Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Επίθεση στο ΚΚΕ για τη θέση του στη Συμφωνία των Πρεσπών: Άνθρακες ο θησαυρός

Η επί­θε­ση, που δέχτη­κε και δέχε­ται το ΚΚΕ για τη στά­ση του απέ­να­ντι στη συμ­φω­νία των Πρε­σπών, δεν είναι κάτι το παρά­ξε­νο, αφού εκφρά­ζει τη μόνη συνε­πή, διε­θνι­στι­κή αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή θέση. Θέση με κρι­τή­ριο τα συμ­φέ­ρο­ντα των λαών της περιο­χής, σε αντί­θε­ση με την επι­κίν­δυ­νη για τους λαούς βαθύ­τε­ρη εμπλο­κή στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια των ΝΑΤΟ — ΕΕ, την περι­πλο­κή του ζητή­μα­τος με την έντα­ξη στους αντα­γω­νι­σμούς ισχυ­ρών ιμπε­ρια­λι­στι­κών κέντρων στην περιο­χή. Στο στό­χα­στρο αυτής της επί­θε­σης είναι η βασι­κή θέση του Κόμ­μα­τος ότι η συμ­φω­νία είναι ΝΑΤΟι­κή και γι’ αυτό είναι επικίνδυνη.

Η επί­θε­ση είχε και έχει δύο αλλη­λο­τρο­φο­δο­τού­με­νες εκδο­χές. Η μία από την πλευ­ρά εθνι­κι­στι­κών, ακρο­δε­ξιών κύκλων και βέβαια των φασι­στών της ΧΑ, που μιλά­νε για «ιστο­ρι­κές ευθύ­νες» του ΚΚΕ και του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, ισχυ­ρι­ζό­με­νοι λίγο — πολύ ότι το «μακε­δο­νι­κό ζήτη­μα» το δημιούρ­γη­σαν το ΚΚΕ και η Κομ­μου­νι­στι­κή Διε­θνής! Αυτά τα ανι­στό­ρη­τα ψεύ­δη, και μάλι­στα με το χυδαίο επι­χεί­ρη­μα ότι η Μακε­δο­νία ποτέ δεν μοι­ρά­στη­κε ανά­με­σα στα κρά­τη των Βαλ­κα­νί­ων, ανα­πα­ρά­χθη­καν και από στε­λέ­χη της ΝΔ, που έδω­σαν πάσες στον αντι­κομ­μου­νι­σμό και τον εθνικισμό.

Αντιπαράθεση αστικών τάξεων

Άνθρα­κες, όμως, ο θησαυ­ρός! Η αλή­θεια βεβαί­ως είναι πολύ δια­φο­ρε­τι­κή. Το μακε­δο­νι­κό ζήτη­μα, ως μέρος του ανα­το­λι­κού ζητή­μα­τος, του μοι­ρά­σμα­τος δηλα­δή των εδα­φών της καταρ­ρέ­ου­σας Οθω­μα­νι­κής Αυτο­κρα­το­ρί­ας, ξεκι­νά από τα μέσα του 19ου αιώ­να με τη συγκρό­τη­ση των εθνι­κών κρα­τών, πρώ­τα της Ελλά­δας (1832) και στη συνέ­χεια, μετά τον ρωσο­τουρ­κι­κό πόλε­μο του 1878, της Βουλ­γα­ρί­ας και της Σερ­βί­ας, ως ανε­ξάρ­τη­των κρατών.

Ουσια­στι­κά, είναι εκδή­λω­ση του αντα­γω­νι­σμού των αστι­κών τάξε­ων αυτών των τριών κρα­τών για το ποιος θα έχει τον έλεγ­χο της οθω­μα­νι­κής γεω­γρα­φι­κής Μακε­δο­νί­ας, που κατοι­κού­νταν από ένα κρά­μα πολυ­ε­θνι­κού πλη­θυ­σμού. Αυτή είναι η αιτία του προ­βλή­μα­τος και, βέβαια, η εξαρ­χής εμπλο­κή μεγά­λων ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνά­με­ων, της Ρωσί­ας, της Γερ­μα­νί­ας, της Αυστρο­ουγ­γα­ρί­ας, της Γαλ­λί­ας, η υπο­δαύ­λι­ση αυτών των ανταγωνισμών.

Η γεω­γρα­φι­κή Μακε­δο­νία μοι­ρά­στη­κε ανά­με­σα στην Ελλά­δα, στη Σερ­βία και τη Βουλ­γα­ρία μετά το τέλος των Βαλ­κα­νι­κών Πολέ­μων με τη Συν­θή­κη του Βου­κου­ρε­στί­ου (1913), οι αντα­γω­νι­σμοί όμως συνεχίστηκαν.

Ολοι αυτοί οι αντα­γω­νι­σμοί περιέ­πλε­ξαν και όξυ­ναν το πρό­βλη­μα. Έτσι το δια­χει­ρί­στη­κε το θέμα η ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη, δια­χρο­νι­κά, με γνώ­μο­να τις επι­διώ­ξεις της να αντα­γω­νι­στεί τους αντι­πά­λους της και να εξυ­πη­ρε­τή­σει τους σχε­δια­σμούς των ισχυ­ρών φίλων της.

Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό, ότι ο προσ­διο­ρι­σμός «Μακε­δό­νες» σε σλα­βό­φω­νους πλη­θυ­σμούς που μένουν στην Ελλά­δα δίνε­ται από την ίδια την ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη στον Μεσο­πό­λε­μο για να τους δια­χω­ρί­σει από τη βουλ­γά­ρι­κη επιρ­ροή. Ενώ βέβαια, σε όλη τη διάρ­κεια του Μεσο­πο­λέ­μου, όπως και αργό­τε­ρα, το ελλη­νι­κό κρά­τος πήρε μέτρα κατα­πί­ε­σης του σλα­βό­φω­νου πλη­θυ­σμού, που είχε απο­μεί­νει μετά τις ανταλ­λα­γές πλη­θυ­σμών, απα­γο­ρεύ­ο­ντας να χρη­σι­μο­ποιούν το σλά­βι­κο ιδί­ω­μά τους με διώ­ξεις κ.λπ.

Μετά το τέλος του αγώ­να του ΔΣΕ και παρ’ όλο που οι κομ­μου­νι­στές εκτε­λού­νταν με την αισχρή συκο­φα­ντία ότι ήθε­λαν να παρα­δώ­σουν τη Μακε­δο­νία στους Βούλ­γα­ρους, οι ελλη­νι­κές κυβερ­νή­σεις έδει­ξαν ανε­κτι­κή στά­ση απέ­να­ντι στη γιου­γκο­σλα­βι­κή πολι­τι­κή στο θέμα, που δεν τους εμπό­δι­σε να συνά­ψουν σύμ­φω­νο στρα­τιω­τι­κής συνερ­γα­σί­ας υπό ΝΑΤΟι­κή επο­πτεία με τη Γιου­γκο­σλα­βία, όταν η τελευ­ταία ήρθε σε ρήξη με την ΕΣΣΔ.

Με το ίδιο κρι­τή­ριο, η ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη στή­ρι­ξε τη διά­λυ­ση της Γιου­γκο­σλα­βί­ας και την ανα­μό­χλευ­ση των εθνι­κι­σμών στα Βαλ­κά­νια, ενώ η δια­χεί­ρι­ση όλου του ζητή­μα­τος από το 1990 μέχρι σήμε­ρα έγι­νε, επι­κε­ντρώ­νο­ντας αρχι­κά στο ονο­μα­το­λο­γι­κό και συν­δέ­ο­ντας το ζήτη­μα με τους σχε­δια­σμούς των ΝΑΤΟ — ΕΕ στην περιοχή.

