Μάλε… βράσε

Μάλε…

«Με την ψήφι­ση του νομο­σχε­δί­ου ανοί­γουν νέοι ορί­ζο­ντες, οι οποί­οι θα δια­μορ­φώ­σουν τις εξε­λί­ξεις στον ελλη­νι­κό αθλη­τι­σμό της επό­με­νης δεκα­ε­τί­ας, και σ’ αυτήν τη νέα επο­χή παγκο­σμί­ως οφεί­λου­με να είμα­στε πρω­τα­γω­νι­στές και όχι παρα­τη­ρη­τές». Αυτά έλε­γε πέρυ­σι τον Μάρ­τη ο υφυ­πουρ­γός Αθλη­τι­σμού Λ. Αυγε­νά­κης, παρου­σιά­ζο­ντας το νομο­σχέ­διο για την οπα­δι­κή βία στη Βου­λή. Το νομο­σχέ­διο ψηφί­στη­κε και σύμ­φω­να με όσα ισχυ­ρι­ζό­ταν τότε η κυβέρ­νη­ση, ο αθλη­τι­σμός στη χώρα μας πέρα­σε σε ένα «νέο, πιο ασφα­λές και πιο συμπα­γές τοπίο σε ό,τι αφο­ρά τη βία με οπα­δι­κό περιε­χό­με­νο, και επι­πλέ­ον οδη­γεί­ται σε νέα και φωτει­νά μονο­πά­τια, ρυθ­μί­ζο­ντας και­νο­τό­μα και ρηξι­κέ­λευ­θα ζητή­μα­τα που έως τώρα δεν είχαν τύχει θεσμι­κής αντι­με­τώ­πι­σης». Πόσο κού­φια και αστεία ακού­γο­νται όλα αυτά έναν χρό­νο μετά, και ενώ στην επι­και­ρό­τη­τα κυριαρ­χούν ξανά τα διά­φο­ρα και επα­να­λαμ­βα­νό­με­να κρού­σμα­τα οπα­δι­κής βίας!

… βράσε

Πόσο υπο­κρι­τές είναι το κρά­τος και οι μηχα­νι­σμοί του, όταν στην ΕΠΟ γίνε­ται το μάλε — βρά­σε μετα­ξύ των εκπρο­σώ­πων των ΠΑΕ, που αλλη­λο­κα­τη­γο­ρού­νται για πρα­κτι­κές μαφί­ας, πολι­τι­κά και οικο­νο­μι­κά παι­χνί­δια μέσα από το ποδό­σφαι­ρο, πυρο­δο­τώ­ντας τη βία και την αλλη­λο­ε­ξό­ντω­ση μετα­ξύ των οπα­δι­κών στρα­τών τους; «Οι παρεμ­βά­σεις όλων των κυβερ­νή­σε­ων ήταν τόσο όσο για να περι­φρου­ρή­σουν το προ­ϊ­όν των μεγα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τιών και των χορη­γών από την απα­ξί­ω­ση κάθε φορά που το καπά­κι του υπο­νό­μου άνοι­γε και η δυσο­σμία προ­κα­λού­σε γενι­κευ­μέ­νες αντι­δρά­σεις», σημεί­ω­νε το ΚΚΕ τη μέρα ψήφι­σης εκεί­νου του νομο­σχε­δί­ου, δεί­χνο­ντας τη ρίζα του κακού, που δεν είναι άλλη από την εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση και την επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα στον αθλη­τι­σμό. Εναν χρό­νο μετά, το ΚΚΕ δικαιώ­νε­ται ξανά από­λυ­τα. Και αυτό δεν μπο­ρεί να μην απο­τε­λεί κρι­τή­ριο ψήφου για κάθε υγιή φίλα­θλο, κυρί­ως για τους νέους που αγα­πούν τον αθλη­τι­σμό και φρίτ­τουν με την κατά­ντια του, με ευθύ­νη όσων κυβέρ­νη­σαν και κυβερ­νούν τη χώρα.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα