Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Απευθείας από το portal 902.gr η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπα

Η ομι­λία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημή­τρη Κου­τσού­μπα, στο 46ο Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή», στην Πανε­πι­στη­μιού­πο­λη Ζωγρά­φου, θα μετα­δο­θεί ζωντα­νά από το portal 902.gr.

Η ομι­λία, με την οποία θα κορυ­φω­θούν οι τρι­ή­με­ρες εκδη­λώ­σεις, θα πραγ­μα­το­ποι­η­θεί στις 20.00.

Επί­σης, αύριο, στις 14.00 η ομι­λία του Δημή­τρη Κου­τσού­μπα θα μετα­δο­θεί από το Κανά­λι της Βουλής.

Ολόκληρη η ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα

«Φίλες και φίλοι,

Σύντρο­φοι και συντρόφισσες,

Το 46ο Φεστι­βάλ της ΚΝΕ και του “Οδη­γη­τή” είναι γεγο­νός. Σίγου­ρα θα μεί­νει στην Ιστο­ρία ως ένα ξεχω­ρι­στό Φεστι­βάλ, για­τί ξεχω­ρι­στή είναι η προ­σπά­θεια που έκα­ναν πολ­λοί και προ­σέ­φε­ραν πολ­λά. Ο καθέ­νας από το δικό του πόστο. Γι’ αυτό θέλου­με να πού­με ένα μεγά­λο ευχα­ρι­στώ σε όλους:

Στα μέλη και τα στε­λέ­χη του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ για την εθε­λο­ντι­κή προ­σφο­ρά τους.

Στους καλ­λι­τέ­χνες που δίνουν το “παρών”, αλλά και σε όσους και όσες θα το έδι­ναν πάλι, αν οι συν­θή­κες ήταν διαφορετικές.

Στους ηχο­λή­πτες, τους εικο­νο­λή­πτες και όλους τους τεχνικούς.

Στο Δήμο Ζωγρά­φου για τη συνερ­γα­σία και την υποστήριξη.

Και βέβαια στις πρυ­τα­νι­κές αρχές του Πανε­πι­στη­μί­ου Αθη­νών που παρα­χώ­ρη­σαν τον χώρο του γηπέ­δου της Πανε­πι­στη­μιού­πο­λης για τη φιλο­ξε­νία του Φεστιβάλ.

Ξεχω­ρι­στό το φετι­νό Φεστι­βάλ δεν το κάνει μόνο η διε­ξα­γω­γή του με τα απα­ραί­τη­τα μέτρα προ­στα­σί­ας. Άλλω­στε, η συνει­δη­τή πει­θαρ­χία των μελών και των φίλων της ΚΝΕ στα μέτρα προ­στα­σί­ας της δημό­σιας υγεί­ας είναι κάτι που το ανα­γνω­ρί­ζουν ακό­μα και αντί­πα­λοί μας. Είναι οι ίδιοι που ενο­χλού­νται από τη μεριά τους για­τί ξέρουν ότι αυτή η πει­θαρ­χία περιέ­χει την απει­θαρ­χία στο άδι­κο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστημα.

Το φετι­νό Φεστι­βάλ το κάνει ξεχω­ρι­στό το μήνυ­μά του μέσα στη ζοφε­ρή κατά­στα­ση που αντι­με­τω­πί­ζει ο λαός μας. Το σύν­θη­μα “Σοσια­λι­σμός για να μπο­ρού­με να ανα­σαί­νου­με, για να νική­σει η ζωή”, μπο­ρεί να είχε ως αφε­τη­ρία την τελευ­ταία κραυ­γή του Τζορτζ Φλόιντ, που ασφυ­κτιού­σε κάτω από το γόνα­το του Αμε­ρι­κα­νού αστυ­νο­μι­κού, αλλά τελι­κά αυτές οι κραυ­γές γίνο­νται όλο και περισ­σό­τε­ρες σε όλο τον πλα­νή­τη και στη χώρα μας.

Είναι η κραυ­γή της φτώ­χειας, της ανα­σφά­λειας, της προ­σφυ­γιάς, της ανερ­γί­ας, της απλή­ρω­της δου­λειάς, της αδι­κί­ας, του ρατσι­σμού, της εκμε­τάλ­λευ­σης των πολ­λών από μια χού­φτα παρά­σι­τα που κολυ­μπά­νε στα πλούτη.

Είναι η κραυ­γή που μπο­ρεί να βρει διέ­ξο­δο μόνο με έναν τρό­πο: Με την ταξι­κή πάλη, την έντα­σή της, τη συμ­με­το­χή όλο και περισ­σό­τε­ρων, ιδιαί­τε­ρα της νέας βάρ­διας της εργα­τι­κής τάξης στον οργα­νω­μέ­νο αγώ­να, με καθα­ρό και στα­θε­ρό στό­χο: Να βάλου­με εμπό­δια στα χει­ρό­τε­ρα παλεύ­ο­ντας να νική­σει η ζωή, να νική­σει η εργα­τι­κή τάξη, κατα­κτώ­ντας τη δική της εξου­σία, χτί­ζο­ντας τη νέα, τη σοσια­λι­στι­κή κοινωνία.

Το φετι­νό Φεστι­βάλ γίνε­ται ξεχω­ρι­στό για­τί πάει κόντρα στο ρεύ­μα. Για­τί ταρα­κου­νά­ει τις συνει­δή­σεις που βομ­βαρ­δί­ζο­νται καθη­με­ρι­νά από διά­φο­ρα όπως το “τίπο­τα δεν αλλά­ζει” ή το δηλη­τη­ριώ­δες “δεν υπάρ­χει χώρος για αγώ­νες, πρέ­πει να έχου­με εθνι­κή ομοψυχία”.

Και για όσους δεν πεί­θο­νται με αυτά, το σύστη­μα έχει και τις εναλ­λα­κτι­κές του εκδο­χές όπως το περι­βό­η­το “θα λογα­ρια­στού­με μετά”, το σύν­θη­μα του ΣΥΡΙΖΑ της περιό­δου της καρα­ντί­νας, που στην πρά­ξη σημαί­νει ο λαός να σιω­πά στα δύσκο­λα, να μην παρεμ­βαί­νει, να παρα­δί­δε­ται στους εξου­σια­στές και το άδι­κο σύστη­μά τους.

Στις κρί­σι­μες στιγ­μές είναι κρί­σι­μη η παρέμ­βα­ση του λαού. Με εμπι­στο­σύ­νη στη δύνα­μή του, με συμπό­ρευ­ση με το ΚΚΕ, με στό­χους και αιτή­μα­τα που φωτί­ζουν το πώς φτά­σα­με ως εδώ και δεί­χνουν πώς μπο­ρού­με να βγού­με από αυτόν τον φαύ­λο κύκλο.

Αναμ­φί­βο­λα τέτοιες, κρί­σι­μες στιγ­μές δια­νύ­ου­με. Δεν χρειά­ζε­ται να είναι κανείς μάντης για να προ­βλέ­ψει ότι τα πιο δύσκο­λα για το λαό μας και τα παι­διά του είναι μπρο­στά και όχι πίσω. Η περί­ο­δος της παν­δη­μί­ας δεν έχει ακό­μη ημε­ρο­μη­νία λήξης, καθώς απο­τε­λε­σμα­τι­κές θερα­πεί­ες ή εμβό­λιο ακό­μα δεν έχουν προχωρήσει.

Τα δημό­σια συστή­μα­τα Υγεί­ας, ακό­μα και των μητρο­πό­λε­ων του καπι­τα­λι­σμού, δοκι­μά­ζο­νται, καταρ­ρέ­ουν και παίρ­νουν μαζί τους εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες ζωές.

Η καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση εκδη­λώ­θη­κε νωρί­τε­ρα από το ανα­με­νό­με­νο. Τα βάρη της, μέρα με τη μέρα, φορ­τώ­νο­νται σε αυτούς που πλή­ρω­σαν και την προη­γού­με­νη κρί­ση, στους εργα­ζό­με­νους, στα φτω­χά λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Απο­τε­λεί τη νέα ευκαι­ρία για το μεγά­λο κεφά­λαιο, για να ξεμπερ­δέ­ψει με ό,τι στέ­κει εμπό­διο στην κερ­δο­φο­ρία του. Δηλα­δή με όποιο εργα­τι­κό δικαί­ω­μα είχε μεί­νει όρθιο.

Στο έδα­φος της νέας παγκό­σμιας καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης δυνα­μώ­νουν και οι επι­κίν­δυ­νοι αντα­γω­νι­σμοί μετα­ξύ των ιμπε­ρια­λι­στι­κών κέντρων και των αστι­κών τάξε­ων κάθε χώρας. Αυτό εκδη­λώ­νε­ται με κάθε αφορ­μή. Ακό­μα και με το εμβόλιο.

Δεν είναι τυχαίο πως όλο και περισ­σό­τε­ροι ακού­με για τη “διπλω­μα­τία του εμβο­λί­ου”, δεί­χνο­ντας τελι­κά και το κρι­τή­ριο που βρί­σκε­ται πίσω από αυτά τα παι­χνί­δια που είναι η κατά­κτη­ση πλε­ο­νε­κτή­μα­τος στον αντα­γω­νι­σμό, η μεγα­λύ­τε­ρη κερ­δο­φο­ρία των εταιρειών.

Κομ­μά­τι αυτού του παζλ των αντα­γω­νι­σμών είναι και οι πολύ επι­κίν­δυ­νες εξε­λί­ξεις για τον ελλη­νι­κό λαό και τους λαούς της περιο­χής. Από τα Βαλ­κά­νια ως τη Βόρεια Αφρι­κή, από το Αιγαίο έως τη Μέση Ανατολή.

Οι παρα­πά­νω παρά­γο­ντες, παρά τη σχε­τι­κή τους αυτο­τέ­λεια, δεν είναι ανε­ξάρ­τη­τοι ο ένας από τον άλλον, ούτε πολύ περισ­σό­τε­ρο “συνέ­πε­σαν” συγκυ­ρια­κά, όπως ισχυ­ρί­ζε­ται η κυβέρ­νη­ση και τα άλλα αστι­κά κόμ­μα­τα, που κάνουν λόγο για μια τρι­πλή κρί­ση (“οικο­νο­μι­κή”, “υγειο­νο­μι­κή”, “εθνι­κή”), λες και αυτή η τρι­πλή κρί­ση έπε­σε από τον ουρα­νό ή προ­έ­κυ­ψε από το κακό το ριζι­κό μας.

Αυτή η ανά­λυ­ση συγκα­λύ­πτει την ταξι­κή και βαθύ­τε­ρη ουσία των γεγο­νό­των. Συγκα­λύ­πτει ότι όλοι αυτοί οι παρά­γο­ντες αλλη­λο­τρο­φο­δο­τού­νται και ο ένας απο­τε­λεί τη συνέ­χεια του άλλου.

Είναι μήπως τυχαίο ότι οι κυβερ­νή­σεις και οι μεγά­λοι όμι­λοι “σαν έτοι­μοι από και­ρό” άδρα­ξαν την ευκαι­ρία που τους προ­σέ­φε­ρε η παν­δη­μία για να περά­σουν μέτρα σε βάρος των εργα­ζο­μέ­νων, όπως είναι η παρα­πέ­ρα ελα­στι­κο­ποί­η­ση του εργά­σι­μου χρό­νου ή η τηλερ­γα­σία που ήταν στα κιτά­πια τους από πριν;

Είναι μήπως τυχαίο ότι εδώ και και­ρό σιγό­βρα­ζε μια νέα οικο­νο­μι­κή κρί­ση με βάση τις εκτι­μή­σεις όχι μόνο του ΚΚΕ, αλλά των ίδιων των επι­τε­λεί­ων του συστήματος;

Ότι η ανά­πτυ­ξη του προη­γού­με­νου δια­στή­μα­τος ήταν αδύ­να­μη και ασθε­νι­κή και ότι η παν­δη­μία επέ­δρα­σε ως επι­τα­χυ­ντής των εξελίξεων;

Είναι μήπως τυχαίο και συγκυ­ρια­κό ότι οι έντο­νοι διε­θνείς αντα­γω­νι­σμοί για τις πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κές πηγές και τους ενερ­γεια­κούς δρό­μους, που φτά­νουν μέχρι τα πρό­θυ­ρα πολε­μι­κών συρ­ρά­ξε­ων ή και ανοι­χτών πολέ­μων, όπως στη Λιβύη και τη Συρία, εξε­λίσ­σο­νται παράλ­λη­λα με τους οικο­νο­μι­κούς αντα­γω­νι­σμούς μετα­ξύ των καπι­τα­λι­στι­κών κρατών;

Ή μήπως είναι τυχαίο ότι σε αυτούς τους αντα­γω­νι­σμούς υπο­τάσ­σε­ται ακό­μη και η έρευ­να για τη θερα­πευ­τι­κή αντι­με­τώ­πι­ση της παν­δη­μί­ας με την κούρ­σα και τις αντι­θέ­σεις για το νέο εμβόλιο;

Όχι, όλα αυτά δεν είναι τυχαία ούτε συγκυ­ρια­κά. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πρό­κει­ται για εκφάν­σεις της ίδιας πολι­τι­κής που στον πυρή­να της έχει τη δια­σφά­λι­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας του κεφα­λαί­ου σε όλα τα επί­πε­δα, θυσιά­ζο­ντας την ίδια στιγ­μή τις λαϊ­κές ανάγκες.

Πρό­κει­ται τελι­κά για τα αδιέ­ξο­δα, τη βαρ­βα­ρό­τη­τα, τη σήψη του ίδιου του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, που καλού­νται να τα πλη­ρώ­σουν οι λαοί, ακό­μη και με τη ζωή τους, σε περι­πτώ­σεις πολε­μι­κών εμπλοκών.

Είναι αυτό που πολύ εύστο­χα απο­τυ­πώ­θη­κε, με αφορ­μή την παν­δη­μία, στο σύν­θη­μα “Ο καπι­τα­λι­σμός είναι ο πραγ­μα­τι­κός ιός”!

Φίλες και φίλοι,

Αυτή η δύσκο­λη κατά­στα­ση όμως είναι και διδα­κτι­κή. Προ­σφέ­ρει συμπε­ρά­σμα­τα χρή­σι­μα για τις σύγ­χρο­νες απαι­τή­σεις του αγώ­να. Για­τί το πώς εξη­γείς ένα πρό­βλη­μα, μία κατά­στα­ση, σε οδη­γεί και στην αντί­στοι­χη στά­ση, στην ανά­λο­γη πολι­τι­κή τοπο­θέ­τη­ση. Ένα τέτοιο παρά­δειγ­μα είναι οι εξε­λί­ξεις στην Ανα­το­λι­κή Μεσό­γειο και το Αιγαίο.

Εδώ εκδη­λώ­νο­νται ισχυ­ροί αντα­γω­νι­σμοί ανά­με­σα σε ισχυ­ρές ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυνά­μεις και κυρί­ως ανά­με­σα στο ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ, στην ΕΕ από τη μία μεριά και τη Ρωσία και την Κίνα από την άλλη.

Σε αυτόν τον καμ­βά των αντι­θέ­σε­ων είναι ενταγ­μέ­νες και οι εξε­λί­ξεις στον αντα­γω­νι­σμό των αστι­κών τάξε­ων της Ελλά­δας και της Τουρ­κί­ας, οι οποί­ες επί­σης είναι σε περί­ο­δο όξυν­σης, με ισχυ­ρούς κιν­δύ­νους για την ειρή­νη, τα κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα της χώρας και τη ζωή του ελλη­νι­κού λαού και κυρί­ως της νεολαίας.

Και μόνο το γεγο­νός ότι στην Ανα­το­λι­κή Μεσό­γειο βρί­σκο­νται σε θέσεις μάχης οι στό­λοι της Ελλά­δας και της Τουρ­κί­ας και δίπλα οι στό­λοι άλλων ισχυ­ρών ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνά­με­ων περι­γρά­φει πολύ καθα­ρά την περί­ο­δο. Και εδώ πρέ­πει να δού­με πιο διε­ξο­δι­κά τι μας έλε­γαν τόσο και­ρό οι κυβερνήσεις.

Πριν λίγους μήνες η ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση ψήφι­ζε την ελλη­νο­α­με­ρι­κα­νι­κή συμ­φω­νία για τις βάσεις. Τότε η κυβέρ­νη­ση, με δρα­μα­τι­κούς τόνους και σε περί­ο­δο έντα­σης της επι­θε­τι­κό­τη­τας της τουρ­κι­κής αστι­κής τάξης, έλε­γε στο λαό ότι ειδι­κά τώρα χρεια­ζό­μα­στε πιο ισχυ­ρό απο­τύ­πω­μα των ΗΠΑ ως ανά­σχε­ση σ’ αυτή την επιθετικότητα.

Πριν τη ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν που όχι μόνο έκα­νε τα εγκαί­νια των και­νούρ­γιων βάσε­ων, αλλά τα στε­λέ­χη της κυβέρ­νη­σής του έλε­γαν στον λαό πως είναι καλύ­τε­ρο να γίνει αμε­ρι­κα­νι­κή βάση στην Αλε­ξαν­δρού­πο­λη παρά στη Σμύρ­νη ή σε άλλες περιο­χές της Τουρκίας.

Τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ πανη­γυ­ρί­ζουν, για­τί κατα­φέρ­νει λένε η χώρα να δίνει πάνω από 2% του ΑΕΠ για το ΝΑΤΟ. Μάλι­στα, στις χώρες του ΝΑΤΟ η Ελλά­δα είναι η δεύ­τε­ρη σε δαπά­νες για το ΝΑΤΟ! Τελι­κά, τι έμει­νε από όλα αυτά;

Οι βαθυ­στό­χα­στες ανα­λύ­σεις, που έλε­γαν ότι όσο η Ελλά­δα είναι το καλό παι­δί των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ τόσο θα κατο­χυ­ρώ­νει τα κυριαρ­χι­κά της δικαιώ­μα­τα, χρε­ο­κο­πούν πατα­γω­δώς. Το δε επι­χεί­ρη­μα ότι αυτοί οι φονιά­δες είναι εγγύ­η­ση για την ασφά­λεια του λαού μας έχει απα­ντη­θεί σε όλες τις γωνιές του πλα­νή­τη. Στη Γιου­γκο­σλα­βία παλιό­τε­ρα, στη Συρία, στην Ουκρα­νία, στο Ιράκ, στην Παλαι­στί­νη και αλλού.

Τελι­κά, τι μένει πραγ­μα­τι­κά; Οι μεγά­λοι σύμ­μα­χοι της ελλη­νι­κής άρχου­σας τάξης να υπο­δαυ­λί­ζουν την τουρ­κι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα, την αμφι­σβή­τη­ση συνό­ρων και των συν­θη­κών που τα καθο­ρί­ζουν. Την ίδια στιγ­μή η χώρα μας με ευθύ­νη των κυβερ­νή­σε­ων μετα­τρέ­πε­ται σε οχυ­ρό για τους σχε­δια­σμούς του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην περιο­χή, παίρ­νο­ντας μέρος στην περι­κύ­κλω­ση της Ρωσίας.

Μέσα σε αυτά τα πλαί­σια τρέ­χουν και οι διευ­θε­τή­σεις στην περιο­χή, με κρι­τή­ριο το πώς θα ικα­νο­ποι­η­θούν τα συμ­φέ­ρο­ντα μεγά­λων ενερ­γεια­κών κολοσ­σών και το ποιος θα έχει το πάνω χέρι. Αν θα προ­χω­ρή­σει το σχέ­διο των ΗΠΑ ή το αντα­γω­νι­στι­κό σχέ­διο της Ρωσί­ας ή της Κίνας.

Με βάση αυτές τις διευ­θε­τή­σεις και την υψη­λή επο­πτεία του ευρω­α­τλα­ντι­κού παρά­γο­ντα υπο­γρά­φτη­καν πρό­σφα­τα οι συμ­φω­νί­ες σκο­πι­μό­τη­τας της Ελλά­δας με την Αίγυ­πτο και την Ιτα­λία για τον καθο­ρι­σμό Απο­κλει­στι­κής Οικο­νο­μι­κής Ζώνης.

Οι συμ­φω­νί­ες αυτές και οι συμ­βι­βα­σμοί που περιέ­χουν προ­ε­τοι­μά­ζουν τον επό­με­νο συμ­βι­βα­σμό με την Τουρ­κία για τη συνεκ­με­τάλ­λευ­ση ενερ­γεια­κών και άλλων πόρων στο Αιγαίο και την Ανα­το­λι­κή Μεσόγειο.

Σήμε­ρα, όμως, η συνεκ­με­τάλ­λευ­ση δεν έχει καμία σχέ­ση με δίκαιη, ισό­τι­μη και πραγ­μα­τι­κή συνερ­γα­σία, αλλη­λο­σε­βα­σμό πάνω σε κάποιους κοι­νά απο­δε­κτούς όρους. Δεν έχου­με να κάνου­με με συμ­φω­νί­ες μετα­ξύ λαών που έχουν τη δική τους εξου­σία και σε αυτά τα πλαί­σια δια­πραγ­μα­τεύ­ο­νται και λύνουν μία εκκρε­μό­τη­τα. Εδώ έχου­με να κάνου­με με συμ­φω­νί­ες ανά­με­σα σε ληστές. Ανά­με­σα σε μεγά­λα ενερ­γεια­κά μονο­πώ­λια που τρώ­γο­νται σαν τα σκυ­λιά μετα­ξύ τους. Ανά­με­σα σε κυβερ­νή­σεις που πριν από όλα τσα­κί­ζουν τους λαούς τους.

Με συμ­μα­χί­ες που όπως γρή­γο­ρα φτιά­χνο­νται, έτσι γρή­γο­ρα και από­το­μα ανα­δια­τάσ­σο­νται με από­λυ­το κρι­τή­ριο το πώς θα ικα­νο­ποιού­νται επι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Τέτοιες συμ­φω­νί­ες είναι προ­σω­ρι­νές. Για αυτό το ΚΚΕ επι­ση­μαί­νει: Το δίλημ­μα συνεκ­με­τάλ­λευ­ση ή πολε­μι­κή εμπλο­κή είναι πλαστό.

Η συνεκ­με­τάλ­λευ­ση προ­ε­τοι­μά­ζει τον επό­με­νο γύρο αμφι­σβη­τή­σε­ων και συγκρού­σε­ων. Η κυβέρ­νη­ση έχει βάλει λυτούς και δεμέ­νους να πεί­σουν τον λαό μας και ιδιαί­τε­ρα τη νεο­λαία ότι μία συμ­φω­νία με την Τουρ­κία είναι το εργα­λείο να απο­φύ­γου­με τον πόλεμο.

Εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται το φυσιο­λο­γι­κό συναί­σθη­μα του λαού μας να θέλει να ζήσει ειρη­νι­κά με τους γει­το­νι­κούς λαούς, θέλο­ντας να απο­σπά­σουν τη συναί­νε­σή του στην πιο βαθιά εμπλο­κή της Ελλά­δας στα επι­κίν­δυ­να σχέ­δια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, παρά κάποιες επι­μέ­ρους δια­φο­ρές για αντι­πο­λι­τευ­τι­κούς κυρί­ως λόγους, στη­ρί­ζουν μέχρι κεραί­ας την κυβερ­νη­τι­κή πολι­τι­κή και τις συμ­φω­νί­ες που υπο­γρά­φει η ΝΔ και δεσμεύ­ο­νται μάλι­στα να τις τηρή­σουν. Γι’ αυτό κιό­λας ο πρω­θυ­πουρ­γός ομο­λο­γεί πως ενη­με­ρώ­νει επι­λε­κτι­κά τους πολι­τι­κούς αρχη­γούς για αυτά τα θέματα.