Στη συνέ­χεια, ανα­ζη­τή­θη­κε λύση στο ονο­μα­το­λο­γι­κό με σύν­θε­τη ονο­μα­σία γεω­γρα­φι­κού προσ­διο­ρι­σμού, όχι για τη «φιλία και την αλλη­λεγ­γύη των λαών», αλλά για­τί αυτό υπη­ρε­τού­σε τα συμ­φέ­ρο­ντα της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης και κυρί­ως την ενερ­γό εμπλο­κή της στα σχέ­δια των ΝΑΤΟ — ΕΕ στην περιο­χή. Συνέ­χι­ση αυτής της πολι­τι­κής είναι η συμ­φω­νία των Πρε­σπών, που έφε­ρε ο ΣΥΡΙΖΑ. Άρα, η γέν­νη­ση, εξέ­λι­ξη και περι­πλο­κή του ζητή­μα­τος είναι απο­κλει­στι­κή ευθύ­νη της ελλη­νι­κής και των άλλων αστι­κών τάξε­ων της περιο­χής, καθώς βεβαί­ως και της διαρ­κούς παρέμ­βα­σης ηγε­τι­κών ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνάμεων.

Για τη στάση του ΚΚΕ

Το ΚΚΕ και το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα πάλε­ψαν από τα πρώ­τα τους βήμα­τα ενά­ντια στους αστι­κούς εθνι­κι­σμούς και τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα στην περιο­χή, ενά­ντια στις γλωσ­σι­κές, πολι­τι­σμι­κές και θρη­σκευ­τι­κές δια­κρί­σεις, ενά­ντια στην κατα­πί­ε­ση. Το ΚΚΕ πρω­τα­γω­νί­στη­σε στον αγώ­να ενά­ντια στη βουλ­γα­ρι­κή κατο­χή στη Μακε­δο­νία (1941 — 1944), στε­λέ­χη και μέλη του δολο­φο­νή­θη­καν και εκτε­λέ­στη­καν από τους Βούλ­γα­ρους φασί­στες, το Μακε­δο­νι­κό Γρα­φείο του Κόμ­μα­τος καθο­δή­γη­σε την εξέ­γερ­ση του λαού της Δρά­μας τον Σεπτέμ­βρη του 1941 ενά­ντια στη βουλ­γα­ρι­κή κατοχή.

Συνέ­βα­λε ώστε οι σλα­βό­φω­νοι πλη­θυ­σμοί να ξεκό­ψουν από τη βουλ­γα­ρι­κή εθνι­κι­στι­κή επιρ­ροή και να εντα­χθούν στο ΕΑΜι­κό κίνη­μα και έπει­τα στον αγώ­να του ΔΣΕ, αντι­με­τω­πί­ζο­ντας τα κάθε λογής απο­σχι­στι­κά κινήματα.

Βεβαί­ως, αυτό δεν σημαί­νει ότι δεν πρέ­πει να ασκή­σου­με κρι­τι­κή σε λαθε­μέ­νες απο­φά­σεις του ΔΚΚ και του ΚΚΕ σε σχέ­ση με αυτό το ζήτη­μα, δηλα­δή για το αν πάντα σωστά δια­μορ­φώ­θη­κε πολι­τι­κή αντι­με­τώ­πι­σης αυτού του ζητή­μα­τος. Το ΚΚΕ ούτως ή άλλως έχει τοπο­θε­τη­θεί κριτικά.

Οπως χαρα­κτη­ρι­στι­κά ανα­φέ­ρε­ται στο Δοκί­μιο Ιστο­ρί­ας του ΚΚΕ (1918 — 1949), η υιο­θέ­τη­ση των συν­θη­μά­των από τη Βαλ­κα­νι­κή Κομ­μου­νι­στι­κή Ομο­σπον­δία για ενιαία και ανε­ξάρ­τη­τη Μακε­δο­νία και Θρά­κη τη δεκα­ε­τία του 1920 και 1930 «για να αντι­με­τω­πι­στούν οι εθνι­κι­σμοί, ιδιαί­τε­ρα ο βουλ­γα­ρι­κός, καθώς και οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, από μία άπο­ψη, ανα­τρο­φο­δο­τού­σε τους εθνι­κι­σμούς στα Βαλ­κά­νια, ενώ απο­δυ­νά­μω­νε την πρω­ταρ­χι­κή σημα­σία της ταξι­κής πάλης».

