ­χία στη αντι­με­τώ­πι­ση της παν­δη­μί­ας στη χώρα (και με δικά της εμβό­λια) αλλά και τη βοή­θεια που προ­σέ­φε­ρε σε δεκά­δες χώρες στον τομέα αυτό!

Θα μπο­ρού­σα­με να ανα­φερ­θού­με και σε άλλες πλευ­ρές του «ρεπορ­τάζ» . Απλά να υπο­γραμ­μί­σου­με για μία ακό­μη φορά ότι η Κού­βα δεν είναι μόνη της, ότι το “Τα σκυ­λιά γαβγί­ζουν, αλλά το καρα­βά­νι προ­χω­ρά”  και πως χρέ­ος κάθε δημο­σιο­γρά­φου, ανε­ξάρ­τη­τα από τις ιδε­ο­λο­γι­κές του από­ψεις, του­λά­χι­στον ν’ απαι­τή­σει – με την πένα του- να στα­μα­τή­σει το εγκλη­μα­τι­κό εμπάρ­γκο των ΗΠΑ!

 

Χει­ρό­γρα­φα θανά­του, νου­βέ­λα νουάρ του Αλέ­κου Χατζηκώστα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο