Ανατριχίλα

Ανα­τρι­χια­στι­κές είναι οι πλη­ρο­φο­ρί­ες για την κατά­στα­ση της γέφυ­ρας που κατέρ­ρευ­σε στη Γένο­βα, παρα­σέρ­νο­ντας στο θάνα­το δεκά­δες ανθρώ­πους. Το πιο εξορ­γι­στι­κό είναι ότι υπήρ­χαν προει­δο­ποι­ή­σεις για την επι­κιν­δυ­νό­τη­τα της παλιάς και υπο­συ­ντή­ρη­της κατα­σκευ­ής, ακό­μα και ειση­γή­σεις για κατε­δά­φι­ση και αντι­κα­τά­στα­σή της, αλλά καμιά μέρι­μνα δεν υπήρ­ξε από το κρά­τος, πόσο μάλ­λον από τη δια­χει­ρί­στρια εται­ρεία, η οποία εκμε­ταλ­λεύ­ε­ται συνο­λι­κά πάνω από 3.000 χιλιό­με­τρα δρό­μων στην Ιτα­λία, απο­κο­μί­ζο­ντας τερά­στια κέρ­δη. Ο νόμος του «κόστους — οφέ­λους» για το κεφά­λαιο είναι αμεί­λι­κτος και εφαρ­μό­ζε­ται απα­ρέ­γκλι­τα σε όλο τον καπι­τα­λι­στι­κό κόσμο, σε βάρος των ανα­γκών, ακό­μα και της ίδιας της ζωής του λαού. Οσο για τις «αντι­δρά­σεις» της ιτα­λι­κής κυβέρ­νη­σης, είναι πραγ­μα­τι­κά να εξορ­γί­ζε­ται κανείς. Από τη μια απει­λεί τη δια­χει­ρί­στρια εται­ρεία με πρό­στι­μα και νέες ρήτρες στα συμ­βό­λαια δια­χεί­ρι­σης, θέλο­ντας να βγά­λει λάδι την αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή που η ίδια υπη­ρε­τεί, πιθα­νόν να διευ­κο­λύ­νει και το ξανα­μοί­ρα­σμα της «πίτας» ανά­με­σα στα μεγα­θή­ρια που εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται τις υπο­δο­μές στη χώρα. Κι από την άλλη, πετά­ει το μπα­λά­κι στην ΕΕ, πιέ­ζο­ντας για εξαι­ρέ­σεις από τους αυστη­ρούς δημο­σιο­νο­μι­κούς κανό­νες, δήθεν για να μπο­ρεί να επι­σκευά­ζει και να συντη­ρεί υπο­δο­μές. Το βασι­κό όμως είναι οι προ­τε­ραιό­τη­τες και ο σχε­δια­σμός του αστι­κού κρά­τους, που υπη­ρε­τεί τα κέρ­δη του κεφα­λαί­ου, σε βάρος των λαϊ­κών ανα­γκών. Και είναι βέβαιο ότι η «δημο­σιο­νο­μι­κή χαλά­ρω­ση», για την οποία ωρύ­ε­ται η ιτα­λι­κή κυβέρ­νη­ση, τον πρώ­το που θα ωφε­λή­σει είναι το κεφά­λαιο, που θα δει την τσέ­πη του να γεμί­ζει με νέες φορο­α­παλ­λα­γές, επι­δο­τή­σεις και κρα­τι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση. Για να μπο­ρεί με νέα ορμή να εγκλη­μα­τεί σε βάρος του λαού και των ανα­γκών του…

πηγή: Ριζο­σπά­στης