ΚΚ Μεξικού: Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό

Παρέμ­βα­ση του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Μεξι­κού (PCM) στην 22η Διε­θνή Συνά­ντη­ση Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των που έγι­νε στην Αβά­να στις 27–29 Οκτώ­βρη 2022.

Ο χώρος αυτός, οι Διε­θνείς Συνα­ντή­σεις Κομ­μου­νι­στι­κών — Εργα­τι­κών Κομ­μά­των (ΔΣΚΕΚ), εδώ και σχε­δόν ένα τέταρ­το του αιώ­να, όπως ανα­δύ­θη­κε με πρω­το­βου­λία του ΚΚΕ, απο­τε­λεί συλ­λο­γι­κή κατά­κτη­ση για την ενη­μέ­ρω­ση και την ανταλ­λα­γή από­ψε­ων, να συμ­φω­νή­σου­με για συγκλί­νου­σες δρά­σεις, ενώ εκδη­λώ­νο­νται απο­κλί­σεις σε ιδε­ο­λο­γι­κή βάση, επο­μέ­νως παρα­μέ­νει σαφές ότι δεν έχουν σημειω­θεί βήμα­τα να ξεπε­ρά­σου­με την κρί­ση στο Διε­θνές Κομ­μου­νι­στι­κό Κίνη­μα, εφό­σον δεν αντι­με­τω­πί­ζου­με τα κρί­σι­μα ζητή­μα­τα με ειλι­κρί­νεια, ούτε βασι­ζό­με­νοι στη μαρ­ξι­στι­κή — λενι­νι­στι­κή θεω­ρία, όπως τις αιτί­ες της αντε­πα­να­στα­τι­κής ανα­τρο­πής στην ΕΣΣΔ και στο σοσια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο, τα διδάγ­μα­τα της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης και τα αδιαμ­φι­σβή­τη­τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά της, τις εξε­λί­ξεις στον σύγ­χρο­νο καπι­τα­λι­σμό, δηλα­δή το ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα, όπως και το ζήτη­μα της επα­να­στα­τι­κής στρα­τη­γι­κής ώστε η εργα­τι­κή τάξη να κατα­κτή­σει την εξουσία.

Τα λόγια και οι πρά­ξεις μας, όπως απορ­ρέ­ουν από τις αρχές του μαρ­ξι­σμού — λενι­νι­σμού και του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού, μας οδη­γούν ώστε σε αυτήν την πρώ­τη τοπο­θέ­τη­σή μας στη ΔΣΚΕΚ να επι­βε­βαιώ­σου­με την αλλη­λεγ­γύη μας με την Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση και τις σοσια­λι­στι­κές κατακτήσεις (…)

Κατα­δι­κά­ζου­με τις πολε­μι­κές δια­θέ­σεις του ΝΑΤΟ και το στρα­τιω­τι­κό δόγ­μα που εγκρί­θη­κε στη Σύνο­δο Κορυ­φής στη Μαδρί­τη, καθώς και τη στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση και την αύξη­ση των προ­ϋ­πο­λο­γι­σμών των καπι­τα­λι­στι­κών χωρών προς εκεί­νη την κατεύ­θυν­ση. Θα έπρε­πε να ντρέ­πο­νται οι υπο­τι­θέ­με­νοι κομ­μου­νι­στές που συμ­με­τέ­χουν σε συμ­μα­χία μαζί με τη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία και άλλες αστι­κές δυνά­μεις στην Ισπα­νία, για την ενερ­γή στή­ρι­ξη που προ­σφέ­ρουν στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο. Παρό­μοια, κατα­δι­κά­ζου­με την επέμ­βα­ση της Οργά­νω­σης του Συμ­φώ­νου Συλ­λο­γι­κής Ασφά­λειας για το τσά­κι­σμα της εργα­τι­κής εξέ­γερ­σης τον Γενά­ρη στο Καζακστάν.

Εμείς οι κομ­μου­νι­στές έχου­με ξεκα­θα­ρί­σει ότι δεν υπάρ­χει ειρη­νι­κή ανά­πτυ­ξη του καπι­τα­λι­σμού στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό του στά­διο, διό­τι ανα­πό­φευ­κτα εκδη­λώ­νο­νται οι αντι­πα­ρα­θέ­σεις ανά­με­σα στα μονο­πώ­λια και στα καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη, πάνω στη βάση του αντα­γω­νι­σμού για τις αγο­ρές, το εργα­τι­κό δυνα­μι­κό, τις περιο­χές, τους φυσι­κούς και ενερ­γεια­κούς πόρους, τους δρό­μους των εμπο­ρευ­μά­των. Ετσι και σήμε­ρα, ο αντα­γω­νι­σμός αυτός απο­τε­λεί το πεδίο πάνω στο οποίο εκτυ­λίσ­σε­ται η κλει­στή μάχη μετα­ξύ των ΗΠΑ και της Κίνας για την πρώ­τη θέση στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα, όπως εκδη­λώ­νε­ται με διπλω­μα­τι­κές και εμπο­ρι­κές εντά­σεις, κυρώ­σεις, δια­κρα­τι­κά σχέ­δια και συμ­φω­νί­ες και με την αύξη­ση στην εξα­γω­γή των κεφα­λαί­ων, αλλά και με συσ­σώ­ρευ­ση πυρο­μα­χι­κών και στρα­τιω­τι­κές προ­ε­τοι­μα­σί­ες. Αμφό­τε­ρες οι καπι­τα­λι­στι­κές χώρες ηγού­νται συμ­μα­χιών καπι­τα­λι­στι­κών χωρών που είναι απο­φα­σι­σμέ­νες να υπε­ρα­σπι­στούν τα συμ­φέ­ρο­ντα των μονο­πω­λί­ων τους. Σύμ­φω­να με την ανά­λυ­σή μας, δεν έχει σημα­σία αν μια ομά­δα καπι­τα­λι­στι­κών χωρών αυτο­α­να­κη­ρύσ­σε­ται υπε­ρα­σπι­στής των ανθρώ­πι­νων δικαιω­μά­των, της δημο­κρα­τί­ας και της ελευ­θε­ρί­ας, και αν η άλλη ομά­δα στη­ρί­ζει την πολυ­πο­λι­κό­τη­τα και μια νέα δια­κυ­βέρ­νη­ση, διό­τι η ουσία του ζητή­μα­τος είναι ο ταξι­κός χαρα­κτή­ρας του ενός ή του άλλου μπλοκ δυνά­με­ων, και στο ζήτη­μα αυτό το συμπέ­ρα­σμα είναι αλά­θη­το. Αμφό­τε­ρες οι ομά­δες καπι­τα­λι­στι­κών χωρών υπε­ρα­σπί­ζο­νται τη δια­τή­ρη­ση του καπι­τα­λι­σμού, της εκμε­τάλ­λευ­σης, ενώ με από­λυ­το τρό­πο υπάρ­χει μια αντι­πα­ρά­θε­ση ανά­με­σα σε δύο συστή­μα­τα κοι­νω­νι­κής ζωής, διό­τι ακρι­βώς μέσα στο ίδιο το ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα, το οποίο προ­σπα­θούν να δια­τη­ρή­σουν, υπάρ­χει μια ανοι­χτή πάλη μιας ομά­δας καπι­τα­λι­στι­κών χωρών ενά­ντια σε άλλη με σκο­πό να αλλά­ξει χέρια η ηγε­τι­κή θέση.

Κι αυτές οι εντά­σεις έχουν οδη­γή­σει στο ξέσπα­σμα ενός ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου, με πρώ­το σκα­λο­πά­τι την απα­ρά­δε­κτη ρωσι­κή επέμ­βα­ση στην Ουκρα­νία. Προ­μη­νύ­ε­ται ότι ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος θα επε­κτα­θεί και θα γενι­κευ­τεί, ενώ δεν υπάρ­χει σωστή πλευ­ρά μετα­ξύ των δύο αντι­τι­θέ­με­νων, γι’ αυτό και το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Μεξι­κού θεω­ρεί πως σήμε­ρα είναι επί­και­ρη η θέση του Λένιν ότι δεν πρέ­πει να βρε­θού­με κάτω από ξένη σημαία και ότι πρέ­πει να αντι­πα­λέ­ψου­με και τους δύο πόλους του ιμπε­ρια­λι­στι­κού συστή­μα­τος, να παρα­μεί­νου­με στον δρό­μο της αυτο­τέ­λειας της ταξι­κής πάλης ώστε να μη γίνου­με εργα­λείο στα χέρια της μίας ή της άλλης ομά­δας καπι­τα­λι­στι­κών χωρών (…)

Ακό­μη μια φορά μηχα­νι­σμοί όπως ο ΟΗΕ απο­δει­κνύ­ουν τη χρε­ο­κο­πία και την ανι­κα­νό­τη­τά τους, πρώ­τα και κύρια επει­δή δεν υπάρ­χει πλέ­ον ο συσχε­τι­σμός δυνά­με­ων που ίσχυε όταν ιδρύ­θη­καν, κατα­λή­γο­ντας σήμε­ρα να απο­τε­λούν όργα­νο του ενός από τους πόλους του ιμπε­ρια­λι­σμού, όπως φαί­νε­ται από τις διά­φο­ρες απο­φά­σεις του Συμ­βου­λί­ου Ασφα­λεί­ας, όχι μόνο σήμε­ρα, αλλά σε όλη τη διάρ­κεια των τελευ­ταί­ων 30 χρόνων (…)

Επα­να­βε­βαιώ­νου­με ότι ο νέος τρό­πος παρα­γω­γής, σύμ­φω­να με την εμπει­ρία της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στην ΕΣΣΔ τον 20ό αιώ­να, έχει αδιαμ­φι­σβή­τη­τα στοι­χεία, όπως την εργα­τι­κή εξου­σία, την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των μέσων παρα­γω­γής, τον επι­στη­μο­νι­κό σχε­δια­σμό της οικο­νο­μί­ας και τη διαρ­κή δια­πά­λη με τις εμπο­ρευ­μα­τι­κές σχέ­σεις προ­κει­μέ­νου να κυριαρ­χή­σουν και να επι­βλη­θούν οι σοσια­λι­στι­κές σχέ­σεις, γι’ αυτό λοι­πόν οι κομ­μου­νι­στές έχουν καθή­κον να απορ­ρί­ψουν την οπορ­του­νι­στι­κή θεω­ρία του σοσια­λι­σμού της αγοράς (…)

Δεν υπάρ­χει τρί­τος δρό­μος ανά­με­σα στον καπι­τα­λι­σμό και τον σοσια­λι­σμό. Ιστο­ρι­κά η μονα­δι­κή εναλ­λα­κτι­κή επι­λο­γή είναι ανά­με­σα στον καπι­τα­λι­σμό και τον σοσιαλισμό.

Απο­δεί­χθη­κε ότι ο προ­ο­δευ­τι­σμός είναι μια νέα μορ­φή ελέγ­χου της ταξι­κής κυριαρ­χί­ας των εκμε­ταλ­λευ­τών, μέσω των μηχα­νι­σμών εγκλω­βι­σμού και αδρα­νο­ποί­η­σης, μέσω της λαϊ­κι­στι­κής δημα­γω­γί­ας και με το ρετου­σά­ρι­σμα της ζοφε­ρής βιτρί­νας της ταξι­κής δικτα­το­ρί­ας της αστι­κής τάξης.

Αλλά ας εξε­τά­σου­με μια προ­ο­δευ­τι­κή κυβέρ­νη­ση, συγκε­κρι­μέ­να εκεί­νη που ανέ­λα­βε τη δια­κυ­βέρ­νη­ση του Μεξι­κού από το 2018, όπως και το έργο που έχει επι­τε­λέ­σει εδώ και τέσ­σε­ρα χρόνια:

– Δεν ανα­τρά­πη­κε καμία από τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις των 1.100 επι­χει­ρή­σε­ων του δημό­σιου τομέα. Το αντί­θε­το, οι κύριοι δικαιού­χοι αυτών των επι­χει­ρή­σε­ων, ο Κάρ­λος Σλιμ (Carso-America Mobil) και ο Ρικάρ­ντο Σαλί­νας (TV-Azteca Electra) είναι δικαιού­χοι συμ­βά­σε­ων και εκχω­ρή­σε­ων, και μάλι­στα ο Ομπρα­δόρ τους προ­βάλ­λει ως υπο­δειγ­μα­τι­κούς επιχειρηματίες.

– Δεν ακυ­ρώ­θη­κε η συμ­φω­νία NAFTA, αντι­θέ­τως επι­κυ­ρώ­θη­κε πλέ­ον με την ονο­μα­σία T‑MEC, η οποία με την εκδο­χή 2.0, όπως απο­κα­λεί­ται, κλεί­νει τα παρα­θυ­ρά­κια που επέ­τρε­παν στην Κίνα να κάνει εμπο­ρι­κό ντά­μπινγκ, ύστε­ρα από απαί­τη­ση της βορειο­α­με­ρι­κα­νι­κής αυτοκινητοβιομηχανίας (…)

– Εφαρ­μό­ζε­ται η αντι­με­τα­να­στευ­τι­κή πολι­τι­κή που είχε συμ­φω­νη­θεί με τους Τραμπ — Πομπέο (…) με απο­τέ­λε­σμα να γίνο­νται κατά μέσο όρο 985 συλ­λή­ψεις κάθε μέρα.

– Ανα­πτύσ­σε­ται αντερ­γα­τι­κή πολι­τι­κή βάσει των συμ­φω­νη­θέ­ντων από τις ρήτρες εισα­γω­γής της συμ­φω­νί­ας T‑MEC με το υπουρ­γείο Εξω­τε­ρι­κών των ΗΠΑ (…)

– Εχει δρο­μο­λο­γη­θεί η επί­θε­ση στους αυτό­χθο­νες πλη­θυ­σμούς με αρπα­γή της γης και των περιο­χών τους, με κατα­στρο­φή των αχα­νών φυσι­κών πόρων στα νοτιο­α­να­το­λι­κά, της χλω­ρί­δας, της πανί­δας και του υδρο­φό­ρου ορί­ζο­ντα, προς όφε­λος των εμβλη­μα­τι­κών έργων των μονοπωλίων.

– Επι­πλέ­ον, συνε­χί­ζει την επί­θε­ση στην εργα­ζό­με­νη νεο­λαία, με απα­ξί­ω­ση της εργα­τι­κής της δύνα­μης, επι­δεί­νω­ση των συν­θη­κών εργα­σί­ας, προ­σφέ­ρο­ντας δωρε­άν αυτό το εργα­τι­κό δυνα­μι­κό στα μονοπώλια (…)

– Συνε­χί­ζει την επί­θε­ση ενά­ντια στη δημό­σια Παιδεία (…)

– Ο στρα­τός απο­λαμ­βά­νει ατι­μω­ρη­σία, όπως και οι προη­γού­με­νοι κυβερ­νώ­ντες, παρά τα εγκλή­μα­τα κατά της ανθρω­πό­τη­τας που έχουν διαπράξει (…).

Η φιλία και η αδελ­φο­σύ­νη των εθνών, όπως απο­δεί­χθη­κε πριν από έναν αιώ­να με την ύπαρ­ξη της ΕΣΣΔ, την εργα­τι­κή εξου­σία, τον κεντρι­κό σχε­δια­σμό, την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση, θέτουν τέλος στα μεγά­λα προ­βλή­μα­τα της ανθρω­πό­τη­τας, στη δυστυ­χία, και ανοί­γουν τον δρό­μο ώστε μια σύγ­χρο­νη, επα­να­στα­τι­κή και μη εκμε­ταλ­λευ­τι­κή τάξη να συμ­βά­λει για το τέλος της εκμε­τάλ­λευ­σης, την επα­να­στα­τι­κο­ποί­η­ση των παρα­γω­γι­κών δυνά­με­ων για να ικα­νο­ποιού­νται οι κοι­νω­νι­κές ανά­γκες και για τη δια­μόρ­φω­ση των αντι­κει­με­νι­κών βάσε­ων για τη χει­ρα­φέ­τη­ση των γυναι­κών, για την αρμο­νι­κή συνύ­παρ­ξη με τη φύση και για το τέλος της εκμε­τάλ­λευ­σης. Γι’ αυτό το ΚΚ Μεξι­κού, μαζί με την εργα­τι­κή τάξη, την εργα­ζό­με­νη νεο­λαία, τους μετα­νά­στες, τους αυτό­χθο­νες, τους φτω­χούς αγρό­τες, παλεύ­ει για τον μονα­δι­κό χει­ρο­πια­στό και ρεα­λι­στι­κό στό­χο, τον σοσια­λι­σμό — κομμουνισμό.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα