Επιμέλεια Ομάδα ¡H.lV.S! //
Στο πρώτο μέρος του σημειώματος σχηματοποιήσαμε αυτό που πραγματικά συμβαίνει με τις «Πρέσπες» στο |> ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ εντέλλονται |> Τσίπρας-Ζάεφ συμφωνούν, |> ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ (και λοιποί «πρόθυμοι») χειροκροτούν και επαυξάνουν, σε μια συμφωνία «κομμένη και ραμμένη» στα μέτρα των επιδιώξεων, που ξεκλειδώνουν την ένταξη της ΠΓΔΜ στους δυο ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αποτελώντας ταυτόχρονα αποφασιστικό βήμα για την πλήρη ΝΑΤΟποίηση των Βαλκανίων».
Στα Σκόπια οι συνταγματικές αλλαγές πέρασαν με 81 ψήφους, μέσα σε παζάρια με ‑κυρίως, τα αλβανικά κόμματα (ΒΕSA & «Συμμαχία Αλβανών») με δεδομένο και κοινό παρονομαστή ότι όλες οι αστικές δυνάμεις στηρίζουν το βασικό δηλ. την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» (εισόδου της ΠΓΔΜ σε ΝΑΤΟ και ΕΕ), που σχετίζεται με τον σχεδιασμό αυτών των ιμπεριαλιστικών οργανισμών ώστε να ανακόψουν την επιρροή της Ρωσίας, που παραδοσιακά έχει στα Βαλκάνια, ώστε να ενταχθεί η γειτονική χώρα, ως Βόρεια Μακεδονία, σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Το κύριο κόμμα (συνασπισμός) της αντιπολίτευσης, ВМРО-ДПМНЕ (Внатрешна македонска револуционерна организација – Демократска партија за македонско национално единство) (|> ΣΣ «Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση — Δημοκρατικό Κόμμα για τη Μακεδονική Εθνική Ενότητα» απείχε που διοργάνωσε διαμαρτυρία έξω από το Κοινοβούλιο. Στην κατεύθυνση του ‑όσο πιο σύντομα γίνεται, κλεισίματος της διαδικασίας κινήθηκαν τόσο η Άγκελα Μέρκελ, που βρέθηκε στην Ελλάδα για να παράσχει στήριξη στην αντιλαϊκή φιλομονοπωλιακή πολιτική του Αλ. Τσίπρα, όσο και ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζ. — Κλ. Γιούνκερ και (φυσικά) παρέμβαση έκανε και ο πρέσβης των ΗΠΑ στην ΠΓΔΜ, Τσες Μπέιλι. |>βλ εδώ<|
Στο μεταξύ ‑μια από τα ίδια, ένα ακόμη εθνικιστικό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα ανακοίνωσαν οι… «μακεδονομάχοι» με τις γνωστές εθνοπατριωτικές κορώνες …«Οι Έλληνες δεν παραχωρούμε ούτε γράμμα από το ιερό όνομα της Μακεδονίας», κλπ., απευθύνοντας «γενικό προσκλητήριο προς όλους τους Έλληνες να βρεθούν σε ένα ακόμη μεγάλο συλλαλητήριο την ύστατη στιγμή για την αποτροπή της προδοσίας της Μακεδονίας». Επίσης συνεχίζονται πυρετωδώς οι διεργασίες με διαγραφές και συνοικέσια, πριν την ψήφο εμπιστοσύνης Αγώνα / colpo grosso κάνει ο Καμμένος για να παραμείνει αρχηγός κόμματος και να μη χάσει στη Βουλή τα προνόμια που προβλέπονται (υπουργοί, βουλευτές και στελέχη τον εγκαταλείπουν, αλλά εκείνος είναι αποφασισμένος να παραμείνει επικεφαλής κοινοβουλευτικού κόμματος …για την Ελλάδα!, ρε γαμώτο!!)
Οι εξελίξεις τη στιγμή που γράφεται αυτό το σημείωμα διαδέχονται η μια την άλλη, αλλά η ουσία παραμένει: Το πραγματικό δίλημμα, από τη σκοπιά του ελληνικού λαού και των συμφερόντων του, είναι ένα: Θα συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο, που αποδεδειγμένα φέρνει νέα δεινά και καταστροφές ή θα αντεπιτεθούμε μαζικά και δυναμικά παντού, ώστε να αλλάξει ριζικά επιτέλους αυτό το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα.
Ο ελληνικός λαός να μην αναζητά τις επιμέρους διαφορές ανάμεσα σε κόμματα ίδιας κοπής, αλλά να κάνει την πραγματική “διαφορά”, με ένα πιο δυνατό ΚΚΕ. Για να δυναμώσει η διεκδίκηση, η ελπίδα, ο στόχος της ριζικής ανατροπής».
Ένα σύντομο χρονικό του «Σκοπιανού» από το 1992, τότε που ο Σαμαράς (ναι! αυτός! ο μετέπειτα αρχηγός της ΝΔ, ΥπΕξ 1990–92 επί Μητσοτάκη πατρός και μετά διάττων αστήρ με την ΠολΑν, γιατί το αστικό πολιτικό σύστημα φροντίζει τα παιδιά του, κρατώντας πάντα εφεδρείες) είναι αποκαλυπτικό.
6‑Ιαν |> Η Βουλή της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» εγκρίνει τροποποιήσεις στο Σύνταγμα, μία εκ των οποίων αναφέρει ότι δεν έχει καμία εδαφική διεκδίκηση απέναντι στις γειτονικές χώρες και αμέσως μετά,
9‑Ιαν |> υποβάλλει αίτημα ένταξης στον ΟΗΕ με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας»
14-Ιαν |> Η Ελλάδα (κατά δήλωσή της) «λαμβάνει διαβεβαιώσεις» (!!) από Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία κλπ ότι «η ΕΕ δεν θα βιαστεί να αναγνωρίσει “Δημοκρατία της Μακεδονίας”» αλλά ‑πριν αλέκτορα φωνήσαι (…τρις απαρνήση με)
15-Ιαν |> Σύμφωνα με γνωμάτευση της επιτροπής Μπαντεντέρ (επιτροπή «νομομαθών» της ΕΕ), η «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ικανοποιεί τις προϋποθέσεις για την αναγνώρισή της από την ΕΕ και η Βουλγαρία που δεν ήταν ακόμη στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ είναι η πρώτη χώρα που αναγνωρίζει την ΠΓΔΜ με το συνταγματικό της όνομα («Δημοκρατία της Μακεδονίας»).
14-Φεβ |> Ενώ πλέον σε όλον τον κόσμο τα Σκόπια κατοχυρώνουν, σιγά-σιγά διπλωματικά και κυρίως εμπορικά το όνομα (που είχαν και επί ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, χωρίς να δημιουργηθεί πρόβλημα) αρχίζουν τα γνωστά συλλαλητήρια, όπου συμμετέχουν χιλιάδες άτομα ‑αφιονισμένα (με μεγαλύτερο το «Παμμακεδονικό» της Θεσσαλονίκης).
Σ’ αυτό το σημείο μια παρένθεση, για την ανεύθυνη και τυχοδιωκτική στάση των Συριζαίων που τότε κυκλοφορούσαν με άλλο μανδύα αυτόν της «όσμωσης κομμάτων» με στόχο τη διάλυση του ΚΚΕ. Ήταν Σάββατο 15-Φεβ-1992, η επόμενη του «Παμμακεδονικού» όταν ο «Συνασπισμός της “Αριστεράς” και της “Προόδου”» χαρακτήρισε την ετερόκλητη μάζωξη, με πρωτοσέλιδο της «Αυγής» με πηχυαίους τίτλους «Παλμός με ωριμότητα ‑Εντυπωσιακό το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης» και ο Κύρκος, (παρών ο ίδιος) δηλώνει «Επρόκειτο για μια τεράστια λαϊκή εκδήλωση που τη χαρακτήριζε η έντονη ευαισθησία απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια αμφισβήτησης των συνόρων της ελληνικής Μακεδονίας, πλαστογράφησης της ιστορίας και υφαρπαγής της ιστορικής κληρονομίας», (κλείνει η παρένθεση, απλά να μην έχουμε επιλεκτική μνήμη).
17-Φεβ |> Το Συμβούλιο ΥπΕξ της Ε.Ε αναθέτει στον προεδρεύοντα (Ζοάο Πινέιρο) την εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης για το όνομα και ταυτόχρονα τα Σκόπια κάνουν έκκληση στους ΥπΕξ να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία της, με το ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» έτσι,
18-Φεβ |> Συγκαλείται το 1ο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών — [ΣΠΑ] (υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλή) «για κοινή γραμμή πλεύσης, σε μια ονομασία που δεν θα περιέχει τη λέξη “Μακεδονία” ή παράγωγά της». Παρούσα από το ΚΚΕ η ΓΓ Αλέκα Παπαρήγα (που δεν ξαναπάτησε σε τέτοιες μαζώξεις) σε δήλωσή της επισήμανε: «Όσον αφορά εμάς, έχουμε ουσιαστικές διαφορές με το σύνολο της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης αλλά και σε κρίσιμα ζητήματα, διαφορές και με τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης (…) Για μας η υπόθεση των Βαλκανίων, της ειρήνευσης, οπωσδήποτε περνάει μέσα από τη διατήρηση του “στάτους κβο” των διεθνών συνόρων, μέσα από την απόκρουση κάθε μορφής επέμβασης από δυνάμεις εκτός Βαλκανίων και οπωσδήποτε με την αντιμετώπιση του εθνικισμού και σοβινισμού που διατρέχει όλα τα Βαλκάνια και δυστυχώς και τη χώρα μας». Κόντρα στο ρεύμα και στο δηλητηριώδες κλίμα της εποχής, ήδη το Γενάρη του 1992, το ΚΚΕ με συνέντευξη Τύπου κατήγγειλε την πολιτική ΗΠΑ — ΕΕ ως υπαίτια για την κατάσταση στα Βαλκάνια και παράλληλα, τόνιζε την «ανάγκη διατήρησης των συνόρων, όπως αυτά διαμορφώθηκαν μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, σεβασμού στα δικαιώματα των μειονοτήτων, απεγκλωβισμού της Ελλάδας από την πολιτική του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, εξάντλησης όλων των δυνατοτήτων, ώστε να μη διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία, αλλά να παραμείνει ενιαία» και αργότερα το Φλεβάρη η ΚΕ του ΚΚΕ έδωσε στη δημοσιότητα αναλυτικές θέσεις για τα Βαλκάνια, όπου υποδεικνύεται ως ένοχος «η πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΟΚ, κυρίως της Γερμανίας, ο μεταξύ τους ανταγωνισμός για δημιουργία σφαιρών επιρροής και κατάκτηση νέων αγορών» και υπογραμμιζόταν ότι «είναι μονόδρομος για τα συμφέροντα των βαλκανικών λαών μια πολιτική απόκρουσης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην περιοχή» |> [ 1 ] <| & |> [ 2 ] <|
1‑Απρ |> Από την προεδρία της ΕΈ προτείνεται συμβιβασμός (σύνθετη ονομασία) «Νοβοματσεντόνια» = «Νέα Μακεδονία») μέσω του «Πακέτου Πινέιρο», (που οδηγεί και σε ρήξη τους Μητσοτάκη — Σαμαρά), που
13-Απρ |> απορρίπτεται, από το 2η ΣΠΑ (το ΚΚΕ αρνείται να συμμετάσχει στη φάρσα) και ο Μητσοτάκης απομακρύνει τον Σαμαρά αναλαμβάνοντας ο ίδιος το ΥπΕξ.
Στη συνέχεια και μέχρι τον Δεκ-1992, όταν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αποφασίζει την ανάπτυξη κυανοκράνων στην ΠΓΔΜ, υπάρχει μια έντονη διπλωματική κινητικότητα, με σημαδεμένα χαρτιά, χωρίς κανένα πρακτικό αποτέλεσμα με (κυρίως) «de facto» αναγνώριση των Σκοπίων σαν «Μακεδονία» (αλλά και «de jure» γιατί, των αστών το αυτί, δεν ιδρώνει με κάτι τέτοια ‑εκτός και, για να πάμε σε κάτι επίκαιρο, πρόκειται για τη Βενεζουέλα του Μαδούρο). Γίνονται απλά κινήσεις εντυπωσιασμού, χωρίς καμιά ιδιαίτερη αξία παράλληλα με έντονο παρασκήνιο μοιρασιάς της τράπουλας (στις 26-Απρ και μετά πάλι στις 10-Μαΐ ολοσέλιδη καταχώριση στους “New York Times” των ελληνοαμερικανικών οργανώσεων, στις 16-Μαΐ μέλη του Κογκρέσου υπογράφουν επιστολή προς τον Μπους τον πρεσβύτερο, ζητώντας «να μην αναγνωρίσει τη ΠΓΔΜ, αν δεν ικανοποιηθούν όλα τα δίκαια αιτήματα της Ελλάδας στο θέμα της ονομασίας», στις 18-Μαΐ ο Γάλλος υπΕξ δηλώνει ότι ο Μητσοτάκης του πρότεινε οι «12» να αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως «Δημοκρατία του Βαρδάρη», ενώ στις 26-Ιουν «πανηγυρίζεται» η απόφαση της διάσκεψης κορυφής της ΕΕ στη Λισαβόνα «να μην αναγνωρίσει όνομα “Μακεδονία”», ενώ ταυτόχρονα η κυβέρνηση των Σκοπίων απορρίπτει τον όρο που ζήτησε η Ελλάδα και έθεσε ‑υποτίθεται, η ΕΕ, να αλλάξει το όνομά της, ώστε να «αναγνωριστεί» και μάλιστα στις 24-Αυγ (με σοσιαλδημοκράτη πλέον πρωθυπουργό τον Μπράνκο Τσερβένκοφσκι) αλλάζει τη σημαία προσθέτοντας το αστέρι της Βεργίνας. Ο Μητσοτάκης ‑ρεαλιστής όπως πάντα, προσανατολίζεται σε λύση διπλής ονομασίας, ο Σαμαράς (21-Οκτ) παραιτείται από τη ΝΔ την ίδια μέρα που οι «εταίροι» μας στην ΕΕ επικυρώνουν απόφαση που έδινε στις αρχές της ΠΔΓΜ τη δυνατότητα «να σφραγίζουν όλα τα εμπορικά έγγραφα με την ένδειξη “Δημοκρατία της Μακεδονίας”». Στις 13-Νοε Α. Παπανδρέου (το ΠΑΣΟΚ ήταν αξιωματική αντιπολίτευση) «βγαίνει στο κλαρί» δηλώνοντας ότι «η Ελλάδα δεν μπορεί να αναγνωρίσει χώρα με τον όρο “Μακεδονία”», ενώ στις 12-Δεκ, η σύνοδος κορυφής του Εδιμβούργου δεν αποφασίζει τίποτε, απλά «καλεί το Συμβούλιο Υπουργών να συνεχίσει να ασχολείται με το θέμα της αναγνώρισης των Σκοπίων στο πλαίσιο της απόφασης της Λισαβόνα» (τρία πουλάκια κάθονταν) με την ΠΓΔΜ να έχει αποφασίσει την αλλαγή της ονομασίας της σε «Δημοκρατία της Μακεδονίας — Σκόπια».
Κινούμενη άμμος
Είναι προφανές ότι και οι δύο πλευρές (Ελλάδα και Σκόπια, με τις συγκεκριμένες διαχρονικά κυβερνήσεις και πολιτικοοικονομική κάθε φορά κατάσταση), ανεξάρτητα από τις δημόσιες τοποθετήσεις τους, ξέρουν πολύ καλά τι ζητάει η κάθε μια και τι διακυβεύεται, αλλά αναγορεύουν σε κύριο ζήτημα το όνομα γιατί ‑και σ’ αυτό τα βρίσκουν,… κρύβουν το επικίνδυνο σκηνικό που στήνεται. Κρύβουν τη συμφωνία τους με τη ΝΑΤΟική ομπρέλα, κάτω από την οποία διεξάγονται οι διαπραγματεύσεις, με στόχο την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ.
Η φτώχεια και η εκμετάλλευση, πάνω μάλιστα στην «κινούμενη άμμο» — λάστιχο της κοινωνικής συνείδησης καθορίζουν προς το παρόν (ανεξάρτητα από προθέσεις) σπασμωδικές και αδιέξοδες αντιδράσεις.
Το ΚΚΕ καλεί τον ελληνικό λαό, που δικαιολογημένα ανησυχεί για τις εξελίξεις με την ΠΓΔΜ, να δει την ουσία του προβλήματος, το «δάσος» και όχι το «δέντρο», να ξεπεράσει τον αποπροσανατολισμό και τις ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές, που καλλιεργούν τόσο η κυβέρνηση όσο και εκείνες οι δυνάμεις που επενδύουν στον εθνικισμό κι αλυτρωτισμό.
Οι εξελίξεις δεν αφορούν μόνο τις σχέσεις Ελλάδας — ΠΓΔΜ. Είναι κομμάτι των συνολικότερων σχεδιασμών που προωθούνται από το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, την ΕΕ, προκειμένου να ενισχύσουν την οικονομική — πολιτική — στρατιωτική παρουσία τους στα Δυτικά Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή.
Να βγουν πιο ενισχυμένες στο σφοδρό ανταγωνισμό με άλλες δυνάμεις, όπως η Ρωσία, η Κίνα, με επίκεντρο τον έλεγχο ενεργειακών πηγών και δρόμων, τα μερίδια των αγορών.
Αποτελεί ανιστόρητη κοροϊδία ότι η ένταξη αυτών των χωρών σε ΝΑΤΟ — ΕΕ θα διασφαλίσει την ειρήνη και τη σταθερότητα, ότι θα αποτρέψει κινδύνους απέναντι στη χώρα μας, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ΝΑΤΟικές δυνάμεις:
|> Πρωτοστάτησαν στη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και στη δημιουργία του προβλήματος.
|> Επαναχάραξαν τους χάρτες των Βαλκανίων, δημιούργησαν κράτη — προτεκτοράτα για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους.
|> Αξιοποιούν υπαρκτά και ανύπαρκτα μειονοτικά ζητήματα, υποδαυλίζουν εθνικισμούς κι αλυτρωτισμούς, για να “διαιρούν” τους λαούς.
Η ίδια η πορεία άλλων βαλκανικών χωρών προς το ΝΑΤΟ και την ΕΕ συνυπάρχει με αμφισβήτηση συνόρων, παραβιάσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων, ανακίνηση ακόμα και ανύπαρκτων μειονοτικών ζητημάτων.
Ακόμη και αν υπάρχει κάποιος συμβιβασμός, είναι βέβαιο ότι αυτός θα είναι εύθραυστος, ότι όταν ο συσχετισμός αλλάξει, θα αναζητηθούν νέες συμφωνίες και γεωπολιτικές ισορροπίες, που επιτυγχάνονται είτε με πόλεμο είτε με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.
Η “ονοματολογία” συγκαλύπτει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, τα πραγματικά προβλήματα
Το ΚΚΕ ‑όπως είδαμε, από το 1992, όταν τέθηκε το ζήτημα της ονομασίας του γειτονικού κράτους, μετά τη διάλυση της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, τοποθετήθηκε από θέσεις αρχών, με στόχο την προώθηση της φιλίας των λαών, ενάντια στα σχέδια των ιμπεριαλιστών και την αλλαγή συνόρων στην περιοχή.
Πήγε κόντρα στο κυρίαρχο εθνικιστικό ρεύμα που καλλιεργούσαν όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα.
Ανάμεσά τους και το κόμμα του Συνασπισμού (μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ), που μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, υπέγραφε τα κοινά ανακοινωθέντα και επιτίθονταν στο ΚΚΕ, τροφοδοτώντας την αντικομμουνιστική υστερία.
Το ΚΚΕ στηρίζει τις θέσεις του πάνω στο αδιαμφισβήτητο γεγονός πως η Μακεδονία είναι μια μεγάλη γεωγραφική περιφέρεια, που έχει μοιραστεί μεταξύ τεσσάρων βαλκανικών χωρών, με βάση τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, που υπέγραψε ο Βενιζέλος το 1913. Τότε πήραν: η Ελλάδα το 51%, η Σερβία το 39% (ΠΓΔΜ), η Βουλγαρία το 9,5% και η Αλβανία το 0,5%.
Η αμφισβήτηση αυτής της πραγματικότητας, με το σύνθημα «η Μακεδονία είναι μόνο ελληνική», εννοώντας όλη τη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας, ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου. Τροφοδοτεί τον εθνικισμό και τον αλυτρωτισμό. Δίνει πάτημα σε όσους ορέγονται αναθεώρηση Διεθνών Συνθηκών, όπως η άρχουσα τάξη της Τουρκίας, με την αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάνης. Έτσι θα ανάψει το φιτίλι στην μπαρουταποθήκη των Βαλκανίων.
Το ΚΚΕ θεωρεί ότι το κυριότερο είναι η διασφάλιση των σχέσεων ειρηνικής συνεργασίας, διασφάλισης του απαραβίαστου των συνόρων των δύο χωρών, αλλαγή του Συντάγματος της γειτονικής χώρας, αποφυγή κάθε αλυτρωτικής προπαγάνδας.
Μόνο έτσι μπορεί να ακυρωθεί όλη εκείνη η βάση που στηρίζει την ανιστόρητη θεωρία περί «Μακεδονικού έθνους»
Μόνο έτσι μπορεί να διασφαλισθεί ο αποκλειστικά γεωγραφικός προσδιορισμός, αν οριστικοποιηθεί ότι στο όνομα της γειτονικής χώρας θα περιλαμβάνεται ο όρος «Μακεδονία» ή παράγωγό του.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ έχει αναλάβει ρόλο “σημαιοφόρου” του ΝΑΤΟ
Η κυβέρνηση, μέσω της πολιτικής της λεγόμενης «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» προωθεί τη συμμετοχή του ελληνικού κεφαλαίου στο πλιάτσικο που διεξάγεται στην περιοχή. Είναι η άλλη όψη της αντιλαϊκής πολιτικής.
Η ελληνική αστική τάξη προσδοκά να επανακάμψει πιο ισχυροποιημένη στα Βαλκάνια, να κερδίσει θέσεις σε κλάδους που ιεραρχεί, επωφελούμενη από την ένταξη αυτών των χωρών στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Γι’ αυτό προστρέχει με προθυμία να κλείσει ζητήματα για λογαριασμό του κεφαλαίου, άσχετα αν ανοίγει παράθυρα μεγάλων κινδύνων και για τον ελληνικό λαό και τους άλλους λαούς της περιοχής.
Οι λαοί μπορούν να βαδίσουν το δικό τους ελπιδοφόρο δρόμο.
Η κοινή πάλη και η αλληλεγγύη είναι το όπλο τους ενάντια στα σχέδια του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών
Oι εξελίξεις επιβάλλουν επαγρύπνηση, ένταση της εργατικής-λαϊκής πάλης και της διεθνιστικής αλληλεγγύης, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους. Αυτή η πάλη είναι αναπόσπαστα δεμένη με τον αγώνα για τα σύγχρονα λαϊκά δικαιώματα. Είναι δεμένη με τον αγώνα ενάντια σε όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όπως το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα και την εξουσία του κεφαλαίου.
(για να μην ξεχνάμε)
ΝΑΤΟ-Γιουγκοσλαβία 1999: «Έχε το νου σου στο παιδί…»
Πάνε 20 χρόνια… Το όνομα της ήταν Μίλιτσα Ράκιτς. Γεννημένη το 1996, ζούσε με τους γονείς της, Ζάρκο και Ντούσιτσα, σε ένα μικρό διαμέρισμα στη Μπατάνιτσα, στα βόρεια του Βελιγραδίου. Όπως για κάθε παιδί της ηλικίας της, έτσι και για την 3χρονη Μίλιτσα ο κόσμος όλος ήταν ένα παιχνίδι. Ένας κόσμος αθωότητας, τρυφερότητας, ανεμελιάς που κάθε παιδί στον κόσμο έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να βιώνει.
Η Μίλιτσα θα ήταν σήμερα 23 ετών. Μόνο που, όπως συμβαίνει με εκατομμύρια παιδιά από την Συρία και την Υεμένη μέχρι τη Λιβύη και την Παλαιστίνη, την πρόλαβε ο πόλεμος. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος των «συμμάχων». Των «πολιτισμένων» υπερδυνάμεων ΗΠΑ και Ευρώπης. Ο πόλεμος του ΝΑΤΟ. Ο βάρβαρος πόλεμος της λυκοσυμμαχίας, στο όνομα της οποίας πίνουν νερό η συγκυβέρνηση και όλο το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα.
Η Μίλιτσα δεν πρόλαβε να μεγαλώσει. Μια από τις «έξυπνες βόμβες» της ΝΑΤΟϊκής συμμορίας της στέρησε το χαμόγελο, το όνειρο, τη ζωή. Το θανατηφόρο ΝΑΤΟϊκό βλήμα τη βρήκε στο μπάνιο του σπιτιού της, λίγο πριν πέσει για ύπνο. Στο νοσοκομείο όπου διακομίστηκε εσπευσμένα, μέσα στα αίματα, απλά διαπιστώθηκε ο θάνατος της. Το ημερολόγιο έγραφε 17 Απρίλη 1999. Ήταν μόλις τριών ετών.