Και ένα και δύο και τρία… νούμερα (κι εκατομμύρια από κάτω) — του Στέλιου Κανάκη

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Πριν από χρό­νια στη Γαλ­λία, μια σαρα­ντά­ρα καθη­γή­τρια, γονέ­ας 2 και φύλου 2, παι­δό­φι­λη και ανι­σόρ­ρο­πη, που είχε δυο ανή­λι­κα παι­διά κατα­χω­ρη­μέ­να ως φύλου 1 (εμείς κάτι τέτοιο το τρα­γου­δά­με: Δυο γιους έχεις μανού­λα μου…) με γονέα 1, βία­σε και κατέ­στη­σε ομο­κρέ­βα­τό της ένα χαζο­χα­ρού­με­νο δεκα­πε­ντά­χρο­νο μαθη­τή φύλου 1, κατά τι μικρό­τε­ρο των παι­διών της, που δεν ξέρου­με σήμε­ρα τον ακρι­βή αριθ­μό του φύλου τους. Σε κάποια άλλη κοι­νω­νία και άλλη τάξη, η γονέ­ας 2 θα είχε βρε­θεί στη φυλα­κή και ο μαθη­τής σε καθε­στώς κοι­νω­νι­κής συν­δρο­μής και ψυχο­λο­γι­κής στήριξης.

Στην… προ­ο­δευ­τι­κή Γαλ­λία και στην τάξη που δια­φε­ντεύ­ει τα εκεί πράγ­μα­τα, τα… πράγ­μα­τα εξε­λί­χθη­καν διαφορετικά.

Οι γονέ­ας 1 και 2 του Εμμα­νου­έλ τον βού­τη­ξαν και τον πήγαν στην εξο­χή, αλλά εκεί το ζαβό ντυ­νό­ταν κοκ­κι­νο­σκου­φί­τσα και τρά­βα­γε στο δάσος.

Τελι­κά η μεσή­λι­κη γονέ­ας 2 απο­κα­τέ­στη­σε τον μαθη­τή φύλου 1 κι έγι­νε για τον απο­πλα­νη­μέ­νο σύζυ­γος 1 και συγ­χρό­νως γονέ­ας 3. Ο μαθη­τής έγι­νε σύζυ­γος 2, μιας και στο δίδυ­μο της σχέ­σης ήταν το ζαβό της υπό­θε­σης, γονέ­ας 1 αλλά χωρίς γόνους και παι­δί 3, αφού η γονέ­ας 3 αλλά και γονέ­ας 2 στον προη­γού­με­νο γάμο της και σύζυ­γος του 2, είχε τα άλλα δύο παι­διά φύλου 1 (μέχρι τότε), με τον γονέα 1.

Κατά τον ρουν των γεγο­νό­των, ο πρώ­ην βια­σμέ­νος μαθη­τής φύλου 1 και σύζυ­γος 2, αντί της ρόδι­νης μεγά­λης αγά­πης, γνώ­ρι­σε την κατα­πί­ε­ση από τη μεσή­λι­κη βιά­στριά του, σύζυ­γο 1 και γονέα 3, και όταν ζητού­σε σοκο­λά­τα ως παι­δί 3 και σύζυ­γος 2, η σύζυ­γος 1 και γονέ­ας 3 (γαμώ τον δικό μου γονέα ανε­ξαρ­τή­τως αριθ­μού) δεν του ‘παιρ­νε, για­τί κάνει κακό Εμα­νου­έλ, του έλε­γε και θα πέσουν τα δόντια του, όπως της ίδιας που δεν άφη­νε σοκο­λά­τα για σοκο­λά­τα. Ο Μανω­λά­κης – δεν ξέρω για τους γονέα 1 και 2 που είχε πριν, αλλά πει­θαρ­χού­σε στη γονέα 3 και δεν έτρω­γε σοκο­λά­τα. Έτσι η ανά­πτυ­ξη του βια­σμέ­νου και απο­πλα­νη­μέ­νου μαθη­τή μπλο­κα­ρί­στη­κε πρό­ω­ρα στην εφη­βεία και παρέ­μει­νε ένα μαλα­κι­σμέ­νο στη ζωή του.

Μπρο­στά στα μάτια του παι­διού 3, που λογι­ζό­ταν φύλο 1 παρ’ όλες τις κακιές γλώσ­σες που τον κατα­τάσ­σουν σε φύλο 3, τόσο το ταμπού όσο και το όριο που θέτει το ταμπού παρα­βιά­στη­καν, ενθαρ­ρύν­θη­κε η ιδέα της παντο­δυ­να­μί­ας – χαρα­κτη­ρι­στι­κό ειδι­κά στα κακο­μα­θη­μέ­να της τάξης του που πρέ­πει να εκλεί­ψει και το απο­πλα­νη­μέ­νο θεώ­ρη­σε πως όλα επι­τρέ­πο­νται και κατέ­στην ένα γαλ­λι­κό ναρ­κισ­σι­στι­κό κακό­βου­λο κωλό­παι­δο και μετ’ ου πολύ εξε­λί­χθη σε ψυχο­πα­θή με πατέντα.

Η βιά­στρια καθη­γή­τρια όμως δεν ήταν η γυναι­κά­ρα Anne Bancroft, αλλά μια ξεπε­σμέ­νη και άφυ­λη γονέ­ας 2, το κωλό­παι­δο σε καμιά περί­πτω­ση ο ενή­λι­κος και κατα­πλη­κτι­κός πρω­τά­ρης (Dustin Hoffman) και φυσι­κά δεν μιλά­με για την ται­νία που έκα­νε πάτα­γο το 1967 (The Graduate) και εκλεί­πει από το ανώ­μα­λο στό­ρι μας το άκου­σμα του «Mrs. Robinson».Κι έτσι το κωλό­παι­δο της ιστο­ρί­ας μας μπο­ρεί να μην κέρ­δι­σε μια Alfa Romeo Spider 1600 όπως ο Ντά­στιν Χόφ­μαν για την απο­φοί­τη­σή του στην ται­νία, αλλά οι Γάλ­λοι, που από και­ρό έχουν κατα­ντή­σει αμε­ρι­κα­νά­κια, ζήλευαν τους Αμε­ρι­κα­νούς που μόλις δουν βλαμ­μέ­νο ή ψυχα­σθε­νή τον κάνουν πρό­ε­δρο ή σύμ­βου­λο του προ­έ­δρου όπως ο κηπου­ρός Τσανς της προ­φη­τι­κής ται­νί­ας Being There (Να είσαι εκεί κε Τσανς – ο ελλη­νι­κός τίτλος) με τον Πήτερ Σέλ­λερς. Έτσι τον ανέ­δει­ξαν από ψυχο­πα­θη­τι­κό 1, παι­δί 3 και γονέα 2 (άνευ γόνων) σε πρό­ε­δρο 8 της δημο­κρα­τί­ας 5 και σε μέγα κακο­ποιό που όταν δεν επι­στρέ­φει τη βία που γνώ­ρι­σε στους εργα­ζό­με­νους της χώρας του την ταχυ­δρο­μεί με πυραύ­λους στη Συρία.

Μάλι­στα τον υπο­στή­ρι­ξαν κατα­φα­νώς από Ομπά­μα μέχρι Μέρ­κελ και ντρο­πα­λά ο πατριώ­της του Μελαν­σόν που είναι «κομ­μου­νι­στής» με αριθ­μό (στα) 3 (μας) και χάρη­καν και κάποιοι χαζο­χα­ρού­με­νοι εδώ, ανα­χω­μα­τι­κοί και τέτοιοι, σαν τον πατριώ­τη μας Λαφα­ζά­νη (δηλα­δή εντε­λώς ζαβοί κι επι­κίν­δυ­νοι) που έμει­ναν στα παρά­θυ­ρα να φυσή­ξει πάλι δρο­σε­ρός άνε­μος απ’ τη Γαλ­λία και τελι­κά ήταν λίβας.

Κι όσο η αστι­κή τάξη θα φτω­χαί­νει τον γλωσ­σι­κό και συναι­σθη­μα­τι­κό πλού­το, θα ισο­πε­δώ­νει ρόλους, θα απο­στε­ρεί νοη­μα­τι­κά, θα αμβλύ­νει, θα δια­βρώ­νει, θα απο­κοι­μί­ζει συνει­δή­σεις, δια­μορ­φώ­νο­ντας απα­ντα­χού γαλ­λά­κια κι αμε­ρι­κα­νά­κια, εμείς θα επιμένουμε:

Μάνα, μητέ­ρα, μαμά… μπα­μπάς, πατέ­ρας… κόρη και γιος.

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