Ανακοίνωση του ΚΚΕ για τη μαύρη επέτειο από την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967

Πριν από 57 χρό­νια, τα ξημε­ρώ­μα­τα της 21ης Απρί­λη του 1967, πολ­λοί πρω­το­πό­ροι των εργα­τι­κών — λαϊ­κών αγώ­νων συνε­λή­φθη­σαν, προ­κει­μέ­νου να απο­τρα­πεί κάθε αντί­δρα­ση στο εν εξε­λί­ξει πρα­ξι­κό­πη­μα. Λίγο αργό­τε­ρα, οι περισ­σό­τε­ροι ξύπνη­σαν κάτω από τους ήχους των ερπυ­στριών, των στρα­τιω­τι­κών εμβα­τη­ρί­ων και των διαγ­γελ­μά­των της δικτατορίας.
Από τότε, η 21η Απρί­λη θυμί­ζει πάντα στον ελλη­νι­κό λαό ότι η καπι­τα­λι­στι­κή εξου­σία δεν διστά­ζει να εναλ­λάσ­σει τις πολι­τι­κές μορ­φές της, από την αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δημο­κρα­τία σε πολι­τι­κή ή στρα­τιω­τι­κή δικτα­το­ρία και το αντί­στρο­φο, με γνώ­μο­να πάντα να εξυ­πη­ρε­τού­νται καλύ­τε­ρα τα καπι­τα­λι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, να μένει ανέγ­γι­χτη η δικτα­το­ρία του κεφαλαίου.

Η δικτα­το­ρία της 21ης Απρί­λη ήταν απο­τέ­λε­σμα των ανε­πί­λυ­των ενδο­α­στι­κών αντι­θέ­σε­ων και αντα­γω­νι­σμών στη λει­τουρ­γία του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος, όπως είχε δια­μορ­φω­θεί μετά την ένο­πλη και σκλη­ρή ανα­μέ­τρη­ση με τον ΔΣΕ. Βασι­κή δυσλει­τουρ­γία του απο­τε­λού­σε ο ενι­σχυ­μέ­νος ρόλος της βασι­λεί­ας στον έλεγ­χο του στρα­τού και στον σχη­μα­τι­σμό κυβερ­νή­σε­ων, αλλά και οι παρω­χη­μέ­νες μέθο­δοι ελέγ­χου του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος, τα προ­βλή­μα­τα στην εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή του αστι­κού κρά­τους με επί­κε­ντρο το Κυπριακό.

Οι ενδο­α­στι­κές αντι­θέ­σεις περι­πλέ­χτη­καν με τις ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κές, σε μια επο­χή που τα ισχυ­ρά καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη της Ευρώ­πης δια­μόρ­φω­ναν το δικό τους δια­κρι­τό ιμπε­ρια­λι­στι­κό κέντρο και η Νοτιο­α­να­το­λι­κή Ευρώ­πη απο­τε­λού­σε πεδίο της παγκό­σμιας αντι­πα­ρά­θε­σης καπι­τα­λι­σμού — σοσια­λι­σμού και σύγκρου­σης αντί­πα­λων καπι­τα­λι­στι­κών συμφερόντων.

Οι πρω­τα­γω­νι­στές της δικτα­το­ρί­ας των συνταγ­μα­ταρ­χών ήταν πρό­σω­πα που υπη­ρέ­τη­σαν τους μηχα­νι­σμούς του αστι­κού κρά­τους, τον στρα­τό και την ΚΥΠ, το ψηφι­σμέ­νο από όλα τα αστι­κά κόμ­μα­τα Σύνταγ­μα του 1952 και το αντι­κομ­μου­νι­στι­κό ιδε­ο­λο­γι­κό οπλο­στά­σιο. Οι συνταγ­μα­τάρ­χες, ενταγ­μέ­νοι σε αυτό το καπι­τα­λι­στι­κό οικο­δό­μη­μα, είχαν ανα­πτύ­ξει πολύ­μορ­φους δεσμούς με εγχώ­ριους καπι­τα­λι­στές, εκδό­τες, πολι­τι­κούς, διπλω­μά­τες και εκπρο­σώ­πους των ξένων μυστι­κών υπη­ρε­σιών, ειδι­κά αυτών των ΗΠΑ.

Για όλους τους προη­γού­με­νους λόγους, η δικτα­το­ρία των συνταγ­μα­ταρ­χών σε γενι­κή κατεύ­θυν­ση απο­τέ­λε­σε συνέ­χεια της εσω­τε­ρι­κής και εξω­τε­ρι­κής πολι­τι­κής, στη­ρί­ζο­ντας το μεγά­λο κεφά­λαιο και δια­τη­ρώ­ντας τις διε­θνείς συμ­μα­χί­ες του (ΕΟΚ, ΝΑΤΟ), υπη­ρε­τώ­ντας τους σχε­δια­σμούς τους σε βάρος των χωρών της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης. Επί­σης, η εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή της δικτα­το­ρί­ας εξυ­πη­ρέ­τη­σε τα συμ­φέ­ρο­ντα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και των ευρω­παϊ­κών καπι­τα­λι­στι­κών κρα­τών σε Ανα­το­λι­κή Μεσό­γειο, Μέση Ανα­το­λή και Βόρεια Αφρι­κή, αλλά και οδή­γη­σε στην τρα­γω­δία της Κύπρου.

Η δικτα­το­ρία της 21ης Απρί­λη συνέ­χι­σε και ενέ­τει­νε τα νομο­θε­τι­κά μέτρα σε βάρος του ΚΚΕ, επέ­βα­λε μαζι­κά διώ­ξεις, διέ­λυ­σε συν­δι­κα­λι­στι­κές και άλλες μαζι­κές οργα­νώ­σεις και πραγ­μα­το­ποί­η­σε βασα­νι­σμούς και δολο­φο­νί­ες. Αν και πήρε ορι­σμέ­να κατα­σταλ­τι­κά μέτρα και σε βάρος της λει­τουρ­γί­ας των αστι­κών κομ­μά­των, δια­τή­ρη­σε διαύ­λους επι­κοι­νω­νί­ας και συνεν­νό­η­σης για την επα­να­φο­ρά της αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δημοκρατίας.

Από την πρώ­τη στιγ­μή, ενά­ντια στους σχε­δια­σμούς της αστι­κής στρα­τιω­τι­κής δικτα­το­ρί­ας στά­θη­καν οι κομ­μου­νι­στές και άλλοι ριζο­σπά­στες αγω­νι­στές, πλη­ρώ­νο­ντας βαρύ αντί­τι­μο για τη στά­ση τους υπέρ των εργα­τι­κών — λαϊ­κών συμφερόντων.

Παρά τις συν­θή­κες πολύ­χρο­νης και βαθιάς παρα­νο­μί­ας, το ΚΚΕ μπό­ρε­σε έγκαι­ρα να δια­χω­ρι­στεί από τις οπορ­του­νι­στι­κές δυνά­μεις στο εσω­τε­ρι­κό του στη διάρ­κεια της 12ης Ολο­μέ­λειας (1968), να παλέ­ψει για τη συγκρό­τη­ση παρά­νο­μων Κομ­μα­τι­κών Οργα­νώ­σε­ων, να ιδρύ­σει την ΚΝΕ, να πρω­το­στα­τή­σει στη δια­φώ­τι­ση των εργα­τι­κών — λαϊ­κών δυνά­με­ων. Εδω­σε όλες του τις δυνά­μεις στην οργά­νω­ση του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού αγώ­να από την πρώ­τη μέρα, όταν σε συν­θή­κες άγριας κατα­στο­λής «όλα τα ‘σκια­ζε η φοβέρα».

Είχε ξεχω­ρι­στή συμ­βο­λή στην ανά­πτυ­ξη των εργα­τι­κών — λαϊ­κών αγώ­νων, από τις πρώ­τες κινη­το­ποι­ή­σεις με συν­δι­κα­λι­στι­κά αιτή­μα­τα έως τη φοι­τη­τι­κή κατά­λη­ψη της Νομι­κής και τον νεο­λαι­ί­στι­κο και εργα­τι­κό — λαϊ­κό ξεση­κω­μό του Πολυ­τε­χνεί­ου (Νοέμ­βρης 1973). Κόντρα σε αστι­κές και οπορ­του­νι­στι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις, απέρ­ρι­ψε τη λεγό­με­νη «φιλε­λευ­θε­ρο­ποί­η­ση», δηλα­δή το μασκά­ρε­μα της δικτατορίας.

Η πτώ­ση της δικτα­το­ρί­ας, τον Ιού­λη 1974, απο­τέ­λε­σμα των «εγκλη­μά­των» της, ιδί­ως της Κύπρου, της εξά­ντλη­σης του ρόλου της και του αγώ­να ενα­ντί­ον της με απο­κο­ρύ­φω­μα το Πολυ­τε­χνείο, συνο­δεύ­τη­κε από την απο­κα­λού­με­νη περί­ο­δο της λεγό­με­νης «μετα­πο­λί­τευ­σης».

Μετά την επα­να­φο­ρά της αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δημο­κρα­τί­ας, το καπι­τα­λι­στι­κό κρά­τος με οποια­δή­πο­τε κυβέρ­νη­ση συνέ­χι­σε να υπη­ρε­τεί την κερ­δο­φο­ρία των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, να κατα­στέλ­λει εργα­τι­κούς — λαϊ­κούς αγώ­νες, να συμ­με­τέ­χει σε δια­κρα­τι­κές καπι­τα­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες και να εμπλέ­κε­ται σε ιμπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς και πολέμους.

Και σήμε­ρα ο χαρα­κτή­ρας του κρά­τους παρα­μέ­νει τελι­κά ίδιος, καπι­τα­λι­στι­κός και αντι­λαϊ­κός. Στο πλαί­σιο αυτό και με τη συμ­φω­νία συχνά όλων των αστι­κών κομ­μά­των, βαθαί­νει ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρο η εμπλο­κή στους σχε­δια­σμούς του ΝΑΤΟι­κού μπλοκ, όπως γίνε­ται αυτήν την περί­ο­δο με τον πόλε­μο στην Ουκρα­νία, και με την κάθε τρό­πο υπο­στή­ρι­ξη στο Ισρα­ήλ, το «κρά­τος — δολο­φό­νο» του Παλαι­στι­νια­κού λαού.

Προ­χω­ρά η εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της Υγεί­ας με τελευ­ταία πρά­ξη τα απο­γευ­μα­τι­νά ιατρεία, νομο­θε­τού­νται τα ιδιω­τι­κά πανε­πι­στή­μια. Εναλ­λάσ­σο­νται μείγ­μα­τα περιο­ρι­στι­κής ή επε­κτα­τι­κής πολι­τι­κής με δεδο­μέ­νη σε κάθε περί­πτω­ση τη μεί­ω­ση του λαϊ­κού εισο­δή­μα­τος, συγκα­λύ­πτε­ται η ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση και υπο­βάθ­μι­ση των μετα­φο­ρών, απου­σιά­ζουν δομές κοι­νω­νι­κής προ­στα­σί­ας των γυναι­κών, των μετα­να­στών και προσφύγων.

Χρέ­ος σε όσους αγω­νί­στη­καν ενά­ντια στη δικτα­το­ρία και συνά­μα απά­ντη­ση στη σημε­ρι­νή αντι­λαϊ­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι η οικο­δό­μη­ση της κοι­νω­νι­κής συμ­μα­χί­ας της εργα­τι­κής τάξης, των βιο­πα­λαι­στών αγρο­τών, των αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων, οι ολο­έ­να και πιο μαζι­κοί και απο­φα­σι­στι­κοί απερ­για­κοί και εργα­τι­κοί — λαϊ­κοί αγώ­νες, οι φοι­τη­τι­κές και μαθη­τι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις, η πολύ­μορ­φη δρα­στη­ριό­τη­τα των γυναι­κεί­ων οργα­νώ­σε­ων, η απο­φα­σι­στι­κή αλλα­γή συσχε­τι­σμού στο εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνημα.

Η ενί­σχυ­ση του ΚΚΕ, σε όλες τις μάχες και στην προ­σε­χή των ευρω­ε­κλο­γών, απο­τε­λεί εγγύ­η­ση εργα­τι­κής — λαϊ­κής αντε­πί­θε­σης απέ­να­ντι σε κάθε εκδο­χή αντι­λαϊ­κής κυβέρ­νη­σης. Κάθε βήμα ισχυ­ρο­ποί­η­σης του Κόμ­μα­τος συνι­στά βήμα ισχυ­ρο­ποί­η­σης της εργα­τι­κής — λαϊ­κής δρά­σης, της μόνης ικα­νής να ανα­κό­ψει τους σχε­δια­σμούς της τάξης των καπι­τα­λι­στών, του κρά­τους και των διε­θνών συμ­μά­χων της, να απε­μπλέ­ξει τη χώρα από τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς, να ανοί­ξει δρό­μο για την προ­ο­πτι­κή, την πραγ­μα­τι­κά ελπι­δο­φό­ρα οργά­νω­ση της οικο­νο­μί­ας και της κοι­νω­νί­ας, τον σοσια­λι­σμό — κομμουνισμό.

Με ΚΚΕ δυνα­τό, σπά­με τα δεσμά της ΕΕ, για την Ελλά­δα και την Ευρώ­πη του σοσια­λι­σμού, των εργα­τών, των αγρο­τών, των λαών.

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης Ν. Πλου­μπί­δης – Στο σπί­τι των ηρώων