Όπου και να συμβαίνει πονάει…

Δύο παι­διά Rohingya ξαπο­σταί­νουν εν μέσω βρο­χής στα ριζο­χώ­ρα­φα κοντά στα σύνο­ρα της Μιαν­μάρ με το Μπα­γκλα­ντές στο οποίο προ­σπα­θούν να βρουν κατα­φύ­γιο (Πηγή φωτό: Καθημερινή)

Περί­που 270.000 Ροχίν­γκια (μέλη της μου­σουλ­μα­νι­κής μειο­νό­τη­τας) που φεύ­γουν από τη Μιαν­μάρ για να γλι­τώ­σουν από τη βία στη χώρα τους έχουν ανα­ζη­τή­σει κατα­φύ­γιο στο Μπαν­γκλα­ντές τις τελευ­ταί­ες εβδο­μά­δες, δήλω­σε σήμε­ρα η εκπρό­σω­πος της Ύπα­της Αρμο­στεί­ας του ΟΗΕ για τους Πρό­σφυ­γες (UNHCR)

Ο ξερι­ζω­μός όπου και να συμ­βαί­νει, πονά­ει. Πονά­ει και μας εξορ­γί­ζει. Και μας θυμώ­νει. Όμως, είναι χρή­σι­μο να μην ξεχνά­με ότι οι «περι­πέ­τειες» μειο­νο­τή­των έχουν αξιο­ποι­η­θεί για την προ­ώ­θη­ση δια­φό­ρων ιμπε­ρια­λι­στι­κών σχε­δια­σμών (π.χ. πόλε­μοι σε Βαλ­κά­νια κ.τ.λ.), όπως και ότι η Νοτιο­α­να­το­λι­κή Ασία απο­τε­λεί πεδίο σφο­δρών αντα­γω­νι­σμών, μετα­ξύ κέντρων όπως οι ΗΠΑ και η Κίνα.