Τι κι αν είναι Άνοιξη…
Τι κι αν είναι Απρίλης…
Δύστοκοι τούτοι οι μήνες…
χωρίς αρώματα, χωρίς φιλιά στα χείλη!
Κι η ζωή μας, μια λεχώνα που σκιαμαχεί μέσα στους ερήμους δρόμους της πόλης, έχοντας κρυμμένο στον κόρφο της, σαν άγιο μυρωμένο φυλαχτό, το δελτίο κυκλοφορίας.
Δεν μου πρέπει να δεκαρολογώ.
Δεν θέλω να βυζάξω απ’ αυτό το γάλα.
Νείρομαι τη Χίμαιρα κι όχι τα κάλπικα τιμαλφή που μου επιβάλλουν να κρεμάσω πάνω μου.
Τα χέρια, μου τα έχουν δέσει…μα η ψυχή μου πεταρίζει σαν κοριτσόπουλο που παίρνει το πρώτο της ερωτικό χάδι.
Γκρεμίζω με τη σκέψη μου τους μίζερους και άχρωμους τοίχους της φυλακής μου, κι αποδιδράσκω στα πέρατα της οικουμένης.
…Και φωνάζω μ’ όλη τη δύναμη της φωνής μου “είμαι λεύτερηηηηη”…
…Κι αναπνέω…
…Και παίρνω ζωή…
…Και παίρνω δύναμη…
…Κι ανταμώνω με τα αδέρφια μου…παιδιά όλα απ’ την ίδια μάνα, ίδιο το αίμα μας!
Ίδιες οι χειροπέδες που μας είχαν περάσει, ίδιοι οι καημοί, οι θυσίες, τα δάκρυα… ίδιοι και οι αγώνες μας!
Και τα χέρια μας πλέκονται σαν υφάδι,
και γίνονται γροθιά που σηκώνει το ανάστημά της για ψωμί, νερό, ειρήνη και ισοτιμία! Η δύναμή μας είναι το πανανθρώπινο υφάδι των λαών… πολύχρωμο και δίκαια μοιρασμένο!
Τι ομορφιά έχει αυτός ο κόσμος όταν αγκαλιάζονται οι άνθρωποι και τα όνειρα πλιαγιάζουν μαζί κάτω από τον ίδιο ουρανό!!!
Νείρομαι τη Χίμαιρα…
…Και θα την συνεχίσω να την αναζητώ…
ΜΑΡΙΝΑ Τ. ΤΣΩΡΟΥ