Σημειώ­νε­ται επί­σης ότι «…η παρα­πά­νω τοπο­θέ­τη­ση βρι­σκό­ταν σε σύγκρου­ση με το γεγο­νός ότι είχε ήδη ανα­τρα­πεί η προ­ϋ­πάρ­χου­σα εθνο­λο­γι­κή σύν­θε­ση του πλη­θυ­σμού στα Βαλ­κά­νια. Το μεγα­λύ­τε­ρο τμή­μα των βουλ­γα­ρό­φω­νων πλη­θυ­σμών είχε εγκα­τα­λεί­ψει το ελλη­νι­κό τμή­μα της Μακε­δο­νί­ας και της Θρά­κης, ενώ η πλειο­ψη­φία των ελλη­νό­φω­νων πλη­θυ­σμών είχε ακο­λου­θή­σει την αντί­στρο­φη δια­δρο­μή έπει­τα από τους Βαλ­κα­νι­κούς Πολέμους.

Μετά και από την υπο­γρα­φή της Συν­θή­κης της Λοζά­νης (1923) και την υπο­χρε­ω­τι­κή ανταλ­λα­γή ελλη­νό­φω­νων και τουρ­κό­φω­νων πλη­θυ­σμών, το ελλη­νι­κό και τα άλλα τμή­μα­τα της Μακε­δο­νί­ας και της Θρά­κης άρχι­σαν να χάνουν την πολυ­ε­θνο­τι­κή τους ταυ­τό­τη­τα. Παρέ­μει­ναν μόνο οι σλα­βό­φω­νοι στη Δυτι­κή Μακε­δο­νία (κυρί­ως στις περιο­χές της Φλώ­ρι­νας, της Καστο­ριάς και της Εδεσ­σας), οι Εβραί­οι της Θεσ­σα­λο­νί­κης και η μου­σουλ­μα­νι­κή μειο­νό­τη­τα της Θρά­κης». Το ΚΚΕ από τις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του 1930 εγκα­τέ­λει­ψε αυτήν τη θέση και αντι­με­τώ­πι­σε την κατο­χύ­ρω­ση των δικαιω­μά­των των σλα­βό­φω­νων μέσα στο συνο­λι­κό πλαί­σιο της ταξι­κής πάλης. Ουσια­στι­κά, «μακε­δο­νι­κό ζήτη­μα» έπα­ψε να υφίσταται.

Επί­σης, διευ­κρι­νί­ζε­ται ότι παρ’ όλο που το θέμα της γένε­σης των εθνών στα Βαλ­κά­νια είναι ζήτη­μα ευρύ­τε­ρης μελέ­της, εντού­τοις δεν τεκ­μη­ριώ­νε­ται ιστο­ρι­κά και επι­στη­μο­νι­κά η δια­μόρ­φω­ση «μακε­δο­νι­κού έθνους» και «μακε­δο­νι­κής γλώσσας».

Το ίδιο κρι­τι­κά αντι­με­τω­πί­ζε­ται από το ΚΚΕ και το Δοκί­μιο Ιστο­ρί­ας και η Από­φα­ση της 5ης Ολο­μέ­λειας του Γενά­ρη του 1949, όπου ανα­φέ­ρε­ται ότι οι Σλα­βο­μα­κε­δό­νες, ως απο­τέ­λε­σμα της νίκης του ΔΣΕ, «θα βρουν την πλή­ρη εθνι­κή απο­κα­τά­στα­σή τους έτσι όπως το θέλουν οι ίδιοι». Η θέση αυτή ήταν λαθε­μέ­νη. Η τοπο­θέ­τη­ση της 5ης Ολο­μέ­λειας για το «σλα­βο­μα­κε­δο­νι­κό», που γρή­γο­ρα διορ­θώ­θη­κε (Οκτώ­βρης του 1949), έγι­νε κάτω από την πίε­ση του τότε συσχε­τι­σμού δυνά­με­ων καθώς και του ρόλου της γιου­γκο­σλα­βι­κής κυβέρ­νη­σης, που επι­χει­ρού­σε να απο­σπά­σει από τον ΔΣΕ τις δυνά­μεις των σλαβόφωνων.

Η «άλλη πλευρά» της επίθεσης

Η άλλη πλευ­ρά της επί­θε­σης καθο­δη­γεί­ται από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα επι­τε­λεία του και πήρε τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά δια­στρέ­βλω­σης της θέσης του Κόμ­μα­τος και της ενα­ντί­ω­σής του στη συμ­φω­νία. Ουσια­στι­κά, κατη­γό­ρη­σε το Κόμ­μα για προ­σχώ­ρη­ση στον εθνι­κι­σμό και για εγκα­τά­λει­ψη των παλιών του θέσε­ων, για μικρο­πο­λι­τι­κούς λόγους.

Για την επί­θε­ση αυτή, επι­κα­λού­νται το γεγο­νός ότι το Κόμ­μα, μαζί με την ανά­δει­ξη του ΝΑΤΟι­κού χαρα­κτή­ρα της συμ­φω­νί­ας, επι­σή­μα­νε ότι παρα­μέ­νουν σε αυτήν “σπέρ­μα­τα” αλυ­τρω­τι­σμών, επα­να­λαμ­βά­νο­ντας την πάγια θέση του ότι, σε μια λύση προς όφε­λος των δύο λαών, θα πρέ­πει να εξα­λει­φθούν οι αλυ­τρω­τι­σμοί. Και, βεβαί­ως, εμμέ­νο­ντας στη θέση του ότι «μακε­δο­νι­κό έθνος» και «μακε­δο­νι­κή γλώσ­σα» δεν υφί­στα­νται, απορ­ρί­πτο­ντας τα αντι­δρα­στι­κά ιδε­ο­λο­γή­μα­τα περί αυτο­προσ­διο­ρι­σμού, που πάντα αξιο­ποι­ή­θη­καν και αξιο­ποιού­νται για το ιμπε­ρια­λι­στι­κό «διαί­ρει και βασί­λευε» των λαών.

Σε ένα τμή­μα του φιλο­κυ­βερ­νη­τι­κού Τύπου, δημο­σιεύ­τη­καν απο­σπα­σμα­τι­κές παλιό­τε­ρες παρεμ­βά­σεις και ομι­λί­ες στε­λε­χών του Κόμ­μα­τος, προ­σπα­θώ­ντας μάταια να τεκ­μη­ριώ­σουν ότι το ΚΚΕ άλλα­ξε θέση μετά το 2011.

Άθρα­κες απο­δεί­χτη­κε όμως και εδώ ο θησαυ­ρός, για­τί σε καμιά από αυτές δεν προ­κύ­πτει κάτι τέτοιο.

Αντί­θε­τα, σε όλες τις τοπο­θε­τή­σεις φαί­νε­ται ότι το ΚΚΕ στα­θε­ρά υπο­στή­ρι­ζε πως οι σχέ­σεις των δύο κρα­τών θα πρέ­πει να ανα­πτυ­χθούν έξω από το ιμπε­ρια­λι­στι­κό πλαί­σιο που ορί­ζουν ΝΑΤΟ και ΕΕ και σε αντί­θε­ση με τους ευρω­ΝΑ­ΤΟι­κούς σχε­δια­σμούς. Αυτό είναι το κύριο και το βασικό.

Ότι το ζήτη­μα δεν είναι το ονο­μα­το­λο­γι­κό, κάτι που το Κόμ­μα μας λέει στα­θε­ρά και σήμε­ρα. Από τότε όμως επι­σή­μα­νε ότι πρέ­πει να εξα­σφα­λί­ζε­ται με κάθε τρό­πο ο γεω­γρα­φι­κός χαρα­κτή­ρας του όρου «Μακε­δο­νία». Άλλω­στε, σε όλες τις ανα­φο­ρές που προ­σπα­θούν (ανε­πι­τυ­χώς) να αξιο­ποι­ή­σουν, γίνε­ται λόγος για Σλα­βο­μα­κε­δό­νες ή σλα­βό­φω­νους και όχι για «Μακε­δό­νες» ή «μακε­δο­νι­κή γλώσ­σα», που βεβαί­ως είναι κάτι εντε­λώς διαφορετικό.

Ότι με αυτό το κρι­τή­ριο το ΚΚΕ στά­θη­κε ενά­ντια στον εθνι­κι­σμό και τον αλυ­τρω­τι­σμό της ελλη­νι­κής πλευ­ράς με τα ανι­στό­ρη­τα συν­θή­μα­τα «η Μακε­δο­νία είναι μία και είναι Ελλά­δα», αλλά και στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό κοσμο­πο­λι­τι­σμό, που αξιο­ποιεί τους ένθεν κακεί­θεν αλυ­τρω­τι­σμούς για να επι­βά­λει τα σχέ­δια των ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ. Ότι από νωρίς ανέ­δει­ξε τον αλυ­τρω­τι­σμό που καλ­λιερ­γού­σε η αστι­κή τάξη της ΠΓΔΜ με ανι­στό­ρη­τες ανα­φο­ρές και διεκ­δι­κή­σεις σε γει­το­νι­κές χώρες.

Σήμε­ρα, το ΚΚΕ, στην ίδια κατεύ­θυν­ση, θεω­ρεί ότι οι προσ­διο­ρι­σμοί «μακε­δο­νι­κός» λαός και «μακε­δο­νι­κή» γλώσ­σα που υπάρ­χουν στις συνταγ­μα­τι­κές αλλα­γές της συμ­φω­νί­ας δεν λύνουν το πρό­βλη­μα, αλλά αφή­νουν ανοι­χτό τον εθνο­τι­κό προσ­διο­ρι­σμό του όρου και κατά συνέ­πεια ζωντα­νό το “σπέρ­μα” του αλυ­τρω­τι­σμού. Είναι το λιγό­τε­ρο αφέ­λεια να θεω­ρεί κανείς ότι τα στοι­χεία αυτά δεν μπο­ρεί να αξιο­ποι­η­θούν στο μέλ­λον σε διά­φο­ρους σχε­δια­σμούς για αλλα­γές συνό­ρων και ξανα­μοί­ρα­σμα σφαι­ρών επιρ­ρο­ής στα Βαλ­κά­νια, όταν μάλι­στα αυτή η συζή­τη­ση είναι ενερ­γή από διά­φο­ρες πλευ­ρές, με δεδο­μέ­νες τις εξε­λί­ξεις σε Κόσ­σο­βο, Βοσ­νία, τα σχέ­δια για «Μεγά­λη Αλβα­νία» κ.τ.λ. Σχέ­δια που δεν αντι­με­τω­πί­ζο­νται, αλλά επι­δει­νώ­νο­νται με τη διεύ­ρυν­ση του ΝΑΤΟ στην περιοχή.

Πάντα ενάντια στα σχέδια και τα προσχήματα των ιμπεριαλιστών

Το να επι­ση­μαί­νεις αυτά τα προ­βλή­μα­τα και τα ζητή­μα­τα που μπο­ρούν να απο­τε­λέ­σουν αφορ­μές και προ­σχή­μα­τα για να χύσουν το αίμα τους οι λαοί δεν είναι εθνι­κι­σμός, αλλά διε­θνι­στι­κό και πατριω­τι­κό καθή­κον, από τη σκο­πιά του λαού.

Η στά­ση του ΚΚΕ είναι στά­ση συνε­πής στην αντί­θε­ση με τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια από το 1990 μέχρι σήμε­ρα: Στη διά­λυ­ση της Γιου­γκο­σλα­βί­ας, στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις στα Βαλ­κά­νια, στη μη υιο­θέ­τη­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών προ­σχη­μά­των για τους πολέ­μους, στη στά­ση απέ­να­ντι στο «σχέ­διο Ανάν» κ.ά. Αυτή η στά­ση είναι που ενο­χλεί, φοβί­ζει και ανη­συ­χεί τόσο την ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη, όσο και τους μεγά­λους φίλους της, ιδιαί­τε­ρα τους Ατλα­ντι­κούς. Για αυτό επι­στρα­τεύ­ουν τα πάντα… αντι­κομ­μου­νι­σμό και διαστρέβλωση.

Πηγή: 902.gr

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο