Μακρόνησος, «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0», το χρονικό της φρίκης και του μαρτυρίου στο «OLVIO theater»

Το χρο­νι­κό της φρί­κης και του μαρ­τυ­ρί­ου στη Μακρό­νη­σο όπως το κατέ­γρα­ψε ο Μενέ­λα­ος Λου­ντέ­μης στο «Οδός Αβύσ­σου, αριθ­μός 0», δια­σκευα­σμέ­νο για το θέα­τρο από την Σοφία Αδα­μί­δου, ανε­βαί­νει, για πρώ­τη φορά, σε σκη­νο­θε­σία Ρου­μπί­νης Μοσχο­χω­ρί­τη, στις 9 Φλε­βά­ρη, στη σκη­νή του «OLVIO theater» (Ιερά Οδός 67 & Φαλαι­σί­ας 7, Βοτα­νι­κός, τηλ.: 210.3414.118).

Ο Μενέ­λα­ος Λου­ντέ­μης στο μυθι­στό­ρη­μα «Οδός Αβύσ­σου, αριθ­μός 0» περι­γρά­φει με συγκλο­νι­στι­κό τρό­πο τις συν­θή­κες κρά­τη­σης κάτω από το εγκλη­μα­τι­κό καθε­στώς «πει­θαρ­χη­μέ­νης δια­βί­ω­σης» και βασα­νι­στη­ρί­ων στο στρα­τό­πε­δο συγκέ­ντρω­σης της Μακρο­νή­σου, όπου κυριαρ­χού­σαν η ωμή βία, ο τρό­μος και η απελ­πι­σία, αλλά και η λεβε­ντιά και η αξιο­πρέ­πεια των εξορισθέντων.

«Το νησί αυτό, που δια­δρα­μα­τί­ζε­ται σήμε­ρα η ιστο­ρία μας», γρά­φει ο Μενέ­λα­ος Λου­ντέ­μης, «είναι το τοπίο όπου το έγκλη­μα δοξά­στη­κε σαν ύψι­στη αρε­τή. Οπου μέσα απ’ το λαρύγ­γι του ανθρώ­που πέρα­σαν — για πρώ­τη φορά στην Ιστο­ρία της Ανθρω­πό­τη­τας — φθόγ­γοι άγνω­στοι… Ηρθε μια νύχτα που το νησί κλυ­δω­νί­ζε­ται σαν ακυ­βέρ­νη­το σκά­φος. Αυτή τη νύχτα — οι φθόγ­γοι αυτοί οι άγνω­στοι — ακού­στη­καν τόσο δυνα­τά, που οι μεταλ­λω­ρύ­χοι της αντι­κρι­νής πλα­γιάς τρό­μα­ξαν και κρύ­φτη­καν στις στο­ές τους. Ηταν οχτώ του Δεκέμ­βρη, χίλια εννια­κό­σια σαρά­ντα εννέα χρό­νια ύστε­ρα απ’ τη γέν­νη­ση του γιου μιας χωρι­κής που τον σταύ­ρω­σαν — μια φορά — πάνω σ’ ένα ξύλο σ’ ένα λόφο της Σιών, επει­δή κου­βά­λη­σε μαζί του και­νούρ­γιες ιδέ­ες. Βλέ­πε­τε, οι ιδέ­ες, κάθε φορά που έχουν από­λυ­τους τους ιδιο­κτή­τες, που άμα δεν έρχο­νται στα μέτρα που θέλουν αυτοί, παίρ­νουν το κεφά­λι που τις έχει…».

Ο «φακός» του Μενέ­λα­ου Λου­ντέ­μη εστιά­ζει σε δύο από τους κρα­τού­με­νους αγω­νι­στές. Είναι οι πρω­τα­γω­νι­στές — θύμα­τα αυτής της ενορ­χη­στρω­μέ­νης θηριω­δί­ας, ο Γιώρ­γης και ο Πανα­ής. Δεμέ­νοι χέρι χέρι με τις χει­ρο­πέ­δες σ’ όλη τη διάρ­κεια της εξο­ρί­ας τους, μέσα στη φρί­κη της Μακρο­νή­σου εξα­κο­λου­θούν και παρα­μέ­νουν άνθρω­ποι. Βοη­θά­νε και σώζουν στο καΐ­κι το δεσμο­φύ­λα­κά τους από βέβαιο πνιγ­μό, θυμού­νται τις μανά­δες τους και σκέ­φτο­νται τις αγα­πη­μέ­νες τους, προ­σπα­θούν να κάνουν καλύ­τε­ρο άνθρω­πο τον Στε­λά­ρα ή Μελι­τζά­να, αυτόν τον λαϊ­κό άνθρω­πο, τον μικρο­α­πα­τε­ώ­να — που προ­σποιεί­ται το βασα­νι­στή τους στο Μακρο­νή­σι, που επη­ρε­ά­ζε­ται βαθύ­τα­τα από την ανθρω­πιά τους, και πάνω απ’ όλα εξα­κο­λου­θούν και επι­μέ­νουν να περ­πα­τά­νε με τα δύο πόδια σε πεί­σμα των βασα­νι­στών τους που τους θέλουν να περ­πα­τά­νε με τα τέσ­σε­ρα σαν άγρια θηρία, δεν υπο­γρά­φουν δήλω­ση και ονει­ρεύ­ο­νται τον καλύ­τε­ρο και δικαιό­τε­ρο κόσμο για τον οποίο αγωνίζονται…

Μου­σι­κή: Νότης Μαυ­ρου­δής. Σκη­νι­κά: Ντέι­βιντ Νεγρίν. Φωτι­σμοί: Αλέ­ξαν­δρος Αλε­ξάν­δρου. Κοστού­μια: Μαρία Παπαδοπούλου.Sound Design: Μανώ­λης Μανου­σά­κης. Κίνη­ση: Στέ­φα­νι Τσά­κω­να. Βοη­θός σκη­νο­θέ­τη: Καλ­λιό­πη Καρα­μά­νη. Σκη­νο­θε­σία Video: Γιώρ­γος Κορ­δέλ­λας. Video art cinematography: Δημή­τρης Ζόγκας, Πανα­γιώ­της Ανδρε­α­δά­κης. Φωτο­γρα­φία: Γιάν­νης Πρί­φτης. Παί­ζουν: Χάρης Μαυ­ρου­δής, Δημή­τρης Μαύ­ρος, Χρι­στό­δου­λος Στυ­λια­νού, Νότης Παρα­σκευό­που­λος, Στέ­λιος Γεράνης.