Γρά­φει η \\ Εύα Νικο­λα­ΐ­δου

Δύο ώρες «ανά­σας και αέρα» κρύ­βουν ολό­κλη­ρο μου­σι­κό σύμπαν. Ανά­σα είναι η ψυχή. Αέρας η ελευ­θε­ρία. Αυτά έσμι­ξαν δύο συν­δη­μιουρ­γοί, η Λίνα Νικο­λα­κο­πού­λου και ο Παρα­σκευάς Καρα­σού­λος, σ’ ένα μου­σι­κό μεθύ­σι στο Gazarte.

Η Λίνα χάρι­σε μια και­νού­ρια εικό­να μπο­λια­σμέ­νη πάνω στην παλιά. Άνοι­ξε τα μάτια μας σε νέο τύπο όρα­σης, ακό­μα και υπό το φως των κεριών. Τρεις νέες θεϊ­κές φωνές, του Από­στο­λου Κίτσου, του Πανα­γιώ­τη Λάμπου­ρα και του Θοδω­ρή Νικο­λά­ου, έδω­σαν μια νέα υπό­στα­ση στους στί­χους της, με ένα μόσχευ­μα πλού­του ψυχής και πυκνό­τη­τας συναισθήματος.

Η ανά­σα της Λίνας είναι τα τρα­γού­δια της. Ο αέρας κατοι­κεί μέσα της. Η αύρα της θάλασ­σας τη λύτρω­νε. Την ελευ­θέ­ρω­νε όταν την αγνά­ντευε από τα Μέθα­να όπου μεγά­λω­σε. Τότε ενορ­χή­στρω­νε τα σχή­μα­τα, τα χρώ­μα­τα, τις ανθρώ­πι­νες ψυχές πάντα ανα­γεν­νη­μέ­νες. Σ’ αυτήν την αύρα και στον ουρα­νό, πετούν οι έρω­τες και μας ανυ­ψώ­νουν, με τους στί­χους της Λίνας και του Παρα­σκευά. Ο ίδιος μας εντυ­πω­σί­α­σε με τους υπέ­ρο­χους στί­χους των τρα­γου­διών του. Γράφει:

«Δεν έχω άλλη περιου­σία, απ’ την ψυχή μου, ούτε και θέλω. Κι αυτός ο κόσμος δεν χωρά­ει τα «για­τί» μου. Και έτσι μένω μες στο κενό. Έναν ορί­ζο­ντα ανοι­χτό, να περι­μέ­νω από ένα κίνη­μα ψυχής της γης ν’ ακού­σω τη φωνή μονά­χα θέλω».

Η Λίνα πήρε στα χέρια της το ανεκ­πλή­ρω­το όνει­ρο του ανθρώ­που και το έκα­νε ποί­η­ση – στί­χο. Τα τρα­γού­δια της είναι μια δικαί­ω­ση. Μπο­ρεί να γρά­φει για έναν οδοι­πό­ρο που «κυκλο­φο­ρεί κι οπλο­φο­ρεί» μέσα στο πλή­θος, όμως έχει πάνω του τη μοί­ρα των ανθρώ­πων. Τη ευγνω­μο­νού­με για την πνευ­μα­τι­κή σοδειά που μας αφή­νει και που την ανα­νε­ώ­νει συνε­χώς. Η συγκο­μι­δή φαί­νε­ται αργεί ακόμα.

Η βρα­διά στο Gazarte, έκλει­σε με τη «Σωτη­ρία της ψυχής» που το τρα­γού­δη­σαν όλοι. Μέσα σ’ έναν λαό που βρά­ζει, που καταρ­ρέ­ουν τα ιδα­νι­κά, σε μια πατρί­δα γονα­τι­σμέ­νη, με τέτοιες μου­σι­κές βρα­διές δε νιώ­θεις ανυπεράσπιστος.

*Η Εύα Νικο­λα­ΐ­δου είναι δημο­σιο­γρά­φος και συγ­γρα­φέ­ας

Η Εύα Νικολαΐδου δώρισε στο ΚΚΕ
ηχητικό υλικό συζητήσεων με την Έλλη Αλεξίου

28.09.22
Ο γ.γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Δημή­τρης Κου­τσού­μπας, συνα­ντή­θη­κε με την δημο­σιο­γρά­φο-συγ­γρα­φέα, Εύα Νικο­λα­ΐ­δου, η οποία δώρι­σε στο ΚΚΕ ηχη­τι­κό υλι­κό συζη­τή­σε­ων με την Έλλη Αλεξίου.

«Στις 28-Σεπ-1988, απο­χαι­ρε­τού­σα­με τη “δασκά­λα του γένους” Έλλη Αλε­ξί­ου. Με αφορ­μή τη σημε­ρι­νή επέ­τειο, η μνή­μη γίνε­ται απέ­ρα­ντη για αυτή την ξεχω­ρι­στή μορ­φή των γραμ­μά­των. Όλη η δια­δρο­μή της ζωής της ζωντα­νεύ­ει μέσα από τις πολύ­ω­ρες αφη­γή­σεις της.
Εκπλη­ρώ­νο­ντας ένα χρέ­ος, φόρο τιμής απέ­να­ντί της, δωρί­ζω στο ΚΚΕ — που με συνέ­πεια και αφο­σί­ω­ση υπο­στή­ρι­ζε η Έλλη Αλε­ξί­ου — το ηχη­τι­κό υλι­κό των συζη­τή­σε­ων ως παρα­κα­τα­θή­κη για τις μελ­λο­ντι­κές γενιές» __«ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημή­τρης Κου­τσού­μπας παρέ­λα­βε τη δωρεά στο γρα­φείο του με συγκί­νη­ση, λέγο­ντας: “Με την ιστο­ρία της ζωής της, που είναι απο­τυ­πω­μέ­νη σε αυτές τις κασέ­τες, ο δικός της κόσμος θα γίνει και δικός μας”».

Παράλ­λη­λα με τη δωρεά αυτή η Εύα Νικο­λα­ΐ­δου, χαρί­ζει στο Κόμ­μα ένα θεα­τρι­κό έργο που έγρα­ψε για την παι­δα­γω­γό και ανα­φέ­ρε­ται στα χρό­νια του επα­να­πα­τρι­σμού της.
Μαθαί­νου­με για τους ισχυ­ρούς δεσμούς της ζωής της Έλλης Αλε­ξί­ου με τον Κ. Βάρ­να­λη, τον Β. Δασκα­λά­κη, την Γαλά­τεια και τον Νίκο Καζαν­τζά­κη κά, καθώς και για τα χρό­νια που δίδα­ξε ως δασκά­λα στο Ηρά­κλειο και ποια ήταν η καθη­με­ρι­νό­τη­τά της τα τελευ­ταία χρόνια.
Η δημο­σιο­γρά­φος έγρα­ψε ένα βιβλίο, πριν από δέκα χρό­νια, για τη γνω­ρι­μία της με την Έλλη Αλε­ξί­ου, τα πνευ­μα­τι­κά δικαιώ­μα­τα του οποί­ου παρα­χώ­ρη­σε στη «Σύγ­χρο­νη Εποχή».

Δεί­τε και
«Ο Διο­νύ­σης Σιμό­που­λος όπως τον θυμού­νται οι φίλοι του» — της Εύας Νικολαΐδου
Ενί­σχυ­ση του ΚΚΕ για μια ψυχι­κή και ηθι­κή ανα­γέν­νη­ση, για να ‘ναι πάντα ανθι­σμέ­νες οι κόκ­κι­νες τρια­ντα­φυλ­λιές…
της Εύας Νικο­λα­ΐ­δου __Υποψήφιας με το ΚΚΕ στην Α’ Θεσσαλονίκης.