Γιάννης Σμίχελης: «Είμαι» «Η τρέλα της ενέργειας»

Είμαι

Όλα τα ψάχνω και δεν πιστεύω σε τίποτα
Είμαι μια πιθα­νό­τη­τα που αναζητά
την εκπλήρωση,
Στην συνο­μω­σια του σύμπαντος
συμ­βάλ­λει κι αυτή
Απο ένα ενδε­χό­με­νο να γίνει πράξη
Αλή­θεια στα στη­θια του νεοπλαστου
σώμα­τος της

Είμαι μια υπό­θε­ση δίχως λέξεις
Με μια σιω­πή σε λατι­νι­κό ερωτηματικό
Σαν σκου­λα­ρί­κι κρέμεται
Και ψάχνει τ αυτί εκείνο
να του ψυθιρισει
Ότι μόνο σαν πνιγ­με­νη υποψία
στα σκο­τά­δια της σερνεται

Είμαι μια απελ­πι­σία που δεν παί­ζει ζάρια
Τρε­κλι­ζει από την μέθη του πόνου
Ξεψυ­χι­σμε­νη μπρος στις κλει­στές πόρτες
Προ­σεύ­χε­ται στο σύμπαν
Έχει πια το αγρί­μι της εκπαιδευσει
Να ιχνη­λα­τει τα σκιω­δη πεδία της μοναξιάς
Και να τρέ­φε­ται με τα τρα­γού­δια της χαρμολυπης

Είμαι το φιλί που δάκρυσε
Η συνου­σία του χωρισμού
Και η φυγη της αγάπης
Η οργή στην προδοσία
Και η έκρη­ξη μπρος στην δειλία
Το μισό που τυφλω­με­νο από το πάθος
περι­φέ­ρε­ται ανα­ζη­τώ­ντας τον εαυ­τό του
Το ανεκ­πλή­ρω­το που ψάχνει την πίστη
Και η ιδέα που ακό­μη δεν έχει όνομα

Η τρέλα της ενέργειας

Πάντα λάτρευα τον κόσμο
Τον λαϊ­κό άνθρω­πο σε πλη­θώ­ρα μορ­φών και συμπεριφορών
Με τέτοιο τρό­πο που να γίνε­ται ένα
Δηλα­δή λαός
Κι όμως ενώ λες είμαι μαζί του
ένα τερά­στιο χάσμα μας χωρίζει
κι αδυ­να­τού­με να σμίξουμε
Απί­στευ­τη μονα­ξιά, δίχως καμιά πληγή
Μια τρα­γι­κό­τη­τα σε έκστα­ση που κανείς δεν μπο­ρεί να την δει
Ενώ έτσι γεύ­ε­ται και συλ­λαμ­βά­νει την ουσία
Καθώς συχνά το μυα­λό μου καίγεται
στην σύλ­λη­ψη μιας ιδέας
κι έτσι την κατακτά
Για­τί πια δεν σκέ­φτε­ται αλλά διαισθάνεται
Και η μεγα­λύ­τε­ρη από­λαυ­ση είναι όταν
Ο νους νιώ­θει απερίφραστα
Και οι αισθή­σεις σκέφτονται
Τότε η διαί­σθη­ση εξακοντίζεται
Εγώ εξαϋλώνομαι
Και λυτρώνομαι
Απί­στευ­το βίωμα
Παρα­λή­ρη­μα ολοκλήρωσης
Δίχως να μπο­ρείς να πεις λέξη
Εκεί­νη την στιγ­μή της απειροσύνης
Κι αυτή η εξα­ΰ­λω­ση δεν είναι τίπο­τα άλλο
παρα η καθα­ρή μορ­φή της ουσί­ας μου
Ενέργεια
Διά­χυ­ση παντού
Σ όλα
Ταυτόχρονα