Η δευτερογενής σεξουαλική κακοποίηση παιδιών μέσα από τη συγκλονιστική μαρτυρία μιας ανήλικης που τη βίαζε ο πατέρας της

«Είχα δώσει όρκο με τον εαυ­τό μου ότι δεν θα μιλή­σω ποτέ, ότι αυτό θα το κου­βα­λάω μέσα μου μέχρι την τελευ­ταία μου πνοή! Για­τί; Για­τί ήξε­ρα ότι κανείς δεν θα με πιστέ­ψει, ότι όλοι θα με κατη­γο­ρή­σουν, ότι όλοι θα με δεί­χνουν με το δάχτυ­λο, ότι όλοι θα λένε “ήθε­λε και τα έπα­θε”, μα δεν την έβλε­πες πώς κυκλο­φο­ρού­σε; Αυτή τον προ­κά­λε­σε. Και πολ­λά αλλά τέτοια. Με το παι­δι­κό μυα­λό που είχα τότε, ναι, δεν είχα την δύνα­μη ούτε την αντο­χή να περά­σω και όλα αυτά τα σχό­λια. Μα πώς να είχα δύνα­μη; Όταν ο ίδιος μου ο πατέ­ρας με βία­ζε; Πώς ένα παι­δι­κό μυα­λό να το δια­χει­ρι­στεί;». Έτσι ξεκι­νά το γράμ­μα μιας ανή­λι­κης που έπε­σε θύμα σεξουα­λι­κής κακο­ποί­η­σης και έστει­λε το γράμ­μα αυτό στην επι­με­λή­τρια Ανη­λί­κων και Κοι­νω­νι­κής Αρω­γής Καλα­μά­τας, Αγγε­λι­κή Ρου­με­λιώ­του, με την παρά­κλη­ση το γράμ­μα αυτό «να φτά­σει όπου χρειά­ζε­ται κι όπου μπο­ρεί να φτά­σει, για να βοη­θή­σει άλλα παι­διά να βρουν κομ­μά­τια του εαυ­τού τους στις γραμ­μές του».

Σύμ­φω­να με τους ειδι­κούς, η δευ­τε­ρο­γε­νής σεξουα­λι­κή κακο­ποί­η­ση ενός ανή­λι­κου, δηλα­δή η κακο­ποί­η­ση που έρχε­ται σε δεύ­τε­ρο χρό­νο, από τον κοι­νω­νι­κό περί­γυ­ρο, την κοι­νω­νία ευρύ­τε­ρα και τα ΜΜΕ είναι εξί­σου βλα­πτι­κή με την πρω­το­γε­νή κακοποίηση.

«Είναι εξί­σου βλα­πτι­κή με την πρω­το­γε­νή καθώς οι συνέ­πειες δρουν πολ­λα­πλα­σια­στι­κά αφού ακου­μπούν σε μια ήδη ευαί­σθη­τη και ταραγ­μέ­νη συν­θή­κη. Το κοι­νω­νι­κό στίγ­μα δημιουρ­γεί επι­πρό­σθε­τες δυσκο­λί­ες στη σύνα­ψη σχέ­σε­ων του παι­διού θύμα­τος με τους συνο­μη­λί­κους αλλά και την ευρύ­τε­ρη κοι­νό­τη­τα, που προ­κύ­πτουν, είτε ως απόρ­ροια της πρω­το­γε­νούς κακο­ποί­η­σης, είτε ως κοι­νω­νι­κή συνέ­πεια όλων αυτών που θα βιώ­σει το παι­δί όταν δεν υπάρ­χει επαρ­κές πλαί­σιο προ­στα­τευ­τι­κών μηχα­νι­σμών μετά την απο­κά­λυ­ψη. Είναι δηλα­δή και το αίσθη­μα ενο­χής και ντρο­πής που δημιουρ­γεί­ται μέσα από τους κακούς χει­ρι­σμούς των φορέ­ων, της κοι­νό­τη­τας, του περι­βάλ­λο­ντος, ενί­ο­τε δε και κάποιων μέσων μαζι­κής ενη­μέ­ρω­σης που παρεμ­βαί­νουν στην καθη­με­ρι­νό­τη­τα του παι­διού με τρό­πο εξαι­ρε­τι­κά διεισ­δυ­τι­κό και απο­κα­λυ­πτι­κό, ενώ εκεί­νο ακό­μη προ­σπα­θεί να ανα­κάμ­ψει από ένα βάναυ­σο τραύ­μα, με απο­τέ­λε­σμα να οδη­γεί­ται σε κοι­νω­νι­κό απο­κλει­σμό», λέει μιλώ­ντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Ρουμελιώτου.

Το ποσο­στό των κακο­ποι­ή­σε­ων είναι πολύ μεγα­λύ­τε­ρο από τους αριθ­μούς που δημο­σιο­ποιού­νται, καθώς οι ανή­λι­κοι πολύ δύσκο­λα ανα­φέ­ρουν αυτό που τους συνέ­βη. Οι ειδι­κοί όμως λένε ότι ακό­μα και ανά­με­σα σε αυτό το μικρό ποσο­στό των φρι­κια­στι­κών ιστο­ριών που γίνο­νται γνω­στές, είναι μεγά­λος ο αριθ­μός των ανη­λί­κων που μετα­νιώ­νουν την καταγ­γε­λία που έχουν κάνει, λόγω των δια­δι­κα­σιών. Και αυτό λόγω του επα­να­τραυ­μα­τι­σμού μετα­ξύ άλλων από τη διαρ­ροή των κατα­θέ­σε­ων, την παρου­σί­α­ση από media και τη μη εφαρ­μο­γή βασι­κών κανό­νων δεο­ντο­λο­γί­ας. Ο θεσμός της ανα­δο­χής που έχει ανα­πτυ­χθεί και παρου­σιά­σει απτά απο­τε­λέ­σμα­τα τα τελευ­ταία χρό­νια, μπο­ρεί να παί­ξει σημα­ντι­κό ρόλο στην ανα­κού­φι­ση των παι­διών θυμά­των της σεξουα­λι­κής κακοποίησης.

«Ο θεσμός της ανα­δο­χής είναι μια πολύ σημα­ντι­κή εναλ­λα­κτι­κή μορ­φή φρο­ντί­δας. Έρχε­ται να δώσει ελπί­δα σε ένα παι­δί που έχει κρι­θεί ότι υπάρ­χει ανά­γκη απο­μά­κρυν­σής του, βρα­χυ­πρό­θε­σμης ή μακρο­πρό­θε­σμης από τη βιο­λο­γι­κή οικο­γέ­νεια για­τί η ίδια η οικο­γέ­νεια δεν μπο­ρεί να το προ­στα­τεύ­σει. Το παι­δί δεν πρέ­πει να πάει σε ένα ίδρυ­μα για­τί εκεί είναι σίγου­ρο ότι θα υπο­στεί δευ­τε­ρο­γε­νή κακο­ποί­η­ση λόγω της απρό­σω­πης κατά­στα­σης στην οποία θα βρε­θεί, της απου­σί­ας στα­θε­ρό­τη­τας και επάρ­κειας φρο­ντι­στών, του στίγ­μα­τος “μένω σε ένα ίδρυ­μα” που θα καθο­ρί­σει όλες τις κοι­νω­νι­κές του επα­φές, της απου­σί­ας του προ­σω­πι­κού χώρου, της αμυ­δρής προ­ο­πτι­κής επα­νέ­νω­σης με την οικο­γέ­νεια λόγω της απου­σί­ας υπο­στη­ρι­κτι­κών μηχα­νι­σμών προς αυτή την κατεύ­θυν­ση και εν τέλει της πολύ συχνής ιδρυ­μα­το­ποί­η­σης», δηλώ­νει η κ. Ρου­με­λιώ­του αλλά παράλ­λη­λα, τονί­ζει: «Ωστό­σο, ακό­μη και η ανα­δο­χή είναι εναλ­λα­κτι­κή μορ­φή. Δηλα­δή, δεν θα πρέ­πει να παρα­γνω­ρί­σου­με ότι η πιο ουσια­στι­κή μορ­φή ανα­κού­φι­σης είναι η στα­θε­ρή συστη­μα­τι­κή στή­ρι­ξη της βιο­λο­γι­κής οικο­γέ­νειας μέσα στην κοι­νό­τη­τα ώστε να παρα­μεί­νει, όσο γίνε­ται, λει­τουρ­γι­κή και να κρα­τή­σει στους κόλ­πους της το παιδί».

Η κ. Ρου­με­λιώ­του λέει ότι είναι πολύ σημα­ντι­κό να λει­τουρ­γή­σουν τα «Σπί­τια του Παι­διού» σε όλες τις εφε­τεια­κές έδρες αλλά και το να προ­χω­ρή­σει η χώρα μας σε ένα ενιαίο θεσμι­κό πλαί­σιο, σε έναν ολο­κλη­ρω­μέ­νο εθνι­κό μηχα­νι­σμό προ­στα­σί­ας που θα αφο­ρά όλες τις μορ­φές παι­δι­κής κακοποίησης.

«Μέχρι που βρέ­θη­κε ένας υπέ­ρο­χος άνθρω­πος που της ανοί­χτη­κα, με πίστε­ψε, με στή­ρι­ξε σε όλο μου τον αγώ­να να δικαιω­θώ. Στά­θη­κε δίπλα μου σαν βρά­χος. Που από την στιγ­μή που της τα είπα, δεν έπα­ψε στιγ­μή να με παρα­κα­λεί λέγο­ντάς μου, πες το και ας μην σε πιστέ­ψει κανέ­νας, εγώ θα είμαι δίπλα σου, πες το για­τί αυτός ο άνθρω­πος θα κάνει και σε αλλά κορί­τσια το ίδιο, αν δεν το έχει κάνει ήδη. Πες το και στο ορκί­ζο­μαι θα σε στη­ρί­ξω σε κάθε μα κάθε σου βήμα, θα είμαι δίπλα σου ό,τι κι αν συμ­βεί. Και έφτα­σε λοι­πόν η ημέ­ρα που τα ομο­λό­γη­σα όλα, με κάθε λεπτο­μέ­ρεια, με κάθε ανα­τρι­χια­στι­κή λεπτο­μέ­ρεια, και είχα δίκιο τελι­κά. Όντως στην αρχή κανείς δεν με πίστε­ψε, σαφώς, ποιον θα πιστέ­ψου­με; Το κορι­τσά­κι που πέρα­σε όλα αυτά; Ή τον καθω­σπρέ­πει πατέ­ρα; Ε, λοι­πόν μαντέψ­τε ποιον πίστε­ψαν; Πέρα­σα από 40 κύμα­τα. Έπρε­πε να τους απο­δεί­ξω ότι λέω την αλή­θεια. Για­τί βέβαια, κατη­γο­ρού­σα “έναν καθω­σπρέ­πει άντρα”. Για­τί αυτή είναι η κοι­νω­νία μας, αυτή είναι η οικο­γέ­νεια μας, δεν τους επι­λέ­ξα­με. Έτυ­χε να είναι αυτή. Ώσπου φτά­σα­με στην ημέ­ρα που έγι­ναν οικο­γέ­νειά μου άνθρω­ποι ξένοι, μου στά­θη­καν άνθρω­ποι που δεν γνώ­ρι­ζαν τίπο­τα για μένα, μα πάνω από όλα, με πίστε­ψαν οι άνθρω­ποι που έπρε­πε να με πιστέ­ψουν για να δικαιω­θώ επι­τέ­λους. Για να λυτρω­θεί η ψυχή μου, για­τί οι πλη­γές δεν επου­λώ­νο­νται ποτέ. Συνη­θί­ζεις με αυτές για να μπο­ρέ­σεις να αντέ­ξεις. Τα κάνεις δύνα­μη. Και δεν υπάρ­χει πιο όμορ­φο πράγ­μα από αυτό! Και εκεί λοι­πόν ξεκι­νάς να πατάς στα πόδια σου, ξεκι­νάς από το μηδέν αλλά με όλες τις γνώ­σεις που είχες έως τότε, με όλες εκεί­νες τις ουλές που σου προ­κά­λε­σε κάποιος με το έτσι θέλω, χωρίς να υπο­λο­γί­σει το “είναι” σου, στε­ρώ­ντας σου όλα τα δικαιώ­μα­τά σου, γκρε­μί­ζο­ντας κάθε σου όνει­ρο. Θέλω μέσα από αυτή την ιστο­ρία να σας πω, να αγα­πά­τε τον εαυ­τό σας, να μην ανα­ρω­τη­θεί­τε το για­τί, να μιλά­τε στον πιο κοντι­νό σας άνθρω­πο. Σ΄ αυτόν που ξέρε­τε ότι θα σας πιστέ­ψει και ας μην σας πιστέ­ψει κανέ­νας άλλος. Απλά Μιλή­στε. Κλεί­στε τα αυτιά σας στους κακούς ανθρώ­πους και στα αρνη­τι­κά τους μηνύ­μα­τα. Να σκέ­φτε­στε μόνο ότι μπο­ρεί με τη δική σας ιστο­ρία να βοη­θή­σε­τε και άλλους ανθρώ­πους, που το έχουν πραγ­μα­τι­κά ανά­γκη, ανθρώ­πους που δεν έχουν την ίδια δύνα­μη με εσάς για να αντι­με­τω­πί­σουν το “τέρας”. Να γίνε­τε η δύνα­μή τους». Με τα λόγια αυτά ολο­κλη­ρώ­νει η ανή­λι­κη το γράμ­μα στην κ. Ρουμελιώτου.

«Η εμπει­ρία τέτοιου τραύ­μα­τος έχει παραλ­λη­λι­στεί από τους ειδι­κούς ως ένα ολο­καύ­τω­μα της ζωής των θυμά­των. Δεν θα ξεχά­σουν ποτέ. Προ­σπα­θούν να μάθουν να ζουν με αυτό και γι΄ αυτό το λόγο χρειά­ζο­νται μακρο­πρό­θε­σμη και συστη­μα­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη. Αν δεν έχουν υπο­στή­ρι­ξη, από το περι­βάλ­λον ή από κάποιο επαγ­γελ­μα­τία, τα πράγ­μα­τα είναι πολύ επώ­δυ­να για­τί καλού­νται να ανέ­βουν τον προ­σω­πι­κό τους Γολ­γο­θά μόνα τους. Και αυτό είναι εξαι­ρε­τι­κά συγκλο­νι­στι­κό για την πορεία τους και το “σχε­τί­ζε­σθαι” με τους ανθρώ­πους. Αν όμως υπο­στη­ρι­χθούν από έναν “σημα­ντι­κό άλλο”, τα πράγ­μα­τα γίνο­νται πιο φωτει­νά, πιο αισιό­δο­ξα. Κάποιες φορές, μάλι­στα, υπάρ­χουν θύμα­τα που ηγού­νται και κινή­σε­ων για την υπο­στή­ρι­ξη άλλων θυμά­των, και αυτό, εκτός από μια εξαι­ρε­τι­κή πρά­ξη αλτρουι­σμού, είναι και μια μορ­φή εσω­τε­ρι­κής θερα­πεί­ας του τραύ­μα­τος», εξη­γεί κατα­λή­γο­ντας η κ. Ρουμελιώτου.

Πηγή: ΑΠΕ