Μπάζουνε…

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Από όπου και αν τους αγγί­ξεις μπά­ζου­νε. Δεν υπάρ­χει τομέ­ας της κοι­νω­νι­κής, πολι­τι­στι­κής, πολι­τι­κής κι οικο­νο­μι­κής ζωής. Η Πρό­νοια, η Παι­δεία, η Υγεία. Ακκι­σμοί και ηδο­νή τρο­μο­λα­γνεί­ας, γίνο­νται προ­σχή­μα­τα νέων αυταρ­χι­κών μέτρων, που να μη έχουν έλλειμ­μα ικα­νό­τη­τας, συνέ­πειας και προ­γραμ­μα­τι­σμού. Όπου και να τους αγγί­ξεις μπά­ζου­νε, βρω­μά­νε σκάν­δα­λα, δια­φθο­ρά, ευτέ­λεια. Σεμνό­τη­τα, και ‘ ταπει­νό­τη­τα΄, σε πολύ ανύ­παρ­κτες δόσεις. Χωρίς βέβαια να θέλω να πω ότι όλα αυτά είναι τα μονα­δι­κά τους κουσούρια.

Το κύριο ενδια­φέ­ρον τους είναι να στη­ρί­ξουν, να υπο­στη­ρί­ξουν και να εξα­σφα­λί­σουν εκεί­νο για το οποίο είναι ταγ­μέ­νοι, εκεί­νο το οποίο τους εκφρά­ζει… τη διαιώ­νι­ση του συστή­μα­τος και την απρό­σκο­πτη κερ­δο­φο­ρία των μονοπωλίων.

Η κρί­ση είναι δική τους, κατά δική τους. Καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση. Καρ­κι­νο­βό­ρα σημά­δια απο­σύν­θε­σης που πνέ­ει τα λοί­σθια, στην προ­σπά­θεια τους να πέσου­νε όλα στις πλά­τες των εργα­ζο­μέ­νων και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των. Ανυ­πα­κοή, απει­θαρ­χία, αντί­στα­ση στα νοση­ρά τους σχέδια

Ο αγέ­ρας — έστω και μολυ­σμέ­νος — είναι το μόνο ακό­μα που δεν στε­ρού­μα­στε, που μπο­ρού­με ακό­μη να ανα­πνέ­ου­με. Προ­σπα­θούν και αυτόν να μας τον στε­ρή­σουν. Δεν υπάρ­χου­νε εκεί που έπρε­πε να υπάρ­χουν, αλλά μόνο σε ότι σημα­το­δο­τεί και στε­ρεί ανθρώ­πι­να δικαιώ­μα­τα, τις απερ­γί­ες, τις δια­δη­λώ­σεις, τις διεκ­δι­κή­σεις στις Γενι­κές Συνε­λεύ­σεις των σωματείων.

Κι’ από λόγια κι από ρητο­ρεί­ες και αυτο­προ­βο­λή στα τηλε­πα­ρά­θυ­ρα, τίπο­τα άλλο. Ασύ­δο­τοι, ανάλ­γη­τοι κι αχαλίνωτοι.

.….….….

Το υπουρ­γείο Πολι­τι­σμού, είναι ο τελευ­ταί­ος τρο­χός της αμά­ξης. Έρευ­νες που δεν γίνο­νται„ ανα­σκα­φές που συνα­ντά­νε εμπό­δια, αρχαιο­λο­γι­κοί χώροι που δεν αξιο­ποιού­νται, μου­σεία που δεν λει­τουρ­γούν για­τί δεν υπάρ­χει προ­σω­πι­κό. Υπάλ­λη­λοι που δεν πλη­ρώ­νο­νται. Οικο­γε­νειάρ­χες που ανη­συ­χούν. Ψεύ­δη, εκβια­σμοί, πολι­τι­κή ομη­ρία, αντερ­γα­τι­κή πολι­τι­κή. Ένα μέλ­λον δυσοί­ω­νο. Οι συμ­βα­σιού­χοι, οι επο­χια­κοί, οι ορι­σμέ­νου χρό­νου, οι εναλ­λάξ, οι ωρο­μί­σθιοι, τα και­νούρ­για φρού­τα που μας φόρ­τω­σαν με τις λεγό­με­νες ευέ­λι­κτες σχέ­σεις εργα­σί­ας.. στην χώρα της ευη­με­ρί­ας τους.

Ελλεί­ψεις, ελλεί­ψεις, ελλεί­ψεις, αδια­φο­ρία και ωχ αδερ­φι­σμός… Για να μην ανα­φερ­θώ στην ανα­σφά­λεια από την εγκλη­μα­τι­κή έξαρ­ση. Με άλλα λόγια ν’ αγα­πιό­μα­στε… σαν να ερχό­μα­στε από έναν μακρι­νό και άγνω­στο πλανήτη.

Και μετά σου λεει για­τί οι Κομ­μου­νι­στές αγω­νί­ζο­νται για μία άλλη λαϊ­κή εξου­σία, λαϊ­κή οικο­νο­μία, για την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση της παρα­γω­γι­κής δια­δι­κα­σί­ας, για την μη εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο και για­τί επι­μέ­νουν για ένα κόσμο για τον Άνθρω­πο, για τον Πολί­τη, για όλο τον Λαό!

_________________________________________________________________________________________________________

Ο Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.