Το τείχος του Βερολίνου

Γρά­φει ο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Το τεί­χος του Βερο­λί­νου κτί­στη­κε αστρα­πιαία τις πρω­ι­νές ώρες της 13ης του Αυγού­στου 1961. Περί­ερ­γη η αίσθη­ση όταν κινεί­σαι στην πόλη και αντι­λαμ­βά­νε­σαι ότι το ένα σου πόδι είναι στο δυτι­κό και το άλλο στο ανα­το­λι­κό Βερο­λί­νο. Μια αυλή που χωρί­ζε­ται στα δύο. Ενας δρό­μος που χωρί­ζει δύο δια­φο­ρε­τι­κούς κόσμους. Δε μου άρε­σε. Δε θελω ένα κόσμο που θα χωρί­ζε­ται από τείχη.

Ένα ερώ­τη­μα ερχό­ταν. Για­τί; Επρε­πε να γίνει; Σκέ­φτο­μαι όσα έχω ακού­σει και δια­βά­σει. Κάνω έναν απο­λο­γι­σμό όσων έγι­ναν μετά την πτώ­ση του τεί­χους. Κατά και­ρούς με αφορ­μή το τεί­χος επι­χει­ρεί­ται μια προ­σπά­θεια να σπι­λώ­σουν ένα κοι­νω­νι­κό σύστη­μα, που με όλες τις αδυ­να­μί­ες του, είχε στο επί­κε­ντρό του τον άνθρω­πο και τις ανά­γκες του. Μια παρα­χά­ρα­ξης της ιστο­ρί­ας. Να μπουν στο ίδιο τσου­βά­λι ο φασι­σμός και ο κομ­μου­νι­σμός. Επι­χει­ρεί­ται να εμφα­νι­στεί ως “ολο­κλη­ρω­τι­σμός” και “αντι­δη­μο­κρα­τι­κή πρά­ξη” της ΓΛΔ το αυτο­νό­η­το δικαί­ω­μά της να υπε­ρα­σπι­στεί την ύπαρ­ξή της. Απο­κρύ­πτο­νται τα πραγ­μα­τι­κά αίτια ανέ­γερ­σής του.

Ο διε­θνής συσχε­τι­σμός δυνά­με­ων το 1945 που οδή­γη­σε στο να χωρι­στεί όχι μόνο μια χώρα, η Γερ­μα­νία, αλλά και μια πόλη που βρι­σκό­ταν ολό­κλη­ρη στην Ανα­το­λι­κή Γερ­μα­νία και στη συνε­χή προ­σπά­θεια υπο­νό­μευ­σης. (Το Δυτι­κό Βερο­λί­νο ήταν μια πόλη σε μια άλλη χώρα και πολύ μακριά από τη χώρα που ανήκε).

Δεν είχε προ­λά­βει να τελειώ­σει ο Β΄ Παγκό­σμιος Πόλε­μος και ο καπι­τα­λι­σμός ξεκί­νη­σε τον λεγό­με­νο «Ψυχρό Πόλε­μο». Οι δύο Γερ­μα­νί­ες έγι­ναν το επί­κε­ντρό του. Το επί­κε­ντρο της σύγκρου­σης των δύο παγκό­σμιων κοι­νω­νι­κών συστη­μά­των, του σοσια­λι­σμού και του καπι­τα­λι­σμού. Η Δυτι­κή Γερ­μα­νία και πιο άμε­σα το Δυτι­κό Βερο­λί­νο έγι­νε η βάση της υπο­νό­μευ­σης της Λαϊ­κής Δημο­κρα­τί­ας Γερ­μα­νί­ας και γενι­κά των σοσια­λι­στι­κών καθεστώτων.

«Εκτός από το άνε­το και συνε­χές πέρα­σμα κατα­σκό­πων και δολιο­φθο­ρέ­ων, η κατα­λή­στευ­ση ανθρώ­πι­νων και οικο­νο­μι­κών πόρων της Λαϊ­κής Δημο­κρα­τί­ας έπαι­ζαν σημα­ντι­κό ρόλο στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια. Όπως είχε ομο­λο­γή­σει σχε­τι­κά ο δυτι­κο­γερ­μα­νός σοσιαλ­δη­μο­κρά­της καθη­γη­τής Φρ. Μπά­α­ντε, ‘’σε έναν ορι­σμέ­νο βαθ­μό, η ευη­με­ρία μας είναι ένα απο­τέ­λε­σμα των δια­κρί­σε­ων εις βάρος της ΓΛΔ’’» (902.gr). Όλη η κατά­στα­ση δημιουρ­γού­σε σοβα­ρούς κιν­δύ­νους για τη ΓΛΔ, ακό­μη και για την κρα­τι­κή της υπόσταση.

Αυτό το τεί­χος έπε­σε. Η ζωή των Γερ­μα­νών δεν έγι­νε καλύ­τε­ρη. Στη θέση του όμως υψώ­θη­καν ταξι­κά τεί­χη, πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κά για τους εργα­ζό­με­νους και στις δύο πλευ­ρές του τεί­χους. Την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα της καπι­τα­λι­στι­κής παγκο­σμιο­ποί­η­σης τη ζού­με κι εμείς. Αυτά που σήμε­ρα εφαρ­μό­ζο­νται στην Ελλά­δα υλο­ποιού­νται από χρό­νια στη Γερ­μα­νία. Τη βαρ­βα­ρό­τη­τα και τους πολέ­μους της νέας τάξης μετά την ανα­τρο­πή του σοσια­λι­σμού τη γεύ­τη­καν αρκε­τοί λαοί στα τελευ­ταία 20 περί­που χρόνια.