Έγκλημα εκ προμελέτης

Στις 3/5/2021 μια 22χρονη εκπαι­δευό­με­νη εργά­τρια σκο­τώ­θη­κε σε κλω­στο­ϋ­φα­ντουρ­γία της Ιτα­λί­ας. Ο θάνα­τός της ήταν «έγκλη­μα εκ προ­με­λέ­της»: Η εργο­δο­σία είχε σκό­πι­μα αφαι­ρέ­σει από τη μηχα­νή ένα προ­στα­τευ­τι­κό έμβο­λο, για να δου­λεύ­ει πιο γρή­γο­ρα, αυξά­νο­ντας την παρα­γω­γή κατά 8%, σύμ­φω­να με το πόρι­σμα των πραγματογνωμόνων…

Το που­κά­μι­σο της νεα­ρής εργά­τριας πιά­στη­κε σε μια ράβδο που προ­ε­ξεί­χε, την έσυ­ρε μέσα στη μηχα­νή και την συνέ­θλι­ψε. Από όταν άκου­σαν τις κραυ­γές της μέχρι να πατή­σει κάποιος το «stop» της μηχα­νής, πέρα­σαν επτά ολό­κλη­ρα δευ­τε­ρό­λε­πτα. Ακό­μα και τώρα είναι δύσκο­λο να τα μετρή­σει κανείς, κάνο­ντας εικό­να την νεα­ρή γυναί­κα να πολ­το­ποιεί­ται στο θηριώ­δες μηχά­νη­μα. Ενα, δυο, τρία, τέσ­σε­ρα, πέντε, έξι, επτά… Μια αιωνιότητα.

Ομως ήταν ήδη αργά. Η 22χρονη προ­σλή­φθη­κε ως μαθη­τευό­με­νη, για­τί αυτές οι συμ­βά­σεις «κοστί­ζουν» λιγό­τε­ρο στην εργο­δο­σία. Προ­ϋ­πο­θέ­τουν ωστό­σο «τυπι­κά» την επί­βλε­ψη από έναν πιο έμπει­ρο εκπαι­δευ­τή. Ακό­μα κι αυτό όμως η εργο­δο­σία το θεω­ρεί «σπα­τά­λη» χρό­νου και χρή­μα­τος. Γι’ αυτό την ώρα του «ατυ­χή­μα­τος» ο εκπαι­δευ­τής βρι­σκό­ταν σε άλλο πόστο, 30 μέτρα μακριά από την εργά­τρια, που δού­λευε μόνη, χωρίς καμία επίβλεψη.

Στην έκθε­ση των πραγ­μα­το­γνω­μό­νων ανα­φέ­ρε­ται ότι το προ­στα­τευ­τι­κό έμβο­λο είχε να χρη­σι­μο­ποι­η­θεί πάρα πολύ και­ρό, γι’ αυτό ήταν γεμά­το με ιστούς αρά­χνης! Πόσες ακό­μα εργά­τριες όλα αυτά τα χρό­νια θα γλί­τω­σαν στο «παρά ένα» από τον θάνα­το ή έναν σοβα­ρό ακρω­τη­ρια­σμό; Η «πει­ραγ­μέ­νη» μηχα­νή και η «φτη­νό­τε­ρη» χει­ρί­στρια, που έπαιρ­νε μικρό­τε­ρο μισθό και δεν ασφα­λι­ζό­ταν, ήταν ο ιδα­νι­κός συν­δυα­σμός για να αυξά­νει τα κέρ­δη της η εργοδοσία.

Γι’ αυτό άλλω­στε οι εκπρό­σω­ποί της ήρθαν εύκο­λα σε συμ­βι­βα­σμό με την Εισαγ­γε­λία για την κατα­βο­λή απο­ζη­μί­ω­σης, χωρίς να πάνε καν σε δίκη, κερ­δί­ζο­ντας την ανα­στο­λή ακό­μα και της ελά­χι­στης ποι­νής που τους επι­βλή­θη­κε. Δεν συνέ­βη όμως το ίδιο και με τον τεχνι­κό που αφαί­ρε­σε το έμβο­λο κάτω από τις οδη­γί­ες τους. Αυτός θα δικα­στεί και είναι βέβαιο ότι θα φορ­τω­θεί τον θάνα­το της αδι­κο­χα­μέ­νης εργά­τριας. Οσο για την εται­ρεία ως «φυσι­κό πρό­σω­πο», η απο­ζη­μί­ω­ση που θα κατα­βά­λει είναι μόλις 10.300 ευρώ!

Το συγκε­κρι­μέ­νο εργο­δο­τι­κό έγκλη­μα δεν διεκ­δι­κεί καμιά πρω­το­τυ­πία. Είναι ένα από τα πολ­λά που συμ­βαί­νουν κάθε χρό­νο στην Ιτα­λία και ένα μεγά­λο μέρος τους δεν κατα­γρά­φε­ται ποτέ από τις κρα­τι­κές υπη­ρε­σί­ες! Το αξιο­ση­μεί­ω­το είναι ότι τα εγκλή­μα­τα στους χώρους δου­λειάς αυξά­νο­νται χρό­νο με τον χρό­νο, ως συνέ­πεια της εντα­τι­κο­ποί­η­σης της εργα­σί­ας, της έλλει­ψης μέτρων υγεί­ας και ασφά­λειας, της απου­σί­ας οποιου­δή­πο­τε κρα­τι­κού ελέγ­χου, πάντα στο όνο­μα της κερ­δο­φο­ρί­ας των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομίλων.

Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι μετα­ξύ 2019 και 2020 τα θανα­τη­φό­ρα εργα­τι­κά «ατυ­χή­μα­τα» (με τα πιο υπο­τι­μη­μέ­να στοι­χεία της επί­ση­μης στα­τι­στι­κής) αυξή­θη­καν σε 12 κρά­τη — μέλη της ΕΕ. Αν συνε­χι­στούν αυτοί οι ρυθ­μοί, η μακά­βρια πρό­βλε­ψη είναι ότι πάνω από 25.000 εργα­ζό­με­νοι θα χάσουν τη ζωή τους τα επό­με­να επτά χρό­νια. Η κατά­στα­ση στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι πολύ χει­ρό­τε­ρη και δεν κρύ­βε­ται, όσο κι αν προ­σπα­θούν η εργο­δο­σία και το κρά­τος της.

Μια μικρή ευρω­παϊ­κή πόλη θα εξα­φα­νι­στεί από τον χάρ­τη και θα προ­σφερ­θεί θυσία στα καπι­τα­λι­στι­κά κέρ­δη. Ο κυνι­σμός με τον οποίο το κεφά­λαιο κάνει τέτοιες «προ­γρα­φές» μόνο θυμό και αγα­νά­κτη­ση προ­κα­λεί. Οπως συμ­βαί­νει και στη χώρα μας, όπου κάθε τρεις μέρες χάνει τη ζωή του ένας εργα­ζό­με­νος στα κάτερ­γα της εργο­δο­σί­ας. Ως πότε όμως η ζωή του εργά­τη θα είναι ανα­λώ­σι­μη; Ως πότε οι χώροι δου­λειάς θα είναι ναρ­κο­πέ­δια, «γυμνοί» από οποιο­δή­πο­τε μέτρο προ­στα­σί­ας της υγεί­ας, ακό­μα και της ζωής του εργαζόμενου;

Η διεκ­δί­κη­ση ουσια­στι­κών μέτρων υγεί­ας και ασφά­λειας στην εργα­σία, η επι­βο­λή τους με αγώ­νες στους χώρους δου­λειάς, είναι ζήτη­μα ζωής και θανά­του για κάθε εργα­ζό­με­νο και σωμα­τείο. Κανείς δεν πρέ­πει να ανέ­χε­ται να ζει με τον φόβο αν θα γυρί­σει το βρά­δυ στην οικο­γέ­νειά του σήμε­ρα, που η εξέ­λι­ξη της επι­στή­μης και της τεχνι­κής επι­τρέ­πουν την καλύ­τε­ρη πρό­λη­ψη και απο­τρο­πή των «ατυ­χη­μά­των» ακό­μα και στα πιο δύσκο­λα επαγγέλματα.

Κανέ­νας εργα­ζό­με­νος να μη δεχτεί να γίνε­ται η ακε­ραιό­τη­τα και η ζωή του ο «άγνω­στος Χ» στην εξί­σω­ση των κερ­δών του κεφα­λαί­ου. Και αυτό να ακου­στεί δυνα­τά στις 9 Νοέμ­βρη, με μαζι­κή συμ­με­το­χή στην πανελ­λα­δι­κή γενι­κή απεργία!

Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από τη στή­λη «Η Άπο­ψή μας» του «Ριζο­σπά­στη», Τετάρ­τη 2 Νοέμ­βρη 2022

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα