Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

24 Ιουλίου 1944: Ολοκαύτωμα της οδού Μπιζανίου

22 ΙΟΥΛΙΟΥ 1944

Ύστε­ρα απ΄ένα χρό­νο, τον ίδιο μήνα, μια μέρα πριν ένα καμιό­νι με 50 αγω­νι­στές ξεκι­νά από το ματο­βαμ­μέ­νο Χαϊ­δά­ρι. Σ’ ένα πλά­τα­νο εκεί στο πευ­κό­φυ­το Χαρ­βά­τι κρε­μά­στη­καν οι ήρω­ες. «Πεθαί­νου­με για τη λευ­τε­ριά. Για την πατρί­δα. Χτυ­πά­τε πιο δυνα­τά. Ζήτω η Ελλά­δα». Στο πλα­τά­νι θα μπει μια πινα­κί­δα με τα ονό­μα­τα. Έξι απ’ αυτούς ήταν μαθη­τές ΕΠΟ­Νί­τες: ο Κώστας Ξεφτί­λης, ο Π. Καρ­γά­κος, ο Η. Γρη­γο­ρά­κος, ο Β. Φρα­γκού­λης, ο Αντ. Ραυ­τό­που­λος και ο Στέλ. Πολίτης.

Τον ίδιο μήνα στην Καλ­λι­θέα, δέκα λεβέ­ντες μέσα σε ένα σπί­τι*, κυκλω­μέ­νοι πολε­μούν όλη νύχτα. Η Καλ­λι­θέα άγρυ­πνη παρα­κο­λου­θεί κι η Αθή­να αφου­γκρα­ζε­ται. Οι προ­δό­τες με τους Γερ­μα­νούς απ’ έξω φωνά­ζουν: «Παρα­δο­θεί­τε» κι από μέσα απα­ντούν: «Ο ΕΛΑΣ δεν παρα­δί­νε­ται. Ο ΕΛΑΣ πεθαί­νει». Πολέ­μη­σαν απ’ τη νύχτα ως τα χαρά­μα­τα. Το σπί­τι έγι­νε κάστρο κι όταν στα­μά­τη­σε η μάχη, οι υπε­ρα­σπι­στές όλοι νεκροί.

Το πρωί οι δια­βά­τες στά­θη­καν προ­σο­χή, οι γριού­λες άνα­ψαν καντί­λι. Τα χέρια των παι­διών έγρα­ψαν συν­θή­μα­τα. Και στον τοί­χο γρά­φτη­καν τα ίδια λόγια που στο­λί­ζουν το κάστρο του Υμητ­τού: «Κάστρο δεν ήταν μ’ άντε­ξε σαν κάστρο ολά­κε­ρη μια μέρα».

 

(Από το περιο­δι­κό της ΕΠΟΝ «Νέα Γενιά»)

_______

* Σπίτι στην οδό Μπιζανίου

Στις 23 και 24 Ιού­λη δυνά­μεις του Ι Συντάγ­μα­τος του ΕΛΑΣ αντι­με­τω­πί­ζουν το μηχα­νο­κί­νη­το τάγ­μα του Μπου­ρα­ντά και ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες που έκα­ναν επι­δρο­μή στην Καλ­λι­θέα και τους απωθούν.

Στις 24/7 1.000 περί­που Γερ­μα­νοί και ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες κυκλώ­νουν την Καλ­λι­θέα και τους γύρω συνοι­κι­σμούς για να πιά­σουν ομή­ρους. Στις συγκρού­σεις που ακο­λού­θη­σαν με τον ΕΛΑΣ, μια ομά­δα 8 ΕΛΑ­Σι­τών περι­κυ­κλώ­θη­καν στο σπί­τι αρ.10 της οδού Μπι­ζα­νί­ου και επί 5 ώρες απέ­κρουαν τις επι­θέ­σεις του εχθρού απορ­ρί­πτο­ντας κάθε πρό­τα­ση για παρά­δο­ση. Όλοι προ­τί­μη­σαν να πέσουν νεκροί: ο Γιάν­νης Ιωα­κει­μί­δης (17 ετών), ο Σπύ­ρος Που­λη­μέ­νος (17 ετών), ο Δημή­τρης Γαλά­τσος (19 ετών), ο Δημή­τρης Βασι­λειά­δης (19 ετών), ο Ιορ­δά­νης Παπα­δό­που­λος (20 ετών), ο Στέ­λιος Βιτζέν­τζος (20 ετών), ο Γιώρ­γης Γυμνό­πο­λος (21 ετών) και ο Γαβρι­ήλ Μυρι­δι­νός (25 ετών).

Την επο­μέ­νη πάνω από 3.000 λαού πήραν μέρος στη κηδεία των ηρώ­ων της οδού Μπι­ζα­νί­ου. Ο κόσμος, που στην πορεία πολ­λα­πλα­σιά­στη­κε, στά­θη­κε γονα­τι­στός και έψα­λε το πέν­θι­μο εμβα­τή­ριο (902.gr).

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο