Για τον βρόμικο ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας

Γρά­φει ο Λ.Σ. //

Οι σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες είναι πολι­τι­κά πιο επι­κίν­δυ­νοι και επι­ζή­μιοι για το εργα­τι­κό κίνη­μα σε σχέ­ση με τους νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρους και τους φασί­στες. Τους πρώ­τους, ένα μεγά­λο μέρος της εργα­τι­κής τάξης τους έχει κατα­τά­ξει στην κατη­γο­ρία «δεξιοί» που κεντρί­ζει ένα εξαρ­τη­μέ­νο αντα­να­κλα­στι­κό τους, αυτό του αντι-δεξιού, του αντι-φιλε­λεύ­θε­ρου, του αφη­ρη­μέ­νου αντι­συ­ντη­ρη­τι­σμού. Η επί­κτη­τη για ένα τμή­μα της τάξης μας «αντι­δε­ξιά αλλερ­γία», είναι απο­τέ­λε­σμα αρκε­τών παρα­γό­ντων. Δεν είναι μόνο ότι η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία διε­ξά­γει απο­τε­λε­σμα­τι­κή προ­πα­γάν­δα. Είναι ότι αυτή η προ­πα­γάν­δα έρχε­ται να φωλιά­σει σε ένα έδα­φος που έχει καλ­λιερ­γη­θεί πρώ­τα και κύρια από τις ίδιες τις υλι­κές συν­θή­κες ζωής της εργα­τι­κής τάξης. Οι όροι δου­λειάς, η φτώ­χεια, η μιζέ­ρια, το άγχος επι­βί­ω­σης, οι αντι­λαϊ­κές επι­θέ­σεις που δέχε­ται ο προ­λε­τά­ριος από όλες τις αστι­κές κυβερ­νή­σεις, τον κάνουν να ρίχνει τις απαι­τή­σεις του, απο­γοη­τευ­μέ­νο και καθι­σμέ­νο. Τσου­βα­λιά­ζει όλα τα κόμ­μα­τα με τον αφο­ρι­σμό «όλοι ίδιοι είναι» και συνε­χί­ζει να βου­λιά­ζει στον βάλ­το που του προ­σφέ­ρει απλό­χε­ρα ο καπιταλισμός.

Όταν οι σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες έρχο­νται με τον μαν­δύα του «αρι­στε­ρού», του δήθεν προ­ο­δευ­τι­κού, ριζο­σπα­στι­κού, κλπ, τότε ο προ­λε­τά­ριος στιγ­μιαία ξυπνά­ει από τον λήθαρ­γο, και μια ελπί­δα μέσα του που δεν έχει σβή­σει, ξανα­νά­βει. Είναι η αυτα­πά­τη της καλύ­τε­ρης δια­χεί­ρι­σης του συστή­μα­τος. Η ψευ­δαί­σθη­ση πως κάποιος μεσ­σί­ας έρχε­ται για αυτόν, χωρίς αυτόν και πως το μόνο που απαι­τεί από τον καθι­σμέ­νο εργά­τη είναι η ψήφος του, η ανά­θε­ση, άρα η τέλεια νομι­μο­ποι­η­τι­κή βάση. Η αστι­κή δημο­κρα­τία άλλω­στε είναι ένα εξαι­ρε­τι­κό εργα­λείο για την από­σπα­ση κοι­νω­νι­κής συναί­νε­σης. Η τυπι­κή ισό­τη­τα των πολι­τών, ανε­ξάρ­τη­τα από την ταξι­κή τους θέση, δίνει την δια­στρε­βλω­μέ­νη εικό­να ότι ο καθέ­νας με την ψήφο του απο­φα­σί­ζει για το μέλ­λον της κοι­νω­νί­ας του. Η καλύ­τε­ρη δια­χεί­ρι­ση του συστή­μα­τος, απο­τε­λεί το μεγα­λύ­τε­ρο και βασι­κό­τε­ρο ιδε­ο­λο­γι­κό όπλο της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας δια­χρο­νι­κά. Σε όλες τις ιστο­ρι­κές εκδο­χές του, από την επο­χή του Μπερν­στάιν και του Κάου­τσκι, μέχρι την επο­χή του Τσί­πρα και των άλλων βαστά­ζων της αστι­κής τάξης, ο βασι­κός άξο­νας της επι­χει­ρη­μα­το­λο­γί­ας των ρεφορ­μι­στών είναι η δυνα­τό­τη­τα στο έδα­φος του καπι­τα­λι­σμού να γίνουν φιλο­λαϊ­κές μεταρ­ρυθ­μί­σεις, να ανα­δια­νε­μη­θεί ο πλού­τος, να δοθεί βάρος στην κοι­νω­νι­κή πολι­τι­κή, να εκδη­μο­κρα­τι­στεί το κρά­τος, να φύγει το «κρά­τος της δεξιάς» κλπ. Ιδε­ο­λο­γή­μα­τα και αφη­γή­μα­τα που επι­και­ρο­ποιού­νται ανά­λο­γα με τις συγκυ­ρί­ες, μα που κρύ­βουν σε όλες τις περι­πτώ­σεις την ίδια αντι­δρα­στι­κή ουσία. Ο προ­λε­τά­ριος όμως που δεν έχει κεκτη­μέ­νη την ταξι­κή του συνεί­δη­ση, μπο­ρεί εύκο­λα να πέσει στην παγί­δα. Η ταξι­κή φύση του κρά­τους καμου­φλά­ρε­ται πίσω από αφη­ρη­μέ­νες έννοιες όπως κρά­τος δικαί­ου, δημο­κρα­τία, κλπ, με απο­τέ­λε­σμα να εμφα­νί­ζε­ται σαν ατα­ξι­κό ή υπερ­τα­ξι­κό, ουδέ­τε­ρο από συμ­φέ­ρο­ντα. Αυτό, συν­δυα­στι­κά με το φιλο­λαϊ­κό προ­σω­πείο της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, μπο­ρούν να εγκλω­βί­σουν ιδε­ο­λο­γι­κά τους εργά­τες. Μπο­ρούν και το κάνουν.

Όμως ο σοσιαλ­δη­μο­κρά­της είναι ύπου­λος. Ο,τι δεν μπο­ρεί να κάνει η δεξιά, το κάνει η αρι­στε­ρά, είχε πει πολύ ειλι­κρι­νά και εύστο­χα ο Ανιέ­λι. Με το πρό­ση­μο του αρι­στε­ρού και προ­ο­δευ­τι­κού, γίνο­νται οι μεγα­λύ­τε­ρες σφα­γές της εργα­τι­κής τάξης. Στην Ελλά­δα έχου­με μεγά­λη πεί­ρα, τόσο από την επο­χή ΠΑΣΟΚ, όσο κι από την επο­χή ΣΥΡΙΖΑ. Είτε ως κυβερ­νή­σεις, είτε ως αντι­πο­λί­τευ­ση, οι σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες είναι κι αυτοί όπως και τα άλλα αστι­κά κόμ­μα­τα, πολι­τι­κοί επί­τρο­ποι της κυρί­αρ­χης τάξης, του μεγά­λου κεφα­λαί­ου, υλο­ποιούν τις κατευ­θύν­σεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Πάλι ιστο­ρι­κά να τους απο­τι­μή­σου­με. Τα Freikorps κατο­χυ­ρώ­θη­καν από την επί­ση­μη ιστο­ριο­γρ­φία σαν δημιούρ­γη­μα των Γερ­μα­νών ναζί. Όμως η αλή­θεια είναι άλλη. Το 1918 ήταν το SPD που τα συγκρό­τη­σε για να κατα­πνί­ξουν τη γερ­μα­νι­κή προ­λε­τα­ρια­κή επα­νά­στα­ση. Στην Ιτα­λία την περί­ο­δο της κόκ­κι­νης διε­τί­ας ήταν το PSI, ‑που είχε πάρει από τα χρό­νια του Α’ Παγκό­σμιου ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου προ­δο­τι­κή στρο­φή- το οποίο έθα­ψε το κύμα απερ­γιών και κατα­λή­ψε­ων που έθε­τε σε αμφι­σβή­τη­ση την αστι­κή εξου­σία. Στην Αυστρία, οι σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες έβα­λαν την ταφό­πλα­κα στην επα­νά­στα­ση του 1918. Στη Φιν­λαν­δία, όταν οι εργά­τες είχαν τα όπλα, η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή ηγε­σία επέ­με­νε στον κοι­νο­βου­λευ­τι­κό, ειρη­νι­κό δρό­μο άσκη­σης της πολι­τι­κής. Είναι απο­δε­δειγ­μέ­νο ότι με τον ταξι­κό του εχθρό, το προ­λε­τα­ριά­το δεν μπο­ρεί να κάτσει στο ίδιο τρα­πέ­ζι και να κάνει συμ­βι­βα­σμούς για να ωφε­λη­θεί. Οι συμ­βι­βα­σμοί γίνο­νται σε βάρος του. Το απέ­δει­ξαν οι κυβερ­νή­σεις των λαϊ­κών μετώ­πων, και αργό­τε­ρα, μετα­πο­λε­μι­κά, οι κυβερ­νή­σεις εθνι­κής ενό­τη­τας. Όπου τα ΚΚ συμ­μά­χη­σαν με σοσια­λι­στι­κά ή και καθα­ρά αστι­κά κόμ­μα­τα, έκα­ναν εγκλη­μα­τι­κές εκπτώ­σεις υπέρ των αφε­ντι­κών και σε βάρος των εργα­τών. Για αυτό τα ΚΚ αυτά μεταλ­λά­χθη­καν σε ευρω­κομ­μου­νι­στι­κά και αργό­τε­ρα σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά. Αυτό έγι­νε σε χώρες όπως η Γαλ­λία, η Ιτα­λία, η Ισπα­νία, και αλλού.

Η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή αντί­λη­ψη και γραμ­μή, είναι σαν ένας καρ­κί­νος που κάνει μετα­στά­σεις και χτυ­πά­ει παντού. Στους χώρους δου­λειάς, τα πανε­πι­στή­μια, τα συν­δι­κά­τα. Κι αν δεν υπάρ­χουν δυνά­μεις της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας που να παρεμ­βαί­νουν άμε­σα, η γενι­κή σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή αντί­λη­ψη υπάρ­χει με τη μορ­φή των μειω­μέ­νων απαι­τή­σε­ων, τη λογι­κή του μικρό­τε­ρου κακού, κλπ. Ο κομ­μου­νι­στής διε­ξά­γει σκλη­ρό ιδε­ο­λο­γι­κό αγώ­να ενά­ντια στις αρι­στε­ρές δυνά­μεις. Κι επει­δή αυτές, υπο­στη­ρί­ζο­νται σε πολ­λές περι­πτώ­σεις από τον αρι­στε­ρό οπορ­του­νι­σμό όπως και από κάποιες αναρ­χι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες, το ΚΚ πρέ­πει να κάνει πολυ­μέ­τω­πο αγώ­να ενά­ντια σε όλες αυτές τις δυνάμεις.

Οι σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες είναι πολι­τι­κοί διά­βο­λοι. Αμο­ρα­λι­στές και αρι­βί­στες. Ο φασί­στας είναι ξεκά­θα­ρος στη μορ­φή και το περιε­χό­με­νο της σκέ­ψης και δρά­σης του. Εθνι­κι­στής, ρατσι­στής, βιο­λο­γι­στής, ελι­τι­στής, αντι­κομ­μου­νι­στής, μαντρό­σκυ­λο των αφε­ντι­κών, συνο­λι­κά αντι­κοι­νω­νι­κό στοι­χείο, που αρνεί­ται τον άνθρω­πο. Ο δεξιός πάλι, φέρει μια σει­ρά από συγκεί­με­νες συν­δη­λώ­σεις. Του συντη­ρη­τι­κού, που­ρι­τα­νού, νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρου, φίλου των πλου­σί­ων, κλπ. Είναι ορα­τός αντί­πα­λος σε κάθε περί­πτω­ση. Ο σοσιαλ­δη­μο­κρά­της όμως είναι καλυμ­μέ­νος εχθρός. Στις κρί­σι­μες στιγ­μές για το σύστη­μα, όταν τίθε­ται εν αμφι­βό­λω η στα­θε­ρό­τη­τά του, δεν θα διστά­σει να συμ­μα­χή­σει ακό­μα και με την ακρο­δε­ξιά για να δια­φυ­λά­ξει την ακε­ραιό­τη­τα του κεφα­λαί­ου. Στην Ελλά­δα έχου­με τέτοια παρα­δείγ­μα­τα και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η έννοια του σοσιαλ­φα­σι­σμού δεν πέθα­νε με την Γ’ Διεθνή.

Σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες και φασί­στες είναι δίδυ­μα αδέλ­φια, όπως είναι αδέλ­φια και με όλα τα κόμ­μα­τα που ανε­ξάρ­τη­τα από τις επι­μέ­ρους δια­φο­ρές τους, υπε­ρα­σπί­ζο­νται τα συμ­φέ­ρο­ντα της άρχου­σας τάξης. Λίγες μέρες πριν τις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές της 21ης Μάη, οι συρι­ζαιοι έκα­ναν κεκα­λυμ­μέ­νο άνοιγ­μα στους κομ­μα­τι­κά ανέ­στιους χρυ­σαυ­γί­τες. Αμέ­σως πήγαν να το δια­ψεύ­σουν ώστε να μην εισπρά­ξουν τη λαϊ­κή κατα­κραυ­γή, αλλά δεν τα κατά­φε­ραν. Για­τί οι ίδιοι οι ακρο­δε­ξιοί πάτρο­νες, όπως η περί­πτω­ση του Μπαρ­μπα­ρού­ση, ομο­λό­γη­σαν πώς η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η καλύ­τε­ρη τιμω­ρία της ΝΔ, δίνο­ντας έτσι γραμ­μή στους ομοϊ­δε­ά­τες τους.

Ακό­μα, δηλώ­σεις στε­λε­χών του ΣΥΡΙΖΑ περί δήθεν παρα­πλα­νη­μέ­νων ψηφο­φό­ρων της ΧΑ δεν έπει­σαν κανέ­να. Τα θολά νερά της ακρο­δε­ξιάς φαί­νε­ται είναι γεμά­τα ψάρια. Στην περι­φε­ρεια­κή πολι­τι­κή, στην αυτο­διοί­κη­ση δηλα­δή, αλλά και στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα, εκεί η σύμπλευ­ση σοσιαλ­δη­μο­κρα­τών και φασι­στών είναι πιο ξεκά­θα­ρη αλλά ταυ­τό­χρο­να λιγό­τε­ρο προ­βε­βλη­μέ­νη κι από τα αστι­κά ΜΜΕ. Τρα­ντα­χτό παρά­δειγ­μα το εργα­τι­κό κέντρο Πύρ­γου, όπου συν­δι­κα­λι­στές της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και της χρυ­σής Αυγής συνα­σπί­στη­καν ενά­ντια στην παρά­τα­ξη του ΠΆΜΕ. Αντί­στοι­χα περι­στα­τι­κά έχουν σημειω­θεί και σε άλλες περιο­χές της χώρας. Τι προ­ο­δευ­τι­κό μέτω­πο είναι αυτό; Ή μήπως ήταν προ­ο­δευ­τι­κό το μέτω­πο ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ το 2015; Ή ακρο­δε­ξιά στε­λέ­χη όπως η Κατε­ρί­να Παπα­κώ­στα που μυρί­στη­καν κυβερ­νη­τι­κούς θώκους και έγι­ναν εν μια νυκτί δημο­κρα­τι­κά και προ­ο­δευ­τι­κά άτο­μα; Ή μήπως ο αντι­κομ­μου­νι­στής αστός ιστο­ρι­κός Μαραν­τζί­δης είναι έτοι­μος να σηκώ­σει το λάβα­ρο του προ­ο­δευ­τι­σμού; Δεν χρειά­ζε­ται να γρά­ψου­με άλλα για το θέμα αυτό. Η συσχέ­τι­ση των δύο γίνε­ται προ­φα­νής και καθα­ρή σαν κρύ­σταλ­λο όταν παρα­τί­θε­νται αυτά και ανά­λο­γα παρα­δείγ­μα­τα. Όπως καθα­ρή σαν κρύ­σταλ­λο πρέ­πει να γίνει και η θέση των εργα­ζο­μέ­νων απέ­να­ντί τους. Οι εργά­τες και τα σύμ­μα­χα στρώ­μα­τα δεν έχουν κανέ­να όφε­λος από τη στή­ρι­ξη της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Όπως δεν έχουν ασφα­λώς κανέ­να όφε­λος από τη στή­ρι­ξη οποιου­δή­πο­τε αστι­κού κόμ­μα­τος. Έχουν απο­κλει­στι­κό συμ­φέ­ρον στο να συσπει­ρω­θούν γύρω από το δικό τους κόμμα.

Στις 25 Ιού­νη, ψηφί­ζου­με ΚΚΕ. Για να ενι­σχυ­θεί η φωνή της εργα­τι­κής τάξης και του λαού και μέσα στη Βουλή!