Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δ. Τσακνής: Πάμε να μεγαλώσουμε τη δύναμή του κόμματός μας

Στον χαι­ρε­τι­σμό του στην συγκέ­ντρω­ση του ΚΚΕ στη Λαμία, ο Διο­νύ­σης Τσα­κνής, συν­θέ­της, στι­χουρ­γός, ερμη­νευ­τής και υπο­ψή­φιος βου­λευ­τής επι­κρα­τεί­ας του ΚΚΕ, σημείωσε:

«Αγα­πη­τές φίλες, αγα­πη­τοί φίλοι, σύντρο­φοι και συντρό­φισ­σες είμαι ιδιαί­τε­ρα χαρού­με­νος που βρί­σκο­μαι ανά­με­σά σας, χαρού­με­νος και περήφανος.

Περή­φα­νος για­τί το κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας μου έκα­νε την τιμή να με συμπε­ρι­λά­βει στο ψηφο­δέλ­τιο της Επι­κρα­τεί­ας, για­τί ξέρε­τε εμείς δεν προσ­δο­κά­με οφί­τσια, δεν προσ­δο­κά­με βου­λευ­τι­κά έδρα­να, δεν προσ­δο­κά­με παχυ­λούς μισθούς, εμείς είμα­στε στρα­τιώ­τες εκεί που μας ζητά­ει το κόμ­μα μας να είμα­στε χρή­σι­μοι και να συνει­σφέ­ρου­με ότι μπο­ρεί ο καθέ­νας. Με αυτή την έννοια όχι μόνο απο­δέ­χτη­κα αλλά αισθάν­θη­κα ιδιαί­τε­ρα περή­φα­νος που συμ­με­τέ­χω σε αυτό τον υπέ­ρο­χο εκλο­γι­κό μας αγώ­να, σε αυτή τη μάχη που είναι μέρος μιας γενι­κό­τε­ρης μάχης για να πετύ­χει ο λαός αυτά που πραγ­μα­τι­κά προσδοκά.

Προ­έρ­χο­μαι από ένα χώρο, το χώρο της τέχνης, του πολι­τι­σμού, αυτό το χώρο που η άρχου­σα τάξη τον προ­ο­ρί­ζει για ανθρώ­πους οι οποί­οι θα είναι δια­σκε­δα­στές της, που θα είναι μακριά από οποια­δή­πο­τε πολι­τι­κή. Αυτό όμως δεν είναι ούτε τέχνη ούτε πολι­τι­σμός, η τέχνη ξέρε­τε δεν γεν­νιέ­ται σε σαλό­νια, στα σαλό­νια μπο­ρεί να γεν­νιού­νται φιλό­τε­χνοι και άνθρω­ποι οι οποί­οι είναι συλ­λέ­κτες έργων τέχνης. Τα πραγ­μα­τι­κά όμως έργα τέχνης γίνο­νται στα λαϊ­κά σπί­τια, γίνο­νται από ανθρώ­πους που προ­έρ­χο­νται από την εργα­τι­κή τάξη, γίνο­νται από τους ανθρώ­πους που μέσα από τα έργα εκφρά­ζουν τους αγώ­νες της εργα­τι­κής τάξης.

Μακριά από μας η αντί­λη­ψη ότι ο πολι­τι­σμός είναι κάτι που πρέ­πει να μένει μακριά από την πολι­τι­κή. Το κόμ­μα το απέ­δει­ξε αυτό με τον καλύ­τε­ρο τρό­πο όλα αυτά τα χρό­νια και με αυτά τα υπέ­ρο­χα φεστι­βάλ που κάθε χρό­νο γίνο­νται και καλύ­τε­ρα αλλά και με τις συναυ­λί­ες που τιμά καλ­λι­τέ­χνες που το έργο τους αντι­κει­με­νι­κά έχει στρα­τευ­τεί στη λαϊ­κή υπό­θε­ση, έχει απο­δεί­ξει περί­τρα­να και δεν μπο­ρεί να το αμφι­σβη­τή­σει κανείς.… παλιό­τε­ρα στο στρα­τό λέγα­με δύο και μία μεί­να­νε, δύο και μία λοι­πόν και να μην αφή­σου­με όχι μία αλλά ούτε ένα λεπτό να πάει χαμέ­νο μη χάσου­με καμιά ψήφο και ας είναι το στοί­χη­μα μας να μεγα­λώ­σου­με τη δύνα­μή του κόμ­μα­τός μας. Σας ευχα­ρι­στώ πάρα πολύ και είμαι σίγου­ρος για τη νίκη!».

Βλα­ντί­μιρ Μαγια­κόφ­σκι: «Ωδή στην Επανάσταση»

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο