Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Γλυκιά Ευρώπη» και πικρές αλήθειες…

Γρά­φει ο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Ολο­κλη­ρώ­νε­ται, αν δεν πάρει παρά­τα­ση, η έκθε­ση της Λέσχης Ελλή­νων Γελοιο­γρά­φων και σχε­δόν βέβαιο είναι ότι θα την έχουν δει δεκά­δες χιλιά­δες ζευ­γά­ρια μάτια (Την προη­γού­με­νη την είδαν περί τους 180.000 ανθρώπους).

Πολύ λόγος έγι­νε για την υπαρ­κτή (ή ανύ­παρ­κτη) ενό­χλη­ση των εγχώ­ριων ευρω­παϊ­στών και «κύκλων» των Βρυ­ξελ­λών από τον αντιευ­ρω­παϊ­κό «λόγο» των Ελλή­νων σκι­τσο­γρά­φων. Λιγό­τε­ρη συζή­τη­ση για το περιε­χό­με­νο της έκθεσης.

Είναι η δεύ­τε­ρη έκθε­ση που διορ­γα­νώ­νει η Λέσχη Γελοιο­γρά­φων. Είχε προη­γη­θεί πέρ­σι το «Μετέ­ω­ρο βήμα» με θέμα το προ­σφυ­γι­κό. Η περ­σι­νή έκθε­ση λόγω του θέμα­τος (προ­σφυ­γι­κό) είχε μια καθο­λι­κή απή­χη­ση, μιας και σημείο συνά­ντη­σης σκι­τσο­γρά­φων, κοι­νού (και πολι­τι­κών) ήταν οι αξί­ες του ανθρω­πι­σμού. Μπο­ρού­σα­με όλοι να συμ­φω­νή­σου­με στην περι­γρα­φή του δρά­μα­τος των προ­σφύ­γων, και πάρα πολ­λοί ευρω­παϊ­στές μπο­ρού­σαν εύκο­λα να δεχτούν ευθύ­νη (και) της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης (Ενδει­κτι­κό ότι την έκθε­ση στη Ρόδο εγκαι­νί­α­σε ο ΠτΔ Προ­κό­πης Παυ­λό­που­λος — απ’ τους κύριους εκφρα­στές και υπε­ρα­σπι­στές του Ευρω­παϊ­κού ιδεώδους).

Η συμ­φω­νία στην ανθρω­πι­στι­κή διά­στα­ση του θέμα­τος «έκρυ­ψε» τις πολι­τι­κές προ­ε­κτά­σεις του θέμα­τος, τις δια­φο­ρε­τι­κές προ­σεγ­γί­σεις στον τρό­πο αντι­με­τώ­πι­σης των προ­σφύ­γων  και τις όποιες αδυ­να­μί­ες της έκθεσης.

Η φετι­νή έκθε­ση με θέμα την Ευρώ­πη ( ή πιο σωστά την κρί­ση του Ευρω­παϊ­κού ορά­μα­τος) είναι ένας καθρέ­πτης του ελλη­νι­κού Τύπου. Ανα­πα­ρά­γει την κυρί­αρ­χη πολι­τι­κή αφή­γη­ση για το (χαμέ­νο) ευρω­παϊ­κό όρα­μα (ενδει­κτι­κό και το εισα­γω­γι­κό σημεί­ω­μα της Λέσχης και τα περισ­σό­τε­ρα αντιευ­ρω­παϊ­κά σκί­τσα, κάποια φτά­νουν στα όρια του αφο­ρι­σμού) και τα «στε­ρε­ό­τυ­πα» για την ελλη­νι­κή κρί­ση, τη δια­χεί­ρι­σή της και την επι­βο­λή των μνη­μο­νί­ων (Γερ­μα­νία, Μέρ­κελ, Σόι­μπλε κλπ).  Από τα σκί­τσα ανα­δύ­ε­ται επί­σης μια απο­γο­ή­τευ­ση για τη διά­ψευ­ση του ορά­μα­τος (κάτι για το οποίο φταί­νε οι άλλοι, οι ισχυ­ροί της Ευρώ­πης). Λες και θα μπο­ρού­σε αυτή η Ένω­ση, αυτή η λυκο­φω­λιά του κεφα­λαί­ου, να γίνει ποτέ Ευρώ­πη των λαών.

Από αρκε­τά σκί­τσα βέβαια δε λεί­πουν οι μικρές επι­μέ­ρους αλή­θειες ή αυτά που εύστο­χα εντο­πί­ζουν πλευ­ρές της ασχή­μιας αυτής της ΕΕ.

Ένα από τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά στοι­χεία αυτής της ενό­τη­τας της έκθε­σης, είναι το κλα­ψού­ρι­σμα των Βρε­τα­νών σκι­τσο­γρά­φων για το Brexit.

Λιγό­τε­ρες οι ενστά­σεις στα σκί­τσα με αντι­φα­σι­στι­κό περιε­χό­με­νο και αυτά που προ­σπα­θούν να προ­σεγ­γί­σουν – περι­γρά­ψουν το πώς η Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση θρέ­φει το φασι­σμό (Οχι όλα πετυ­χη­μέ­να — Εξαι­ρε­τι­κό το σκί­τσο με την κλε­ψύ­δρα, του Δ. Γεωρ­γο­πά­λη). Τα σκί­τσα αυτής της ενό­τη­τας ενό­χλη­σαν αρκε­τούς ευρωπαϊστές.

georgapalis

Όμως σε αυτή την ενό­τη­τα υπάρ­χει ένα σκί­τσο ενός εξαι­ρε­τι­κού νέου σκι­τσο­γρά­φου που δίνει μια εικό­να γα το τι συμ­βαί­νει στην Ουκρα­νία η οποία δεν είναι ακριβής.

Antono

 

Αυτή είναι η εικό­να που θέλουν να προ­βάλ­λουν κάποιοι πολι­τι­κοί και στρα­τιω­τι­κοί ηγέ­τες της περιο­χής για να κρύ­ψουν τόσο τον αντι­κομ­μου­νι­σμό όσο και τη σύγκρου­ση συμφερόντων.

Οσον αφο­ρά τους συμ­με­τέ­χο­ντες σκι­τσο­γρά­φους, απο­τυ­πώ­νε­ται το πολι­τι­κό επί­πε­δο πολι­τι­κής ωρι­μό­τη­τας και ικα­νό­τη­τας να σκι­τσά­ρουν την έμπνευ­σή τους. Στους κάποιους νέους σκι­τσο­γρά­φους έκδη­λη η επί­δρα­ση των μέσων κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης (κυνή­γι του εντυπωσιασμού).

Κάνο­ντας τον απο­λο­γι­σμό η Λέσχη Ελλή­νων Γελοιο­γρά­φων θα πρέ­πει να απα­ντή­σει στο ερώ­τη­μα τι πρό­σφε­ρε (περισ­σό­τε­ρο από την καθη­με­ρι­νή παρου­σία των σκι­τσο­γρά­φων στα Μέσα) η συγκε­κρι­μέ­νη έκθε­ση. Η απά­ντη­ση σε αυτό το ερώ­τη­μα θα είναι και η αφε­τη­ρία για την επό­με­νη έκθε­σή τους η οποία δεν θα πρέ­πει να είναι ούτε αυτο­σκο­πός ούτε συντε­χνια­κή υπό­θε­ση, όπως περί­που περι­γρά­φε­ται στην ανα­κοί­νω­ση – απά­ντη­ση της Λέσχης στις όποιες επι­θέ­σεις δέχτηκε.

ΥΓ: Η έκθε­ση οργα­νώ­θη­κε στον από­η­χο της επε­τεια­κής Συνό­δου στη Ρώμη στις 25 Μάρ­τη 2017, των 27 αρχη­γών κρα­τών της ΕΕ για τα 60 χρό­νια απ’ την υπο­γρα­φή της θεμε­λια­κής, για την Ευρω­παϊ­κή Ένωση.

Επί­σης η έκθε­ση συνέ­πε­σε και με την 72η επέ­τειο της μέρας μνή­μης της Αντι­φα­στι­κής νίκης της 9ης Μάη 1945, όπου με την είσο­δο του Κόκ­κι­νου Στρα­τού στο Ράιχ­σταγκ, σφρα­γί­στη­κε η νίκη των συμ­μά­χων κατά του φασι­σμού και έκλει­σε μια από τις σκο­τει­νό­τε­ρες περιό­δους στην ιστο­ρία της ανθρω­πό­τη­τας. Έτσι η 9η του Μάη είναι χαραγ­μέ­νη στη μνή­μη των λαών της Ευρώ­πης, αλλά και όλου του κόσμου, σαν μέρα που συμ­βο­λί­ζει τη Νίκη κατά του Φασι­σμού στον Β Παγκό­σμιο Πόλεμο.

Το ιστο­ρι­κό φορ­τίο της 9ης Μάη μαγα­ρί­στη­κε με την από­φα­ση της Ευρω­παϊ­κής Επι­τρο­πής το 1985 να ορί­σει την 9η του Μάη ως «Μέρα της Ευρώ­πης»,  με το αιτιο­λο­γι­κό ότι τη μέρα αυτή, το 1950, ο Γάλ­λος υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών, Ρομπέρ Σου­μάν, απηύ­θυ­νε την έκκλη­ση για τη δημιουρ­γία μιας «ευρω­παϊ­κής ομοσπονδίας».

Αντί για την πραγ­μά­τω­ση των λαϊ­κών προσ­δο­κιών του 1945 για ένα μέλ­λον με ειρή­νη, ελευ­θε­ρία και κοι­νω­νι­κή δικαιο­σύ­νη, αιτή­μα­τα που κατα­γρά­φη­καν σε όλα τα κινή­μα­τα αντί­στα­σης κατά του φασι­σμού, η σημε­ρι­νή Ευρώ­πη είναι η Ευρώ­πη της συν­θή­κης του Μάα­στριχτ των 120 εκα­τομ­μυ­ρί­ων φτω­χών, των 50 εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανέρ­γων και των 4,1 αστέ­γων, του κοι­νω­νι­κού απο­κλει­σμού της περι­θω­ριο­ποί­η­σης και των πολέμων.

Και αυτά τα «οικεία κακά» απ’ τα δήγ­μα­τα με το πενά­κι των σκι­τσο­γρά­φων ενο­χλούν… Αλλά είναι η πραγματικότητα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο