Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αλύγιστοι, από την Ειρήνη (εργολαβική καθαρίστρια)

Θα την ανέ­βου­με παιδιά
κι αυτή την ανηφόρα
όλοι μαζί σαν μια γροθιά
σε τού­τη εδώ την μπορα

Ελπί­δα φέρ­νου­με εμείς
το δίκιο του εργάτη
γλυ­κό ψωμί από το αίμα μας
θα γίνει το γινάτι

Τ’ είναι λοοι­πόν χειρότερο
θάνα­τος απ’ αγώνα
ή να ‘ναι άνερ­γοι οι άνθρωποι
να σέρ­νο­νται στο χώμα

Μας θέλουν άβου­λους δειλούς
κι όλο ναι να λέμε
να μην αντιστεκόμαστε
στον βούρ­δου­λα μην κλαίμε

Μα σαν ποτά­μι βουερό
φωνάξ­τε να τ’ ακούσουν
δε θα λυγί­σου­με ποτέ
όσο και να χτυπήσουν

Το αίμα μας τώρα να χυθεί
κανείς μας δε λυγίζει
εμείς μαζί κι ο λαός
που θα τους παρασύρει

Αφιέ­ρω­μα
Γι’ αυτούς που δεν λυγί­ζουν ποτέ
Ειρήνη

Το δικαί­ω­μα στη δου­λειά διεκ­δί­κη­σαν προ­χτές με κινη­το­ποί­η­ση, για μια ακό­μη φορά οι εργο­λα­βι­κοί εργα­ζό­με­νοι στα νοσο­κο­μεία, απαι­τώ­ντας να μην απο­λυ­θεί κανείς, να προ­σλη­φθούν όλοι με μόνι­μη, στα­θε­ρή δου­λειά και πλή­ρη δικαιώματα.

Η Ειρή­νη, για μια ακό­μη φορά, ήταν ανά­με­σα σε αυτούς που διεκ­δί­κη­σαν το αυτο­νό­η­το, το δικαί­ω­μα στη δου­λειά.  Αυτό το αίτη­μα, η Ειρή­νη το έφτια­ξε ποί­η­μα, εκφρά­ζο­ντας όλους τους συνα­δέλ­φους της.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο