Η ιγμορίτιδα συνδέεται με 40% αυξημένο κίνδυνο για ρευματική πάθηση

Η κοι­νή φλεγ­μο­νώ­δης πάθη­ση της ιγμο­ρί­τι­δας συν­δέ­ε­ται με 40% αυξη­μέ­νο κίν­δυ­νο μετα­γε­νέ­στε­ρης διά­γνω­σης ρευ­μα­τι­κής πάθη­σης, όπως δια­πι­στώ­νει έρευ­να που δημο­σιεύ­ε­ται στο περιο­δι­κό ανοι­κτής πρό­σβα­σης «RMD Open».

Οι ερευ­νη­τές χρη­σι­μο­ποί­η­σαν δεδο­μέ­να από το Rochester Epidemiology Project, ένα σύστη­μα δια­σύν­δε­σης ιατρι­κών αρχεί­ων για πάνω από 500.000 άτο­μα που κατοι­κού­σαν στην Κομη­τεία Όλμ­στεντ στη Μινε­σό­τα, την περί­ο­δο 1966–2014. Το δείγ­μα της μελέ­της περι­λάμ­βα­νε 1.729 ενή­λι­κες, οι οποί­οι είχαν πρό­σφα­τα δια­γνω­στεί με συστη­μα­τι­κή αυτο­ά­νο­ση ρευ­μα­τι­κή νόσο, όπως ρευ­μα­τοει­δή αρθρί­τι­δα, αντι­φω­σφο­λι­πι­δι­κό σύν­δρο­μο και σύν­δρο­μο Sjogren. Κάθε ένας από αυτούς τους ασθε­νείς αντι­στοι­χί­στη­κε με τρία άτο­μα χωρίς ρευ­μα­τι­κή νόσο, με βάση την ηλι­κία κατά τη διά­γνω­ση και το φύλο.

Οι περι­πτώ­σεις ιγμο­ρί­τι­δας χωρί­στη­καν σε χρο­νι­κές περιό­δους 1–5 ετών, 5–10 ετών και 10 ή περισ­σό­τε­ρα έτη πριν από τη διά­γνω­ση της ρευ­μα­τι­κής νόσου. Ελή­φθη­σαν επί­σης υπό­ψη παρά­γο­ντες που ενδέ­χε­ται να επη­ρε­ά­σουν, όπως ηλι­κία, βάρος και κατά­στα­ση καπνί­σμα­τος κατά τη διά­γνω­ση της ρευ­μα­τι­κής νόσου, φύλο, φυλή και εθνικότητα.

Οι ερευ­νη­τές δια­πί­στω­σαν ότι το ιστο­ρι­κό ιγμο­ρί­τι­δας συσχε­τί­στη­κε με 40% αυξη­μέ­νο κίν­δυ­νο για οποια­δή­πο­τε νέα διά­γνω­ση ρευ­μα­τι­κής πάθη­σης, με τη συσχέ­τι­ση να είναι ισχυ­ρό­τε­ρη για τα συστη­μα­τι­κά αυτο­ά­νο­σα ρευ­μα­τι­κά νοσή­μα­τα, όπως το αντι­φω­σφο­λι­πι­δι­κό σύν­δρο­μο (επτά φορές αυξη­μέ­νος κίν­δυ­νος) και το σύν­δρο­μο Sjogren (υπερ­δι­πλά­σιος κίνδυνος).

Επι­πλέ­ον, η οξεία ιγμο­ρί­τι­δα συσχε­τί­στη­κε με αυξη­μέ­νο κίν­δυ­νο εμφά­νι­σης ορο­αρ­νη­τι­κής ρευ­μα­τοει­δούς αρθρί­τι­δας (που έχει συμ­πτώ­μα­τα αλλά όχι ανι­χνεύ­σι­μα αντι­σώ­μα­τα) κατά 18%.

Η συσχέ­τι­ση μετα­ξύ ιγμο­ρί­τι­δας και νεο­δια­γνω­σθεί­σας ρευ­μα­τι­κής πάθη­σης ήταν ισχυ­ρό­τε­ρη κατά τα 5–10 έτη που προη­γή­θη­καν της έναρ­ξης των συμ­πτω­μά­των, όπου ο κίν­δυ­νος ήταν 70% υψη­λό­τε­ρος συνο­λι­κά, τρεις φορές υψη­λό­τε­ρος για το σύν­δρο­μο Sjogren και διπλά­σιος για την ρευ­μα­τι­κή πολυ­μυαλ­γία. Όσο πιο συχνά ήταν τα επει­σό­δια ιγμο­ρί­τι­δας, τόσο μεγα­λύ­τε­ρες ήταν οι πιθα­νό­τη­τες νέας διά­γνω­σης ρευ­μα­τι­κής πάθησης.

Ωστό­σο, οι ερευ­νη­τές διευ­κρι­νί­ζουν ότι πρό­κει­ται για μελέ­τη παρα­τή­ρη­σης και επο­μέ­νως δεν μπο­ρούν να εξα­χθούν ορι­στι­κά συμπε­ρά­σμα­τα σχε­τι­κά με τους αιτιο­λο­γι­κούς παρά­γο­ντες. Επί­σης, ανα­γνω­ρί­ζουν αρκε­τούς περιο­ρι­σμούς στα ευρή­μα­τά τους, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του κυρί­ως λευ­κού πλη­θυ­σμού της μελέ­της και των λίγων περι­πτώ­σε­ων ορι­σμέ­νων τύπων ρευ­μα­τι­κών παθή­σε­ων. Επι­πλέ­ον, προ­σθέ­τουν ότι δεν μπο­ρεί να απο­κλει­στεί η αντί­στρο­φη αιτιώ­δης συνά­φεια, σύμ­φω­να με την οποία οι ίδιες οι ρευ­μα­τι­κές παθή­σεις αυξά­νουν τον κίν­δυ­νο ιγμορίτιδας.

Σύν­δε­σμος για την επι­στη­μο­νι­κή δημο­σί­ευ­ση ΕΔΩ.

Το “έπος” του Γου­έ­μπλεϊ, αφη­γεί­ται ο Αρι­στεί­δης Καμάρας