Η καρδιά της πόλης…

Τι ήταν το Κέντρο Υπο­δο­χής Προ­σφύ­γων στην καρ­διά της πόλης του Λαυ­ρί­ου; Ακρι­βώς αυτό, η καρ­διά του Λαυ­ρί­ου. Μια μεγά­λη καρ­διά που χώρα­γε όλους τους βασα­νι­σμέ­νους, όλους τους διω­κό­με­νους, όλους τους κολασμένους.

Μια πόλη εργα­τι­κή που ποτί­στη­κε το χώμα της με τον ιδρώ­τα των σκλά­βων που άφη­σαν εδώ στην ξένη γη τα κόκ­κα­λά τους, όπως ο Άττα­τος ο πρώ­τος στην τέχνη της καμί­νευ­σης σκλά­βος, όπου τον πατέ­ρα του τον σκό­τω­σε ο Αχιλ­λέ­ας με το ίδιο του το χέρι, όπως ανα­φέ­ρει η επι­τύμ­βια στή­λη τιμής, στον μόχθο του και στην τέχνη του, αλλά και από τους «θύτες», τους, κατά τα άλλα ελεύ­θε­ρους Αθη­ναί­ους που η δια­φο­ρά τους από τους σκλά­βους ήταν δυσδιάκριτη.

Που ποτί­στη­κε από το αίμα των 1000 εξε­γερ­μέ­νων σκλά­βων που επί ένα μήνα είχαν κάνει τον Ναό του Σου­νί­ου και την περί­κλει­στη από τα τεί­χη πολι­τεία, απε­λευ­θε­ρω­μέ­νη από σκλα­βιά ζώνη, μέχρι οι Αθη­ναί­οι να τους σφα­γιά­σουν ως τον τελευ­ταίο γύρο στο 70 π.χ.

Εδώ, η μάνα γης, μας δέχτη­κε και μας έκα­νε όλους ένα, μες τα σωθι­κά της. Αυτή η γη που καμιά ευθύ­νη δεν φέρει για τους χιλιά­δες σύγ­χρο­νους μισθω­τούς σκλά­βους, που άφη­σαν την τελευ­ταία τους πνοή σε κάποια γαλα­ρία, πνιγ­μέ­νοι από την αγκού­σα ή πλα­κω­μέ­νοι από την κατάρ­ρευ­ση της στο­άς, σακα­τε­μέ­νοι από την μολυβδίαση.

Αυτός εδώ ο τιμη­μέ­νος τόπος, που αν και τόσο άγο­νος, τόσο σκλη­ρός και αδυ­σώ­πη­τος, έγι­νε η πατρί­δα όλων μας.

Είναι το Λαύ­ριο του Ταμεί­ου Αλλη­λο­βο­ή­θειας, της οργά­νω­σης, του σωμα­τεί­ου, του ΕΑΜ, της αντι­δι­κτα­το­ρι­κής πάλης, της προ­ό­δου, των αγώ­νων για δου­λειά, της απερ­γί­ας πεί­νας, της αντί­στα­σης στη βαρ­βα­ρό­τη­τα, την άνθη­σης του πολι­τι­σμού, των συλλόγων.

Το ξερί­ζω­μα του Κέντρου Υπο­δο­χής Προ­σφύ­γων και ο τρό­πος με τον οποίο επι­χει­ρή­θη­κε, ανα­δει­κνύ­ει και το άλλο Λαύ­ριο. Το Λαύ­ριο του κέρ­δους, του αντα­γω­νι­σμού, της βαρ­βα­ρό­τη­τας. Μιας ανά­πτυ­ξης που λογα­ριά­ζει μόνο κέρ­δη και ζημιές και όχι ανθρώ­πι­νες ζωές. Είναι το Λαύ­ριο του μεγα­λο­κα­πι­τα­λι­στή Σερ­πιέ­ρι, του Καρέλ­λα, του Μπο­δο­σά­κη, των μεγα­λο­ερ­γο­λά­βων, κατα­πα­τη­τών, των μεγα­λο­ε­πεν­δυ­τών στον Του­ρι­σμό, της έκφρα­σης αυτών στον Δήμαρ­χο και στην συγκε­κρι­μέ­νη εκφρα­σμέ­νη πλειο­ψη­φία του Δημο­τι­κού Συμ­βου­λί­ου. Από κοντά πάντα τα θρα­σί­μια, οι μπι­στι­κοί των αφε­ντι­κών, οι ρου­φιά­νοι, οι φασί­στες με όποιο προ­σω­πείο και να εμφανίζονται.

Υπάρχει λοιπόν και το Λαύριο της ανθρωπιάς και το Λαύριο της απανθρωπιάς. Όπως υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι.

Η καρ­διά του Λαυ­ρί­ου επι­χει­ρή­θη­κε να ξερι­ζω­θεί. Δεν θα τα κατα­φέ­ρουν. Το Λαύ­ριο δεν είναι τα κτί­ρια, αλλά οι άνθρω­ποι του. Και οι Άνθρω­ποι με αυτά τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά που ορί­ζουν τον Άνθρω­πο με το Α κεφα­λαίο είμα­στε η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία αυτής της πόλης και κατά επέ­κτα­ση αυτής της χώρας. Για εμάς ήταν τιμή μας που βαδί­σα­με μαζί με αυτούς τους ανθρώ­πους πλάι-πλάι. Υπήρ­χε αμοι­βαία αλλη­λο­ε­κτί­μη­ση και σεβα­σμός. Ιδιαί­τε­ρα είμαι χαρού­με­νος που εργά­στη­κα με πολ­λούς από αυτούς τους ανθρώ­πους και βγά­λα­με το ψωμί μας μαζί στην οικο­δο­μή. Οι σχέ­σεις με αυτούς που πέρα­σαν όλα αυτά τα χρό­νια από το κέντρο είναι σχέ­σεις δεμέ­νες ακό­μα και αν μας χωρί­ζουν χιλιά­δες χιλιό­με­τρα, ακό­μα και αν έχου­με χρό­νια να μιλή­σου­με. Θα τα ξανα­πού­με σύντο­μα με όλους αυτούς, στις μεγά­λες κοι­νω­νι­κές εξε­γέρ­σεις, στις λεω­φό­ρους του μέλ­λο­ντος, εκεί που θα γρα­φτούν οι χρυ­σές σελί­δες της ιστο­ρί­ας, όπου οι κολα­σμέ­νοι αυτής της γης, θα κάνουν την ανά­γκη ιστο­ρία. Εις το επανιδείν…

Βάλ­σα­μος Συρί­γος, 4^ης γενιάς Λαυ­ριώ­της, γραμ­μα­τέ­ας της Ομο­σπον­δί­ας Οικοδόμων

(Απο­σπά­σμα­τα από άρθρο που δημο­σιεύ­θη­κε στον λογα­ρια­σμό του Εργα­τι­κού Κέντρου Λαυ­ρί­ου – Ανα­το­λι­κής Αττι­κής στο facebook)

902.gr