Ένα ταξίδι που δεν τέλειωσε ποτέ (για τον Μιχάλη)

Γρά­φει ο Σπύ­ρος Τζό­κας _στο Ριζο­σπά­στη

Ένας νεκρός και οκτώ τραυ­μα­τί­ες είναι το τρα­γι­κό απο­τέ­λε­σμα των σοβα­ρών επει­σο­δί­ων που προ­κά­λε­σαν στη Νέα Φιλα­δέλ­φεια και έξω από το γήπε­δο της ΑΕΚ φασί­στες χού­λι­γκαν της Ντι­να­μό Ζάγκρεμπ, συνε­πι­κου­ρού­με­νοι από Ελλη­νες ομοϊ­δε­ά­τες τους. Και πάλι αυτό το βαθύ κρά­τος υπό­λο­γο; Ξεμπερ­δεύ­ου­με με το ξήλω­μα κάποιων αξιω­μα­τού­χων; Δεν πρέ­πει να το φάμε και πάλι το παρα­μύ­θι. Να μας παρα­μυ­θιά­σουν και να ξεφύ­γουν. Με κάποιο αόρι­στο «η ζωή συνε­χί­ζε­ται» ή «το μαχαί­ρι θα φτά­σει μέχρι το κόκα­λο», να ξεχά­σου­με και τον Μιχάλη.

Αυτό το κρά­τος δεν είναι ούτε βαθύ, ούτε ρηχό. Είναι κρά­τος ταξι­κό, κρά­τος φιλι­κό στους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους και εχθρι­κό στον λαό, κρά­τος απο­τε­λε­σμα­τι­κό και ταχύ­τα­το στα σχέ­δια του κεφα­λαί­ου και προ­κλη­τι­κά αργό και ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό στις λαϊ­κές ανά­γκες, κρά­τος συνει­δη­τά ανή­μπο­ρο να αντα­πο­κρι­θεί στην απαί­τη­ση του λαού για προ­στα­σία της ζωής του.

Ουκρα­νοί φασί­στες στη­ρί­ζουν τους ναζί δολο­φό­νους που επι­τέ­θη­καν στη Νέα Φιλα­δέλ­φεια (ΦΩΤΟ)

Αυτό το ταξι­κό κρά­τος φρό­ντι­σε να κλεί­σει τους δρό­μους στους αγρό­τες για να μην κατέ­βουν στην πρω­τεύ­ου­σα. Αυτό το ταξι­κό κρά­τος μετα­τρέ­πει την Αθή­να σε φρού­ριο όταν δια­δη­λώ­νουν εργα­ζό­με­νοι ή φοιτητές.

Αυτό το κρά­τος είναι ο ηθι­κός αυτουρ­γός ενός εγκλή­μα­τος που οι ανάλ­γη­τοι εκπρό­σω­ποί του το ονό­μα­σαν οπα­δι­κή βία και χου­λι­γκα­νι­σμό. Αυτό το κρά­τος παρα­κο­λου­θού­σε «δια­κρι­τι­κά» μια στρα­τιά φασι­στών εγκλη­μα­τιών να κατευ­θύ­νο­νται στον τόπο του εγκλή­μα­τος και μετά τους έχα­σε! Γνώ­ρι­ζαν πως έρχο­νται μαχαι­ρο­βγάλ­τες φασί­στες χού­λι­γκανς από την Κρο­α­τία, είχαν ενη­με­ρω­θεί από πολ­λές πλευ­ρές! Κι όμως, ανε­νό­χλη­τα τα φασι­στοει­δή διέ­σχι­σαν τη χώρα και δολο­φό­νη­σαν έναν 29χρονο έξω από το γήπε­δο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλα­δέλ­φεια! Δεν τους στα­μά­τη­σαν, ενώ ήταν γνω­στή και κατα­γε­γραμ­μέ­νη χιλιό­με­τρο το χιλιό­με­τρο η πορεία των φασι­στοει­δών προς τη Νέα Φιλα­δέλ­φεια. Είχαν ειδο­ποι­η­θεί ακό­μη και πριν κατέ­βουν από τον ηλε­κτρι­κό με κατεύ­θυν­ση το γήπε­δο της ΑΕΚ… Πλή­θος επί­ση­μων εγγρά­φων το βεβαιώ­νουν αυτό.

Η φασι­στι­κή βία είναι παγκο­σμιο­ποι­η­μέ­νη και οργα­νω­μέ­νη. Συν­δέ­ε­ται με κυρί­αρ­χα (πολυ­ε­θνι­κά και εθνι­κά) οικο­νο­μι­κά — πολι­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, δομές επι­τή­ρη­σης και κατα­στο­λής, κήν­σο­ρες επι­στη­μο­νι­κής ανά­λυ­σης και μιντια­κής ανα­πα­ρά­στα­σης. Αυτοί οι δεσμοί είναι μέρος του αστι­κού κρά­τους και απο­δει­κνύ­ουν τη χρη­σι­μό­τη­τα αυτού του είδους βίας για τη συντή­ρη­ση του ίδιου του συστήματος.

ΚΚΕ για δολο­φο­νία οπα­δού της ΑΕΚ: Κανείς από όσους εμπλέ­κο­νται στη δια­χεί­ρι­ση των γεγο­νό­των δεν μπο­ρεί να παρα­μέ­νει στη θέση του

Και άλλο ένα έγκλη­μα. Και η ψυχά­ρα του Μιχά­λη κραυ­γά­ζει: Γκολ… γκολ, η μπά­λα στα δίκτυα. Απί­στευ­το. Πανη­γυ­ρί­ζει. Τρέ­χει χαρού­με­νος και πηδά­ει ψηλά. Είναι ο νικη­τής. Η αγα­πη­μέ­νη του ομά­δα κέρδισε.

Και ξαφ­νι­κά το χώμα γίνε­ται κόκ­κι­νο. Ο δικέ­φα­λος χάνει το χρυ­σα­φί της λάμ­ψης και μένει στο κατά­μαυ­ρο. Ο Μιχά­λης στο έδα­φος τραυ­μα­τι­σμέ­νος. Η εξέ­δρα παγώ­νει, καθώς δεν τον βλέ­πει να σηκώ­νε­ται. Από­λυ­τη σιγή.

«Είναι παλι­κά­ρι… θα σηκω­θεί και θα συνεχίσει».

Τώρα όμως; Οχι. Ο Μιχά­λης δεν θα συνε­χί­σει. Ακό­μα και το σίδε­ρο, όταν πυρα­κτω­θεί, λυγί­ζει. Η μεγά­λη του αγά­πη, η ΑΕΚ, που φορού­σε τη φανέ­λα της, θα στε­ρη­θεί τις υπη­ρε­σί­ες του. Δεν θα συνε­χί­σει τον αγώ­να, ούτε το ταξί­δι που μόλις άρχι­σε. Ενα ταξί­δι που δεν τέλειω­σε ποτέ. Ενα ταξί­δι που τα κου­φά­ρια του πλοί­ου θυμί­ζουν ότι δεν τέλειωσε.

Ενα κου­φά­ρι στο πεζο­δρό­μιο. Η φτή­νια της ανθρώ­πι­νης ζωής.

Και τώρα ταξι­δεύ­ει… Φεύ­γει, αφή­νει πίσω του την αδι­κία της ζωής, τις προσ­δο­κί­ες και τα προ­δο­μέ­να όνειρα.