«Προοριζόταν για το μαυσωλείο του πάπα Ιουλίου Β΄. Η εκτέλεση του μνημείου σταμάτησε πολλές φορές και περιορίστηκε πολύ η σημασία του αρχικού σχεδίου, που βασάνιζε τον καλλιτέχνη επί σαράντα χρόνια. Επειδή αυτή η ιδέα δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, θα ήταν πολύ δύσκολο να φανταστούμε πώς είχε συλλάβει ο καλλιτέχνης το σύνολο.
(…) Ξεκινώντας από τον ακατέργαστο όγκο άρχισε να δουλεύει το ανδρικό γυμνό, θέμα που αποτελεί γι’ αυτόν το ανώτατο στοιχείο της πλαστικής ζωντάνιας. Η αρμονία της λυγερής αυτής μορφής στηρίζεται σε τρία σημεία, τους αγκώνες και το λυγισμένο γόνατο, που μάς βοηθούν να εκτιμήσουμε την έκτασή του σε ύψος, σε πλάτος και σε βάθος. Ο δούλος σφαδάζει σ’ έναν σπασμό πόνου που η ατονία του οφείλεται περισσότερο στην αδράνεια του υλικού παρά στο σφιγμένο γύρω από το στήθος σκοινί.
Ο καλλιτέχνης εξουσιάζει το μάρμαρο και αφαιρεί το σκληρό στοιχείο χάρη σε μια κατασκευή άκρας τελειότητας. Στέκεται κάπως στις μακρές προεξοχές των εξογκωμένων μυών, δημιουργώντας εντυπώσεις συνεχείας που θυμίζουν τις λεπτότητες του Πραξιτέλη».
Πηγή: “Τα μεγάλα μουσεία του κόσμου – Λούβρο”, εκδ. Mondadori-Φυτράκης
Ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους όλων των εποχών ―ο μεγαλύτερος δημιουργός της Αναγέννησης― γλύπτης, αρχιτέκτονας και ποιητής, ο Μιχαήλ Άγγελος, έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα, στις 18 Φλεβάρη του 1564. Στα δημοφιλέστερα έργα του συγκαταλέγονται οι νωπογραφίες που φιλοτέχνησε για το Παπικό παρεκκλήσι του Βατικανού (Καπέλα Σιξτίνα), το άγαλμα του Δαβίδ και η Πιετά (αποκαθήλωση) στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου, στη Ρώμη.
Επιμέλεια: Οικοδόμος
