Δημήτρης Φιλελές: «Ανόμημα», «Νόσος Χ», «Παραμύθια»

Ανό­μη­μα

 Η πιο πιστή σύντρο­φος, η αφή
η τρο­φός των αισθήσεων
κατα­δι­κά­στη­κε ερήμην
σε εγκλεισμό
σε απομόνωση
σε απολύμανση
σε αποστείρωση
απο­φεύ­γε­ται της χει­ρα­ψί­ας η εγκαρδιότητα
απα­γο­ρεύ­ε­ται των χει­λιών η ερω­τι­κή σύναψη
διώ­κε­ται των σωμά­των η γονι­μο­ποιός τριβή

μα πάλι άδι­κο δεν το βρίσκω
την οφει­λή της να εξοφλήσει
στο ταμιευ­τή­ριο των συναισθημάτων
του ανο­μή­μα­τος την ποινή
με αξιο­πρέ­πεια να εκτίσει
αφού παρά­νο­μα αφοσιώθηκε
στη χρό­νια καταμέτρηση
κίβδη­λων νομισμάτων

αν και του σωφρο­νι­στι­κού συστήματος
τα δρα­κό­ντεια μέτρα
σπα­νί­ως αποδίδουν
και οι πρώ­ην κατάδικοι
μονί­μως υπο­τρο­πιά­ζουν. 

Νόσος Χ

 Μακρύς ο δρό­μος που διανύσαμε
από τον άγνω­στο θεό μέχρι την άγνω­στη νόσο
πλά­σμα­τα αλε­σμέ­να με του υπαρκτού
και του ανύ­παρ­κτου  τη ζύμη
με τα στι­βα­ρά υλι­κά του φθαρ­τού και του άφθαρτου
στα χέρια μας υψω­μέ­να πάνω απ’ το κεφά­λι μας
να μας σκε­πά­ζουν κάπο­τε σαν πέπλο προστατευτικό
να μας τρο­μά­ζουν το πιο πολύ
με του σκό­τους τη ρομφαία
είμα­στε η ευθύ­νη, ο σπό­ρος και ο σπορέας
είμα­στε η αιτία, το γεγο­νός και το αποτέλεσμα
είμα­στε η αρχή και το τέλος
ζού­με το ενδιάμεσο
είναι ο μόνος χρό­νος που έχουμε
να πάψουμε
να φοβό­μα­στε ό,τι αγνοούμε.

Παραμύθια

 Τα παρα­μύ­θια μιλούν για τέρατα
απο­κρου­στι­κά, γιγαντόσωμα
δασύ­τρι­χα, με κεφά­λια πολλαπλά
δόντια κοφτε­ρά και ουρές θηριώδεις
όπλα που ξέρουν φωτιά και σαΐ­τες δηλητηριώδεις
που άλλο­τε κάποιο παλι­κά­ρι γεν­ναίο τα εξολοθρεύει
κι άλλο­τε πάλι ένα φιλί αρκεί
απ’ το κακό τους ριζι­κό να τα γλιτώσει

όμως στην επο­χή της άκρα­της τεχνολογίας
τα τέρα­τα είναι πλέ­ον μικροσκοπικά
και στην εμφά­νι­ση αδιάφορα
άκα­κα μπο­ρείς να πεις πως φαίνονται
κι άλλες φορές, πολ­λές φορές, το μάτι δεν τα πιάνει
ούτε κι ο νους τα βάνει
έτσι όπως ύπου­λα μέσα μας γλιστρούν
και με δηλη­τή­ριο ποτί­ζουν του μυα­λού το κύτταρο
για να νομί­ζει πως ό,τι πράτ­τει είναι υγιές
και – πάνω απ’ όλα – λογικό
στην κοι­νω­νία να το αποδίδει
σε κοι­νή απο­δο­χή να προτρέπει
και – ακό­μη χει­ρό­τε­ρα – να επιβάλλει.