Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ανακοίνωση του ΚΚΕ για το θάνατο του ποιητή Γιώργου Κακουλίδη

«Το ΚΚΕ απο­χαι­ρε­τά με μεγά­λη θλί­ψη τον ποι­η­τή και ζωγρά­φο Γιώρ­γο Κακου­λί­δη που “έφυ­γε” από τη ζωή σήμε­ρα σε ηλι­κία 65 ετών, έναν αλη­θι­νό δια­νο­ού­με­νο που η τέχνη και η ζωή του ήταν ένα», ανα­φέ­ρει σε ανα­κοί­νω­σή του το Γρα­φείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ.

«Εγγο­νός γλύ­πτη και γιoς του σπου­δαί­ου ζωγρά­φου Δημή­τρη Κακου­λί­δη, ο Γιώρ­γος Κακου­λί­δης επη­ρε­ά­στη­κε βαθιά από τη φυσιο­γνω­μία, τη συμπε­ρι­φο­ρά και τις αρχές του πατέ­ρα του στο ατε­λιέ του οποί­ου συνα­ντιό­ταν δια­νο­ού­με­νοι, όπως ο Μ. Κατσα­ρός, ο Ν. Καρού­ζος και ο ζωγρά­φος Α. Ακρι­θά­κης, ενώ στην πορεία ο ίδιος συν­δέ­θη­κε στε­νά με τον Κ. Μοσκώφ και τον Μ. Σαχτού­ρη. Παρά τη σχέ­ση του με σπου­δαί­ους δημιουρ­γούς βρή­κε τον δικό του ιδιαί­τε­ρο δρό­μο στην τέχνη τόσο στην ποί­η­ση, όσο και στη ζωγρα­φι­κή την οποία χαρα­κτή­ρι­ζε “ποί­η­ση με χρώματα”.

Υπήρ­ξε “Γιός της Και­σα­ρια­νής”, “συνο­μι­λού­σε” κάθε βρά­δυ στους δρό­μους της με τους “ανώ­νυ­μους αγί­ους” του χθες και του σήμε­ρα, εκεί­νους που έδω­σαν και δίνουν το «παρών» στους μεγά­λους αγώ­νες και στον καθη­με­ρι­νό μόχθο.

Όπως είχε πει ο ίδιος: “Χρω­στάω το είναι μου και ό, τι έχω κάνει στη γει­το­νιά που μεγά­λω­σα. Είναι ιστο­ρι­κός τόπος. Το σπί­τι μου ήταν κοντά στο Σκο­πευ­τή­ριο. Εκεί γεν­νή­θη­κε ο ήρω­άς μου. Το όνο­μά του είναι Ναπο­λέ­ων Σουκατζίδης”.

Αυτές τις “συνο­μι­λί­ες”, τα όσα ειπώ­θη­καν και τα όσα δεν έχουν ακό­μα ειπω­θεί απο­τύ­πω­νε, σαν σκλη­ρά δια­μά­ντια, στα γρα­πτά του και στον λόγο του ο Γιώρ­γος Κακου­λί­δης, απο­κα­λύ­πτο­ντας την άγρια ομορ­φιά και άκρα ευαι­σθη­σία και ευγέ­νεια των ταπεινών.

Ο Γιώρ­γος Κακου­λί­δης ασκού­σε σκλη­ρή κρι­τι­κή στους εχθρούς του ανθρώ­που, της ανθρω­πό­τη­τας, στους εχθρούς του δίκιου του εργά­τη, στους δολο­φό­νους των ψυχών, στους συμ­βι­βα­σμέ­νους συνο­δοι­πό­ρους του κάθε εφιάλτη.

Ταυ­τί­στη­κε με την αγω­νία του λαού, τους αγώ­νες της εργα­τι­κής τάξης, τον προ­λε­τα­ρια­κό διε­θνι­σμό, την προ­ο­πτι­κή για την επα­να­στα­τι­κή ανα­τρο­πή της καπι­τα­λι­στι­κής βαρβαρότητας.

Το 1994 τιμή­θη­κε με το Διε­θνές Βρα­βείο Καβά­φη στην Αλε­ξάν­δρεια της Αιγύπτου.

Ποι­ή­μα­τά του έχουν μελο­ποι­η­θεί από συν­θέ­τες μας, όπως ο Θάνος Μικρού­τσι­κος και ο Νίκος Κυπουρ­γός, ο Τάσος Μελε­τό­που­λος, Στά­μος Σέμ­σης κ.ά.

Συμπο­ρεύ­θη­κε με το ΚΚΕ και ως υπο­ψή­φιος βου­λευ­τής και ευρω­βου­λευ­τής του Κόμ­μα­τος υπο­γραμ­μί­ζο­ντας μετα­ξύ άλλων, “Για­τί πάντο­τε στα δύσκο­λα ακούω τον ψίθυ­ρο των Δια­κο­σί­ων του Σκο­πευ­τη­ρί­ου, που μου λένε πως ό,τι κάνου­με το κάνου­με για λόγους «ορθο­στα­σί­ας» ενά­ντια στην άβυσ­σο που μας περι­βάλ­λει. Και τέλος, για το στοί­χη­μα που επέ­βα­λαν οι κομ­μου­νι­στές του «εμείς», μακριά από το «εγώ», που βλέ­πω με άγρια χαρά να συνε­χί­ζε­ται στις μέρες μας”.

Επί χρό­νια αρθρο­γρα­φού­σε στον “Ριζο­σπά­στη” μέσα από τη στή­λη “Από­λυ­το Ρόδο”, που τη χαρα­κτή­ρι­σε καθο­ρι­στι­κή στη ζωή του.

Η θέλη­σή του για συνε­χή προ­σφο­ρά στο ΚΚΕ και στο Φεστι­βάλ της ΚΝΕ παρέ­μει­νε αμεί­ω­τη ως το τέλος. Διε­τέ­λε­σε μέλος της Κρι­τι­κής Επι­τρο­πής του Δια­γω­νι­σμού Λογο­τε­χνί­ας για τα 100 χρό­νια του ΚΚΕ

Το ΚΚΕ εκφρά­ζει τα θερ­μά του συλ­λυ­πη­τή­ρια στη σύντρο­φό του Λητώ και σε όλους τους οικεί­ους του».

vardianos sta sporka 5

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο