ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ: «Το κόμμα έπρεπε να πεθάνει»

Γρά­φει ο Γιάν­νης Βεντού­ρας //

Εκα­τό χρό­νια ζωής συμπλη­ρώ­νει το ιστο­ρι­κό­τε­ρο κόμ­μα της χώρας, το ΚΚΕ. Λογι­κό και επό­με­νο όλα αυτά τα χρό­νια η αστι­κή προ­πα­γάν­δα να το χτυ­πά­ει από παντού. Τι γίνε­ται όμως όταν αυτά τα επι­χει­ρή­μα­τα αρχί­ζουν να τα παπα­γα­λί­ζουν στε­λέ­χη του ΚΚΕ που εγκα­τέ­λει­ψαν τις γραμ­μές του και επα­να­τρο­φο­δο­τούν την αστι­κή προπαγάνδα;

Τότε όλοι αυτοί προ­σπα­θούν να δια­γρά­ψουν τους ηρω­ι­κούς αγώ­νες του κόμ­μα­τος, να τους ευνου­χί­σουν και να τους παρου­σιά­σουν σαν κάτι που έγι­νε μόνο του χωρίς καθο­δή­γη­ση ή σαν λάθη του ΚΚΕ.

Όταν αυτοί οι απο­στά­τες βρι­σκό­ντου­σαν οι ίδιοι στην ηγε­σία του κόμ­μα­τος, τότε για όλα τα λάθη φταί­ει η ηγε­σία του ΚΚΕ και ποτέ οι ίδιοι.

Πώς γίνε­ται όλες τις κατα­κτή­σεις και όλα τα καλά που έγι­ναν για το λαό μας, να τα έκα­νε κάποια «Αρι­στε­ρά» και ποτέ το ΚΚΕ;

Για­τί για την συμ­φω­νία της Βάρ­κι­ζας φταί­ει το ΚΚΕ και όχι ο Παρ­τσα­λί­δης που την υπέ­γρα­ψε, ενώ για τον εμφύ­λιο φταί­ει ο Ζαχα­ριά­δης που ηγήθηκε;

Για­τί κανείς δεν μιλά­ει για τις ευθύ­νες του Παρ­τσα­λί­δη που διέ­γρα­ψε τον Άρη τον Απρί­λη του 1944 και όλοι τους κατη­γο­ρούν τον Ζαχα­ριά­δη που δεν είχε επι­στρέ­ψει ακό­μα από το Νταχάου;

Πώς γίνε­ται όταν η κρι­τι­κή στρέ­φε­ται σε συγκε­κρι­μέ­να πρό­σω­πα του ΚΚΕ, αυτά πάντα κατά τύχη να είναι αυτά που παρέ­μει­ναν στις γραμ­μές του κόμματος;

Άρα­γε για­τί όλοι αυτοί που κατά δια­στή­μα­τα βρέ­θη­καν στην ηγε­σία του ΚΚΕ και στην συνέ­χεια το εγκα­τέ­λει­ψαν, δεν έχουν ποτέ ευθύνες;

Παρα­κο­λου­θή­στε έναν από αυτούς τους απο­στά­τες, τον Λεω­νί­δα Τζε­φρώ­νη (1920–2006), με τί εμπά­θεια περι­γρά­φει λαμπρές σελί­δες του λαού μας και του ΚΚΕ. (Τα παρα­κά­τω απο­σπά­σμα­τα είναι από το βιβλίο του Στέ­λιου Κού­λο­γλου, «Μαρ­τυ­ρί­ες για τον Εμφύ­λιο και την ελλη­νι­κή Αρι­στε­ρά», σελ. 545–573, ΕΣΤΙΑ 2005).

ΕΑΜ ‑ΕΛΑΣ

Λέει ο Λεω­νί­δας Τζε­φρώ­νης: «Το καλο­καί­ρι του 1943 έγι­ναν πολ­λές εκδη­λώ­σεις κατά των Γερ­μα­νών. Ήταν κυρί­ως συλ­λα­λη­τή­ρια τα οποία οργά­νω­νε μια επι­τρο­πή της οποί­ας ήταν συνή­θως επι­κε­φα­λής ο Μίμης Σταυ­ρί­δης. Ήμουν μέλος της επι­τρο­πής και συνυ­πεύ­θυ­νος για τους φοι­τη­τές, για­τί ανή­κα στην οργά­νω­ση των φοι­τη­τών». (σελ.545)

Ξεπερ­νά­με τον αδό­κι­μο όρο «εκδη­λώ­σεις» και πάμε παρα­κά­τω. Κάποια επι­τρο­πή λοι­πόν διορ­γά­νω­νε αυτά τα συλ­λα­λη­τή­ρια, έτσι γενι­κά. Ήταν μάλι­στα μέλος αυτής της κάποιας επι­τρο­πής, ενώ ταυ­τό­χρο­να ανή­κε σε κάποια οργά­νω­ση φοι­τη­τών, την οποία ντρέ­πε­ται να μας την ανα­φέ­ρει. Παρα­δέ­χε­ται όμως ότι η επι­τρο­πή ήταν μία, που σημαί­νει ότι μόνο αυτή οργά­νω­νε αυτές τις «εκδη­λώ­σεις».  Πώς να το κάνου­με όμως, αυτή η επι­τρο­πή δεν είναι τίπο­τα άλλο από το ΕΑΜ, την ΕΠΟΝ και τις οργα­νώ­σεις τους.

Και συνε­χί­ζει στην ίδια σελί­δα: «Εκεί­νη την περί­ο­δο οι Γερ­μα­νοί είχαν απο­φα­σί­σει να παρα­δώ­σουν τη Μακε­δο­νία στους Βουλ­γά­ρους…. Και σε αυτό ενα­ντιώ­θη­καν πραγ­μα­τι­κά οι Έλλη­νες. Το αρι­στε­ρό κίνη­μα αντέ­δρα­σε τότε με συλ­λα­λη­τή­ριο. Το πιο πετυ­χη­μέ­νο και ίσως το πιο καλά οργα­νω­μέ­νο μέχρι τότε!».

Μέσα σε λίγες γραμ­μές η ουδέ­τε­ρη «επι­τρο­πή» πήρε πρό­ση­μο και έγι­νε «αρι­στε­ρή». Τελι­κά, όπως παρα­δέ­χε­ται και ο Λ. Τζε­φρώ­νης, το συλ­λα­λη­τή­ριο πέτυ­χε το σκο­πό του και η Μακε­δο­νία δεν παρα­δό­θη­κε στους Βουλ­γά­ρους. Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ όμως που οργά­νω­σε αυτό το συλ­λα­λη­τή­ριο, που έδω­σε 25 νεκρούς μόνο σε εκεί­νη τη μάχη, έχει εξα­φα­νι­στεί από την όλη διή­γη­ση. Δεν ανα­φέ­ρε­ται ούτε μία φορά. Για­τί άραγε;

Λίγο παρα­κά­τω όμως, όταν θέλει να περιαυ­το­λο­γή­σει κα να διη­γη­θεί μια μάχη στην οποία πήρε μέρος (στα Δεκεμ­βρια­νά)  δεν διστά­ζει και τον ΕΛΑΣ να εμφα­νί­σει και το όνο­μα της οργά­νω­σής του ν’ ανα­φέ­ρει, λέγο­ντας: «Εμείς, ο ΕΛΑΣ φοι­τη­τών, είχα­με φτιά­ξει τον λεγό­με­νο Λόχο Λόρ­δος Μπάιρον».

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ

Λ. Τζε­φρώ­νης: «Ο Δεκέμ­βρης ξεκί­νη­σε με το μεγά­λο συλ­λα­λη­τή­ριο στην Αθή­να –μετά την παραί­τη­ση των τεσ­σά­ρων πρώ­των υπουρ­γών του ΚΚΕ- όπου χτύ­πη­σε η Ασφά­λεια και σκο­τώ­θη­καν δια­δη­λω­τές, ανά­με­σά τους και μέλη του κόμ­μα­τος. Την άλλη μέρα έγι­νε η κηδεία. Ήμουν τότε δεύ­τε­ρος γραμ­μα­τέ­ας των φοι­τη­τών. Η εντο­λή που είχα­με στο συλ­λα­λη­τή­ριο αυτό ήταν ότι οι φοι­τη­τές που ήταν ενταγ­μέ­νοι στον ΕΛΑΣ, κάπου 30–50 άτο­μα, έπρε­πε να είναι ένο­πλοι. Και ότι θα έδι­ναν εντο­λή οι επι­κε­φα­λής τους για το που θα χτυ­πή­σουν τα τανκς, που σημαί­νει ότι ήταν απο­φα­σι­σμέ­νη η σύγκρου­ση. Διό­τι δεν κάνεις ένα συλ­λα­λη­τή­ριο με ενό­πλους όταν δεν θέλεις να γενι­κευ­τεί η σύγκρου­ση». (σελ. 546–547).

Ο κύριος Τζε­φρώ­νης (που ενώ ήταν επι­κε­φα­λής των φοι­τη­τών δεν ήξε­ρε αν οι οπλι­σμέ­νοι ήταν 30 ή 50), προ­σπερ­νά­ει την 3η Δεκέμ­βρη (όπου η άρχου­σα τάξη, χωρίς να υπάρ­χει καμία πρό­κλη­ση, χτύ­πη­σε τους άοπλους δια­δη­λω­τές, οι οποί­οι κάτω από την ηγε­σία του ΕΑΜ ζητού­σαν την εφαρ­μο­γή των συμ­φω­νιών), μέσα σε μία γραμ­μή, λέγο­ντας έτσι απλά ότι σκο­τώ­θη­καν δια­δη­λω­τές, χωρίς να μπαί­νει στον κόπο να πει δυό κου­βέ­ντες για τους λόγους της σφαγής.

Για το συλ­λα­λη­τή­ριο όμως της 4ης Δεκεμ­βρί­ου, (όπου η αστι­κή τάξη συνε­πι­κου­ρού­με­νη από τον Αγγλι­κό στρα­τό, ματο­κύ­λη­σε πάλι τους απερ­γούς και τον λαό της Αθή­νας (που έθα­βε τα παι­διά του από το προη­γού­με­νο μακε­λειό), ούτε λίγο ούτε πολύ θέλει να μας πει ότι την ευθύ­νη την είχε ο λαός και το ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ. Δηλα­δή κατά την γνώ­μη του κύριου Τζε­φρώ­νη, ο λαός ή έπρε­πε να κατέ­βει χωρίς έστω αυτή την μικρή προ­στα­σία, (αφού ήξε­ραν από την  εμπει­ρία της προη­γού­με­νης ότι η αστι­κή τάξη δεν διστά­ζει να βαρέ­σει στο ψαχνό) ή να κλει­στεί στα σπί­τια του και να μην δια­μαρ­τυ­ρη­θεί. Οι ευθύ­νες της αστι­κής τάξης και των Άγγλων ως δια μαγεί­ας εξα­φα­νί­ζο­νται, δεν υπάρχουν.

Συνε­χί­ζει όμως ο κύριος Τζε­φρώ­νης: «Ο Δεκέμ­βρης ήταν μια μεγά­λη ανοη­σία, (υπο­γράμ­μι­ση του συγ­γρα­φέα) που κανείς δεν μπο­ρεί να κατα­λά­βει τι νόη­μα είχε. Ήμα­στε στην κυβέρ­νη­ση αφή­σα­με την κυβέρ­νη­ση, είχα­με κάνει τις συμ­φω­νί­ες Λιβά­νου και Καζέρ­τας, καλές-κακές, δεν υπήρ­χαν οι όροι που θέλα­με ή όπως ακρι­βώς τους θέλα­με, εν πάση περι­πτώ­σει οι συμ­φω­νί­ες είχαν γίνει».

Ο αχα­ρα­κτή­ρι­στος αυτός άνθρω­πος, που ήθε­λε να ονο­μά­ζε­ται και αγω­νι­στής, φτά­νει στο αισχρό σημείο να ονο­μα­τί­ζει ως ανοη­σία μία από τις λαμπρό­τε­ρες αγω­νι­στι­κές σελί­δες της εργα­τι­κής τάξης της χώρας μας. Το ότι ο λαός μας τόλ­μη­σε να σηκώ­σει κεφά­λι και να αντι­στα­θεί (υπό την ηγε­σία του ΚΚΕ και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ) στις απαι­τή­σεις των Άγγλων και της αστι­κής τάξης της χώρας μας και να δώσει αυτόν τον ηρω­ι­κό αγώ­να, που συντά­ρα­ξε την παγκό­σμια κοι­νή γνώ­μη, ήταν κατά τη γνώ­μη του ανοησία.

Για να δικαιο­λο­γή­σει όμως το πέρα­σμά του στο αντί­πα­λο στρα­τό­πε­δο, φθά­νει στο σημείο να ισχυ­ρί­ζε­ται ότι το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αθέ­τη­σε τις συμ­φω­νί­ες, (οι οποί­ες πραγ­μα­τι­κά ήταν απα­ρά­δε­κτες), ενώ όλοι γνω­ρί­ζουν ότι η κυβέρ­νη­ση και οι Άγγλοι ήταν εκεί­νοι που αρνή­θη­καν να τις εφαρ­μό­σουν. Για­τί ως γνω­στό, οι συμ­φω­νί­ες αυτές προ­έ­βλε­παν τον γενι­κό αφο­πλι­σμό όλων των ένο­πλων τμη­μά­των, ενώ οι Άγγλοι απαί­τη­σαν την διά­λυ­ση μόνο του ΕΛΑΣ.

Και για να μην μεί­νει αμφι­βο­λία για το ποιο μέρος της συμ­φω­νί­ας αθε­τή­θη­κε, στις αμέ­σως επό­με­νες γραμ­μές γρά­φει: «Και κάποια στιγ­μή που ετέ­θη το θέμα να δια­λυ­θούν οι αντάρ­τι­κες δυνά­μεις και να γίνει ενιαί­ος ελλη­νι­κός στρα­τός εμείς βάλα­με διά­φο­ρα θέμα­τα, τα οποία δεν ξέρω σε ποιο βαθ­μό ήταν σωστά ή όχι (υπο­γράμ­μι­ση του συγ­γρα­φέα). Εν πάση περι­πτώ­σει ήταν αργά εκεί­νη την ώρα να ανα­κα­λέ­σου­με τις συμ­φω­νί­ες που είχα­με υπο­γρά­ψει ή τις ευθύ­νες που είχα­με αναλάβει».

Δηλα­δή ποια είναι αυτά τα «διά­φο­ρα θέμα­τα» που έβα­λε το ΕΑΜ; Μα ακρι­βώς η τήρη­ση της συμ­φω­νί­ας για τον αφο­πλι­σμό όλων των ενό­πλων σωμά­των. Όμως ο κύριος Τζε­φρώ­νης αρνεί­ται να τα κατο­νο­μά­σει, επει­δή θα καταρ­ρεύ­σει όλο το σκε­φτι­κό του. Και για να προ­λά­βει ενδε­χο­μέ­νως όσους τυχόν γνω­ρί­ζουν «αυτά τα θέμα­τα», σπεύ­δει να πει ότι «δεν ξέρω σε ποιο βαθ­μό ήταν σωστά»!

Ε! όχι. Ο κατά­πτυ­στος και συμ­βι­βα­σμέ­νος τού­τος άνθρω­πος, αυτός που ήταν πρω­τα­γω­νι­στής των γεγο­νό­των, αυτός που διε­τέ­λε­σε επι­κε­φα­λής του δεύ­τε­ρου παρά­νο­μου μηχα­νι­σμού του ΚΚΕ μετά τον εμφύ­λιο, αυτός που ήταν στην ηγε­σία του ΚΚΕ και που πρω­το­στά­τη­σε στην διά­σπα­σή του το 1968, που ηγή­θη­κε του λεγό­με­νου ΚΚΕ (εσωτ), μετά από τόσα βιβλία και ανα­λύ­σεις που έχουν γρα­φτεί για αυτά τα θέμα­τα, δεν μπο­ρεί στα γερά­μα­τά του να λέει ότι «δεν ξέρω». Τότε ποιοί ξέρουν;

Δεν γίνε­ται με ένα «δεν ξέρω» να προ­σπερ­νάς μία από τις σημα­ντι­κό­τε­ρες σελί­δες της σύγ­χρο­νης ιστο­ρί­ας μας. Αλλά και έτσι να είναι τα πράγ­μα­τα (και να μην ήξε­ρε ακό­μα και μετά από 60 χρό­νια) δεν μπο­ρεί να λέει ότι «ήταν αργά να ανα­κα­λέ­σου­με τις συμ­φω­νί­ες που είχα­με υπο­γρά­ψει». Αυτή είναι η λογι­κή των μοι­ρο­λα­τρών και των συμ­βι­βα­σμέ­νων. Σε καμία περί­πτω­ση δεν μπο­ρείς να λες ότι αν κάνεις ένα λάθος δεν πρέ­πει να προ­σπα­θή­σεις να το διορ­θώ­σεις. Τι μάθη­μα δίνεις στους νέους ανθρώ­πους λέγο­ντάς τους τέτοια πράγματα;

ΕΜΠΑΘΕΙΑ

Λ. Τζε­φρώ­νης: «Η ηγε­σία του κόμ­μα­τος κατα­σκεύ­α­ζε τις πιο απί­θα­νες κατη­γο­ρί­ες. Ο ίδιος ο Ζαχα­ριά­δης είχε κατη­γο­ρή­σει ως πρά­κτο­ρα τον Σιά­ντο. Ο Σιά­ντος  ήταν γραμ­μα­τέ­ας του κόμ­μα­τος και επι­κε­φα­λής στον αγώ­να της Κατο­χής και αν ήταν πρά­κτο­ρας θα ήταν άλλη η εξέ­λι­ξη αυτού του αγώ­να». (σελ. 549).

Και φυσι­κά ο Σιά­ντος δεν ήταν πρά­κτο­ρας. Ο Τζε­φρώ­νης όμως τυφλός από εμπά­θεια ενά­ντια στο ΚΚΕ και στην ηγε­σία του, δεν διστά­ζει να παρα­θέ­σει αλλο­πρό­σαλ­λα επι­χει­ρή­μα­τα για να στη­ρί­ξει τη θέση του.  Παρα­κο­λου­θεί­στε λίγο τη σκέ­ψη του. Λέει ότι επει­δή το ΚΚΕ στην κατο­χή οργά­νω­σε το λαό μας στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τον οδή­γη­σε στην ηρω­ι­κή επο­ποι­ία της Εθνι­κής Αντί­στα­σης και αφού επι­κε­φα­λής του κόμ­μα­τος εκεί­νη την επο­χή ήταν ο Σιά­ντος, άρα αυτός δεν μπο­ρού­σε να ήταν πρά­κτο­ρας. Στην αντί­θε­τη περί­πτω­ση, εάν δηλα­δή ο Σιά­ντος ήταν πρά­κτο­ρας, τότε η εξέ­λι­ξη του ηρω­ι­κού αγώ­να του λαού μας θα ήταν διαφορετική.

Μα, όπως  όλοι γνω­ρί­ζου­με, αυτός ο ηρω­ι­κός αγώ­νας τελεί­ω­σε με την επαί­σχυ­ντη συν­θή­κη της Βάρ­κι­ζας που οδή­γη­σε τον λαό μας σιδη­ρο­δέ­σμιο στα χέρια της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης και των Άγγλων συμ­μά­χων τους. Επί­σης και τις απα­ρά­δε­κτες συμ­φω­νί­ες Λιβά­νου και Καζέρ­τας πάλι ο Γ. Σιά­ντος τις είχε απο­δε­χθεί και υπο­γρά­ψει.  Δηλα­δή τι άλλο χει­ρό­τε­ρο θα μπο­ρού­σε, σύμ­φω­να με το σκε­φτι­κό του κύριου Τζε­φρώ­νη, να κάνει ένας πρά­κτο­ρας; Στην ουσία ο μπάρ­μπα-Τζε­φρώ­νης χωρίς να το κατα­λα­βαί­νει, σε αυτή την διή­γη­ση-συνέ­ντευ­ξη, υιο­θε­τεί το σκε­φτι­κό με το οποίο η ηγε­σία του ΚΚΕ είχε κατη­γο­ρή­σει τον Γ. Σιά­ντο (το 1950, 3 χρό­νια μετά τον θάνα­τό του). Ταυ­τό­χρο­να όμως, ενώ το υιο­θε­τεί, κατη­γο­ρεί τον Ζαχα­ριά­δη επει­δή χρη­σι­μο­ποί­η­σε ακρι­βώς αυτό τον τρό­πο σκέ­ψης (δηλα­δή την υπο­γρα­φή των συμ­φω­νιών) για να στη­ρί­ξει την κατη­γο­ρία του πράκτορα.

Η λογι­κή του παραλόγου!

ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗ ΗΓΕΣΙΑ

Τζε­φρώ­νης: «Τότε ο κόσμος δεν είχε ακό­μα υπο­ψια­στεί ότι μπο­ρεί να υπάρ­χει τέτοια δια­φθο­ρά στην ηγε­σία. Είχε δημιουρ­γη­θεί μια πίστη στα μέλη και τους οπα­δούς του ΚΚΕ από τα χρό­νια της Κατο­χής, εξαι­τί­ας του πρω­το­πο­ρια­κού ρόλου που έπαι­ξε τα χρό­νια εκεί­να το κόμ­μα. Η Αντί­στα­ση δεν οφεί­λε­ται βέβαια μόνο στην ηγε­σία του ΚΚΕ, το καλό ήταν ότι οι επι­κε­φα­λής του ΚΚΕ πήραν την πρω­το­βου­λία και κινή­θη­καν πρώ­τοι. Η συμ­με­το­χή και η μαζι­κό­τη­τα του κινή­μα­τος της Κατο­χής ήταν αυθόρ­μη­τη, ήταν η συνέ­χεια του αλβα­νι­κού έπους. Για­τί και στο αλβα­νι­κό μέτω­πο δεν πήγε ο κόσμος επει­δή τους είχε πει ο Μετα­ξάς να πάνε να πολε­μή­σουν και να σκο­τω­θούν». (σελ. 553–554).

Ο κύριος Τζε­φρώ­νης, την αγά­πη, την αφο­σί­ω­ση και για­τί όχι, την λατρεία που έτρε­φε ο λαός στο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα της Ελλά­δας την περί­ο­δο της Κατο­χής, την ονο­μά­ζει «πίστη», δηλα­δή κάτι το οποίο δεν μπο­ρώ να το εξη­γή­σω, κάτι που δεν το κάνω συνει­δη­τά, αλλά κάτι που το κάνω χωρίς να το κατα­λα­βαί­νω. Για να εξη­γή­σει όμως αυτή την πίστη, ανα­γκά­ζε­ται να παρα­δε­χθεί, έστω και για μια στιγ­μή, τον πρω­το­πο­ρια­κό ρόλο του ΚΚΕ στην Εθνι­κή Αντί­στα­ση. Αμέ­σως όμως μετά προ­σπα­θεί με κάθε τρό­πο να μειώ­σει αυτή την προ­σφο­ρά. Όχι που θα το άφη­νε έτσι.

Ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει ότι η αιτία για τον παλ­λαϊ­κό ξεση­κω­μό δεν ήταν το κάλε­σμα του ΚΚΕ για αντί­στα­ση ούτε η ίδρυ­ση του ΕΑΜ, που έγι­νε μετά από από­φα­ση και πρω­το­βου­λία του ΚΚΕ, δεν ήταν ο ηρω­ι­σμός των κομ­μου­νι­στών που μπή­καν μπρο­στά στον αγώ­να αψη­φώ­ντας ως και τον θάνα­το ούτε η ανι­διο­τέ­λεια και η αυτο­θυ­σία που έδει­ξαν και η οποία ενέ­πνευ­σε και παρα­δειγ­μά­τι­σε τον λαό. Για τον  κύριο Τζε­φρώ­νη η Εθνι­κή Αντί­στα­ση οφεί­λε­ται στο αυθόρ­μη­το του Έλλη­να. Αλλά και η «πρω­τιά», που για τον Τζε­φρώ­νη είναι μια άλλη αιτία, πάλι δεν ευστα­θεί. Ναι, το ΚΚΕ πήρε πρώ­το την πρω­το­βου­λία και κάλε­σε όλα τα κόμ­μα­τα και τους πολι­τι­κούς της επο­χής να πάρουν μέρος στην Αντί­στα­ση. Μέχρι όμως να τελε­σφο­ρή­σουν οι συζη­τή­σεις, στις 9 Σεπτεμ­βρί­ου 1941, ο Ζέρ­βας σε συνεν­νό­η­ση με τους Βενι­ζε­λι­κούς και τους Άγγλους ίδρυ­σε άρον-άρον τον ΕΔΕΣ, ενώ το ΕΑΜ ιδρύ­θη­κε στις 27 Σεπτεμ­βρί­ου του 1941. Τυπι­κά δηλα­δή δεν ευστα­θεί ούτε ο λόγος της «πρω­τιάς».

Για­τί όμως Τζε­φρώ­νης χρη­σι­μο­ποιεί τη λέξη «πίστη»; Η απά­ντη­ση βρί­σκε­ται στην αρχή της παρα­γρά­φου, αλλά και στη συνέ­χειά της, η οποία έχει ως εξής:

«Ήταν το πατριω­τι­κό αίσθη­μα των ανθρώ­πων που ήταν σε έξαρ­ση. Το ίδιο συνέ­βη και μετά. Όταν συν­δέ­θη­κε ο αγώ­νας του καθε­νός μας με την πίστη στην ηγε­σία του κόμ­μα­τος, ήταν τότε αδια­νό­η­το να φαντα­στού­με ότι είναι τόσο διε­φθαρ­μέ­νοι αυτοί οι ηγέ­τες. Γι’ αυτό και τους πιστέ­ψα­με τότε».

Ακρι­βώς! Ποιοί άλλοι θα μπο­ρού­σαν να ακο­λου­θούν μια διε­φθαρ­μέ­νοι ηγε­σία, πέρα από άβου­λα άτο­μα, πέρα από άτο­μα τα οποία δεν έχουν δική τους σκέ­ψη αλλά ακο­λου­θούν σαν πρό­βα­τα; Μα φυσι­κά μόνο οι «πιστοί». Με μια λέξη σκυ­λεύ­ει πάνω στα πτώ­μα­τα χιλιά­δων αγω­νι­στών που στά­θη­καν με το κεφά­λι ψηλά μπρο­στά στα εκτε­λε­στι­κά απο­σπά­σμα­τα, που έχυ­σαν το αίμα τους αγω­νι­ζό­με­νοι ενά­ντια στον κατα­κτη­τή και τους ντό­πιους συνερ­γά­τες του. Δεν τους θεω­ρεί ικα­νούς να είχαν δώσει εκεί­νο τον τόσο λαμπρό και ηρω­ι­κό αγώ­να με την  ελεύ­θε­ρη βού­λη­ση και σκέ­ψη τους. Δεν διστά­ζει ούτε τον εαυ­τό του να χαρα­κτη­ρί­σει έτσι. Και ποιος ο λόγος παρα­κα­λώ; Μα για να μπο­ρέ­σει να χαρα­κτη­ρί­σει την ηγε­σία του ΚΚΕ ως διε­φθαρ­μέ­νη! Διε­φθαρ­μέ­νοι αυτοί, που πέρα από τα λάθη τους, τις αδυ­να­μί­ες τους, τις παρα­λή­ψεις τους, οδή­γη­σαν τον λαό μας στην Επο­ποι­ία της Εθνι­κής Αντί­στα­σης. Έλε­ος! Αιδώς! Ντρο­πή! Υπάρ­χουν και κάποια όρια κύριοι βολε­μέ­νοι δου­λο­πρε­πείς οσφυοκάμπτες.

Φυσι­κά οι Παρ­τσα­λί­δης, Μπα­νιάς Τζε­φρώ­νης, Μπρι­λά­κης, Δημη­τρί­ου, Ζωγρά­φος, Καρ­ράς και άλλα ηγε­τι­κά στε­λέ­χη του ΚΚΕ, που στη συνέ­χεια δημιούρ­γη­σαν το δια­σπα­στι­κό ΚΚΕ (εσω­τε­ρι­κού), δεν περι­λαμ­βά­νο­νται στην διε­φθαρ­μέ­νη ηγεσία!

ΗΘΕΛΑΝ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ

Λ. Τζε­φρώ­νης: «Δεν κατα­λά­βα­νε (οι ηγέ­τες του ΚΚΕ) ότι μετά την απο­τυ­χία του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού και του Εμφυ­λί­ου έπρε­πε να δημιουρ­γη­θεί κάτι και­νούρ­γιο. Το κόμ­μα έπρε­πε να πεθά­νει αλλά κανείς δεν φαντα­ζό­ταν τότε κάτι τέτοιο».( σελ. 552).

Μέσα σε μια φρά­ση «Το κόμ­μα έπρε­πε να πεθά­νει» δίνε­ται η εξή­γη­ση για­τί όλοι αυτοί οι κύριοι κατη­γο­ρούν και συκο­φα­ντούν το ΚΚΕ και την εκά­στο­τε ηγε­σία του. Για­τί δεν έχουν κατη­γο­ρή­σει την ηγε­σία μόνο μιας συγκε­κρι­μέ­νης περιό­δου, αλλά δια­χρο­νι­κά όλες τις ηγε­σί­ες του κόμ­μα­τος. Γίνε­ται ξεκά­θα­ρο το για­τί όλοι αυτοί οι «πονό­ψυ­χοι» άνθρω­ποι «νοιά­ζο­νται» για το καλό του ΚΚΕ, για το πώς θα «διορ­θώ­σει» τα λάθη του και θα έρθει στον «σωστό» δρόμο.

Έτσι εξη­γού­νται οι δια­σπά­σεις του ΚΚΕ το 1968 και το 1991. Έτσι εξη­γεί­ται η διά­λυ­ση των κομ­μα­τι­κών οργα­νώ­σε­ων το 1958 αλλά και η ίδρυ­ση του ΚΚΕ (εσωτ.) δέκα χρό­νια μετά. Αλή­θεια, πως γίνε­ται, αφού κατά την γνώ­μη τους, τόσο οι οργα­νώ­σεις όσο και το ίδιο το ΚΚΕ δεν χρεια­ζό­ταν  να υπάρ­χουν, αυτοί οι κύριοι ξαφ­νι­κά, μέσα στο πηχτό σκο­τά­δι της δικτα­το­ρί­ας, απο­φα­σί­ζουν να ιδρύ­σουν ένα και­νούρ­γιο κόμ­μα με παρά­νο­μες οργα­νώ­σεις και ταυ­τό­χρο­να να δια­τη­ρούν και την παρά­νο­μη ΕΔΑ; Αφού μέχρι την τελευ­ταία στιγ­μή αρνιό­ντου­σαν να έχει το ΚΚΕ παρά­νο­μες οργα­νώ­σεις στην Ελλά­δα, για­τί αμέ­σως μετά την λήξη της 12ης ολο­μέ­λειας όπου και απο­χώ­ρη­σαν, έσπευ­σαν να δημιουρ­γή­σουν παρά­νο­μες οργα­νώ­σεις του νέου κόμ­μα­τός τους;

Απλά, αφού κατά τη γνώ­μη τους το ΚΚΕ έπρε­πε να πεθά­νει, αυτοί έπρε­πε να ανα­λά­βουν το ρόλο του εκτε­λε­στή. Η απο­χώ­ρη­σή τους από το ΚΚΕ και η δημιουρ­γία του νέου κόμ­μα­τος στην περί­πτω­ση που δεν κατά­φερ­ναν την διά­λυ­σή του, ήταν προσχεδιασμένη.

Διη­γεί­ται ο Λ. Τζε­φρώ­νης: «…Απο­φα­σί­σα­με να μην δεχτού­με αυτή τη λύση (σημ. την από­φα­ση της 12ης ολο­μέ­λειας) και να προ­χω­ρή­σου­με στο σχέ­διο που είχα­με σκε­φτεί… Έτσι αρχί­σα­με να δου­λεύ­ου­με για το νέο κόμ­μα, το ΚΚΕ εσω­τε­ρι­κού, και απο­φα­σί­στη­κε να κατέ­βω στην Ελλά­δα». (σελ. 569).

Στην συνέ­ντευ­ξη-διή­γη­ση ο Τζε­φρώ­νης παρα­δέ­χε­ται ανοι­χτά ότι, και­ρό πριν την διά­σπα­ση του 1968, αυτός, ο Παρ­τσα­λί­δης και η  υπό­λοι­πη παρέα του είχαν δημιουρ­γή­σει ομά­δα, φρά­ξια και προ­σπα­θού­σαν να δια­λύ­σουν το ΚΚΕ. Λέει συγκε­κρι­μέ­να: «Στην επό­με­νη συνε­δρί­α­ση, στην 9η Ολο­μέ­λεια της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής, έθε­σα το ίδιο ζήτη­μα… Συνε­χί­σα­με τη συνε­δρί­α­ση, πήραν το λόγο κι άλλοι: ο Παρ­τσα­λί­δης, ο Καρ­ράς, ο Νίκος Κέντρος και αρκε­τοί άλλοι – είχα­με γίνει πλέ­ον ομά­δα». (σελ. 566).

Σύμ­φω­να λοι­πόν με τις δικές τους μαρ­τυ­ρί­ες, χρό­νια πριν την διά­σπα­ση του 1968, είχαν δημιουρ­γή­σει φρα­ξιο­νι­στι­κή ομά­δα η οποία λει­τουρ­γού­σε με σκο­πό την διά­λυ­ση του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος. Μόνο, όταν την τελευ­ταία στιγ­μή απέ­τυ­χαν να το κατα­φέ­ρουν και φανε­ρώ­θη­κε ο ρόλος τους, προ­χώ­ρη­σαν στο εναλ­λα­κτι­κό τους σχέ­διο, δηλα­δή στην δημιουρ­γία του νέου κόμ­μα­τος, για να συνε­χί­σουν τον δια­σπα­στι­κό και δια­βρω­τι­κό τους ρόλο από έξω.

Η διά­σπα­ση του 1968 δεν ήταν η μόνη προ­σπά­θεια για την διά­λυ­ση του ΚΚΕ. Το 1991, μια σει­ρά, κυρί­ως νέων, στε­λε­χών του ΚΚΕ ήρθαν σε συνεν­νό­η­ση με τους παλαιούς δια­σπα­στές του 1968, και επι­χεί­ρη­σαν και πάλι τη διά­λυ­σή του. Η προ­σπά­θεια αυτή έγι­νε με όχη­μα τον «Συνα­σπι­σμό της Αρι­στε­ράς και της Προ­ό­δου». Όπως είναι γνω­στό το 1989 μετά από  πολύ­μη­νες συνεν­νο­ή­σεις και μετά από την αλλα­γή του ονό­μα­τος του ΚΚΕ (εσωτ.) σε Ελλη­νι­κή Αρι­στε­ρά, το ΚΚΕ, η ΕΑΡ, η Σοσια­λι­στι­κή Πορεία του Νίκου Κων­στα­ντό­που­λου, η ΕΔΑ και διά­φο­ρες προ­σω­πι­κό­τη­τες (Γιώ­τας, Δρετ­τά­κης, Νέστο­ρας κλπ), ίδρυ­σαν έναν εκλο­γι­κό σχη­μα­τι­σμό, τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ. Στην συμ­με­το­χή του ΚΚΕ στον Συνα­σπι­σμό, αντέ­δρα­σαν πολ­λά μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ τα οποία απεχώρησαν.

Στη συνέ­χεια, το 1991, η ανα­νε­ω­τι­κή — οπορ­του­νι­στι­κή τάση του κόμ­μα­τος, η οποία είχε οργα­νω­θεί σε φρά­ξια, πατώ­ντας στην απο­γο­ή­τευ­ση που δημιούρ­γη­σε η παλι­νόρ­θω­ση του καπι­τα­λι­σμού στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσια­λι­στι­κές χώρες της Ευρώ­πης, θεώ­ρη­σε ότι ήταν πλέ­ον ευνοϊ­κές οι συν­θή­κες και έτσι σε συνερ­γα­σία με την ηγε­σία της ΕΑΡ, προ­σπά­θη­σε να περά­σει την πρό­τα­ση για αυτο­διά­λυ­ση του ΚΚΕ και την διά­χυ­ση των μελών του σε έναν νέο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ ο οποί­ος θα μετα­τρε­πό­ταν σε κόμ­μα. Συγκε­κρι­μέ­να η πρό­τα­ση ήταν να δια­λυ­θούν όλες οι συνι­στώ­σες που συμ­με­τεί­χαν στον εκλο­γι­κό σχη­μα­τι­σμό του Συνα­σπι­σμού (ΚΚΕ, ΕΑΡ, ΕΔΑ, ΣΠ, κλπ) και αυτός να μετα­τρα­πεί σε ενιαίο κόμμα.

Διη­γεί­ται ο Λ. Τζε­φρώ­νης: «Το ότι μετά απο­χώ­ρη­σε το ΚΚΕ από το Συνα­σπι­σμό δεί­χνει ότι δεν είχαν ξεκα­θα­ρί­σει τα πράγ­μα­τα. Για την απο­χώ­ρη­ση του ΚΚΕ από το Συνα­σπι­σμό δεν νομί­ζω ότι η ευθύ­νη ήταν απο­κλει­στι­κά του ΚΚΕ και του Χαρί­λα­ου, ήταν και των δικών μας, για­τί είχα­με εμείς την αξί­ω­ση να γίνει ο Συνα­σπι­σμός ενιαίο κόμ­μα. Αυτό σήμαι­νε για το ΚΚΕ τη διά­λυ­σή του. Και αυτή ήταν πολύ πρώ­ι­μη ιδέα για το ΚΚΕ. Για μας μπο­ρεί να ήταν πραγ­μα­τι­κά ώρι­μες οι συν­θή­κες, αλλά δεν σήμαι­νε ότι η ιδέα αυτή μπο­ρού­σε να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί. Κακώς δια­λύ­θη­κε ο Συνα­σπι­σμός». (σελ. 573).

Ο Τζε­φρώ­νης σε αυτό το από­σπα­σμα παρα­δέ­χε­ται ότι αυτοί (οι δια­σπα­στές του 1968 που βρί­σκο­νταν στην ΕΑΡ) αξί­ω­σαν (άρα και σχε­δί­α­σαν και προ­ε­τοί­μα­σαν) την μετα­τρο­πή του Συνα­σπι­σμού σε κόμ­μα, πράγ­μα που σήμαι­νε την διά­λυ­ση του ΚΚΕ. Επί­σης κάνει και την αυτο­κρι­τι­κή του, λέγο­ντας ουσια­στι­κά ότι βιά­στη­καν και έπρε­πε να περι­μέ­νουν λίγο ακό­μα για να ωρι­μά­σει περισ­σό­τε­ρο αυτή η ιδέα μέσα στις γραμ­μές του ΚΚΕ. Επει­δή όμως είχαν τη σύμ­φω­νη γνώ­μη του Γρη­γό­ρη Φαρά­κου (του τότε γραμ­μα­τέα του ΚΚΕ) νόμι­ζαν ότι το σχέ­διό τους, παρά τις όποιες αντι­δρά­σεις, θα έπαιρ­νε σάρ­κα και οστά.

Το ΚΚΕ όμως δεν πέθα­νε. Κόντρα στις προ­σπά­θειες των οπορ­του­νι­στών, των απο­στα­τών και της αστι­κής τάξης, αυτό κλεί­νει 100 χρό­νια ένδο­ξης πορεί­ας και συνε­χί­ζει τον αγώ­να για τον επα­να­στα­τι­κό μετα­σχη­μα­τι­σμό της κοινωνίας.

________________________________________________________________________________________________

Ο Γιάννης Βεντούρας είναι οικονομολόγος — συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959 και σπούδασε στο οικονομικό τμήμα της σχολής ΝΟΕ του ΑΠΘ. Εργάσθηκε σαν οικονομικός διευθυντής και οικονομικός σύμβουλος σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα, μελετώντας από τα «μέσα» το καπιταλιστικό σύστημα. Συμμετέχει ενεργά στο λαϊκό κίνημα. Είναι εκλεγμένος τοπικός σύμβουλος στον Δήμο Αχαρνών. Διδάσκει δωρεάν Πολιτική Οικονομία στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο «Δημήτρης Γληνός».
[email protected]  FACEBOOK Γιάννης Βεντούρας