«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου»

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //
Συγ­γρα­φέ­ας 

Αμ… δε… που κρε­μά­ται μόνο σήμε­ρον επί ξύλου. Οκτώ ολό­κλη­ρα χρό­νια ο Ελλη­νι­κός Λαός βρί­σκε­ται στον Σταυ­ρό του μαρ­τυ­ρί­ου. Τα πρώ­τα χρό­νια κάρ­φω­σαν τις παλά­μες του, κι αργό­τε­ρα με ακάν­θι­νο στε­φά­νι στό­λι­σαν (μάτω­σαν) το μέτω­πό του και πριν το «τετέ­λε­σται» τον πότι­σαν με χολή και ξύδι.

Παμπό­νη­ροι επιού­νοι, άθλιοι και φαρι­σαί­οι, υπο­κρι­τές και ψευ­δο­λό­γοι, φερέ­φω­να του Πόντιου Πιλά­του, από τον Άννα στον Καΐ­ά­φα κυκλο­φο­ρού­σαν οδη­γη­μέ­νοι από τους Ιούδες.

- Και ο ουρα­νός έμει­νε ακλό­νη­τος και τα θεμέ­λια της Γης δεν σείστηκαν.

- Το βασα­νι­στή­ριο συνε­χί­ζε­ται και φως στο τού­νελ δεν υπάρχει.

Μέσα από το ψέμα και την αυτα­πά­τη βαδί­ζει προς το χάος η Ελλη­νι­κή κοι­νω­νία και η λύση δεν βρί­σκε­ται στα λαϊ­κά συσ­σί­τια και τους κάδους των σκουπιδιών.

- Κομ­μά­τια και θρύ­ψα­λα τα όνει­ρα της νεο­λαί­ας για κάποιο μέλ­λον φωτεινό.

Κομ­μά­τια και θρύ­ψα­λα τα όνει­ρα της αγρο­τιάς και της εργα­τιάς για μια καλύ­τε­ρη ζωή.

…………………………………………

Το ειδυλ­λια­κό φόντο του Καστε­λό­ρι­ζου ένα ανοι­ξιά­τι­κο πρω­ι­νό ήταν η αρχή της κατα­στρο­φής. Και ένα «Καλό κου­ρά­γιο» — που να φαντα­στού­με τι εννο­ού­σε- ο οικο­νο­μι­κός επί­τρο­πος της Ε.Ε Όλι Ρεν και τα μνη­μό­νια το ένα με το άλλο μπή­κα­νε (ακάν­θι­νο) στε­φά­νι στις καρ­διές και τις ζωές μας.

- Δεν μας φτά­νει το χάλι μας, χρό­νια τώρα ζού­με με την αγω­νία και το άγχος για το πώς πάνε οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις. Θα έλθει η συμ­φω­νία; — η κάθε συμ­φω­νία θα είναι εις βάρος μας — θα έρθει επι­τέ­λους η αξιο­λό­γη­ση, θα ανα­πνεύ­σου­με επι­τέ­λους ανε­ξάρ­τη­τα, θα νοιώ­σου­με επι­τέ­λους ελεύ­θε­ροι, θα απαλ­λα­γού­με επι­τέ­λους από αυτόν τον δηλη­τη­ριώ­δη βρα­χνά; Υπάρ­χει διέ­ξο­δος; Υπάρ­χει μέλ­λον; Υπάρ­χει προοπτική;

- Ναι… και βεβαί­ως. Ναι, υπάρ­χει. Ο γενι­κός ξεση­κω­μός του Λαού, η λαϊ­κή συσπεί­ρω­ση και συμ­μα­χία, ένα μεγά­λο ΟΧΙ στα σχέ­δια και τις επι­διώ­ξεις τους. Ένα μεγά­λο ΟΧΙ στις ψευ­δο­λο­γί­ες και τις αυτα­πά­τες τους.

Αγώ­νας και η Νίκη θα είναι δική μας.