Αποκατάσταση του Βελουχιώτη και αντι-ΚΚΕ απόνερα

Στις 23 Ιού­νη συγκλή­θη­κε η Πανελ­λα­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη του ΚΚΕ για συζή­τη­ση και έγκρι­ση του Δοκι­μί­ου Ιστο­ρί­ας του Κόμ­μα­τος (1918–1949). Στον «Ριζο­σπά­στη» της 1ης Ιού­λη δημο­σιεύ­τη­καν η Εισή­γη­ση της ΚΕ στη Συν­διά­σκε­ψη και οι Απο­φά­σεις της για την κομ­μα­τι­κή απο­κα­τά­στα­ση των Αρη Βελου­χιώ­τη, Γιώρ­γου Γιαν­νού­λη και Γιώρ­γου Γεωργιάδη.

Εκτο­τε, μια πλη­θώ­ρα άρθρων στον Τύπο και στο δια­δί­κτυο επι­κε­ντρώ­νο­νται στην κομ­μα­τι­κή απο­κα­τά­στα­ση του Βελου­χιώ­τη και επι­τί­θε­νται στο ΚΚΕ.

Αρχι­κά, πρέ­πει να σημειω­θεί ότι οι κομ­μου­νι­στές, σε αντί­θε­ση με τους αστούς και οπορ­του­νι­στές ιστο­ρι­κούς και δημο­σιο­λό­γους, δεν αντι­με­τω­πί­ζουν τα ιστο­ρι­κά γεγο­νό­τα ως απο­τέ­λε­σμα της δρά­σης ηγε­τι­κών προ­σω­πι­κο­τή­των. Αντί­θε­τα, αντι­λαμ­βα­νό­με­νοι την Ιστο­ρία ως «ιστο­ρία ταξι­κών αγώ­νων», κρί­νουν κάθε προ­σω­πι­κό­τη­τα στο πλαί­σιο του ιστο­ρι­κού περι­βάλ­λο­ντος που έδρα­σε, «ζυγί­ζουν» τη θετι­κή και την αρνη­τι­κή συνει­σφο­ρά της με μέτρο το κατά πόσο αντα­πο­κρί­θη­κε στη διεκ­πε­ραί­ω­ση των ιστο­ρι­κών καθη­κό­ντων της επο­χής της. Με αυτά τα κρι­τή­ρια το ΚΚΕ αντι­με­τω­πί­ζει και τον Αρη Βελου­χιώ­τη, όπως και τον Ζαχα­ριά­δη, τον Στά­λιν κ.ά.

Επί­σης, πρέ­πει να υπεν­θυ­μί­σου­με ότι δια­χρο­νι­κά το ΚΚΕ και ο Βελου­χιώ­της (όπως και ο Ζαχα­ριά­δης, ο Μπε­λο­γιάν­νης κ.ά.) δέχο­νται επί­θε­ση, άλλο­τε άμε­σα και χυδαία και άλλο­τε από τους κατά και­ρούς «υπε­ρα­σπι­στές» του Αρη, που τον χρη­σι­μο­ποιούν ως πρό­σχη­μα επί­θε­σης στο ΚΚΕ, ενώ ταυ­τό­χρο­να εξορ­κί­ζουν το πολι­τι­κό σκε­πτι­κό του. Εδώ και δεκα­ε­τί­ες, ποι­κι­λώ­νυ­μοι αστοί και οπορ­του­νι­στές ιστο­ρι­κοί και δημο­σιο­λό­γοι με το ένα χέρι γρά­φουν εγκώ­μια για τον Βελου­χιώ­τη και με το άλλο ξορ­κί­ζουν την ανά­γκη συνέ­χι­σης του ένο­πλου αγώ­να του ΕΛΑΣ, με έπα­θλο την εξουσία.

Στους προη­γού­με­νους συγκα­τα­λέ­γο­νται και τα troll του ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν πλημ­μυ­ρί­σει το δια­δί­κτυο, παίρ­νο­ντας υπό την «προ­στα­σία» τους τον Αρη. Ασελ­γούν, όπως κάνουν και με τον Μπε­λο­γιάν­νη, τους 200 της Και­σα­ρια­νής κ.ά. Πρό­κει­ται για την κατά­λη­ξη των οπορ­του­νι­στών, οι οποί­οι από τη μια καμα­ρώ­νουν για τα κατορ­θώ­μα­τά τους στην αστι­κή δια­χεί­ρι­ση (σύμπλευ­ση με ΝΑΤΟ, Τραμπ, Ευρω­παϊ­κή Ενω­ση, ΣΕΒ κ.λπ.), ενώ από την άλλη χρη­σι­μο­ποιούν την Ιστο­ρία για να απο­κρύ­ψουν από το λαό ότι είναι πιστοί υπη­ρέ­τες της αστι­κής εξουσίας.

Από την άλλη, δια­βά­ζου­με και το παρακάτω:

«Επο­μέ­νως, ολό­τε­λα λάθος, μοι­ραίο και ασυγ­χώ­ρη­το η Συμ­φω­νία της Βάρ­κι­ζας. (…) Και επο­μέ­νως (το κορυ­φαίο και ανα­τρε­πτι­κό), ότι μετά την απο­χώ­ρη­ση των χιτλε­ρι­κών δυνά­με­ων από την κατε­χό­με­νη Ελλά­δα οι αντάρ­τες υπό την καθο­δή­γη­ση του ΚΚΕ όφει­λαν να επε­λά­σουν, να σκαρ­φα­λώ­σουν στη λαϊ­κή εξου­σία και να εφαρ­μό­σουν τους νόμους του υπαρ­κτού σοσια­λι­σμού. (…) δηλα­δή, η Ελλά­δα ένα απί­στευ­το Ελντο­ρά­ντο για κάθε κοπρί­τη που από το που­θε­νά θα λάμ­βα­νε, ως τρό­παιο, μερί­διο από τη δημό­σια περιουσία».1

Οι εργα­ζό­με­νοι, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων αυτών που είχαν χύσει το αίμα τους στα χρό­νια της Κατο­χής, χαρα­κτη­ρί­ζο­νται «κοπρί­τες» από τον αρθρο­γρά­φο, προ­κει­μέ­νου να δικαιώ­σει το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα που παρά­γει κοπρί­τες μαζι­κά και στο διηνεκές.

Ισως να τον ξεπερ­νά σε αντι­κομ­μου­νι­στι­κό μένος (ίσως όχι) η εφη­με­ρί­δα «Δημο­κρα­τία», η οποία κάνει λόγο, ως συνή­θως, για τον «σφα­γέα Βελουχιώτη»2!

Βέβαια, η σχε­τι­κή αρθρο­γρα­φία έχει «εμπλου­τι­στεί» με τα ακόλουθα:

1. Το ΚΚΕ, αφού απο­κα­τέ­στη­σε τον Αρη μόνο πολι­τι­κά το 2011, προ­χω­ρά στην κομ­μα­τι­κή του απο­κα­τά­στα­ση, δίχως να έχουν προ­κύ­ψει νέα τεκ­μή­ρια για τη συγκε­κρι­μέ­νη περίοδο3.
Πρώ­τον, το 2011, η Πανελ­λα­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη που ενέ­κρι­νε τον Β’ Τόμο του Δοκι­μί­ου Ιστο­ρί­ας (1949–1968) ασχο­λή­θη­κε με τη Συμ­φω­νία της Βάρ­κι­ζας, στο βαθ­μό που αυτή απο­τέ­λε­σε επί­κε­ντρο της δια­πά­λης στα κομ­μα­τι­κά Σώμα­τα της περιό­δου 1949–1968. Μέσα σε αυτό το πλαί­σιο, προ­χώ­ρη­σε στην πολι­τι­κή απο­κα­τά­στα­ση του Αρη.

Η πρό­σφα­τη Πανελ­λα­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη διε­ρεύ­νη­σε άλλη ιστο­ρι­κή περί­ο­δο. Εξέ­τα­σε τη λει­τουρ­γία, τη δρά­ση και τη στρα­τη­γι­κή του Κόμ­μα­τος και στη διάρ­κεια της κρί­σι­μης δεκα­ε­τί­ας του 1940. Η εξέ­τα­ση αυτής της κρί­σι­μης περιό­δου στη­ρί­χτη­κε στο απο­κα­τε­στη­μέ­νο Αρχείο του ΚΚΕ, σε άλλες αρχεια­κές πηγές και βιβλιο­γρα­φία. Ανά­με­σα σε πολ­λά άλλα, η εξέ­τα­ση οδή­γη­σε τεκ­μη­ριω­μέ­να στο συμπέ­ρα­σμα ότι η υπο­γρα­φή της Συμ­φω­νί­ας της Βάρ­κι­ζας προ­κά­λε­σε αντι­δρά­σεις σε όλο το εύρος του Κόμ­μα­τος. Οι αντι­δρά­σεις αυτές πιστο­ποιού­νται για παρά­δειγ­μα από τα 20.000 — 25.000 μέλη του που δια­γρά­φτη­καν μετά τη Βάρκιζα4, από άλλους που έφυ­γαν από το Κόμ­μα, από μερι­κούς χιλιά­δες πρώ­ην αντάρ­τες που βγή­καν στο βου­νό για να γλι­τώ­σουν από την τρο­μο­κρα­τία που εξα­πέ­λυ­σαν οι ένο­πλες δυνά­μεις της αστι­κής εξου­σί­ας, από τη δια­πά­λη για τη Βάρ­κι­ζα που ξέσπα­σε στο Μπούλ­κες (η οποία πρώ­τη φορά εξε­τά­ζε­ται μέσα από τεκμήρια).

Συγκε­κρι­μέ­να στο Μπούλ­κες, αντι­δρά­σεις για την Βάρ­κι­ζα υπήρ­ξαν από καπε­τά­νιους του ΕΛΑΣ, όπως οι Νίκος Ξυνός (Σμό­λι­κας), Βασί­λης Γκα­νά­τσιος (Χεί­μαρ­ρος), Β. Ραφτού­δης, Διο­νύ­σης Γκου­γκού­σης (Καρα­ντά­ου), Νίκος Χατζη­νι­κο­λά­ου (Μαύ­ρος) κ.ά. Επί­σης, από το Τέτο­βο έφυ­γαν ο Γιώρ­γης Χου­λιά­ρας (Περι­κλής) και άλλοι μαυ­ρο­σκού­φη­δες του Αρη, προ­κει­μέ­νου να τον συνα­ντή­σουν στην Ελλά­δα και από το Κου­μά­νο­βο ο Γιώρ­γος Γεωρ­γιά­δης μαζί με δύο αντάρ­τες. Οι προη­γού­με­νοι συνε­λή­φθη­σαν από τις γιου­γκο­σλα­βι­κές αρχές και στάλ­θη­καν στο Τέτο­βο. Υπεν­θυ­μί­ζε­ται ότι όλοι οι παρα­πά­νω ανε­ξαί­ρε­τα ανέ­λα­βαν στη συνέ­χεια καθο­δη­γη­τι­κές ευθύ­νες στον ΔΣΕ.

Οι αντι­δρά­σεις στη Βάρ­κι­ζα δεν βρή­καν διέ­ξο­δο έκφρα­σης και ουσια­στι­κής συζή­τη­σης στα κομ­μα­τι­κά όργα­να. Κι αυτό, για­τί το ΠΓ, εγκλω­βι­σμέ­νο στις αντι­φά­σεις της στρα­τη­γι­κής και της τακτι­κής που είχε γενι­κό­τε­ρα δια­μορ­φω­θεί, θεω­ρού­σε τη Βάρ­κι­ζα μονό­δρο­μο και ως εκ τού­του επι­ζή­μια την εκ νέου συζή­τη­ση για αυτή στα συλ­λο­γι­κά όργα­να, πολύ περισ­σό­τε­ρο για την ανα­θε­ώ­ρη­σή της. Αυτό το συμπέ­ρα­σμα προ­κύ­πτει και από τη βαθύ­τε­ρη εξέ­τα­ση των σχέ­σε­ων του ΚΚΕ πρω­ταρ­χι­κά με τα ΚΚ Σοβιε­τι­κής Ενω­σης και Βουλ­γα­ρί­ας και ερμη­νεύ­ει σε μεγά­λο βαθ­μό για­τί το Πολι­τι­κό Γρα­φείο ή η Κεντρι­κή Επι­τρο­πή δεν συνε­δρί­α­σαν για κρί­σι­μα ζητήματα.

Υπό αυτό το πρί­σμα, η κίνη­ση Βελου­χιώ­τη ήταν μέρος (βέβαια, το πιο δυνα­μι­κό) μιας γενι­κό­τε­ρης κατά­στα­σης, η οποία τραυ­μά­τι­σε τη συλ­λο­γι­κή λει­τουρ­γία σε όλη την κλί­μα­κα (και στον περί­γυ­ρο) του Κόμματος.

Με βάση τα προη­γού­με­να, κρί­θη­κε απα­ραί­τη­τη και η κομ­μα­τι­κή απο­κα­τά­στα­ση του Βελου­χιώ­τη, που συμ­βο­λί­ζει την απο­κα­τά­στα­ση όλων όσοι αντέ­δρα­σαν στη Βάρ­κι­ζα. Ετσι και αλλιώς, η ορθό­τη­τα της πολι­τι­κής τους άπο­ψης επι­βε­βαιώ­θη­κε στην πρά­ξη και από το γεγο­νός ότι σύντο­μα απλώ­θη­κε η ένο­πλη πάλη, που κατέ­λη­ξε στη δημιουρ­γία του Δημο­κρα­τι­κού Στρατού.

Δεύ­τε­ρον, η εξέ­τα­ση της συλ­λο­γι­κής λει­τουρ­γί­ας ενός ΚΚ και συγκε­κρι­μέ­να του δημο­κρα­τι­κού συγκε­ντρω­τι­σμού, ειδι­κό­τε­ρα σε κρί­σι­μες περιό­δους της ταξι­κής πάλης, απο­τε­λεί βασι­κό στοι­χείο για την απο­τί­μη­ση της πορεί­ας του και μόνο από μικρο­α­στούς ή υπο­κρι­τές μπο­ρεί να κατα­νοη­θεί ως κρι­τι­κή με το «κατα­στα­τι­κό στο χέρι»5. Βέβαια, η συγκε­κρι­μέ­νη άπο­ψη είναι συμ­βα­τή με το πώς ο συγκε­κρι­μέ­νος και άλλοι αντι­λαμ­βά­νο­νται τη λει­τουρ­γία της εσω­κομ­μα­τι­κής δημο­κρα­τί­ας. Θεω­ρούν το φρα­ξιο­νι­σμό ως θεμι­τή επι­λο­γή, στην οποία έχουν εντρυ­φή­σει και γι’ αυτό επι­δο­κι­μά­ζο­νται από τον ΣΥΡΙΖΑ και την εφη­με­ρί­δα του, την «Εφη­με­ρί­δα των Συντακτών».

2. Ισχυ­ρί­ζο­νται διά­φο­ροι ότι το ΚΚΕ λει­τουρ­γεί ως ρωμαιο­κα­θο­λι­κή Εκκλη­σία που απο­κα­θι­στά και αγιο­ποιεί μετά θάνα­τον, ανά­λο­γα με τις εκά­στο­τε σκο­πι­μό­τη­τες του και τις ανά­γκες της προ­πα­γάν­δας του6.

Πρώ­τον, όσοι προ­σπα­θούν να δια­μορ­φώ­σουν μια τέτοια εικό­να είναι οι ίδιοι που παλεύ­ουν να μας πεί­σουν για την ορθό­τη­τα της μετα­φυ­σι­κής τους πεποί­θη­σης ότι ο καπι­τα­λι­σμός είναι ο τελευ­ταί­ος σταθ­μός στην Ιστο­ρία της ανθρω­πό­τη­τας και συνε­πώς η ταξι­κή πάλη είναι όχι μόνο αχρεί­α­στη, αλλά και κατα­στρε­πτι­κή. Είναι οι ίδιοι που θεω­ρούν αξιώ­μα­τα τα αστι­κά επι­χει­ρή­μα­τα που δια­μορ­φώ­θη­καν πριν από αιώ­νες. Είναι όσοι έχουν συμ­φέ­ρον από τη δια­τή­ρη­ση της σημε­ρι­νής τάξης πραγ­μά­των, της ταξι­κής αδι­κί­ας και εκμε­τάλ­λευ­σης και των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολέ­μων. Είναι όσοι θέλουν να πεί­σουν την εργα­τι­κή τάξη και τις υπό εκμε­τάλ­λευ­ση μάζες ότι δεν έχουν να μάθουν τίπο­τα από την Ιστο­ρία των αγώ­νων τους. Είναι όσοι επι­χει­ρούν συστη­μα­τι­κά να απο­σιω­πή­σουν τις στιγ­μές κορύ­φω­σης της ταξι­κής πάλης και, όταν αυτό δεν είναι δυνα­τό, επι­χει­ρούν να τις δια­στρε­βλώ­σουν, να τις δυσφη­μή­σουν, να τις κατα­συ­κο­φα­ντή­σουν. Αυτό φανε­ρώ­νει και η στα­θε­ρή επι­μο­νή του Μαραν­τζί­δη και άλλων να ασχο­λού­νται με την Ιστο­ρία της δεκα­ε­τί­ας του 1940.

Στον αντί­πο­δα, το ΚΚΕ θεω­ρεί ότι η εξέ­τα­ση της Ιστο­ρί­ας της ταξι­κής πάλης στη χώρα μας και διε­θνώς συνι­στά προ­ϋ­πό­θε­ση για την άντλη­ση συμπε­ρα­σμά­των. Δεν αντι­με­τω­πί­ζει την Ιστο­ρία του ως «νεκρό γράμ­μα», αλλά ως ακρι­βο­πλη­ρω­μέ­νη με αίμα και θυσί­ες πεί­ρα, η οποία τόσο δικαιώ­νε­ται, όσο περισ­σό­τε­ρο συμ­βάλ­λει στη σημε­ρι­νή πάλη.

Δεύ­τε­ρον, λόγω όσων ειπώ­θη­καν ήδη, το ΚΚΕ όχι μόνο δικαιού­ται, αλλά πολύ περισ­σό­τε­ρο οφεί­λει να απο­τι­μά την Ιστο­ρία του και για να μην αφή­σει τα θύμα­τα της εργα­τι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των βορά στις χαλ­κεύ­σεις και τις προ­σβο­λές της δήθεν αντι­κει­με­νι­κής αστι­κής ιστο­ρί­ας. Η ιστο­ρι­κή απο­τί­μη­ση της πορεί­ας του ΚΚΕ επι­χει­ρεί­ται με γνώ­μο­να τα συμ­φέ­ρο­ντα και τους πόθους της συντρι­πτι­κής κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. Είναι αντι­κει­με­νι­κή για­τί προ­σα­να­το­λί­ζε­ται από την ανά­γκη της σημε­ρι­νής επο­χής, που εγκαι­νιά­στη­κε με την Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση, δηλα­δή από την ανά­γκη για την επα­να­στα­τι­κή ανα­τρο­πή της καπι­τα­λι­στι­κής εξουσίας.

______________________________________________________________________________

1. Δημή­τρης Δανί­κας, «Ο “κόκ­κι­νος προ­δό­της” και οι ενο­χές της Αρι­στε­ράς», «Πρώ­το Θέμα», 1–7‑2018.
2. «Για­τί το ΚΚΕ έπει­τα από 73 χρό­νια “καθά­ρι­σε” τον Αρη Βελου­χιώ­τη», «Δημο­κρα­τία», 1–7‑2018
3. Γιώρ­γος Πετρό­που­λος, «Οι απο­κα­τα­στά­σεις στε­λε­χών του ΚΚΕ», «Εφη­με­ρί­δα των Συντα­κτών», 2–7‑2018.
4. Αρχείο ΚΚΕ — Εγγρα­φο 542286.
5. Γ.Π. , «Με το κατα­στα­τι­κό», «Εφη­με­ρί­δα των Συντα­κτών», 2–7‑2018.
6. Νίκος Μαραν­τζί­δης, «Ο Βελου­χιώ­της και η Εκκλη­σία του στα­λι­νι­σμού», protagon.gr, 27–6‑2018 και Δημή­τρης Δανί­κας, «Ο “κόκ­κι­νος προ­δό­της” και οι ενο­χές της Αρι­στε­ράς», «Πρώ­το Θέμα», 1–7‑2018.

Του Κώστα ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΥ*
Ο Κ. Σκο­λα­ρί­κος είναι μέλος του Τμή­μα­τος Ιστο­ρί­ας της ΚΕ του ΚΚΕ