Αλέκος Χατζηκώστας: Γυναικεία μοναχικά βράδια

Σκέ­φτο­μαι συχνά τις γυναί­κες που αγάπησαν

και κυρί­ως αυτές που πίστεψαν

τα λόγια των τραγουδιών

που μιλού­σαν γι’ αγά­πες αιώνιες.

Που δάγκω­σαν αργό­τε­ρα τα χεί­λη τους,

για­τί είπαν ψέματα

όταν δεν έπρεπε.

Τώρα τα βρά­δια μένουν συνή­θως μέσα.

Μαγει­ρεύ­ουν, σιδε­ρώ­νουν, σκουπίζουν,

ακού­γο­ντας ραδιόφωνο.

Και κάπου- κάπου με γυναικοπαρέες

μιλούν για το ερω­τι­κό τους

ξοδευ­μέ­νο παρελθόν.

Για τα’ ανα­πά­ντη­τα πρέ­πει και γιατί

μιας ζωής που γνώρισε

παλιό­τε­ρες δόξες και επιτυχίες

και τώρα σιγό­καιει μαζί τους.

Κοι­τιού­νται πάντα

στον καθρέ­πτη πριν κοιμηθούν.

Είναι ακό­μη όμορφες

και ίσως επιθυμητές.

Μήπως γι’αυτό τελι­κά είναι και μόνες;

Ξαπλώ­νουν πάντως χαρού­με­νες στο κρεβάτι,

σιγο­τρα­γου­δώ­ντας πριν κοιμηθούν

για τα φιλιά που θα δουν

ξανά στα όνει­ρά τους…

29 στιγ­μές, του Αλέ­κου Χατζηκώστα