Διά­φο­ρες επί­σης οπορ­του­νι­στι­κές δυνά­μεις με τις θέσεις τους ρίχνουν νερό στον μύλο της γραμ­μής της συνεκ­με­τάλ­λευ­σης που προ­ω­θούν τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέντρα. Ορι­σμέ­νοι μάλι­στα ‑σε από­λυ­τη σύμπνοια με αυτά τα κέντρα- φτά­νουν στο σημείο να αρνού­νται την ύπαρ­ξη κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των ή να βαφτί­ζουν ως προ­ο­δευ­τι­κή και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή τη θέση ότι δήθεν οι λαοί δεν πρέ­πει να πολυ­εν­δια­φέ­ρο­νται για οικο­νο­μι­κές ζώνες και επή­ρειες νησιών, για­τί όλα αυτά αφο­ρούν μόνο τις πολυεθνικές.

Στην πρά­ξη παί­ζουν το παι­χνί­δι αυτών των πολυ­ε­θνι­κών και των ενερ­γεια­κών κολοσ­σών. Αφή­νουν ανοι­χτή την πόρ­τα να σπά­ει το ενιαίο της ελλη­νι­κής επι­κρά­τειας και αυτή να διαι­ρεί­ται ανά­με­σα σε ηπει­ρω­τι­κές περιο­χές με πλή­ρη επή­ρεια και στα νησιά που έχουν μειω­μέ­νη ή και καθό­λου επήρεια.

Κυρί­ως, όμως, δεί­χνουν κάτι βαθύ­τε­ρο. Ότι θεω­ρούν αδύ­να­τη τη δυνα­τό­τη­τα του λαού να γίνει ο ίδιος ιδιο­κτή­της του φυσι­κού πλού­του που του ανή­κει. Την ίδια στιγ­μή, η κυβέρ­νη­ση εξαγ­γέλ­λει νέα εξο­πλι­στι­κά, νέες αγο­ρές του αιώ­να. Τι κρύ­βει; Ότι τα εξο­πλι­στι­κά προ­γράμ­μα­τα έχουν και αυτά το ίδιο κρι­τή­ριο, δηλα­δή την εξυ­πη­ρέ­τη­ση των ΝΑΤΟι­κών επιδιώξεων.

Τι να θυμη­θού­με; Ελλη­νι­κή φρε­γά­τα να περι­πο­λεί στον Περ­σι­κό στο πλαί­σιο πολυ­ε­θνι­κής δύνα­μης; Την απο­στο­λή των “Πάτριοτ” στη Σαου­δι­κή Αρα­βία; Ή μήπως την απο­στο­λή στρα­τιω­τι­κού και πολι­τι­κού προ­σω­πι­κού σε ιμπε­ρια­λι­στι­κές απο­στο­λές εκτός συνό­ρων; Και εδώ γίνε­ται το εξής: Μία ΝΑΤΟι­κή σύμ­μα­χη χώρα, η Γαλ­λία, που­λά­ει όπλα και εξο­πλί­ζει μία άλλη ΝΑΤΟι­κή σύμ­μα­χη χώρα, την Ελλά­δα, για να αντι­με­τω­πί­σει αυτή στρα­τιω­τι­κά, ως εχθρό, μία τρί­τη ΝΑΤΟι­κή πάλι, όμως σύμ­μα­χη χώρα, την Τουρ­κία. Μύλος κολο­κο­τρω­νέι­κος; Ή καλύ­τε­ρα το άκρον άωτο του παρα­λό­γου του καπι­τα­λι­σμού στο τελευ­ταίο στά­διό του, τον ιμπεριαλισμό;

Και την ίδια στιγ­μή η άρχου­σα τάξη της Ελλά­δας να παρου­σιά­ζει το ΝΑΤΟ ως παρά­γο­ντα της ασφά­λειας. Τελι­κά, το πραγ­μα­τι­κό δίλημ­μα για το λαό μας τίθε­ται αλλιώς: Μόνι­μη ειρή­νη ή μόνι­μος κίν­δυ­νος πολε­μι­κών εμπλοκών;

Το δεύ­τε­ρο το ζού­με. Το πρώ­το γίνε­ται; ΝΑΙ! Υπάρ­χει τέτοιος δρό­μος. Που σημαί­νει ότι οι ίδιοι οι λαοί Ελλά­δας και Τουρ­κί­ας μπο­ρούν με την πάλη τους να απο­δε­σμευ­τούν από τους αντα­γω­νι­σμούς των αστι­κών τάξε­ων, από τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς και τις επι­κίν­δυ­νες ενώ­σεις τους.

Όταν σπά­σουν τον “φαύ­λο κύκλο”, που πότε προ­τάσ­σει τη στρα­τιω­τι­κή ισχύ του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου και πότε τη διπλω­μα­τία της ιμπε­ρια­λι­στι­κής “ειρή­νης”. Επι­λο­γές, οι οποί­ες πάντα οδη­γούν τους λαούς σε αιμα­το­χυ­σί­ες για να εξυ­πη­ρε­τη­θούν τα συμ­φέ­ρο­ντα των ενερ­γεια­κών και άλλων μονο­πω­λια­κών ομίλων.

Επι­λο­γές που οδη­γούν επί­σης στο δρά­μα των προ­σφύ­γων και μετά στον απάν­θρω­πο εγκλω­βι­σμό τους, μετα­τρέ­πο­ντας τα ελλη­νι­κά νησιά ‑και όχι μόνο- σε φυλα­κές ως απο­τέ­λε­σμα της πολι­τι­κής της ΕΕ που έχει και τη σφρα­γί­δα όλων των ελλη­νι­κών κυβερνήσεων.

Είμα­στε περή­φα­νοι, ως Κόμ­μα, για­τί δια­τη­ρού­με αδελ­φι­κές συντρο­φι­κές σχέ­σεις με το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Τουρ­κί­ας, με τους συντρό­φους μας στην άλλη μεριά του Αιγαί­ου, με τους οποί­ους μας συν­δέ­ουν κοι­νοί αγώ­νες και θυσί­ες για να ζήσουν οι λαοί μας ειρη­νι­κά και πραγ­μα­τι­κά ως αφέ­ντες στον τόπο τους.

Οι κοι­νές μας τοπο­θε­τή­σεις και στό­χοι πάλης είναι μία πολύ­τι­μη δύνα­μη ενά­ντια τόσο στον εθνι­κι­σμό όσο και στον κοσμο­πο­λι­τι­σμό του κεφα­λαί­ου. Αυτός είναι και ο δρό­μος του λαού μας, συνο­λι­κά σαν χώρα. Εκεί πρέ­πει να κατευ­θύ­νε­ται η πάλη μας και μέσα στην Ελλά­δα και σε κάθε άλλη χώρα από τους δικούς της λαούς.

Δεν ισχυ­ρι­ζό­μα­στε ότι δεν θα υπο­γρά­φο­νται συμ­φω­νί­ες, ότι δεν θα γίνε­ται κανέ­νας διά­λο­γος, ότι δεν θα υπάρ­χουν και κάποιοι συμ­βι­βα­σμοί σε αυτή την πορεία. Είμα­στε όμως κάθε­τα αντί­θε­τοι με τις συμ­φω­νί­ες σκο­πι­μό­τη­τας, τις συμ­φω­νί­ες που εκφρά­ζουν συμ­φέ­ρο­ντα των αστι­κών τάξε­ων και όχι των λαών. Τέτοιες συμ­φω­νί­ες, εν μέσω μάλι­στα σφο­δρών ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών, είναι επικίνδυνες.

Αυτό ισχύ­ει και για τα κοι­τά­σμα­τα υδρο­γο­ναν­θρά­κων και την εκμε­τάλ­λευ­σή τους από τους μονο­πω­λια­κούς ομί­λους, είτε γαλ­λι­κούς, είτε γερ­μα­νι­κούς, είτε ιτα­λι­κούς είτε αμε­ρι­κα­νι­κούς, ρώσι­κους ή κινέ­ζι­κους. Για­τί εμείς πάνω από όλα βάζου­με την Ελλά­δα των εργα­τών, των αγρο­τών, των βιο­πα­λαι­στών επαγ­γελ­μα­τιών βιο­τε­χνών εμπό­ρων, επι­στη­μό­νων, ανδρών και γυναι­κών, των νέων και των συντα­ξιού­χων. Και όχι μια Ελλά­δα των μονο­πω­λί­ων, του κοσμο­πο­λι­τι­σμού του μεγά­λου κεφα­λαί­ου και των κάθε είδους πολι­τι­κών δια­χει­ρι­στών τους.

Φίλες και φίλοι,

Όπως επι­κίν­δυ­νη για τον λαό μας είναι η εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή της κυβέρ­νη­σης έτσι είναι και η πολι­τι­κή στο εσω­τε­ρι­κό. Αυτά τα όρια, όσο περ­νά­ει ο και­ρός, θα γίνο­νται άλλω­στε και πιο δυσ­διά­κρι­τα. Είναι εξί­σου επι­κίν­δυ­νη για­τί έχει την ίδια πυξί­δα. Να δια­σφα­λί­σει τα συμ­φέ­ρο­ντα των μεγά­λων επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, να φορ­τώ­σει τα βάρη της νέας κρί­σης στον λαό και στη νεο­λαία. Σε αυτόν τον στό­χο είναι στοι­χι­σμέ­να όλα τα αστι­κά κόμματα.

Η κυβέρ­νη­ση σέρ­νει τον χορό με απα­νω­τά αντι­λαϊ­κά νομο­σχέ­δια που επι­δει­νώ­νουν κι άλλο την κατά­στα­ση για τους εργα­ζό­με­νους, δίνο­ντας νέα εργα­λεία στους εκμε­ταλ­λευ­τές. Προ­φα­νώς από την κρί­ση δεν μπο­ρεί να βγει κερ­δι­σμέ­νη και η εργα­τι­κή τάξη και το μεγά­λο κεφά­λαιο. Ή ο ένας θα χάσει ή ο άλλος.

Η κυβέρ­νη­ση έχει οδη­γό της το λεγό­με­νο σχέ­διο Πισ­σα­ρί­δη. Ένα σχέ­διο που συμπε­ρι­λαμ­βά­νει όλες τις πάγιες επι­διώ­ξεις του ΣΕΒ, των μεγα­λο­ξε­νο­δό­χων, των εφο­πλι­στών, συνο­λι­κά των μονο­πω­λια­κών ομίλων.

Η συντα­γή της δια­χεί­ρι­σης της τωρι­νής κρί­σης σε σχέ­ση με την προη­γού­με­νη μπο­ρεί να έχει αλλά­ξει, αλλά ο λογα­ρια­σμός πάλι στον λαό στέλ­νε­ται. Η μεγα­λύ­τε­ρη κρα­τι­κή παρέμ­βα­ση για τη στή­ρι­ξη των ομί­λων σημαί­νει παρα­πέ­ρα αφαί­μα­ξη του λαϊ­κού εισο­δή­μα­τος, συνέ­χι­ση της άδι­κης ταξι­κής φορο­λο­γί­ας, συνέ­χι­ση των φορο­α­παλ­λα­γών και των προ­νο­μί­ων στο μεγά­λο κεφά­λαιο, όποιος κι αν είναι ο κυβερ­νη­τι­κός πολι­τι­κός δια­χει­ρι­στής: Νεο­φι­λε­λεύ­θε­ροι ή σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες, νεο­δη­μο­κρά­τες ή ΣΥΡΙ­ΖΑί­οι, ΠΑΣΟ­Κοι και άλλοι.

Παράλ­λη­λα και ταυ­τό­χρο­να, ετοι­μά­ζο­νται ακό­μα πιο αντι­δρα­στι­κές αλλα­γές στα εργα­σια­κά ζητήματα.

  • Στις εργα­σια­κές σχέ­σεις με την ενί­σχυ­ση της ευελιξίας.
  • Στο Ασφα­λι­στι­κό με την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της Ασφά­λι­σης και την παρά­δο­σή της στα κορά­κια της Υγείας.
  • Στον συν­δι­κα­λι­στι­κό νόμο θέλο­ντας να σφί­ξουν τη θηλιά γύρω από όσους αγω­νί­ζο­νται ενά­ντια στις συνέ­πειες της αντερ­γα­τι­κής πολιτικής.

Αυτό είναι κωδι­κο­ποι­η­μέ­να το “σχέ­διο Πισ­σα­ρί­δη”, το σχέ­διο του κεφα­λαί­ου και της κυβέρ­νη­σης για την επό­με­νη μέρα. Αλή­θεια, ποιος μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­σει αυτά τα ανα­τρι­χια­στι­κά σχέδια;

Ο ΣΥΡΙΖΑ που με τον νόμο του ΣΥΡΙ­ΖΑί­ου Κατρού­γκα­λου άνοι­ξε τον δρό­μο στην ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της Ασφά­λι­σης, παίρ­νο­ντας τα εύση­μα μάλι­στα από τον νεο­δη­μο­κρά­τη Βρούτση;

Ο ΣΥΡΙΖΑ που επί ημε­ρών του οι ελα­στι­κές σχέ­σεις εργα­σί­ας εκτο­ξεύ­τη­καν ως ποσο­στό στο σύνο­λο της εργα­σί­ας; Ή μήπως την έντα­ση της κατα­στο­λής απέ­να­ντι στο εργα­τι­κό — συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα μπο­ρεί να την αντι­με­τω­πί­σει ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν αυτός που ξεκί­νη­σε να ξηλώ­νει το που­λό­βερ, βάζο­ντας χέρι στο απερ­για­κό δικαίωμα;

Τον οδο­στρω­τή­ρα του κεφα­λαί­ου μπο­ρεί να τον στα­μα­τή­σει μόνο ο λαός με την πάλη του, με την οργά­νω­σή του, με την ενί­σχυ­ση της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής — αντι­μο­νο­πω­λια­κής γραμ­μής πάλης. Σε συμπα­ρά­τα­ξη με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ στις γει­το­νιές και τους χώρους δου­λειάς και μόρφωσης.

Όσο ο λαός μένει θεα­τής τόσο χάνει, τόσο χει­ρο­τε­ρεύ­ει η θέση του. Αυτό επι­βε­βαιώ­νε­ται και από το σήμε­ρα και από το χθες. Ό,τι κατα­κτή­θη­κε στον 20ό αιώ­να έγι­νε δυνα­τό με σκλη­ρούς αγώ­νες, με γραμ­μή σύγκρου­σης, με συμπό­ρευ­ση με το ΚΚΕ και υπό το καθο­ρι­στι­κό βάρος που είχαν οι κατα­κτή­σεις των εργα­ζο­μέ­νων στις χώρες της σοσια­λι­στι­κής οικοδόμησης.

Όπως με όλα τα μέσα το σύστη­μα προ­σπα­θεί να πεί­σει ότι η ταξι­κή πάλη τελεί­ω­σε, ότι οι αγώ­νες είναι μία ρετρό υπό­θε­ση, έτσι με όλα τα μέσα το σύστη­μα προ­ε­τοι­μά­ζε­ται για να αντι­με­τω­πί­σει τη νέα άνο­δο των αγώ­νων, τη νέα απά­ντη­ση στα προ­βλή­μα­τα που πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται για τη λαϊ­κή πλειο­ψη­φία. Όσο ισχυ­ροί φαί­νο­νται σήμε­ρα, άλλο τόσο τρω­τοί είναι. Γι’ αυτό βάζουν χέρι στο απερ­για­κό δικαί­ω­μα και στη λει­τουρ­γία των συν­δι­κά­των. Γι’ αυτό περ­νά­νε νόμους για τον περιο­ρι­σμό των συγκε­ντρώ­σε­ων. Για αυτό ψηφί­ζουν, με χέρια και πόδια, εντός κι εκτός Ελλά­δας, μέτρα για την πρό­λη­ψη κατά των ριζο­σπα­στι­κών ιδε­ών, επι­χει­ρώ­ντας και την ιδε­ο­λο­γι­κή επί­θε­ση σε βάρος της πρω­το­πό­ρας κομ­μου­νι­στι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας και την κατα­συ­κο­φά­ντη­σή της.

Τσου­βα­λιά­ζο­ντας τους έντι­μους πρω­το­πό­ρους εργα­τι­κούς — λαϊ­κούς αγώ­νες με απί­θα­να πράγ­μα­τα, όπως η ατο­μι­κή τρο­μο­κρα­τία, οι τζι­χα­ντι­στές, οι φασί­στες κου­κου­λο­φό­ροι ναζι­στές και άλλα, με φαι­νό­με­να δηλα­δή που απο­δε­δειγ­μέ­να είναι δεμέ­να με το ίδιο το σύστη­μα με χίλιους δυο τρόπους.

Αυτά τα νήμα­τα απο­δεί­χτη­καν και κατά τη διάρ­κεια της δίκης της ΧΑ, της οποί­ας η ολο­κλή­ρω­ση σε λίγες μέρες πρέ­πει να σημα­το­δο­τή­σει ένα και μόνο πράγ­μα: Οι ναζι­στές εγκλη­μα­τί­ες να βρε­θούν στη φυλα­κή με τις ανώ­τα­τες ποινές!

Φίλες και φίλοι,

Αυτόν το φόβο τους ομο­λο­γεί και η κλι­μα­κού­με­νη επί­θε­ση ενά­ντια στο ΚΚΕ, αλλά και το σοσια­λι­σμό που γνω­ρί­σα­με. Ποιοι λιθο­βο­λούν τον σοσια­λι­σμό, αλήθεια;

- Η ΕΕ και το εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα, που τα πιο ισχυ­ρά συστή­μα­τα Υγεί­ας τους κατέρ­ρευ­σαν, αφή­νο­ντας απρο­στά­τευ­τους τους λαούς, που φτιά­χνα­νε ομα­δι­κούς τάφους για να αντι­με­τω­πί­σουν την πανδημία.

- Η ΕΕ και το εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα που έχουν ως κατεύ­θυν­σή τους τη δου­λειά μέχρι τα 70 χρό­νια με μισθούς-ψίχου­λα και συντά­ξεις στο επί­πε­δο επιδόματος.

- Η ΕΕ που έχει κάνει τη μόρ­φω­ση απρό­σι­το εμπό­ρευ­μα για τους πολλούς.

- Η ΕΕ και το σύστη­μα της κρα­τι­κής κατα­στο­λής σε βάρος του λαού, των στρα­το­πέ­δων συγκέ­ντρω­σης προ­σφύ­γων και μετα­να­στών, των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολέμων.

- Η ΕΕ που διώ­κει Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα και σύμ­βο­λα, που αθω­ώ­νει τους ναζί εγκλη­μα­τί­ες και επι­χει­ρεί να γρά­ψει την Ιστο­ρία, όπως την βολεύ­ει, με κατα­σκευά­σμα­τα και σενά­ρια επι­πέ­δου θεω­ρί­ας των “δύο άκρων”. Πλη­ρώ­νουν αδρά, αλλά δεν θα τους βγει.

Ποιοι μας λένε εδώ στην Ελλά­δα ξεπε­ρα­σμέ­νο τον σοσια­λι­σμό; Ας δού­με μόνο την περί­ο­δο της πανδημίας.

- Τα λένε αυτοί που έχουν επι­βά­λει στην πρά­ξη η Υγεία να είναι υπό­θε­ση της τσέ­πης του καθε­νός. Φτά­νο­ντας στο σημείο σε περί­ο­δο παν­δη­μί­ας να κάνουν τεστ μόνο όσοι έχουν να πληρώσουν.

- Τα λένε αυτοί που επι­βάλ­λουν σήμε­ρα απλή­ρω­τη υπε­ρω­ρία για όσους εργα­ζό­με­νους μπή­καν σε καρα­ντί­να, επει­δή νόση­σαν, τιμω­ρώ­ντας ουσια­στι­κά τους εργαζόμενους.

- Τα λένε η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ και τα αστι­κά κόμ­μα­τα που στην πρά­ξη όλοι έχουν βάλει στο ζύγι του κόστους — οφέ­λους την Υγεία και έχουν απα­ντή­σει πως ό,τι κοστί­ζει πρέ­πει να κόβεται.

- Αυτοί που κάνουν κοπτο­ρα­πτι­κή στα υγειο­νο­μι­κά πρω­τό­κολ­λα, κάνο­ντάς τα τελι­κά κου­ρε­λό­χαρ­τα, για χατί­ρι εφο­πλι­στών, μετα­φο­ρι­κών εται­ριών και μεγαλοξενοδόχων.

- Πρό­κει­ται για το ίδιο σύστη­μα που οι παλι­νω­δί­ες του δίνουν αέρα στα πανιά του ανορ­θο­λο­γι­σμού, των θεω­ριών συνω­μο­σί­ας και άλλων επι­κίν­δυ­νων μετα­φυ­σι­κών παρα­λο­γι­σμών, που βλά­πτουν και το μυα­λό, αλλά και τη δημό­σια υγεία και που εννο­εί­ται είναι από­λυ­τα ενσω­μα­τω­μέ­νες στο υπάρ­χον άδι­κο και διε­φθαρ­μέ­νο σύστημα.

- Τα λένε αυτοί που δεν κατά­φε­ραν ούτε καν να στεί­λουν σωστές μάσκες στα σχο­λεία… Που 6 μήνες τώρα δεν έκα­ναν απο­λύ­τως τίπο­τα για να δια­σφα­λι­στεί το μορ­φω­τι­κό δικαί­ω­μα της νεολαίας:

  • Με όσους εκπαι­δευ­τι­κούς απαιτείται.
  • Με όσες αίθου­σες απαιτείται.
  • Με όλο το ανα­γκαίο προ­σω­πι­κό καθαριότητας.
  • Με 15 μαθη­τές ανά τάξη.
  • Με εξα­σφα­λι­σμέ­να μέσα και μέτρα προ­στα­σί­ας της υγεί­ας για όλους.

- Είναι οι ίδιοι που σε περί­ο­δο παν­δη­μί­ας και πολε­μι­κών ανα­κοι­νω­θέ­ντων, αντί να προ­σλά­βουν όλο το ανα­γκαίο προ­σω­πι­κό, αντί να ενι­σχύ­σουν την Πρω­το­βάθ­μια Φρο­ντί­δα Υγεί­ας, αντί να επι­τά­ξουν τον ιδιω­τι­κό τομέα της Υγεί­ας, επέ­λε­ξαν μετα­ξύ άλλων να αυξή­σουν τις απο­ζη­μιώ­σεις των Ταμεί­ων προς τους ιδιώ­τες μεγα­λο­κλι­νι­κάρ­χες της Υγείας.

Ακό­μα και αν οι συνέ­πειες της παν­δη­μί­ας στην Ελλά­δα δεν έχουν την ίδια σφο­δρό­τη­τα με τη γει­το­νι­κή Ιτα­λία, παρ’ όλα αυτά ομο­λο­γεί­ται ότι η δια­χεί­ρι­ση της κατά­στα­σης γίνε­ται με κρι­τή­ριο την προ­στα­σία των ομί­λων, τη δια­φύ­λα­ξη των κερ­δών τους και όχι την προ­στα­σία της υγεί­ας και του συνό­λου των δικαιω­μά­των του λαού.

Απο­κα­λύ­πτε­ται ότι η οργά­νω­ση της οικο­νο­μί­ας με κρι­τή­ριο το καπι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος, η εξου­σία στα χέρια μιας κοι­νω­νι­κής μειο­ψη­φί­ας, των εκπρο­σώ­πων των μονο­πω­λια­κών ομί­λων, γίνε­ται εμπό­διο για την κοι­νω­νι­κή πρό­ο­δο και ευημερία.

Απέ­να­ντι σε αυτή τη βαρ­βα­ρό­τη­τα, απο­τε­λεί φάρος το παρά­δειγ­μα της Κού­βας που όχι μόνο βρέ­θη­κε σε καλύ­τε­ρη θέση στην αντι­με­τώ­πι­ση της παν­δη­μί­ας, αλλά έστει­λε και συγκι­νη­τι­κή διε­θνι­στι­κή βοή­θεια μέσω της Διε­θνούς Ταξιαρ­χί­ας για­τρών σε πολ­λές χώρες που πλήττονται.

Κι όλα αυτά έχο­ντας να αντι­με­τω­πί­σει ένα πολύ­χρο­νο εξο­ντω­τι­κό εμπάρ­γκο των ΗΠΑ. Γι’ αυτόν τον λόγο και μόνο δικαιού­ται και με το παρα­πά­νω το φετι­νό Νόμπελ Ειρήνης!

Σύντρο­φοι και συντρόφισσες,

Ξέρου­με τι έχου­με να αντι­με­τω­πί­σου­με. Ξέρου­με ότι σήμε­ρα σε σχέ­ση με πριν 10 χρό­νια πιο δύσκο­λα ένας νέος μπο­ρεί να φαντα­στεί μία δια­φο­ρε­τι­κή κοι­νω­νία, στη­ριγ­μέ­νη σε άλλους κανό­νες και νόμους σε σχέ­ση με τη σημερινή.

Στη­ριγ­μέ­νη σε ένα εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κό σύστη­μα άσκη­σης και ελέγ­χου της εξου­σί­ας αφού αυτή θα ανή­κει στην εργα­τι­κή τάξη και τους συμ­μά­χους της. Στη­ριγ­μέ­νη στην κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία των μέσων παρα­γω­γής και όχι στην ατο­μι­κή καπι­τα­λι­στι­κή ιδιοκτησία.

Μπο­ρεί να μοιά­ζει μακρι­νός ο σοσια­λι­σμός, ωστό­σο οι εξε­λί­ξεις από παντού φωνά­ζουν ότι το σημε­ρι­νό σύστη­μα χρε­ο­κο­πεί. Δεν μπο­ρεί να δώσει απα­ντή­σεις στα αδιέ­ξο­δα, στις αντι­φά­σεις, στους αντα­γω­νι­σμούς που το ίδιο το εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα γεννάει.

Η πεί­ρα της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης του 20ού αιώ­να, αλλά και η μελέ­τη των αιτιών των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών τα χρό­νια 1989–1991 δεν απο­δει­κνύ­ουν μόνο απο­τυ­χί­ες ή την ‑ιστο­ρι­κά προ­σω­ρι­νή- ήττα που ακο­λού­θη­σε, αλλά ταυ­τό­χρο­να και τις μεγά­λες επι­τυ­χί­ες του σοσια­λι­σμού, όσον αφο­ρά το επί­πε­δο ζωής και δικαιω­μά­των της εργα­τι­κής τάξης και της νεο­λαί­ας στις χώρες που οικο­δο­μή­θη­κε, αλλά και την επί­δρα­σή του διε­θνώς στα δικαιώ­μα­τα των λαών στις καπι­τα­λι­στι­κές χώρες.

Η απο­τί­μη­ση αυτού του πρώ­του εγχει­ρή­μα­τος ανά­λη­ψης της εργα­τι­κής εξου­σί­ας σε πολ­λές χώρες του κόσμου και για δεκα­ε­τί­ες γίνε­ται ασφα­λώς κρι­τι­κά, αλλά και αυτο­κρι­τι­κά όσον αφο­ρά αδυ­να­μί­ες του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος και του ίδιου του ΚΚΕ.

Η σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση, η ίδια η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και το ΚΚΣΕ δεν ήταν απαλ­λαγ­μέ­νη από αδυ­να­μί­ες, παρα­λεί­ψεις, λάθη, αντι­φά­σεις και υπο­χω­ρή­σεις, πρώ­τα απ’ όλα προς την ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία, και όλα αυτά είχαν έκφρα­ση και στη στρα­τη­γι­κή του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, ιδιαί­τε­ρα τις κρί­σι­μες δεκα­ε­τί­ες του ’40 κατ’ αρχάς και στη συνέ­χεια, μέχρι τις τελι­κές αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές της δεκα­ε­τί­ας του ’80.

Σε αυτήν την πορεία, ασφα­λώς πίε­ζε η ύπου­λη, αλλά ταξι­κά στα­θε­ρή στρα­τη­γι­κή των ιμπε­ρια­λι­στών συμ­μά­χων του τότε αντι­φα­σι­στι­κού άξο­να ΗΠΑ και Μεγά­λης Βρε­τα­νί­ας, αλλά και τα ίδια τα λάθη του διε­θνούς και ελλη­νι­κού κομ­μου­νι­στι­κού κινήματος.

Λάθη που είχαν ως βαθύ­τε­ρη αιτία την ίδια τη στρα­τη­γι­κή της μη σύν­δε­σης του εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού αντι­φα­σι­στι­κού αγώ­να στα χρό­νια 1940–1945 με την κατά­κτη­ση της εργα­τι­κής — λαϊ­κής εξου­σί­ας σε όλες τις χώρες, γεγο­νός που οδη­γού­σε συνε­χώς σε όλο και περισ­σό­τε­ρους ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κούς συμ­βι­βα­σμούς και υπο­χω­ρή­σεις, τόσο της ίδιας της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης όσο και των κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των και των αντι­στα­σια­κών κινη­μά­των, προς τους μέχρι τότε συμ­μά­χους, κυρί­ως τη Βρε­τα­νία όσον αφο­ρά την Ελλά­δα, αλλά και τις ΗΠΑ.

Μελε­τά­με την Ιστο­ρία μας στην Ελλά­δα και στον κόσμο. Δεν στα­μα­τά­με για­τί έρχο­νται στο φως όλο και και­νούρ­για στοι­χεία, από τα αρχεία που μέχρι χτες ή ήταν ακό­μη απόρ­ρη­τα ή απλά δεν ήταν σε γνώ­ση μας.

Δεν θα στα­μα­τή­σου­με να τα μελε­τά­με. Δεν θα στα­μα­τή­σου­με να αντλού­με χρή­σι­μα διδάγ­μα­τα, να επε­ξερ­γα­ζό­μα­στε και ανα­πτύσ­σου­με τη θεω­ρία μας, τη στρα­τη­γι­κή μας θωρά­κι­ση, μέσα από συλ­λο­γι­κή εργα­σία, ταυ­τό­χρο­να με την ανά­πτυ­ξη της πρα­κτι­κής καθη­με­ρι­νής επα­να­στα­τι­κής δράσης.

Η πίκρα δεν μπο­ρεί να κερ­δί­σει το πεί­σμα που όλοι μοι­ρα­ζό­μα­στε: Να αλλά­ξου­με τον κόσμο. Να τον φέρου­με “στο μπόι των ονεί­ρων και των ανθρώ­πων”, για να απο­λαμ­βά­νου­με όσα δικαιού­μα­στε και όσα έχου­με ανά­γκη. Για να κερ­δί­σει ορι­στι­κά και αμε­τά­κλη­τα στον αιώ­να μας και στα χρό­νια που έρχο­νται ο σοσια­λι­σμός — κομμουνισμός.

Φίλες και φίλοι,

Νέες και νέοι,

Από αυτό το βήμα το ΚΚΕ σας καλεί να συμπο­ρευ­τού­με όλοι και όλες μαζί. Στον ίδιο δρό­μο της τιμής και της αξιοπρέπειας.

Κρι­τή­ριο για εμάς είναι ότι μοι­ρα­ζό­μα­στε κοι­νά προ­βλή­μα­τα και αγω­νί­ες με όλους τους απλούς ανθρώ­πους που μπο­ρεί χτες ή σήμε­ρα να ακο­λου­θούν ή να ψηφί­ζουν άλλα κόμ­μα­τα, όπως τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, άλλα.

Μοι­ρα­ζό­μα­στε την ίδια ανα­σφά­λεια για τα παι­διά μας, για τη γενιά των δύο κρί­σε­ων που ζει ήδη χει­ρό­τε­ρα από τους γονείς της. Την ίδια αγω­νία για τη δου­λειά μας, τους μισθούς μας, τις ζωές μας. Μοι­ρα­ζό­μα­στε και την ίδια αγω­νία κάτι να γίνει, κάτι να αλλά­ξει, για­τί κατά βάθος ξέρου­με πως “αν ξυπνή­σεις μονο­μιάς, θά ‘ρθει ανά­πο­δα ο ντου­νιάς”. Κι αυτό κατά βάθος θέλε­τε, ακό­μα κι όσοι δεν το ομο­λο­γεί­τε: “Να ‘ρθει ανά­πο­δα ο ντου­νιάς”. Θέλε­τε να δυνα­μώ­σει το κίνη­μα, οι αγώ­νες, οι διεκ­δι­κή­σεις. Να νικη­θεί η μοι­ρο­λα­τρία, ο συμβιβασμός.

Ελά­τε να το κατα­φέ­ρου­με μαζί. Ελά­τε να συνα­ντη­θού­με στα Σωμα­τεία, στους Συλ­λό­γους, ελά­τε να φτιά­ξου­με Επι­τρο­πές Αγώ­να, να δυνα­μώ­σου­με τη συλ­λο­γι­κή πάλη. Εκεί να συζη­τή­σου­με, αλλά και να δράσουμε.

Δεν υπάρ­χει άλλος χρό­νος για να ξοδεύ­ε­τε την εμπι­στο­σύ­νη σας άλλο στον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια ξεπε­σμέ­νη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία, δοκι­μα­σμέ­νη στις ιδέ­ες της και στην πρά­ξη της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμε­ρα θυμή­θη­κε να κάνει καμπά­νια με σύν­θη­μα “για όλους”, αλλά απο­δεί­χτη­κε και με πρά­ξεις πως τελι­κά χρή­σι­μος ήταν μόνο για τους λίγους, για την άρχου­σα τάξη.

Ό,τι δεν κατά­φε­ραν με χρό­νια συκο­φα­ντί­ας απέ­να­ντι στο λαϊ­κό κίνη­μα, στους προ­ο­δευ­τι­κούς ανθρώ­πους, το κατά­φε­ρε αυτός με την πρό­σφα­τη δια­κυ­βέρ­νη­σή του, δια­σύ­ρο­ντας αγω­νι­στι­κές αξί­ες και ιδανικά.

Δεν υπάρ­χει άλλος χρό­νος για εμπι­στο­σύ­νη στο ΠΑΣΟΚ, στο ΚΙΝΑΛ, που παί­ζει ρόλο μπα­λα­ντέρ σε κάθε κυβερ­νη­τι­κό ενδε­χό­με­νο και στη­ρί­ζει κι αυτό με χέρια και με πόδια τη στρα­τη­γι­κή του κεφα­λαί­ου και της ΕΕ ενά­ντια στον λαό.

Δεν υπάρ­χει χρό­νος άλλος πλέ­ον για να δίνε­τε εμπι­στο­σύ­νη στην κυβέρ­νη­ση της ΝΔ που μπή­κε με φόρα για να τσα­κί­σει ό,τι κινεί­ται, ό,τι στέ­κει όρθιο. Καμιά εμπι­στο­σύ­νη στην αστι­κή τάξη, στα κόμ­μα­τα και τους συμ­μά­χους της.

Δοκι­μά­σα­τε να στη­ρί­ξε­τε άλλες επι­λο­γές τα προη­γού­με­να χρό­νια. Έχε­τε σίγου­ρα ερω­τή­μα­τα για τον δρό­μο που προ­τεί­νει το Κόμ­μα μας, αλλά έχε­τε πλέ­ον και όλες τις απο­δεί­ξεις ότι ο μέχρι τώρα δρό­μος έβγα­λε χαμέ­νο τον λαό.

Έχε­τε σίγου­ρα δικές σας σκέ­ψεις, ερω­τή­μα­τα, αλλά είναι δεδο­μέ­νο πως ακό­μα ο λαός δεν έχει δοκι­μά­σει ο ίδιος να παρέμ­βει στις εξε­λί­ξεις για να ανοί­ξει τον δρό­μο για κάτι καλύτερο.

Εσείς είστε οι εργά­τες και οι εργά­τριες στα εργο­στά­σια και τους άλλους χώρους δου­λειάς, οι υπάλ­λη­λοι στον ιδιω­τι­κό και δημό­σιο τομέα, οι αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νοι βιο­πα­λαι­στές της πόλης, οι μικρο­με­σαί­οι αγρό­τες που υπο­φέ­ρε­τε, οι επι­στή­μο­νες, οι γυναί­κες και οι άνδρες των λαϊ­κών οικο­γε­νειών, οι φοι­τη­τές και φοι­τή­τριες, οι μαθη­τές και μαθή­τριες, η αδά­μα­στη ελλη­νι­κή νεο­λαία, οι από­μα­χοι της δουλειάς.

Εσείς όλοι, εμείς όλοι και όλες είμα­στε η δύνα­μη! Δύνα­μη έχου­με και αυτή πολ­λα­πλα­σιά­ζε­ται όταν:

- Δεν πάει, δεν σκορ­πί­ζε­ται πότε στον έναν πότε τον άλλο δια­χει­ρι­στή του ίδιου συστήματος.

- Όταν δεν ξοδεύ­ε­ται σε ακίν­δυ­νες επι­λο­γές που τελι­κά βγά­ζουν λάδι το σύστη­μα, την τάξη που υπη­ρε­τεί και τα κόμ­μα­τά τους.

Ο λαός δεν μπο­ρεί να μοι­ρά­ζε­ται την αυτο­πε­ποί­θη­σή του με όσους του στε­ρούν την ζωή και τα δικαιώ­μα­τά του. Εμπι­στο­σύ­νη μπο­ρεί­τε να έχε­τε στη δύνα­μή σας, στη δύνα­μη συνο­λι­κά του λαού, που αν το απο­φα­σί­σει, μπο­ρεί να επι­βά­λει το δίκιο του. Μπο­ρεί­τε να έχε­τε εμπι­στο­σύ­νη στο ΚΚΕ, τη δύνα­μη της αλή­θειας, του αγώ­να, της μάχης για τα λαϊ­κά συμφέροντα.

Απευ­θυ­νό­μα­στε σε όλους εσάς, στα νέα παι­διά που μπο­ρεί να ακού­γα­τε ως υπερ­βο­λές όλα αυτά για τα οποία προει­δο­ποιού­σε το ΚΚΕ, αλλά τώρα τα ζού­με όλοι στο πετσί μας.

Ξέρε­τε όμως πως δεν είναι υπερ­βο­λή, σήμε­ρα στον 21ο αιώ­να, να έχου­με στα­θε­ρή δου­λειά με καλό μισθό και δικαιώ­μα­τα, να απο­λαμ­βά­νου­με υψη­λού επι­πέ­δου Υγεία, Παι­δεία, να έχου­με υψη­λής ποιό­τη­τας Πολι­τι­σμό, Αθλη­τι­σμό, να ζού­με σε ένα ανθρώ­πι­νο περιβάλλον.

Μπο­ρού­με! Τέτοιο σχέ­διο έχει το ΚΚΕ. Σχέ­διο για το σήμε­ρα και το αύριο, που φωτί­ζει µε το ανα­τρε­πτι­κό του Πρό­γραμ­μα τον δρό­μο για μια δια­φο­ρε­τι­κή οργά­νω­ση της κοι­νω­νί­ας και της οικο­νο­μί­ας, µε τον λαό στην εξου­σία και ιδιο­κτή­τη του πλού­του που παρά­γει. Αυτή είναι η νέα κοι­νω­νία, όχι μόνο που την ορα­μα­τι­ζό­μα­στε, αλλά που παλεύ­ου­με σε καθη­με­ρι­νή βάση να τη φέρου­με όσο πιο γρή­γο­ρα γίνε­ται κοντά μας.

Σοσια­λι­σμός! Για να νική­σει η ζωή!».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο