Συζήτηση με τον εικαστικό δημιουργό Γιώργο Ζυμαράκη

Επι­μέ­λεια — συνέ­ντευ­ξη Τασ­σώ Γαΐ­λα //

Ο ζωγρά­φος Γιώρ­γος Ζυμα­ρά­κης γεν­νή­θη­κε στη Χίο όπου και κατά την διάρ­κεια των Γυμνα­σια­κών σπου­δών του πήρε και τα πρώ­τα ζωγρα­φι­κά ερε­θί­σμα­τα με την καθο­δή­γη­ση του καθη­γη­τή ζωγρα­φι­κής και ιχνο­γρα­φί­ας Κώστα Καρα­γα­τσί­δη( εμπρε­σιο­νι­στή του Μονά­χου και συνερ­γά­τη του Φ. Κόντο­γλου) καθώς και του Νίκου Για­λού­ρη. Επι­δί­ω­ξη του από εκεί­να τα μαθη­τι­κά χρό­νια ένα όρα­μα ανθρω­πι­στι­κό και ίσως ουτο­πι­κό. Όρα­μα που όπως ό ίδιος δηλώ­νει διαρ­κεί μια ζωή…

Μετά την απο­φοί­τη­ση του από το Γυμνά­σιο Αρρέ­νων Χίου μπάρ­κα­ρε στα καρά­βια με σκο­πό να γίνει πλοί­αρ­χος, όμως 2 χρό­νια μετά… ξεμπάρ­κα­ρε στη Ν. Υόρ­κη με σκο­πό να γίνει ζωγράφος!

Νέα Υόρ­κη: Σπου­δές για τον νεα­ρό Γιώρ­γο Ζυμα­ρά­κη στην Art Student’s League και στην National Academy of Design, όπου και σπού­δα­σε δια­φη­μι­στι­κό σχέ­διο. Στη Ν. Υόρ­κη άρχι­σε και την καριέ­ρα του σαν ζωγρά­φος , συμ­με­τεί­χε σε πολ­λές εκθέ­σεις, ενώ παράλ­λη­λα ίδρυ­σε και το καλ­λι­τε­χνι­κό γρα­φείο ZYM Advertising. Inc. 20 χρό­νια πετυ­χη­μέ­νης καριέ­ρας στη Ν. Υόρ­κη., και επι­στρο­φή στην Ελλά­δα, την Αθή­να, όπου ζει και εργά­ζε­ται μόνιμα

Πυρε­τώ­δης οι ετοι­μα­σί­ες στο ατε­λιέ του για την προ­σε­χή έκθε­ση ζωγρα­φι­κής του και την κυκλο­φο­ρία βιβλί­ου του με τίτλο: «Η ΖΩΗ ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ-Μεγα­λώ­νο­ντας στη Χίο»/ Εκδό­σεις Άλφα Πι/Χίος.

- Αυτό είναι το πρώ­το βιβλίο που συγ­γρά­ψα­τε κ. Ζυμαράκη;

-Όχι, κ. Γαΐ­λα. Το πρώ­το μου βιβλίο το έγρα­ψα το 1983 στη Ν. Υόρ­κη. Ήταν το «Colour me», βιβλίο για παι­διά, που το σχε­δί­α­σα για την 8χρονη τότε κορού­λα μου αλλά ήταν και η αφορ­μή να μου προ­τεί­νουν θέση διδα­σκα­λί­ας στο Πανε­πι­στή­μιο της Νέας Υόρ­κης, να διδά­ξω πρω­το­πο­ρεια­κές εκδόσεις.

- Το βιβλίο σας θα  είναι συνο­λι­κή απο­τί­μη­ση του έργου σας; Μιλή­στε μας γι’ αυτό.

-Το « Η ΖΩΗ ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ- Μεγα­λώ­νο­ντας στη Χίο», είναι η αρχή, ο πρώ­τος τόμος παρου­σί­α­σης μιας … μακραί­ω­νης Οδύσ­σειας. Είναι εικο­νο­γρα­φη­μέ­νο με 20 έργα μου και περι­λαμ­βά­νει ιστο­ρί­ες του Κάστρου, γεγο­νό­τα που βίω­σα στα παι­δι­κά μου χρό­νια ζώντας και μεγα­λώ­νο­ντας μέσα στο Κάστρο, χώρο κατοί­κη­σης των προ­σφύ­γων από την Μικρά Ασία. Τα πολ­λά ονό­μα­τα που ανα­φέ­ρω, θα μπο­ρού­σε το κάθε ένα χωρι­στά να γίνει κι ένα βιβλίο. Απέ­να­ντι μας ζού­σε ο λαϊ­κός ποι­η­τής και μεγά­λη μορ­φή της αρι­στε­ράς ο Φώτης Αγγου­λές με τη μητέ­ρα του και δύο από τις αδελ­φές του. Και αρκε­τοί ακό­μα… Το Κάστρο, «σημά­δε­ψε» τους πρό­σφυ­γες που το κατοί­κη­σαν, είναι βίω­μα αξε­πέ­ρα­στο για μας τη δεύ­τε­ρη γενιά προ­σφύ­γων. Όπως αντι­λαμ­βά­νε­στε θα ακο­λου­θή­σουν 2 ακό­μα βιβλία, το δεύ­τε­ρο της τρι­λο­γί­ας μέ θέμα τα χρό­νια δρά­σης μου στη Νέα Υόρ­κη και το τρί­το από την εγκα­τά­στα­ση μου στην Αθή­να το 1985 μέχρι σήμερα.

Ένας κρι­τι­κός είχε γρά­ψει για τις εικα­στι­κές δημιουρ­γί­ες του Γιώρ­γου Ζυμα­ρά­κη: ο θεα­τής νιώ­θει ψυχι­κή και πνευ­μα­τι­κή ανα­νέ­ω­ση κοι­τώ­ντας τα έργα του.

«Δεν χρειά­ζε­ται να είσαι ειδή­μων για να δεις ένα ζωγρα­φι­κό έργο διό­τι διδά­σκει οπτι­κώς. Βλέ­πο­ντας το δια­βά­ζεις μια ιστο­ρία του χώρου και του χρό­νου. Πατρι­δο­γνω­σία σε μια πολύ­πλο­κη σύν­θε­ση σχε­δια­σμέ­νη να τα πει όλα…». Γ.Ζ.(παλαιότερη δήλω­ση του ζωγρά­φου για το έργο του).

- Ζητώ­ντας σας να εντά­ξε­τε τον εαυ­τό σας σε μια Σχο­λή- ρεύ­μα ζωγρα­φι­κής ποια θα ήταν αυτή;

-«Ζυμι­σμός». Ζύμ, δηλα­δή δικιά μου Σχο­λή. Έχω τη δική μου Σχο­λή αυτή που δια­μόρ­φω­σα από την επιρ­ροή σε μένα των κινη­μά­των και της δια­νό­η­σης την επο­χή που ζού­σα στην Αμερική.Ο Picasso τι είχε κάνει; Είχε συν­θέ­σει όλους τους αξιό­λο­γους δημιουρ­γούς, δρι­μύς σχεδιαστής.

- Γιώρ­γος Ζυμα­ρά­κης-Νέα Υόρ­κη: Η επί­δρα­ση που άσκη­σε επά­νω σας η πόλη αυτή;

-Μόλις σας απά­ντη­σα, το έργο μου είναι σύν­θε­ση των κινη­μά­των της επο­χής εκεί­νης, επο­χή που ναι μεν ζωγρά­φι­ζα αλλά δεν ήθε­λα να που­λάω τα έργα μου, δεν κατα­δε­χό­μουν να το κάνω, γι’ αυτό εξ’ άλλου σπού­δα­σα και δια­φή­μι­ση και άνοι­ξα το γρα­φείο μου που είχε μεγά­λη επι­τυ­χία. Όμως τα συνε­χή μου ταξί­δια στην Αθή­να για να βρί­σκο­μαι κοντά στην οικο­γέ­νειά μου κάποια στιγ­μή με όθη­σαν να πάρω την από­φα­ση να εγκα­τα­στα­θώ μόνι­μα στην Αθήνα.

