Καπιταλιστική κατάρρευση, μνημεία και μνήμη

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Όσο κι αν δεν το αντι­λαμ­βά­νο­νται οι λαοί, ο καπι­τα­λι­σμός έχει απο­λέ­σει προ πολ­λού, κάθε ικα­νό­τη­τα να αντα­πο­κρι­θεί στις ανά­γκες ύπαρ­ξης των κοι­νω­νιών, κατα­στρέ­φει τη φύση, δηλη­τη­ριά­ζει το περι­βάλ­λον. Στην εξέ­λι­ξη της βαθιάς κρί­σης του έχει εισέλ­θει, αμε­τά­κλη­τα, στη φάση της κατάρ­ρευ­σής του. Μέσω των μηχα­νι­σμών του εντα­τι­κο­ποιεί τον κατα­να­γκα­σμό, εξα­φα­νί­ζει δικαιώ­μα­τα, οξύ­νει και επι­τεί­νει τη βία, κατα­πνί­γει κάθε αμφι­σβή­τη­ση, πασχί­ζει ν’ αυξή­σει το κέρ­δος του με αίμα και ψητή σάρ­κα. Επα­να­φέ­ρει τις φασι­στι­κές του εφεδρείες.

Σ’ αυτήν τη φάση το σύστη­μα όχι μόνο δεν ενδια­φέ­ρε­ται αλλά προ­σπα­θεί να ξεκό­ψει τους λαούς από τον πολι­τι­σμό, την τέχνη και την ιστορία.

Η κρί­ση του καπι­τα­λι­σμού επι­βάλ­λε­ται να μετου­σιω­θεί και σε κρί­ση ηθι­κής, αξιών, σε κρί­ση πολι­τι­σμού. Να σβή­σουν οι μνή­μες, οι συνει­δή­σεις να δια­βρω­θούν, οι εκμε­ταλ­λευό­με­νοι να εκμαυλιστούν.

Προς αυτήν την κατεύ­θυν­ση και η συνει­δη­τή και συντε­ταγ­μέ­νη προ­σπά­θεια να παρα­χα­ρα­χτεί η ιστο­ρία, να ξεκό­ψουν οι λαοί από την επι­στή­μη, τη γνώ­ση, τα μεγα­λουρ­γή­μα­τα της τέχνης, τα μνη­μεία του πολι­τι­σμού να κατα­στρα­φούν. Να εξα­φα­νι­στεί κάθε τι που μπο­ρεί να αφυ­πνί­σει. Κι αν δεν αρκούν η υπο­χρη­μα­το­δό­τη­ση της συντή­ρη­σής τους και τα ελλι­πή μέτρα προ­στα­σί­ας τους, υπάρ­χουν οι βόμ­βες και οι πύραυ­λοί τους. Οτι­δή­πο­τε μπο­ρεί να εμπνεύ­σει, να ανα­τά­ξει, να συνε­γεί­ρει, να εξα­φα­νι­στεί, να περά­σει στη λήθη.

Να αφο­πλι­στούν πνευ­μα­τι­κά οι λαοί, να λησμο­νή­σουν την ιστο­ρία τους, να θυσια­στούν άβου­λοι και άπρα­γοι στον ύστα­το – επι­θα­νά­τιο ρόγ­χο του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστήματος.

Ο καπι­τα­λι­σμός καταρ­ρέ­ει. Στην πτώ­ση του οδη­γεί στον όλε­θρο τη φύση, ολό­κλη­ρη την ανθρωπότητα.

Η συνει­δη­το­ποί­η­ση αυτής της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας άνευ κλαυθ­μών και οδυρ­μών, η αντί­στα­σή μας στην κατάρ­ρευ­ση του συστή­μα­τος, που την χρε­ω­νό­μα­στε εμείς και η επι­βο­λή της κοι­νω­νί­ας που μας αρμό­ζει, είναι υπο­χρέ­ω­ση όλων μας. Είναι ο μόνος δρό­μος όχι μόνο για την σωτη­ρία των μνη­μεί­ων και την δια­φύ­λα­ξη της ιστο­ρι­κής μνή­μης μας, αλλά ακό­μη και για την βιο­λο­γι­κή μας συνέχεια.