«Θα πανηγυρίζω όσο θέλω και για ό,τι θέλω»

Ανα­γνώ­στης του 902.gr αλί­ευ­σε και μας έστει­λε μία απά­ντη­ση ενός φίλου του ΚΚΕ προς τον ΣΥΡΙΖΑ για τις πρό­σφα­τες, συνε­χείς επι­θέ­σεις ενά­ντια στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ από τα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ με αφορ­μή το εκλο­γι­κό αποτέλεσμα.

Παρ’ όλη τη συναι­σθη­μα­τι­κή φόρ­τι­ση που έχει η απά­ντη­ση, εκφρά­ζει σίγου­ρα τις δια­θέ­σεις ενός κόσμου που στά­θη­κε ατα­λά­ντευ­τα δίπλα στο ΚΚΕ στις πιο δύσκο­λες στιγ­μές των τελευ­ταί­ων 30 χρόνων.

Το κεί­με­νο είναι το εξής:

«Θα πανη­γυ­ρί­ζω όσο θέλω και για ό,τι θέλω.

Άκου να δεις, ρε φίλε.

Πανη­γύ­ρι­σες όταν έγι­ναν οι ανα­τρο­πές του σοσιαλισμού.

Πανη­γύ­ρι­σες όταν δια­σπά­στη­κε το Κόμμα.

Πανη­γύ­ρι­σε, για το τέλος ‑όπως έλε­γες- των ιδε­ο­λο­γιών (τρο­μά­ρα σου…)

Πανη­γύ­ρι­σες, όταν έλου­ζαν με σεξι­στι­κά σχό­λια την Αλέ­κα (αλλά τότε δεν ήταν σεξιστικά).

Πανη­γύ­ρι­σες, όταν το Κόμ­μα πήρε 4,5% για­τί νόμι­ζες θα διαλυθεί.

Πανη­γύ­ρι­σες, ένα βρά­δυ, βγαί­νο­ντας από το εκλο­γι­κό κέντρο, για­τί το ΚΚΕ το είχαν περά­σει η ΧΑ και οι ΑΝΕΛ.

Πανη­γύ­ρι­σες, όταν η “Παν­σπου­δα­στι­κή” είχε πάρει 3%.

Πανη­γύ­ρι­σες, όταν το δικό σου ΟΧΙ, το έκα­νες ΝΑΙ, απέ­να­ντι στο δικό μου ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ.

Πανη­γύ­ρι­σες όταν είδες τον εκα­το­ντά­χρο­νο κομ­μου­νι­στή να έχει δάκρυα στο πρό­σω­πό του για το ποσο­στό του Κόμματος.

Πανη­γύ­ρι­σες, όταν άκου­γες τις κομ­μου­νί­στριες μανά­δες να κλαί­νε, όταν έβλε­παν την κόκ­κι­νη σημαία να κατε­βαί­νει από τους φασί­στες του Γιέλ­τσιν, αλλά δεν τις άκου­γες που έλε­γαν στα παι­διά τους “σήκω παι­δί μου το Κόμ­μα κιν­δυ­νεύ­ει” και κρά­τα­γαν ΡΕ “το μπα­στού­νι της φυλα­κής ανά­μνη­ση” στο ένα χέρι και την κόκ­κι­νη σημαία στο άλλο.

ΝΑΙ, ΡΕ! Θα πανη­γυ­ρί­ζω για­τί δεν έγι­να σαν εσάς.

ΝΑΙ, ΡΕ! Θα πανη­γυ­ρί­ζω για­τί το κόμ­μα ανε­βαί­νει, σιγά αλλά σταθερά.

ΝΑΙ, ΡΕ! Θα πανη­γυ­ρί­ζω και για την άνο­δό μου, και για την πτώ­ση σου.

Ακού­γε­ται η φωνή της Δού­ρου σας στα αυτιά μου να κραυ­γά­ζει “Στο 1% θα σας πάμε” και εγώ πανηγυρίζω.

Πανη­γυ­ρί­ζω μαζί με τους συντρό­φους μου, τους φίλους που στή­ρι­ξαν το Κόμ­μα στις δύσκο­λες στιγ­μές. Τους φίλους που το στή­ρι­ξαν και ας διαφωνούν.

Και ξέρεις, ρε συ…

Θα πάω να πανη­γυ­ρί­σω πάνω από τους τάφους των μανά­δων, που κλαί­γο­ντας φώνα­ζαν και θα φωνά­ζουν: Ένας αιώ­νας αγώ­νας και θυσία το ΚΚΕ στην πρωτοπορία.

Δεν θα κλά­ψω για τους φασί­στες που μπή­καν στη Βου­λή. Θα ακο­νί­σω τα όπλα μου για να νικήσω.

Για­τί με εμέ­να “Είναι και οι νεκροί στο ξάγνα­ντο πρωτοπανηγυριώτες”».

902.gr

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα