«Τραβήξανε ψηλά πολύ ψηλά, δύσκολο και να χαμηλώσουνε…»(1)

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Πριν πολ­λά χρό­νια έγρα­φε ο Μίκης στον Γρη­γό­ρη Μπιθικώτση:

«Γρη­γό­ρη. Διά­βα­σα με κατά­πλη­ξη ότι πρό­κει­ται να τρα­γου­δή­σεις στα «Δει­λι­νά» τον «Ύμνο της Επα­να­στά­σε­ως». Νομί­ζω ότι είσαι αρκε­τά μεγά­λος για να κατα­λα­βαί­νεις τι πρό­κει­ται να κάνεις. Πόσες ευθύ­νες επω­μί­ζε­σαι και σε τι σοβα­ρούς κιν­δύ­νους μπαί­νεις. Κάθι­σε σπί­τι σου με αξιο­πρέ­πεια. Μην γκρε­μί­ζεις με μια κλω­τσιά αυτό που χτί­σα­με μαζί τόσα χρό­νια. Μην ακούς τους κερ­δο­σκό­πους και τους προ­σκυ­νη­μέ­νους. Μη ρίχνεις στον βούρ­κο το όνο­μά σου και το όνο­μα των παι­διών σου, που σε λίγο θα ντρέ­πο­νται για σένα. Κάνε τον άρρω­στο. Φύγε για το εξω­τε­ρι­κό… Για­τί αν εσύ ο Μπι­θι­κώ­τσης, το πρω­το­πα­λί­κα­ρο του Θεο­δω­ρά­κη, γίνεις επί­ση­μος τρα­γου­δι­στής της Δικτα­το­ρί­ας τρα­γου­δώ­ντας αυτό το άθλιο κατα­σκεύ­α­σμα, θα πρέ­πει να ξέρεις ότι θα γίνεις ο πιο αχά­ρι­στος και τιπο­τέ­νιος προ­δό­της που γέν­νη­σε ο Λαός μας…

Από τότε, πέρα­σε μισός αιώ­νας. Με την μου­σι­κή του Μίκη και τη φωνή του Γρη­γό­ρη ονει­ρευ­τή­κα­με, ερω­τευ­τή­κα­με, δακρύ­σα­με στα στά­δια. Το τρα­γού­δι τους κυμά­τι­ζε, λες, τις κόκ­κι­νες σημαί­ες μας όλα αυτά τα χρό­νια καθώς βαδί­ζα­με στις δια­δη­λώ­σεις. Η μου­σι­κή των ονεί­ρων, των πόθων, των ελπί­δων, των αγώ­νων μας. Ο Συν­θέ­της του Εθνι­κού Ύμνου της Παλαι­στί­νης, του Μαουτ­χά­ου­ζεν που έγι­νε εθνι­κό τρα­γού­δι του Ισρα­ήλ, του «Κάντο Χενε­ράλ» των λατι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κων αγώ­νων. Το αρι­στουρ­γη­μα­τι­κό «Άξιον Εστί», ο «Επι­τά­φιος» των δικών μας νεκρών, Η «Όμορ­φη Πόλη» που πρέ­πει κι ίσως κάπο­τε κατα­φέ­ρου­με να χτί­σου­με. Στ’ όνει­ρο αυτής της «Πόλης» και το βρα­βείο Λένιν που άξια «μας» πρό­σφε­ρε η Σοβιε­τι­κή Ένωση.

Κάπο­τε Μίκη έγρα­ψες πως νιώ­θεις «σαν θωρη­κτό στη λίμνη των Ιωαν­νί­νων». Σήμε­ρα τα πράγ­μα­τα είναι χει­ρό­τε­ρα. «Θάλασ­σες μας ζώνουν, κύμα­τα μας κλειούν, σ’ άγριους βρά­χους πάνω τα νιά­τα μας φρου­ρούν…». Σχε­δόν όπως τότε στο ημί­φως του δωμα­τί­ου στην Ικα­ρία της εξο­ρί­ας που μαζί με τους συνε­ξό­ρι­στους στή­να­τε στο μεγα­λείο της στιγ­μής αυτούς τους στίχους.

Αλλά, «…Στων φρου­ρών το πεί­σμα θα στα­θού­με ορθοί, στις καρ­διές ατσά­λι φλό­γα στην ψυχή…», τρα­γού­δη­σε κόσμος πολύς. Και την μπα­γκέ­τα την κρά­τα­γες εσύ Μίκη.

Αγα­πη­μέ­νε μας Μίκη, «κάθι­σε σπί­τι σου με αξιο­πρέ­πεια. Μην γκρε­μί­ζεις με μια κλω­τσιά αυτό που χτί­σα­με μαζί τόσα χρό­νια. Μην ακούς τους κερ­δο­σκό­πους και τους προ­σκυ­νη­μέ­νους…». Συ, άλλω­στε, είπας!

Μην τους χαρί­ζε­σαι Μίκη. Όσο κι αν σε πριο­νί­ζουν το έργο σου δεν απα­ξιώ­νε­ται, δεν σβή­νει, δεν ακυ­ρώ­νε­ται. Όσο το μπόι κι αν μαζέ­ψει, το «Ανά­στη­μα» του μεγά­λου συν­θέ­τη των αγώ­νων παραμένει.

Δεν ξέρω αν «Για κάποιον μες στον κόσμο είν’ αργά», αλλά, έστω κι έτσι, εμείς μαζί σου θα τραγουδάμε:

«Ποιος τη ζωή μου,
ποιος παραφυλά
στου κόσμου τα στενά
ποιος σημαδεύει;
πού πήγε αυτός που
ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ
και να πιστεύει;»

1. Γιάν­νης Ρίτσος

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