Ολυμπιάδα, μύθοι, κλισέ και στο βάθος ο αθλητισμός

Γρά­φει ο 2310net //

Οι Ολυ­μπιά­δες προ­σπα­θούν να δια­τη­ρή­σουν ένα μύθο, αυτόν του ευγε­νούς αντα­γω­νι­σμού. Κάθε δια­φη­μι­στι­κό σποτ χρυ­σού χορη­γού που σέβε­ται τον εαυ­τό του έχει μοντά­ρει μερι­κές στιγ­μές fair play και τις έχει οικειο­ποι­η­θεί ως αξί­ες που δήθεν πρε­σβεύ­ει. Μαζί με τον ευγε­νή αντα­γω­νι­σμό γεν­νιέ­ται και ο αρχέ­γο­νος μύθος του ήρωα αθλη­τή που ξεπερ­νά τις αντι­ξο­ό­τη­τες και κερ­δί­ζει τη διάκριση.

Η αλή­θεια είναι ότι μέσα στον τερά­στιο όγκο των αγω­νι­σμά­των, τους χιλιά­δες αθλη­τές που αντα­γω­νί­ζο­νται, τις άπει­ρες αθλη­το­ώ­ρες που λαμ­βά­νουν χώρα, γεν­νιού­νται τέτοιες στιγ­μές. Απο­λύ­τως ανθρώ­πι­νες, απο­λύ­τως φυσιο­λο­γι­κές για όποιον έχει ασχο­λη­θεί έστω και λίγο με κάποιο άθλη­μα. Για­τί ότι­δή­πο­τε ανθρώ­πι­νο δεν είναι ξένο στον αθλη­τι­σμό. Εκεί μέσα βρί­σκε­ται η χαρά, ο σεβα­σμός, η υπε­ρο­ψία, η βία.

Το πρό­βλη­μα στον αθλη­τι­σμό ξεκι­νά­ει όταν μπαί­νει το απάν­θρω­πο. Αυτό που θέλει τους αθλη­τές καλο­κουρ­δι­σμέ­νες μηχα­νές, ποτι­σμέ­νες με ό,τι χωρά­ει ο χημι­κός νους. Αθλη­τές ντο­πα­ρι­σμέ­νους, πριν από τα ανα­βο­λι­κά, με το μικρό­βιο της επι­τυ­χί­ας με κάθε τρό­πο. Επι­τυ­χία που έχει γίνει συνώ­νυ­μο της κερ­δο­φο­ρί­ας και του στα­ρι­λι­κιού. Γήπε­δα-αρέ­νες όπου ο πρώ­τος είναι πρώ­τος και ο δεύ­τε­ρος τίπο­τα. Χορη­γοί-ντα­βα­τζή­δες που ελέγ­χουν τα πάντα: τι φορά­νε, τι δηλώ­νουν και πως χτε­νί­ζο­νται οι αθλητές.

Ωστό­σο το πιο εξορ­γι­στι­κό είναι νομί­ζω η δημο­σιο­γρα­φι­κή και όχι μόνο βλα­κεία που συνο­δεύ­ει τις μετα­δό­σεις και τα ρεπορ­τάζ. Εκτός από τα κλι­σέ που ακού­με σε κάθε περί­πτω­ση, έχου­με να αντι­με­τω­πί­σου­με τις μετα­φυ­σι­κές, εθνι­κι­στι­κές βλα­κεί­ες για την ελλη­νι­κή ψυχή και τα λοιπά.

Το πιο αστείο όμως είναι η ευκο­λία με την οποία μετα­μορ­φω­νό­μα­στε όταν δια­κρί­νε­ται κάποιος Έλλη­νας αθλη­τής. Παλιά ήμα­σταν αρσι­βα­ρι­στο­λό­γοι, αργό­τε­ρα γίνα­με ενορ­γα­νο­γυ­μνα­στο­λό­γοι, στι­βο­λό­γοι και φυσι­κά πάντα μπα­σκε­τι­κοί. Τώρα γέμι­σε ο τόπος με σκο­πο­βο­λο­λό­γους, οι οποί­οι μέχρι χτες δεν ήξε­ραν αν υπάρ­χει αυτό το αγώ­νι­σμα στην Ολυ­μπιά­δα και σήμε­ρα δια­μαρ­τύ­ρο­νται για­τί δεν υπάρ­χουν χώροι για σκοποβολή.

Αλλά ακό­μα κι αυτή την έλλει­ψη, την αντι­με­τω­πί­ζουν με τη λογι­κή της ανά­θε­σης: Από συζη­τή­σεις που παρα­κο­λού­θη­σα σε ίντερ­νετ και ραδιό­φω­να τις προη­γού­με­νες ημέ­ρες κατά­λα­βα το εξής: Μεγά­λη μάζα του κόσμου δεν θέλει αθλη­τι­κές εγκα­τα­στά­σεις για να έχου­με όλοι πρό­σβα­ση στην άθλη­ση, τα παι­διά στον οργα­νω­μέ­νο, ομα­δι­κό και ατο­μι­κό αθλη­τι­σμό και γενι­κά να βάλου­με τον αθλη­τι­σμό στη ζωή μας με τέτοιο τρό­πο ώστε αύριο να υπάρ­χουν περισ­σό­τε­ροι αθλη­τές, αλλά καλύ­τε­ρα γήπε­δα για τους υπάρ­χο­ντες πρω­τα­θλη­τές ώστε να πάνε να μας φέρουν περισ­σό­τε­ρα μετάλ­λια για να μπο­ρού­με εμείς να ανα­τσου­τσου­ρί­ζου­με υπε­ρή­φα­να καθώς αρά­ζου­με στον κανα­πέ σπά­ζο­ντας το ένα ρεκόρ χολη­στε­ρί­νης πίσω από το άλλο.

Ίσως η πραγ­μα­τι­κή επι­τυ­χία, το πραγ­μα­τι­κό μετάλ­λιο που θα είχε πραγ­μα­τι­κή αξία θα ήταν αυτό του ευγε­νούς αντα­γω­νι­σμού μετα­ξύ των χωρών για το ποια θα μετα­τρέ­ψει τον αθλη­τι­σμό απο προ­νό­μιο των λίγων εκλε­κτών σε πραγ­μα­τι­κή μαζι­κή, ανθρώ­πι­νη δια­δι­κα­σία. Μέχρι τότε, ο πραγ­μα­τι­κός αθλη­τι­σμός θα κρύ­βε­ται στο βάθος του γεμά­του χρή­μα­τα και συμ­φέ­ρο­ντα πηγα­διού που στε­ρεύ­ει κάθε τετραετία.