- Τι άλλο θυμά­στε από την παρα­μο­νή σας στη Ν. Υ., εκεί­νης της περιόδου;

-κ. Γαΐ­λα… αυτά θα τα δια­βά­σε­τε στο δεύ­τε­ρο  βιβλίο της τρι­λο­γί­ας μου. Η φιλία μου, η γνω­ρι­μία μου με κορυ­φαί­ους καλ­λι­τέ­χνες όπως ο Andy Warhol και ο μου­σι­κός I. Stravinsky. Ο δικός μας, ο Αρι­στό­δη­μος Καλ­δής που υπήρ­ξε και δάσκα­λος του αδελ­φού μου Κων­στα­ντί­νου. Ήμουν  ένας πετυ­χη­μέ­νος ζωγρά­φος αλλά και επι­χει­ρη­μα­τί­ας-δια­φη­μι­στής με πρό­σκλη­ση σε κάθε πρε­μιέ­ρα της Columbia. Γνώ­ρι­σα προ­σω­πι­κά τον Jon Lennon, την Yoko Ono, τον Jack Nikolson, τον Rex Harrison και αρκε­τούς άλλους διά­ση­μους. Προ­σω­πι­κό­τη­τες διε­θνούς εμβέ­λειας γνώ­ρι­σα και στη δου­λειά μου –ξέρε­τε η ζωή μου δεν ήταν στρω­μέ­νη με ροδοπέταλα,ήμουν φτω­χός, δού­λε­ψα σκλη­ρά στη Ν. Υόρκη‑, σαν γκαρ­σό­νι στο φημι­σμέ­νο της επο­χής French Restaurant που ιδιο­κτή­της του ήταν ένας εξό­ρι­στος Ρώσος πρί­γκη­πας και εκεί σύχνα­ζαν όλοι οι διά­ση­μοι, από την οικο­γέ­νεια Kennedy μέχρι ο Ωνά­σης με την τότε σύζυ­γο του, την Τίνα Λιβανού.

- Κατά την άπο­ψη σας  κ. Ζυμαράκη,ποιοί ζωγρά­φοι καθό­ρι­σαν την Ελλη­νι­κή ζωγραφική;

-Στην Ελλη­νι­κή ζωγρα­φι­κή κ. Γαΐ­λα, η «Ανα­γέν­νη­ση» δεν έχει έρθει ακό­μα. Και λυπά­μαι που ένα τόσο ωραίο μέρος με τόσο πλού­σια παρά­δο­ση στις εικα­στι­κές τέχνες, τόσους ωραί­ους ανθρώ­πους-ωραί­ους σαν Έλληνες‑, κάνου­με τόσο κακή Τέχνη. Λεί­πει η ομορ­φιά στην Τέχνη. Το Εύμορ­φον, το Εύσχη­μον. Και μια από τις αιτί­ες της έλλει­ψης τέχνης είναι η απου­σία μεγά­λων χορηγών.

 — Αγα­πη­μέ­νος σας ζωγράφος;

-Ο Leonardo da Vinci, o Pieter Bruegel, o Φλα­μαν­δός  Robert Campin,o George de la Tour και αρκε­τοί ιμπρε­σιο­νι­στές που κυριο­λε­κτι­κά τους λάτρεψα.

- Αγα­πη­μέ­νος σας πίνακας;

-«Ανά­στα­ση», στη Μονή Χώρας στην Κων­στα­ντί­νου Πόλη.

- Επέ­τειος μνή­μης (27 Ιου­νί­ου 1907) του Μ. Βολα­νά­κη. Η άπο­ψη σας για το έργο του;

-Ο Βολα­νά­κης κατόρ­θω­σε να προ­σεγ­γί­σει επι­τυ­χώς, με φινέ­τσα και υψη­λό επί­πε­δο τους Άγγλους ομο­τέ­χνους του του 19^ου αι. Τον θαυμάζω.

Μετά την επι­στρο­φή του στην Ελλά­δα το 1987 και τη μόνι­μη εγκα­τά­στα­ση του στην Αθή­να ο Γ.Ζ., συνέ­χι­σε την καριέ­ρα του στη ζωγρα­φι­κή ενώ συγ­χρό­νως και με τη συνερ­γα­σία της  συζύ­γου του Καλ­λιό­πης το 1989 και για 25 χρό­νια  εξέ­δι­δε το περιο­δι­κό Καλών Τεχνών Gallery Guide.Έχει παρου­σιά­σει το έργο του σε πολ­λές ατο­μι­κές και ομα­δι­κές εκθέ­σεις στην Ελλά­δα και το εξω­τε­ρι­κό. Στη γενέ­τει­ρα του τη Χίο και στο σπί­τι του-στο κέντρο της πόλης, Δημο­κρα­τί­ας 20‑, λει­τουρ­γεί μόνι­μη έκθε­ση των έργων του. Έργα του βρί­σκο­νται στην Εθνι­κή Τρά­πε­ζα, στο Μου­σείο Πόλε­ως των Αθη­νών και σε σημα­ντι­κές συλ­λο­γές στην Ελλά­δα και το εξωτερικό.

« Η ΖΩΗ ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ, Μεγα­λώ­νο­ντας στη Χίο», ο τίτλος του πρώ­του του βιβλί­ου στην Ελλη­νι­κή γλώσ­σα και, «INSPIRATION CHIOS- Με έμπνευ­ση τη Χίο» ο τίτλος της 2μηνης διάρ­κειας έκθε­σης έργων του που θα πραγ­μα­το­ποι­η­θεί στο Μου­σείο Μαστί­χας Χίου , από το ίδρυ­μα Πολι­τι­σμού  της Τρά­πε­ζας Πει­ραιώς με έργων του καλ­λι­τέ­χνη, όλα με θέμα τη Χίο.

Γιώρ­γος Ζυμα­ρά­κης ζωγρά­φος από τους λίγους Έλλη­νες καλ­λι­τέ­χνες  με διε­θνή ανα­γνώ­ρι­ση που στην ερώ­τη­ση μας:

- Τελι­κά κ. Ζυμα­ρά­κη, τι σημαί­νει η λέξη ζωγραφική ;

-Ζωγρα­φι­κή κ. Γαΐ­λα, λέξη ελλη­νι­κή , Ζωή και γρά­φω, ίσον, κατα­γρά­φω τη ζωή. Ο ζωγρά­φος κατα­γρά­φει τη δική του ζωή και τη ζωή των άλλων. Δεν δέχο­μαι τον όρο painting που σημαί­νει μπογιατίζω…

Σημεί­ω­ση: Ο Κων­στα­ντί­νος Ζυμα­ρά­κης, αδελ­φός του Γ. Ζ., απε­βί­ω­σε πρί ένα χρό­νο, εξπρε­σιο­νι­στής καλ­λι­τέ­χνης από τους πλέ­ον πετυ­χη­μέ­νους και δημο­φι­λείς στην ελλη­νι­κή ομο­γέ­νεια των Η.Π.Α.

Το περιο­δι­κό τέχνης Gallery Guide συνε­χί­ζει την κυκλο­φο­ρία του μέσω face book.

Το εξώ­φυλ­λο του βιβλί­ου κοσμεί η  εξαί­ρε­της αισθη­τι­κής τελειό­τη­τας δημιουρ­γία του καλ­λι­τέ­χνη «Κάστρο» που ο Γ. Ζ., ξεκί­νη­σε να φιλο­τε­χνεί το 2002 και ολο­κλή­ρω­σε δου­λεύ­ο­ντας το στα­δια­κά το 2007.

Αγαπημένο