Κράτα, Μεμέτ, σύντροφέ μου

Το παρα­κά­τω κεί­με­νο γρά­φτη­κε από τον Π(αύλο) Ρ(ιζαργιώτη) και δημο­σιεύ­τη­κε πρω­το­σέ­λι­δο στον «Ριζο­σπά­στη» στις 19 Αυγού­στου 1999, μ’ αφορ­μή τον μεγά­λο σει­σμό που έγι­νε τότε (17/8/1999) στην βορειο­δυ­τι­κή Τουρ­κία, προ­κα­λώ­ντας το θάνα­το πολ­λών χιλιά­δων ανθρώ­πων, καθώς εκα­το­ντά­δες κτί­ρια κατέρ­ρευ­σαν σαν «χάρ­τι­νοι πύρ­γοι», προς δόξαν της κερ­δο­σκο­πί­ας των μεγα­λο­κα­τα­σκευα­στών. (Λίγες μέρες μετά, στις 7/9/1999, ακο­λού­θη­σε ο μεγά­λος σει­σμός της Πάρ­νη­θας με 143 θύμα­τα και μεγά­λες κατα­στρο­φές στην Αθήνα).

Η μόνη αλλα­γή που θα χρεια­ζό­ταν για να ξανα­δη­μο­σιευ­τεί αυτό το κεί­με­νο, με αφορ­μή τον τωρι­νό σει­σμό που έπλη­ξε τις περιο­χές της Σάμου και της Σμύρ­νης – κι ενώ η υπο­κι­νού­με­νη από τα συμ­φέ­ρο­ντα των ιμπε­ρια­λι­στών, αλλά και τις επι­διώ­ξεις των αρχου­σών τάξε­ων στις δυο γει­το­νι­κές χώρες έντα­ση μετα­ξύ των κυβερ­νή­σε­ων Ελλά­δας και Τουρ­κί­ας οδη­γεί­ται στα άκρα, με τον κίν­δυ­νο ακό­μα κι ενός πολέ­μου να βρί­σκε­ται προ των πυλών — είναι στα ονό­μα­τα των εκα­τέ­ρω­θεν κυβερ­νη­τών: Αντί για τον Ετσε­βίτ ο Ερντο­γάν και αντί­του Σημί­τη ο Μητσοτάκης.

Κράτα, Μεμέτ, σύντροφέ μου

Εδώ είμαι, Μεμέτ, αδελ­φέ μου. Χαρά­μα­τα με φώνα­ξες, μόλις ένιω­σες τη γη να τρέ­μει. Από το γεί­το­να ζητά­ει βοή­θεια ο άνθρω­πος την ώρα του κακού. Σ’ άκου­σα, σαν σε όνει­ρο, μέσα στον ύπνο μου. Πετά­χτη­κα. Ο γεί­το­νάς μου κιν­δυ­νεύ­ει. Πάγω­σα, σαν σε είδα θαμ­μέ­νο στα ερεί­πια να παλεύ­εις για να σωθείς. Θα σε βοη­θή­σω. Η θάλασ­σα, που βρί­σκε­ται ανά­με­σά μας, μας ενώ­νει, δε μας χωρί­ζει. Τίπο­τα δε μας χωρί­ζει. Το ξέρεις, όπως κι εγώ.

Κου­ρά­γιο, Μεμέτ, καρ­ντά­ση μου. Σκού­πι­σε τα δάκρυά σου. Σφί­ξε την καρ­διά σου. Ορθω­σε το κορ­μί σου. Κρά­τα. Βρες τη δύνα­μη να θάψεις τους νεκρούς σου, να συμπα­ρα­στα­θείς στους άλλους λαβω­μέ­νους. Προ­σπά­θη­σε να ξανα­φτιά­ξεις τη ζωή σου. Ετοι­μά­σου να εκδι­κη­θείς αυτούς που σ’ έκλει­σαν στα “κού­φια κτί­ρια”, αφή­νο­ντάς σε απρο­στά­τευ­το στις δονή­σεις του θυμω­μέ­νου , κατα­στρο­φι­κού Εγκέ­λα­δου, αβο­ή­θη­το την ώρα της μεγά­λης ανάγκης.

Εργά­της είσαι, Μεμέτ σύντρο­φέ μου κι ο εργά­της είναι δυνα­τός. Αντέ­χει. Από σένα περι­μέ­νει η Τουρ­κία να ξανα­χτί­σεις πιο στα­θε­ρά τα ερει­πω­μέ­να σπί­τια, να ξανα­βά­λεις μπρο­στά τις μηχα­νές για να λει­τουρ­γή­σουν πάλι τα γκρε­μι­σμέ­να εργο­στά­σια. Να παρά­γεις προ­ϊ­ό­ντα, να δημιουρ­γείς πλού­το, να εξα­σφα­λί­σεις ένα καλύ­τε­ρο αύριο για τον τούρ­κι­κο λαό, να καλυ­τε­ρέ­ψεις τη ζωή των φτω­χών, των αδυ­νά­των, των κατα­τρεγ­μέ­νων, όλων των ανθρώπων.

Ξέρω, είσαι θυμω­μέ­νος , Μεμέτ, φίλε μου. Με τον Ετσε­βίτ , που δε νοιά­στη­κε ποτέ για σένα και την ώρα που υπέ­φε­ρες και τον χρεια­ζό­σου­να δε φάνη­κε, ζητώ­ντας από τον Αλλάχ να σε βοη­θή­σει. Είμαι κι εγώ θυμω­μέ­νος με τον Σημί­τη . Ποτέ δε φαί­νε­ται κι αυτός, όταν ο δικός μας εργά­της κιν­δυ­νεύ­ει και τον ζητά­ει. Και μην τον πιστεύ­εις που λέει πως σε συμπα­ρα­στέ­κε­ται στα βάσα­νά σου. Αυτός μόνο με τον Ετσε­βίτ “τα βρί­σκει”. Δικό μας χρέ­ος, των λαών μας όφε­λος, να αλλη­λο­βοη­θιό­μα­στε και να ζού­με ειρηνικά.

Π. Ρ.

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας