9 Φεβρουαρίου 1978: Η μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων στις ΗΠΑ

Στις 9 Φλε­βά­ρη του 1978, στις πρώ­τες σελί­δες όλων των αμε­ρι­κά­νι­κων εφη­με­ρί­δων, γίνε­ται λόγος για κίν­δυ­νο παρά­λυ­σης όλης της χώρας εξαι­τί­ας της συνε­χι­ζό­με­νης απερ­γί­ας των ανθρα­κω­ρύ­χων που συνε­χι­ζό­ταν για 72η μέρα. Ο Πρό­ε­δρος των ΗΠΑ Τζί­μι Κάρ­τερ, παρεμ­βαί­νει προ­σω­πι­κά. Αφ’ ενός, ζητά­ει από τους εργο­δό­τες να μετα­βά­λουν κάποιους από τους όρους των συμ­βά­σε­ων εργα­σί­ας και, αφ’ ετέ­ρου, κατα­φεύ­γει στο νόμο Χάρ­τλεϊ — Ταφτ που παρέ­χει στις κρα­τι­κές αρχές το δικαί­ω­μα να ανα­στεί­λουν μια απερ­γία επί 80 μέρες και να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν αυτό το διά­στη­μα για δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με στό­χο τη σύνα­ψη μιας συμφωνίας.Η απερ­γία των Αμε­ρι­κα­νών ανθρα­κω­ρύ­χων ήταν η μεγα­λύ­τε­ρη στα χρο­νι­κά του κλά­δου από άπο­ψη διάρ­κειας, μαζι­κό­τη­τας, μαχη­τι­κό­τη­τας και επι­πτώ­σε­ων. Αρχι­σε στις 5 Δεκέμ­βρη του 1977 από την Ενω­ση Ανθρα­κω­ρύ­χων των ΗΠΑ. Οι ανθρα­κω­ρύ­χοι εξε­γεί­ρο­νται αρνού­με­νοι να δεχτούν τρεις όρους στις νέες συμ­βά­σεις εργα­σί­ας που προ­τεί­νουν οι εργο­δό­τες. Ο πρώ­τος είναι η μεί­ω­ση των επι­δο­μά­των ανθυ­γιει­νού επαγ­γέλ­μα­τος σε μια κατη­γο­ρία εργα­ζο­μέ­νων όπου οι πιθα­νό­τη­τες ανα­πη­ρί­ας ή χρό­νιων παθή­σε­ων των πνευ­μό­νων είναι εξαι­ρε­τι­κά υψη­λές. Δεύ­τε­ρος όρος, που αντι­με­τω­πί­ζε­ται με καχυ­πο­ψία, είναι η καθιέ­ρω­ση πριμ παρα­γω­γι­κό­τη­τας. Τρί­τος όρος, τα χρη­μα­τι­κά πρό­στι­μα που επι­διώ­κει να επι­βά­λει η εργο­δο­σία για τις «αδι­καιο­λό­γη­τες» απου­σί­ες εργα­ζο­μέ­νων κατά τη διάρ­κεια των απεργιών.

Από τις πρώ­τες μέρες φαί­νε­ται ότι η απερ­γία αυτή θα είναι μια σκλη­ρή μάχη μετα­ξύ εργο­δο­τών και εργα­ζο­μέ­νων. Οι ιδιο­κτή­τες των ανθρα­κω­ρυ­χεί­ων, προ­σπα­θώ­ντας να εκμε­ταλ­λευ­τούν τα εσω­τε­ρι­κά προ­βλή­μα­τα του ιστο­ρι­κού συν­δι­κά­του των ανθρα­κω­ρύ­χων, τηρούν αδιάλ­λα­κτη στά­ση. Ομως οι εργα­ζό­με­νοι επι­δει­κνύ­ουν αξιο­θαύ­μα­στη ενό­τη­τα και αντο­χή. Από το δεύ­τε­ρο μήνα της απερ­γί­ας οι επι­πτώ­σεις στην οικο­νο­μία των ΗΠΑ παίρ­νουν δρα­μα­τι­κές δια­στά­σεις. Σε πολ­λές πόλεις παρου­σιά­ζο­νται δια­κο­πές στην ηλε­κτρο­δό­τη­ση ενώ, εξαι­τί­ας των ενερ­γεια­κών ελλεί­ψε­ων, αρκε­τές βιο­μη­χα­νί­ες ανα­γκά­ζο­νται να κάνουν περι­κο­πές στην παρα­γω­γή τους ή και να τη δια­κό­ψουν εντελώς.

Στις 24 του Φλε­βά­ρη, ύστε­ρα από 81 μέρες απερ­γί­ας, οι εκπρό­σω­ποι των εργο­δο­τών υπο­χω­ρούν και δέχο­νται τρο­πο­ποι­ή­σεις στους όρους των συμ­βά­σε­ων. Ωστό­σο, μια δυσά­ρε­στη έκπλη­ξη περι­μέ­νει τον Κάρ­τερ και τους εργο­δό­τες, καθώς οι εργα­ζό­με­νοι αρνού­νται να υπο­χω­ρή­σουν και συνε­χί­ζουν με πεί­σμα την απερ­γία τους. Στις 25 Μάρ­τη του 1978 οι ανθρα­κω­ρύ­χοι τερ­μα­τί­ζουν την απερ­γία τους, που διήρ­κε­σε 110 μέρες και επι­στέ­φουν στην εργα­σία τους έχο­ντας πετύ­χει την υπο­γρα­φή τριε­τών συμ­βά­σε­ων εργα­σί­ας που προ­βλέ­πουν αύξη­ση του ωρο­μι­σθί­ου κατά 2,4 δολά­ρια. Ετσι, το μέσο ημε­ρο­μί­σθιο των ανθρα­κω­ρύ­χου δια­μορ­φώ­νε­ται από 62,4 σε 81,6 δολά­ρια, αυξη­μέ­νο κατά 30%. Μια μεγά­λη νίκη.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης