κάθε φορά που λες ότι είν’ αργά,γεννιέται ένα κενό
Λες να βρεθεί πλαταγιασμένη μια ιδέα που
να μπορεί να κατοικηθεί;
Ν΄ακροβολιστούμε γύρω της τώρα που
Σκιά αφίδας πλησιάζει…
Το σώμα σε στάση προσευχής
Αυτή του πρέπει.
Ξανοίγεται νωπό το θυμίαμα.
Χτυπάει τη μνήμη στη λεπτή της
καρωτίδα.
Λες οι λιγοστοί, οι κλαδεμένοι μα Ορθοί
να στήσουν νέα γονικά;
Πνοές αφήγησης νέας, σε στιβαρή παλάμη;
Ο χρόνος είναι στ’ αλήθεια λιγοστός.
