Εκδήλωση του ΚΚΕ για όσους συνέβαλαν στην επιτυχία των εκδηλώσεων προς τιμήν των 100 χρόνων του Κόμματος

Η Κεντρι­κή Επι­τρο­πή του ΚΚΕ πραγ­μα­το­ποί­η­σε εκδή­λω­ση στην αίθου­σα “Αρί­ων” στο Μοσχά­το με τη συμ­με­το­χή όσων συνέ­βα­λαν στην επι­τυ­χία των πολι­τι­στι­κών και άλλων εκδη­λώ­σε­ων προς τιμήν των 100 χρό­νων του Κόμματος.

Στην εκδή­λω­ση παρευ­ρέ­θη­κε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημή­τρης Κου­τσού­μπας, μέλη του ΠΓ και της ΚΕ του Κόμ­μα­τος ενώ χαι­ρε­τι­σμό απηύ­θυ­νε ο Νίκος Σοφια­νός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και υπο­ψή­φιος δήμαρ­χος Αθή­νας, με τη “Λαϊ­κή Συσπείρωση”.

Χαρα­κτή­ρι­σε την σημε­ρι­νή εκδή­λω­ση “μια μικρή αλλά θερ­μή αντα­πό­δο­ση” για την πρό­θυ­μη και εμπνευ­σμέ­νη συμ­βο­λή στην επι­τυ­χία του εορ­τα­σμού των 100 χρό­νων του ΚΚΕ, ο οποί­ος “με ιδιαί­τε­ρη έμφα­ση ανά­δει­ξε τη σημα­σία που το ΚΚΕ απο­δί­δει στην τέχνη και τον πολι­τι­σμό, όχι ως δια­κο­σμη­τι­κό συμπλή­ρω­μα της δρά­σης του, αλλά ως ανα­πό­σπα­στη πλευ­ρά της” καθώς “η πολι­τι­στι­κή δημιουρ­γία που καλ­λιερ­γεί στον άνθρω­πο τη βαθύ­τε­ρη συνεί­δη­ση της ανθρω­πιάς του, τη συνεί­δη­ση της δύνα­μής του να υπο­τά­ξει τη φύση και την κοι­νω­νία στις ανά­γκες του, απο­τε­λεί καθο­ρι­στι­κό παρά­γο­ντα για την ανύ­ψω­ση της μορ­φω­τι­κής στάθ­μης και την αφύ­πνι­ση πλα­τειών εργα­τι­κών και λαϊ­κών στρωμάτων”.

Ανα­φε­ρό­με­νος στο παν­θο­μο­λο­γού­με­νο υψη­λό επί­πε­δο των δρα­στη­ριο­τή­των της πεντα­ε­τί­ας, επι­σή­μα­νε ότι “το μυστι­κό αυτής της προ­ό­δου βρί­σκε­ται προ­πα­ντός στην όσμω­ση που συντε­λέ­στη­κε αυτό το διά­στη­μα ανά­με­σα στο Κόμ­μα και τους φίλους του από τον κόσμο της τέχνης και της επι­στή­μης, στη δια­λε­κτι­κή σχέ­ση που ανα­πτύ­χθη­κε ακό­μη βαθύ­τε­ρα ανα­με­τα­ξύ μας, έτσι που να μπο­ρού­με να πού­με σήμε­ρα πως και οι δύο πλευ­ρές πήρα­με και δώσα­με ό,τι καλύ­τε­ρο είχαμε”.

Είπε ότι με την πολύ­τι­μη συμ­βο­λή όλων όσων συνέ­βα­λαν κατα­κτή­θη­καν η προ­ω­θή­θη­καν στό­χοι του ΚΚΕ, όπως η ανά­δει­ξη της ιστο­ρι­κής προ­σφο­ράς του ΚΚΕ χωρίς αυτή η ανά­δει­ξη να πάρει χαρα­κτή­ρα “παρελ­θο­ντο­λο­γί­ας ή εξι­δα­νί­κευ­σης”, αλλά οι εκδη­λώ­σεις να έχουν απο­κτή­σει “σύγ­χρο­νη κοι­νω­νι­κή σημα­σία και χρη­σι­μό­τη­τα και να απο­κα­λύ­πτουν με σύγ­χρο­νους όρους τα ιστο­ρι­κά όρια του καπι­τα­λι­σμού, σε αντι­πα­ρά­θε­ση με την υπε­ρο­χή του σοσια­λι­σμού — κομ­μου­νι­σμού, να συμ­βάλ­λουν στη διέ­γερ­ση και την οργά­νω­ση των δια­θέ­σε­ων για την αλλα­γή της πραγματικότητας”.

Πρό­σθε­σε ότι η πλού­σια πολι­τι­στι­κή και μορ­φω­τι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα “μπό­ρε­σε να αγκα­λιά­σει σφαι­ρι­κά όλα τα βασι­κά είδη της τέχνης: τη μου­σι­κή, τα εικα­στι­κά, το θέα­τρο, τον κινη­μα­το­γρά­φο, τη λογο­τε­χνία, ακό­μη και την κλασ­σι­κή μου­σι­κή και τον κλασ­σι­κό χορό”.

Τόνι­σε ότι το θετι­κό απο­τέ­λε­σμα της όλης προ­σπά­θειας δεν προ­έ­κυ­ψε ούτε ευκαι­ρια­κά, ούτε εμπει­ρι­κά, αλλά στη­ρί­χθη­κε πέραν των επι­στη­μο­νι­κών γνώ­σε­ων, της δημιουρ­γι­κής ικα­νό­τη­τας και του ταλέ­ντου μελών, οπα­δών και φίλων του ΚΚΕ και στο “στέ­ρεο θεω­ρη­τι­κό υπό­βα­θρο των νεώ­τε­ρων επε­ξερ­γα­σιών του Κόμ­μα­τος, που εκφρά­ζο­νται στις απο­φά­σεις των τελευ­ταί­ων συνε­δρί­ων του και στους τόμους του Δοκι­μί­ου της Ιστο­ρί­ας, της τεκ­μη­ριω­μέ­νης στο πλού­σιο ιστο­ρι­κό αρχείο του”.

Ανα­φέρ­θη­κε στις ιδιαί­τε­ρες για την τέχνη και την αισθη­τι­κή επε­ξερ­γα­σί­ες του ΚΚΕ και στην διεύ­ρυν­ση της ανά­πτυ­ξής τους μέσα από τα επι­στη­μο­νι­κά συνέ­δρια για την λογοτεχνία.

Επι­σή­μα­νε ότι στις νεό­τε­ρες επε­ξερ­γα­σί­ες του ΚΚΕ για την αισθη­τι­κή, “θεμε­λιώ­θη­καν και τα επι­τεύγ­μα­τα που σημειώ­θη­καν αυτή την πεντα­ε­τία στη δια­λε­κτι­κή σύν­δε­ση του πρω­το­πό­ρου περιε­χό­με­νου με πρω­το­πό­ρα, σύγ­χρο­νη μορ­φή, όπως έγι­νε σε ορι­σμέ­νες από τις κορυ­φαί­ες κομ­μα­τι­κές καλ­λι­τε­χνι­κές παρα­γω­γές, ειδι­κά στη μεγά­λη εκδή­λω­ση για τη Σοσια­λι­στι­κή Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση στο ΣΕΦ, στα Φεστι­βάλ και σε άλλες περι­στά­σεις όπως οι μεγά­λες εκθέ­σεις για το ΔΣΕ, την Οκτω­βρια­νή, τα 100χρονα του κόμ­μα­τος, οι μου­σι­κές συν­θέ­σεις και ενορ­χη­στρώ­σεις, τα Λευ­κώ­μα­τα και άλλες εκδόσεις.

“Πρό­κει­ται για μια σημα­ντι­κή κατά­κτη­ση καθώς το πρό­βλη­μα της σχέ­σης μορ­φής — περιε­χό­με­νου ταλά­νι­ζε πολ­λά χρό­νια το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα κάτω από την επί­δρα­ση ενός μηχα­νι­στι­κά τοπο­θε­τη­μέ­νου και ερμη­νευ­μέ­νου σοσια­λι­στι­κού ρεα­λι­σμού, που επέ­βα­λε στο νέο, επα­να­στα­τι­κό περιε­χό­με­νο της τέχνης τις παλιές αστι­κές, συντη­ρη­τι­κές εκφρα­στι­κές φόρ­μες στο όνο­μα της λαϊ­κό­τη­τας και της περι­φρού­ρη­σης της επα­να­στα­τι­κής λογο­τε­χνί­ας από αστι­κές επι­δρά­σεις” υπο­γράμ­μι­σε ο Ν. Σοφιανός.

Μίλη­σε ακό­μα για το πρω­τό­τυ­πο καλ­λι­τε­χνι­κό έργο που δημιουρ­γή­θη­κε τα χρό­νια αυτά, καθώς και για την προ­σπά­θεια αυτο­τε­λούς προ­ώ­θη­σης της πρω­τό­τυ­πης καλ­λι­τε­χνι­κής δημιουρ­γί­ας “μέσα από το δια­γω­νι­σμό για το λογό­τυ­πο του κόμ­μα­τος, το δια­γω­νι­σμό πρω­τό­τυ­που λογο­τε­χνι­κού έργου, το δια­γω­νι­σμό για τα μνη­μεία της Μακρο­νή­σου και της Γυά­ρου, τις εκθέ­σεις εικα­στι­κών έργων εμπνευ­σμέ­νων από την 100χρονη ιστο­ρία του ΚΚΕ και άλλες δραστηριότητες”.

“Μέσα από όλη αυτή την κίνη­ση δόθη­κε η δυνα­τό­τη­τα σε παλιό­τε­ρους και νεό­τε­ρους δημιουρ­γούς να προ­σεγ­γί­σουν βαθύ­τε­ρα την επα­να­στα­τι­κή στρα­τη­γι­κή του Κόμ­μα­τός μας για το σοσια­λι­σμό — κομ­μου­νι­σμό καθώς και τη μαρ­ξι­στι­κή θεω­ρία, το δια­λε­κτι­κό και ιστο­ρι­κό υλι­σμό, ως πολύ­τι­μο εργα­λείο διείσ­δυ­σης στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και στις αλλα­γές της, ενώ ταυ­τό­χρο­να άρχι­σαν να ξεπρο­βά­λουν νέα ταλέ­ντα της στρα­τευ­μέ­νης στα κομ­μου­νι­στι­κά ιδα­νι­κά τέχνης, μια κατά­κτη­ση που δεν πρέ­πει να περά­σει απα­ρα­τή­ρη­τη σ’ αυτούς τους και­ρούς της μετα­μο­ντέρ­νας αποϊ­δε­ο­λο­γι­κο­ποί­η­σης” τόνισε.

Ο Ν. Σοφια­νός είπε ότι “αυτό το κατόρ­θω­μα της ετοι­μα­σί­ας πλή­θους παρα­γω­γών τέτοιου μεγέ­θους και επι­πέ­δου μέσα σε ασφυ­κτι­κά χρο­νι­κά περι­θώ­ρια δεν θα μπο­ρού­σε να επι­τευ­χθεί χωρίς τον ηρω­ι­σμό της δου­λειάς, την αυτα­πάρ­νη­ση, το κομ­μου­νι­στι­κό πεί­σμα, την επι­νοη­τι­κό­τη­τα, το μερά­κι και την περι­φρό­νη­ση στην ανά­παυ­ση δεκά­δων μελών και φίλων του κόμ­μα­τος, τεχνη­τών, τεχνι­κών, μηχα­νι­κών- κατα­σκευα­στών από όλες τις ειδι­κό­τη­τες, αλλά και ερα­σι­τε­χνών μαστό­ρων και καλλιτεχνών”.

“Έτσι λοι­πόν είμα­στε περή­φα­νοι ότι τελι­κά κατα­φέ­ρα­με να στα­θού­με στο ύψος της βαριάς κλη­ρο­νο­μιάς του ΚΚΕ, που σε όλες τις συν­θή­κες, τόσο τις φαι­νο­με­νι­κά ειρη­νι­κές, όσο και τις σκλη­ρές και απάν­θρω­πες της ήττας, της παρα­νο­μί­ας, των φυλα­κών και της εξο­ρί­ας συνέ­χι­ζε ακα­τά­παυ­στα με επα­να­στα­τι­κή αισιο­δο­ξία την πολι­τι­κή, ιδε­ο­λο­γι­κή, πολι­τι­στι­κή και μορ­φω­τι­κή δρά­ση του επι­βε­βαιώ­νο­ντας τη στα­θε­ρή προ­σή­λω­ση και επι­δί­ω­ξή του να ανυ­ψώ­νει τον άνθρω­πο σε ολο­έ­να και πιο πολύ­πλευ­ρη προ­σω­πι­κό­τη­τα, δημιουρ­γώ­ντας σε κάθε περί­στα­ση τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις του μέλ­λο­ντος” είπε.

“Βαθαί­νο­ντας αυτά τα χρό­νια”, συνέ­χι­σε στον χαι­ρε­τι­σμό του, “τη γνώ­ση μας για την ιστο­ρία του Κόμ­μα­τός μας και του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, μπο­ρού­με καλύ­τε­ρα να συνει­δη­το­ποι­ή­σου­με πως οι συντα­ρα­κτι­κές αλλα­γές δεν γίνο­νται βου­λη­σιαρ­χι­κά — όπο­τε εμείς τις θέλου­με — και πως η ήττα της αστι­κής τάξης από το εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα — όταν δημιουρ­γού­νται οι κατάλ­λη­λες συν­θή­κες — δεν είναι σίγου­ρη, αν δεν έχουν προη­γού­με­να δημιουρ­γη­θεί οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Αν δεν έχει προη­γη­θεί μια μακρό­χρο­νη ιδε­ο­λο­γι­κή, πολι­τι­κή, οργα­νω­τι­κή ωρί­μαν­ση και προ­ε­τοι­μα­σία. Χρειά­ζο­νται πολ­λά τον κόσμο για ν’ αλλά­ξεις, όπως έλε­γε κι ο Μπρεχτ: οργή κι επι­μο­νή, γνώ­ση και αγα­νά­κτη­ση, γρή­γο­ρη αντί­λη­ψη, βαθύς στο­χα­σμός, ψυχρή υπο­μο­νή, ατέ­λειω­τη καρτερικότητα”.

“Το υψη­λό­τε­ρο επί­πε­δο δρά­σης και τα νέα εφό­δια που κατα­κτή­θη­καν στην προ­σπά­θειά μας να τιμή­σου­με το Κόμ­μα και την ιστο­ρία του όπως του πρέ­πει, χωρίς αμφι­βο­λία απο­τε­λούν στα­θε­ρό εφαλ­τή­ριο για μια πιο ορμη­τι­κή και νικη­φό­ρα πορεία στη νέα εκα­το­ντα­ε­τη­ρί­δα του που ανοί­γε­ται μπρο­στά μας. Ας μην ξεχνά­με άλλω­στε πως τίπο­τα δεν είναι αιώ­νιο κι αμε­τά­βλη­το. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα θέλει ν’ αλλά­ξει. Ας φρο­ντί­σου­με λοι­πόν για να την αλλά­ξου­με” κατέ­λη­ξε στον χαι­ρε­τι­σμό του ο Ν. Σοφιανός.