Ούτε ένα δάκρυ δεν περισσεύει για 16 εκατομμύρια θύματα του καπιταλισμού στη Ρωσία από το 1991

Γρά­φει ο Πάνος Αλε­πλιώ­της //

Πώς θα ονόμαζε κανείς ένα σύστημα που μειώνει την ζωή των ανθρώπων κατά 13 χρόνια;

Κλαί­νε ακό­μη με μαύ­ρα δάκρυα οι παπα­γά­λοι του καπι­τα­λι­σμού στις Σου­η­δι­κές εφη­με­ρί­δες για τα ”θύμα­τα του κομ­μου­νι­σμού” με αφορ­μή τα 100χρονια της Επα­νά­στα­σης. Κανέ­να όμως δάκρυ για τα θύμα­τα μετά την ανα­τρο­πή. Σαν να μην υπήρ­ξαν ούτε υπάρ­χουν ακόμη.

Η ανα­τρο­πή του συστή­μα­τος στην Σ .Ένω­ση και στις άλλες χώρες είχε τέτοιες συνέ­πειες που μόνο με την επι­δη­μία AIDS στην Ν. Αφρι­κή μπο­ρεί να συγκρι­θεί γρά­φει ο κοι­νω­νιο­λό­γος καθη­γη­τής του Cambridge, Göran Therborn στο βιβλίο του ” Η Ανι­σό­τη­τα σκοτώνει ”.

Μυριά­δες άνθρω­ποι έχα­σαν όλα τα υπάρ­χο­ντα και την δου­λειά τους και βρέ­θη­καν στο δρό­μο. 40 εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι βρέ­θη­καν κάτω από το όριο της φτώ­χειας το 90. Η κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση κατέρ­ρευ­σε και οι μετο­χές- κου­ρέ­λια του δημο­σί­ου που μοί­ρα­σε ο Γιέλ­τσιν αγο­ρά­στη­καν από τους νεό­πλου­τους καπι­τα­λι­στές για ένα μπου­κά­λι βότ­κα. Η ανερ­γία εκτο­ξεύ­τη­κε όταν έκλει­σαν σε μια μέρα οι βιο­μη­χα­νί­ες, όποιες δεν άφη­ναν κέρ­δος στους ολι­γάρ­χες. Η θνη­σι­μό­τη­τα αυξή­θη­κε κατά 49% όταν οι ολι­γάρ­χες κατέ­λα­βαν όλη την δημό­σια περιου­σία και απο­τε­λεί­ω­σαν την δημό­σια υγεία και περί­θαλ­ψη. Σε αριθ­μούς αυτό σημαί­νει πως πέθα­ναν πρό­ω­ρα 16 εκα­τομ­μύ­ρια (!) Ρώσοι από το 1991.

Από τον μέσο όρο ζωής τα 71,4 χρό­νια για τους άντρες έπε­σε στα 58 χρό­νια το προσ­δό­κι­μο ζωής. Αυτό σημαί­νει πρα­κτι­κά ότι οι περισ­σό­τε­ροι Ρώσοι δεν προ­λα­βαί­νουν να δουν σύντα­ξη και τα εγγό­νια να γνω­ρί­σουν παπ­πού­δες. Πώς θα ονό­μα­ζε κανείς ένα σύστη­μα που μειώ­νει την ζωή των ανθρώ­πων κατά 13 χρό­νια; Πως θα ονό­μα­ζε η ιστο­ρία τους πολι­τι­κούς που θα έχτι­ζαν αυτό το σύστη­μα; Πως θα ονό­μα­ζε τους δημο­σιο­γρά­φους που αυτό το ονο­μά­ζουν ελευθερία;

Ογδό­ντα, άνθρω­ποι δολο­φο­νού­νταν κάθε μέρα στα χρό­νια μετά την ανα­τρο­πή, την δεκα­ε­τία του 90, στις μάχες των μαφιών γρά­φει ο Claes Eriksson στο βιβλίο του « Ολι­γάρ­χες » Ακό­μη και σήμε­ρα τα ποσο­στά εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας είναι από τα πιο ψηλά στον κόσμο. 14.000 γυναί­κες δολο­φο­νού­νται από τους άντρες τους κάθε χρό­νο. Το αδί­κη­μα της οικια­κής βίας έχει απο­συρ­θεί από τον ποι­νι­κό Κώδι­κα για­τί δεν έχει νόη­μα, λένε στην Ρωσία. Αλκο­ο­λι­σμός 500.000 νεκροί τον χρό­νο, AIDS, αυτο­κτο­νί­ες, κατα­κό­ρυ­φη άνο­δο του συντε­λε­στή ανι­σό­τη­τας από 0.27 σε 0,46 ανά­με­σα σε άντρες και γυναί­κες γρά­φει η δημο­σιο­γρά­φος Kaisa Ekis Ekman.

Οι βιβλιο­θή­κες έκλει­σαν και ένας λαός μορ­φω­μέ­νος και μεγα­λω­μέ­νος στο διά­βα­σμα τις είδε μπρο­στά του να γίνο­νται καζί­νο και πορνομάγαζα.

Να πού­με στα από­νε­ρα για τους 135.000 νεκρούς όταν το ΝΑΤΟ βρή­κε την ευκαι­ρία να δια­λύ­σει την Γιου­γκο­σλα­βία. Τις εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες στην Τσε­τσε­νία, στην Τραν­σι­βι­ρία στο Τατζι­κι­στάν, στην Ουκρα­νία και αλλού.

Για τα εκα­τομ­μύ­ρια χιλιά­δων νέων που έχα­σαν τον προ­σα­να­το­λι­σμό τους και σε όλες τις άλλες χώρες και έγι­ναν μαφιό­ζοι, προ­α­γω­γοί, πόρ­νες εγκλη­μα­τί­ες. Τους Ρομά και τις άλλες μειο­ψη­φί­ες που πέσαν θύμα­τα ρατσι­σμού και διώ­ξε­ων. Την εξά­πλω­ση του φασι­σμού, απόρ­ροια της φτώ­χειας, της δυστυ­χί­ας, της από­γνω­σης και της ιδε­ο­λο­γι­κής απο­χαύ­νω­σης σε όλη την Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη με τις παραι­νέ­σεις και ευλο­γί­ες της ΕΕ. Να προ­σθέ­σου­με και τα εκα­τομ­μύ­ρια νεκρών της μάχης κατά «της τρο­μο­κρα­τί­ας» που ο ιμπε­ρια­λι­σμός βρή­κε την ευκαι­ρία να ξεκι­νή­σει μη έχο­ντας αντί­πα­λο. Τα πρα­ξι­κό­πη­μα­τα και τους εμφύ­λιους στην Αφρι­κή και τις επεμ­βά­σεις στην Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή. Την επί­θε­ση ενά­ντια σε όλα τα εργα­τι­κά δικαιώ­μα­τα που η αστι­κή τάξη παίρ­νει πίσω, ακό­μη και στις πλού­σιες χώρες, χωρίς να φοβά­ται όπως πριν την ανα­τρο­πή. Την απο­γο­ή­τευ­ση και την ευκο­λό­τε­ρη επι­κρά­τη­ση των ρεφορ­μι­στών και οπορ­του­νι­στών στο εργα­τι­κό κίνη­μα που έχα­σε τον ταξι­κό του προ­σα­να­το­λι­σμό. Ούτε ένα δάκρυ δεν περισ­σεύ­ει από τα «θύμα­τα του κομ­μου­νι­σμού» να πέσει για τα θύμα­τα της ανα­τρο­πής και της νίκης του καπι­τα­λι­σμού, της πιο απί­στευ­της και βίαι­ης κατα­στρο­φής που είδε ο κόσμος τα τελευ­ταία 30 χρό­νια. Ένας ακό­μη λόγος να βρει το κίνη­μα τα πατή­μα­τα του για να τελειώ­νει με τον καπιταλισμό.

________________________________________________________________________________________________

Πάνος Αλεπλιώτης Δημοτικός σύμβουλος Πυλαίας Θεσσαλονίκης 87/90 και 99/2002. Αντιδήμαρχος Πυλαίας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000. Δούλεψα σαν γεωλόγος, περιβαλλοντολόγος και χωροτάκτης. Από το 2011 μένω στην Σουηδία στην πόλη Σβεγκ και δουλεύω στον δήμο της Χεργιεντάλεν σαν διευθυντής τεχνικών και κοινωνικής υποδομής.