Αθώος ο Τάσος Θεοφίλου για όλες τις κατηγορίες — δήλωση των συνηγόρων υπεράσπισης

Επι­μέ­λεια: Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

«Το πάθος για τη λευ­τε­ριά είναι δυνα­τό­τε­ρο απ’ όλα τα κελιά» ήταν το σύν­θη­μα που ταρα­κού­νη­σε την αίθου­σα του Εφε­τεί­ου και με την ανα­κοί­νω­ση της αθω­ω­τι­κής από­φα­σης του δικα­στη­ρί­ου υπέρ του Τάσου Θεο­φί­λου, ξεση­κώ­νο­ντας τους εκα­το­ντά­δες αλλη­λέγ­γυους και συμπα­ρα­στά­τες που όπως και κάθε φορά έτσι και σήμε­ρα είχαν στα­θεί δίπλα στον άδι­κα διω­κό­με­νο αγωνιστή.

Ο Τ. Θεο­φί­λου που βρι­σκό­ταν στο εδώ­λιο του κατη­γο­ρού­με­νου ως μέλος εγκλη­μα­τι­κής οργά­νω­σης και με την επι­βα­ρυ­ντι­κή νομι­κή διά­τα­ξη περί τρο­μο­κρα­τί­ας (187Α) αθω­ώ­θη­κε, κατά πλειο­ψη­φία (3 αθώ­ος για όλα, 1 ένο­χος για όλα και 1 ένο­χος για κάποιες κατη­γο­ρί­ες) από το Τρι­με­λές Εφε­τείο Κακουρ­γη­μά­των για όλες τις κατη­γο­ρί­ες που τον βάραιναν.

Αθω­ώ­θη­κε για το σύνο­λο των κατη­γο­ριών και συγκε­κρι­μέ­να για συγκρό­τη­ση και έντα­ξη τρο­μο­κρα­τι­κής οργά­νω­σης, ανθρω­πο­κτο­νία από πρό­θε­ση, από­πει­ρα ανθρω­πο­κτο­νί­ας, ληστεία, κατα­σκευή-προ­μή­θεια-κατο­χή εκρη­κτι­κών υλών, δια­κε­κρι­μέ­νη κατο­χή όπλων κ.ά.

«Δεν θέλω φασα­ρία όποιο και να είναι το απο­τέ­λε­σμα», είπε η πρό­ε­δρος προ­τού ανα­κοι­νώ­σει το απο­τέ­λε­σμα στην κατά­με­στη αίθου­σα του Εφε­τεί­ου. Στη συνέ­χεια το δικα­στή­ριο διέ­κο­ψε τη συνε­δρί­α­ση και ο Θεο­φί­λου σήμε­ρα, για πρώ­τη φορά ύστε­ρα από πέντε χρό­νια, αφή­νε­ται ελεύθερος.

Η δήλωση των συνηγόρων υπεράσπισης

Η σημε­ρι­νή πανη­γυ­ρι­κή αθώ­ω­ση του Τάσου Θεο­φί­λου από το Α΄ Πεντα­με­λές Εφε­τείο Κακουρ­γη­μά­των Αθη­νών απο­τε­λεί θριαμ­βευ­τι­κή νίκη μέσα σε μία γκρί­ζα πολι­τι­κή συγκυ­ρία που απαλ­λάσ­σει συστη­μα­τι­κά τους κατα­σταλ­τι­κούς μηχα­νι­σμούς από κάθε ανα­στο­λή να αυθαι­ρε­τούν και να στή­νουν σκευωρίες.

Ταυ­τό­χρο­να είναι μία ιστο­ρι­κή νίκη του νομι­κού πολι­τι­σμού, που κατα­κτή­θη­κε με αιώ­νες λαϊ­κών αγώ­νων και όχι από την καλω­σύ­νη οποιασ­δή­πο­τε εξου­σί­ας, διό­τι απέ­τρε­ψε την επι­διω­κό­με­νη μετα­τρο­πή του ποι­νι­κού δικαί­ου από δίκαιο απο­δεί­ξε­ων σε δίκαιο ενδεί­ξε­ων και κυρί­ως «δίκαιο» υποδείξεων.

Αξί­ζουν συγ­χα­ρη­τή­ρια στα μέλη της πλειο­ψη­φί­ας του δικα­στη­ρί­ου διό­τι αντι­στά­θη­καν στις πιέ­σεις των μηχα­νι­σμών, που δεν στα­μά­τη­σαν ούτε την τελευ­ταία στιγ­μή, και απέ­δει­ξαν ότι υπάρ­χουν ακό­μα δικα­στές που δεν ασκούν απλά εξου­σία, αλλά απο­νέ­μουν δικαιο­σύ­νη και σαν τέτοιες θα μεί­νουν στην ιστορία.

Θερ­μούς χαι­ρε­τι­σμούς στο αγω­νι­ζό­με­νο κίνη­μα, που μαζί με τους συνή­γο­ρους υπε­ρά­σπι­σης δώσα­με μέσα και έξω από τα δικα­στή­ρια τη μάχη για να σπά­σει το φράγ­μα της σιω­πής και να απλω­θεί με επι­τυ­χία το κύμα συμπα­ρά­στα­σης, πολύ ευρύ­τε­ρα από τα όρια του αναρ­χι­κού χώρου και να νική­σει τους μηχανισμούς.

Μετά από πέντε χρό­νια άδι­κης φυλά­κι­σης ο Τάσος βγαί­νει σήμε­ρα. Με το βλέμ­μα σε κάθε διω­κό­με­νο αγω­νι­στή, ο αγώ­νας συνεχίζεται.

Οι συνή­γο­ροι υπεράσπισης

Κώστας Παπα­δά­κης

Αννυ Παπα­ρούσ­σου

Σπύ­ρος Φυτράκης

Ιστορικό της δίωξης

Ο Τ. Θεο­φί­λου κατη­γο­ρή­θη­κε για συμ­με­το­χή σε ληστεία τρά­πε­ζας στην Πάρο τον Αύγου­στο του 2012, στην οποία κατά τη δια­φυ­γή των ληστών δολο­φο­νή­θη­κε ένας οδη­γός ταξί. Ο ήδη, για τις αρχές, «σεση­μα­σμέ­νος» αναρ­χι­κός συνε­λή­φθη στην Αθή­να ως ύπο­πτος, ενώ ταυ­τό­χρο­να όλα τα ΜΜΕ προ­ε­ξό­φλη­σαν με πηχυαί­ους τίτλους την ενο­χή του αλλά και τη συμ­με­το­χή του στην οργά­νω­ση ΣΠΦ.

O συλ­λη­φθείς δικά­στη­κε από το Τρι­με­λές Εφε­τείο Κακουρ­γη­μά­των ως μέλος εγκλη­μα­τι­κής οργά­νω­σης και με την επι­βα­ρυ­ντι­κή νομι­κή διά­τα­ξη περί τρο­μο­κρα­τί­ας (187Α). Μονα­δι­κό στοι­χείο της ενο­χής του Τ. Θεο­φί­λου ήταν ένα καπέ­λο που δεν υπήρ­χε στα αρχι­κά ευρή­μα­τα της ληστεί­ας και που πάνω του ‑σύμ­φω­να με την Αντι­τρο­μο­κρα­τι­κή- υπήρ­χε δικό του DNA.

Ο Τ. Θεο­φί­λου προ­φυ­λα­κί­στη­κε και η δίκη του ξεκί­νη­σε τον Νοέμ­βριο του 2013, με όλους τους μάρ­τυ­ρες ‑συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των αυτο­πτών- να μην τον ανα­γνω­ρί­ζουν. Ακό­μα και ο αξιω­μα­τι­κός της Αντι­τρο­μο­κρα­τι­κής κατέ­θε­σε ότι μπο­ρεί να μην ήταν συμ­μέ­το­χος στη ληστεία.

Το Τρι­με­λές Εφε­τείο Κακουρ­γη­μά­των απο­φά­σι­σε τελι­κά ότι ο Τ. Θεο­φί­λου ήταν ένο­χος για απλή συνέρ­γεια σε ανθρω­πο­κτο­νία και συμ­με­το­χή στη ληστεία και αθώ­ος για έντα­ξη στην οργά­νω­ση ΣΠΦ. Η ποι­νή του ήταν 25 χρό­νια κάθειρξη.

Ο Θεο­φί­λου άσκη­σε έφε­ση κατά της από­φα­σης, υπο­στη­ρί­ζο­ντας ότι είναι εντε­λώς αθώ­ος. Το ίδιο όμως έκα­νε και ο εισαγ­γε­λέ­ας, κρί­νο­ντας προ­φα­νώς «επιει­κή» την από­φα­ση. Όμως στη δίκη που ακο­λού­θη­σε σε δεύ­τε­ρο βαθ­μό, η εισαγ­γε­λέ­ας όχι μόνο αμφι­σβή­τη­σε στην ουσία όλες τις μαρ­τυ­ρί­ες και τις αγο­ρεύ­σεις των συνη­γό­ρων και των δύο τεχνι­κών συμ­βού­λων που αμφι­σβή­τη­σαν εμπρά­κτως και με επι­χει­ρή­μα­τα το μονα­δι­κό «στοι­χείο» ενο­χής, αλλά και την προη­γού­με­νη από­φα­ση του Τριμελούς.

Πρό­τει­νε να κηρυ­χθεί ένο­χος ο Τάσος Θεο­φί­λου όχι μόνο για όσες πρά­ξεις είχε ήδη κατα­δι­κα­στεί, αλλά και για όσες αθωώθηκε.

Στην απο­λο­γία του στις 28 Απρί­λη του 2017 είχε δηλώσει:

«Θα πω για άλλη μια φορά και κλεί­νο­ντας ότι δεν έχω δια­πρά­ξει τα αδι­κή­μα­τα για τα οποία κατη­γο­ρού­μαι. Διέ­πρα­ξα όμως το αδί­κη­μα που περι­κλεί­ει όλα τα αδι­κή­μα­τα. Είμαι αναρ­χι­κός. Στον ταξι­κό πόλε­μο πήρα θέση με τους απο­κλει­σμέ­νους και τους αδι­κη­μέ­νους, με τους κυνη­γη­μέ­νους και με τους κολα­σμέ­νους, με τους φτω­χούς, με τους αδύ­να­τους και τους καταπιεσμένους…»