Δουλειά δεν είχε ο διάβολος…

Γρά­φει η Μαρία του 19ου //

Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΝΟΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ

Δια­βά­ζου­με ανα­λύ­σεις περί συνερ­γα­σιών, περί κακών ηγε­σιών, περί τακτι­κής, περί της προ­ε­κλο­γι­κής υστε­ρι­κής επι­δί­ω­ξης αυτοδυναμίας…

Ο Διά­βο­λος έχει την τιμη­τι­κή του, ο Μαρξ και ο Λένιν περι­φέ­ρο­νται παντού. Στο τσι­τω­μέ­νο χαμό­γε­λο της Ντο­ρού­λας, στο συνέ­δριο του ΣΕΒ, στο απα­ντα­χού δια­βρω­μέ­νο οπορ­του­νά­το… Θα είχαν κάθε δικαί­ω­μα να σηκω­θούν από τους τάφους τους, αμφό­τε­ροι, αλλά δεν πέθα­ναν ποτέ…

Ο φτω­χο­διά­βο­λος Ρωμιός, εν τω μετα­ξύ, κρυώ­νει, πει­νά­ει, έχει χρέ­ος (για­τί είναι ωραί­ος), ανα­στε­νά­ζει και είναι μικρός ο κόσμος για να χωρέ­σει τον ανα­στε­ναγ­μό του…

Την Λενι­νι­στι­κή αντί­λη­ψη για την πλειο­ψη­φία οι οπορ­του­νι­στές δεν την κατά­λα­βαν ποτέ, αν πιστέ­ψου­με τον ίδιο τον Ίλιτς που είπε:

«Αυτήν ακρι­βώς τη δια­λε­κτι­κή ποτέ δεν μπό­ρε­σαν να την κατα­λά­βουν οι προ­δό­τες, οι χοντρο­κέ­φα­λοι και σχο­λα­στι­κοί της Β΄ Διε­θνούς: το προ­λε­τα­ριά­το δεν μπο­ρεί να νική­σει αν δεν κατα­κτή­σει με το μέρος του την πλειο­ψη­φία του πλη­θυ­σμού. Αλλά να περιο­ρί­ζεις ή να εξαρ­τάς την κατά­κτη­ση αυτή από την από­κτη­ση της πλειο­ψη­φί­ας των ψήφων στις εκλο­γές μέσα σε συν­θή­κες κυριαρ­χί­ας της αστι­κής τάξης σημαί­νει αθε­ρά­πευ­τη βλα­κεία ή καθα­ρή εξα­πά­τη­ση των εργατών».

Αθε­ρά­πευ­τα βλά­κες δεν είναι οι «δια­βα­σμέ­νοι». Αν ήταν θα δήλω­νε η Ραχήλ πως θα εκτυ­πώ­σει ευρώ; Θα διε­ξή­γα­γε ο Τσου­κα­λάς έρα­νο για τις τράπεζες;

Θα μου πεις αυτοί δεν είναι οπορ­του­νι­στές. Λες να είναι βλά­κες απλά;

Δύσκο­λο να απα­ντή­σεις σε αυτό το ερώτημα.

Εύκο­λα όμως δια­πι­στώ­νεις πως είναι πρό­θυ­μοι συλ­λή­βδην να εξα­πα­τή­σουν τους εργαζόμενους…

Πότε λέτε δλδ θα ξεκι­νή­σει η ελπί­δα να έρχεται;

Η ελπί­δα δεν έχει ακι­νη­το­ποι­η­θεί ποτέ όσο διαρ­κεί η ταξι­κή πάλη.

Προ­χω­ρά ίσως με βήμα­τα αργά αλλά σπρώ­χνει μπρο­στά τον τρο­χό της Ιστορίας.

Ανα­πνέ­ει, γιγα­ντώ­νε­ται, τρέ­φε­ται μέσα στα ταξι­κά συν­δι­κά­τα. Εκεί που χτυ­πά η καρ­διά της εργα­τι­κής τάξης. Ανα­γεν­νιέ­ται με την οργά­νω­ση των αγώ­νων, προ­ση­λω­μέ­νη, στο στό­χο της. Να κατα­λά­βει την εξου­σία η εργα­τι­κή τάξη.