Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Απεβίωσε στα 93 της η ηθοποιός και τραγουδίστρια Ζιλιέτ Γκρεκό

Η «μού­σα των υπαρ­ξι­στών», η Γαλ­λί­δα ηθο­ποιός και τρα­γου­δί­στρια Ζιλιέτ Γκρε­κό, που έγι­νε διά­ση­μη ερμη­νεύ­ο­ντας τρα­γού­δια του Λεό Φερέ, του Ζακ Πρε­βέρ και του Σερζ Γκεν­σμπούρ, πέθα­νε σήμε­ρα σε ηλι­κία 93 ετών, ανα­κοί­νω­σε η οικο­γέ­νειά της.  «Η ζωή της ήταν έξω από τα συνη­θι­σμέ­να» ανέ­φε­ρε στην ανα­κοί­νω­ση αυτή η οικογένεια.

«Ακό­μη και στα 89 της χάρι­ζε αίγλη στο γαλ­λι­κό τρα­γού­δι», πρό­σθε­σε. Μέχρι δηλα­δή το αγγεια­κό εγκε­φα­λι­κό επει­σό­διο που υπέ­στη το 2016, την ίδια χρο­νιά που έχα­σε και τη μονα­χο­κό­ρη της, τη Λοράνς-Μαρί, χτυ­πη­μέ­νη από τον καρκίνο.

«Μου λεί­πει φρι­κτά. Το κίνη­τρό μου για τη ζωή, είναι να τρα­γου­δώ! Το τρα­γού­δι, είναι η πλη­ρό­τη­τα, εμπε­ριέ­χει το σώμα, το ένστι­κτο, το κεφά­λι», δήλω­σε πολύ πρό­σφα­τα η ίδια σε μια συνέ­ντευ­ξη που δημο­σιεύ­τη­κε τον Ιού­λιο στο περιο­δι­κό Telerama.

«Φεύ­γει μια πολύ μεγά­λη κυρία» ήταν η πρώ­τη αντί­δρα­ση του Αλε­ξά­ντρ Μπο, του παρα­γω­γού της τελευ­ταί­ας περιο­δεί­ας της. Η Ζιλιέτ ήταν κου­ρα­σμέ­νη εδώ και λίγο και­ρό αλλά δια­τη­ρού­σε ζωντα­νό το πνεύ­μα της, όπως μαρ­τυ­ρά η συνέ­ντευ­ξη-ποτα­μός στο Telerama», σχολίασε.

Η Γκρε­κό γεν­νή­θη­κε το 1927. Ο πατέ­ρας της ήταν αστυ­νο­μι­κός από την Κορ­σι­κή, η μητέ­ρα της από το Μπορ­ντό. Μετά το δια­ζύ­γιο των γονιών της μεγά­λω­σε με τη μητέ­ρα και τους παπ­πού­δες της, αρχι­κά στο Μπορ­ντό και κατό­πιν στο Παρί­σι. Κατά τη διάρ­κεια της γερ­μα­νι­κής κατο­χής, η 16χρονη τότε Ζιλιέτ συνε­λή­φθη από την Γκε­στά­πο και βασα­νί­στη­κε. Η μητέ­ρα και η μεγα­λύ­τε­ρη αδελ­φή της, που συμ­με­τεί­χαν στη γαλ­λι­κή αντί­στα­ση, εκτο­πί­στη­καν στο Ράβεσν­μπρουκ αλλά η Ζιλιέτ, λόγω του νεα­ρού της ηλι­κί­ας της, αφέ­θη­κε ελεύ­θε­ρη. Η οικο­γέ­νεια επα­νε­νώ­θη­κε το 1945.

Με προ­τρο­πή της φιλο­λό­γου της στο σχο­λείο, της Ελέν Ντικ, παρα­κο­λου­θεί μαθή­μα­τα θεά­τρου, κερ­δί­ζει κάποιους ρόλους, εργά­ζε­ται στο ραδιό­φω­νο. Παράλ­λη­λα, γνω­ρί­ζε­ται με τη δια­νό­η­ση της επο­χής, γίνε­ται φίλη του Ζαν Πολ Σαρτρ, της Σιμόν ντε Μπο­βουάρ του Μπο­ρίς Βιάν, της Αν Μαρί Καζα­λίς, της Μαρ­γκε­ρίτ Ντι­ράς και σύντρο­φος του Μάιλς Ντέι­βις. Συχνά­ζει τα βρά­δια στο θρυ­λι­κό καμπα­ρέ Le Tabou. Ζει μια έκρη­ξη νεό­τη­τας στο απε­λευ­θε­ρω­μέ­νο Παρί­σι, όπου γεν­νιέ­ται ο υπαρ­ξι­σμός, ανά­με­σα στους τοί­χους των κλαμπ. Χωρίς να έχει πετύ­χει κάτι σημα­ντι­κό στην καριέ­ρα της μέχρι τότε, δια­πι­στώ­νει ότι έχει γίνει η μού­σα του Σεν-Ζερ­μέ-ντε-Πρε και απο­φα­σί­ζει ότι πρέ­πει να δικαιο­λο­γή­σει αυτόν τον τίτλο: και αφο­σιώ­νε­ται στο τραγούδι.

Ο Ρεϊ­μόν Κενό και ο Σαρτρ υπο­γρά­φουν τις πρώ­τες επι­τυ­χί­ες της, τα τρα­γού­δια Si tu t’imagines και La Rue des Blancs-Manteaux. Διευ­ρύ­νει το ρεπερ­τό­ριό της, με τρα­γού­δια των Πρε­βέρ, Μπο­ρίς Βιάν, Σαρλ Αζνα­βούρ. Εμφα­νί­ζε­ται στο Olympia, για πρώ­τη φορά, το 1954.

Μετά τον γάμο-αστρα­πή με τον ηθο­ποιό Φιλίπ Λεμέρ, με τον οποίο απέ­κτη­σε τη μονα­χο­κό­ρη της, ερμη­νεύ­ει τη δεκα­ε­τία του 1960 τρα­γού­δια των μεγα­λύ­τε­ρων στι­χουρ­γών και συν­θε­τών της επο­χής: Σερζ Γκεν­σμπούρ, Ζακ Μπρελ, Ζορζ Μπρα­σένς. «Γνώ­ρι­σα τους πιο κατα­πλη­κτι­κούς ανθρώ­πους που υπήρ­χαν», έλε­γε η ίδια.

Η Γκρε­κό ήταν το πρό­τυ­πο της μοντέρ­νας γυναί­κας: «Ήμουν πολύ προ­χω­ρη­μέ­νη στην επο­χή μου, άλλω­στε ήμουν το αντι­κεί­με­νο του από­λυ­του σκαν­δά­λου. Δεν το επι­δί­ω­ξα ποτέ, έτσι είμαι, δεν μπο­ρώ να κάνω κάτι», έλε­γε.

Παράλ­λη­λα, παί­ζει στον κινη­μα­το­γρά­φο, στην ται­νία «Καλη­μέ­ρα θλί­ψη» (1958) που βασί­στη­κε στο ομώ­νυ­μο μυθι­στό­ρη­μα της Φραν­σουάζ Σαγκάν, σε σκη­νο­θε­σία του Ότο Πρέ­μιν­γκερ. Θριαμ­βεύ­ει και στην τηλε­ό­ρα­ση, πρω­τα­γω­νι­στώ­ντας στη μίνι σει­ρά «Μπελ­φε­γκόρ ή το Φάντα­σμα του Λού­βρου», το 1965.

Καθώς τα χρό­νια περ­νούν, συνε­χί­ζει τις επι­τυ­χη­μέ­νες περιο­δεί­ες στο εξω­τε­ρι­κό, δια­τη­ρώ­ντας πάντα τις ίδιες πεποι­θή­σεις και την ίδια πολι­τι­κή ιδε­ο­λο­γία, ταγ­μέ­νη στη γαλ­λι­κή Αρι­στε­ρά. Το 1966 παντρεύ­ε­ται τον ηθο­ποιό Μισέλ Πικο­λί από τον οποίο θα πάρει δια­ζύ­γιο έντε­κα χρό­νια αργό­τε­ρα. Το 1988 παντρεύ­ε­ται τον πια­νί­στα Ζεράρ Ζουα­νέ, στε­νό φίλο του Ζακ Μπρελ, ο οποί­ος την συνό­δευε και στη σκηνή.

Την άνοι­ξη του 2015 ξεκι­νά από την Αθή­να μια μεγά­λη απο­χαι­ρε­τι­στή­ρια περιο­δεία που θα την φέρει μετα­ξύ άλλων στον Κανα­δά, το Ισρα­ήλ, τη Γερ­μα­νία, την Ολλαν­δία. Είναι πια 88 ετών. Και γνω­ρί­ζει την αποθέωση.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο