Ο ελέφαντας στο δωμάτιο

Τα δύο πιο πρό­σφα­τα περι­στα­τι­κά με εργα­ζό­με­νους στον Του­ρι­σμό, που προ­κα­λούν οργή και αγα­νά­κτη­ση, είναι μόνο η κορυ­φή του παγό­βου­νου στην εργα­σια­κή γαλέ­ρα όπου τρα­βά­νε κου­πί χιλιά­δες εργα­ζό­με­νοι. Ολοι έχουν να κατα­θέ­σουν και μια μαρ­τυ­ρία για το πώς τους καλο­και­ρι­νούς μήνες χάνε­ται κάθε όριο ανθρώ­πι­νης αντο­χής, τσα­λα­πα­τιέ­ται κάθε έννοια αξιο­πρέ­πειας και η εκμε­τάλ­λευ­ση χτυ­πά­ει «κόκ­κι­νο», σε έναν κλά­δο που ακρι­βώς γι’ αυτόν τον σκο­πό έχει 14 και πλέ­ον δια­φο­ρε­τι­κές σχέ­σεις εργα­σί­ας, για να μπο­ρεί η εργο­δο­σία να καλύ­πτει κάθε ανά­γκη της.

Η βιτρί­να των χλι­δά­των ξενο­δο­χεί­ων με τους «γκλά­μου­ρους» του­ρί­στες, τα στα­τι­στι­κά με τα εκα­τομ­μύ­ρια των αφί­ξε­ων και τα δισ. των εσό­δων, οι πανη­γυ­ρι­σμοί για τα ρεκόρ που σπά­νε κάθε χρό­νο, η προ­πα­γάν­δα όλων των κυβερ­νή­σε­ων ότι ο Του­ρι­σμός είναι το «ιερό τοτέμ της οικο­νο­μί­ας» και «ναυαρ­χί­δα της ανά­πτυ­ξης», κρύ­βουν από πίσω τους άγρια εργα­σια­κή εκμε­τάλ­λευ­ση, εργο­δο­τι­κή ασυ­δο­σία και μια πλειά­δα αντερ­γα­τι­κών νόμων που τις κατοχυρώνουν.

* * *

Μήπως όμως στους υπό­λοι­πους «κρί­κους» του «του­ρι­στι­κού θαύ­μα­τος» η κατά­στα­ση είναι καλύ­τε­ρη; Σίγου­ρα όχι. Ας πάρου­με το παρά­δειγ­μα της ακτο­πλο­ΐ­ας, που μετα­φέ­ρει εκα­τομ­μύ­ρια του­ρί­στες κάθε χρό­νο στα νησιά, με τις εται­ρεί­ες να απο­κο­μί­ζουν τερά­στια κέρ­δη: Πλοία που εκτε­λούν καθη­με­ρι­νά δρο­μο­λό­για και δια­σχί­ζουν το μισό Αιγαίο, είναι υπε­ρή­λι­κα, με έτος κατα­σκευ­ής έως και το 1974 (!) που σημαί­νει μεγα­λύ­τε­ροι κίν­δυ­νοι για τη ζωή και την ασφά­λεια στη θάλασσα.

Κι όμως: Γι’ αυτά τα σαπά­κια «όνο­μα και πρά­μα», οι εφο­πλι­στές επι­δο­τού­νται με 138 εκατ. ευρώ τον χρό­νο από τον κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, με τις κυβερ­νή­σεις ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ να συνα­γω­νί­ζο­νται ποιος θα τα αυξή­σει περισ­σό­τε­ρο. Με τους ευρω­παϊ­κούς κανο­νι­σμούς της «απε­λευ­θέ­ρω­σης» των συγκοι­νω­νιών και τους νόμους όλων των κυβερ­νή­σε­ων, τα πλοία ταξι­δεύ­ουν με μειω­μέ­νες οργα­νι­κές συν­θέ­σεις, δηλα­δή με πλή­ρω­μα πολύ πίσω από τις ανά­γκες, κατα­δι­κά­ζο­ντας τους ναυ­τερ­γά­τες σε δου­λειά μέχρι τελι­κής πτώσης.

* * *

Προει­δο­ποιώ­ντας για νέες κοι­λά­δες των Τεμπών, αυτήν τη φορά στη θάλασ­σα, οι ναυ­τερ­γά­τες καταγ­γέλ­λουν ότι τα μειω­μέ­να πλη­ρώ­μα­τα δεν επαρ­κούν για μια επι­χεί­ρη­ση διά­σω­σης πάνω στο πλοίο, αν, ο μη γένοι­το, συμ­βεί κάτι. Εκπτώ­σεις στην οργα­νι­κή σύν­θε­ση «με τον νόμο», δεν σημαί­νει μόνο εξα­ντλη­μέ­νοι ναυ­τερ­γά­τες αλλά και μεγα­λύ­τε­ροι κίν­δυ­νοι στη θάλασ­σα, ειδι­κά τώρα που τα δρο­μο­λό­για θυμί­ζουν …πορ­θμείο, με αστα­μά­τη­τα πήγαι­νε — έλα και ελά­χι­στο χρό­νο παρα­μο­νής στα λιμά­νια. Καμιάς κυβέρ­νη­σης όμως το αυτί δεν ιδρώ­νει από τις σοβα­ρές καταγγελίες…

Και όχι μόνο αυτό αλλά το κρά­τος, εκτός από επι­δο­τή­σεις για τις λεγό­με­νες «άγο­νες γραμ­μές», «αση­μώ­νει» τους εφο­πλι­στές με επι­πλέ­ον 370 εκατ. ευρώ από τα ΕΣΠΑ και άλλα 300 εκατ. ευρώ από προ­γράμ­μα­τα για την «ολο­κλη­ρω­μέ­νη θαλάσ­σια πολι­τι­κή», ενώ τους περι­μέ­νουν και 5 δισ. ευρώ «ζεστά» από το Ταμείο Ανά­καμ­ψης. Είναι φανε­ρό δηλα­δή ότι το καλο­καί­ρι δεν είναι ίδιο για όλους και ότι κάποιοι λιώ­νουν στη δου­λειά για να «γρά­φει» το κοντέρ των εφο­πλι­στών κέρ­δη εκα­το­ντά­δων εκα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ κάθε χρόνο…

* * *

Στην ίδια «μοί­ρα» με τους ναυ­τερ­γά­τες είναι και οι «λίγοι και τυχε­ροί» επι­βά­τες από τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, που κατα­φέρ­νουν να εξα­σφα­λί­σουν μερι­κές μέρες ξεκού­ρα­σης και ανα­ψυ­χής σε κάποιο νησί. Η μετα­κί­νη­ση κοστί­ζει περί­που όσο η …δια­μο­νή (!), αν σκε­φτεί κανείς ότι από τον Αύγου­στο του 2021 μέχρι σήμε­ρα, η συνο­λι­κή αύξη­ση στα ακτο­πλοϊ­κά εισι­τή­ρια και στα ναύ­λα των οχη­μά­των αγγί­ζει το 50%! Ενα χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα: Για να ταξι­δέ­ψει στο κατά­στρω­μα μια τετρα­με­λής οικο­γέ­νεια μέχρι τη Ρόδο, θα πρέ­πει να πλη­ρώ­σει πάνω από 720 ευρώ πήγαι­νε — έλα, εισι­τή­ρια και ναύ­λα αυτο­κι­νή­του. Εννο­εί­ται ότι μιλά­με για οικο­γέ­νειες που δεν μπο­ρούν ούτε απέ­ξω να περά­σουν από beach bar όπως αυτό που σερ­βί­ρει πελά­τες ανε­βα­σμέ­νους σε …ξαπλώ­στρες — προ­κυ­μαί­ες, με τους σερ­βι­τό­ρους να εκπαι­δεύ­ο­νται στο πώς θα κρα­τά­νε τη μύτη τους έξω από το νερό για να τους εξυπηρετήσουν.

Να λοι­πόν πώς ο Του­ρι­σμός είναι «θαύ­μα» για τους λίγους και ανεκ­πλή­ρω­τη ανά­γκη ή και εφιάλ­της για τους πολ­λούς. Σε μια χώρα με εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες του­ρι­στι­κά κατα­λύ­μα­τα, με ανε­πτυγ­μέ­νο δίκτυο θαλάσ­σιων συγκοι­νω­νιών και υπο­δο­μών, με εκα­τομ­μύ­ρια επι­σκέ­πτες κάθε χρό­νο, ένας στους δύο στε­ρεί­ται εντε­λώς τις δια­κο­πές, ενώ κι αυτοί που τα κατα­φέρ­νουν, στε­ρού­νται άλλες βασι­κές ανά­γκες για να αντα­πο­κρι­θούν στο κόστος μιας ολι­γο­ή­με­ρης από­δρα­σης. Οσο για τους εργα­ζό­με­νους, κάθε χρό­νο και χει­ρό­τε­ρα, όπως δεί­χνει άλλω­στε και η απρο­θυ­μία ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρων να ανα­ζη­τή­σουν μερο­κά­μα­το στον κλά­δο, με τους εργο­δό­τες να παρα­πο­νιού­νται κι από πάνω ότι δεν βρί­σκουν προσωπικό!

* * *

Ο «ελέ­φα­ντας στο δωμά­τιο» της του­ρι­στι­κής ανά­πτυ­ξης είναι το κυνή­γι του μεγα­λύ­τε­ρου κέρ­δους από τα μεγα­θή­ρια που επεν­δύ­ουν σε όλη την «αλυ­σί­δα» του Του­ρι­σμού, απο­λαμ­βά­νο­ντας την απλό­χε­ρη στή­ρι­ξη του κρά­τους και όλων των κυβερνήσεων.

Οι εργα­ζό­με­νοι στον Του­ρι­σμό και οι λαϊ­κές οικο­γέ­νειες έχουν δικαί­ω­μα και ανά­γκη να αμεί­βο­νται και να δου­λεύ­ουν με αξιο­πρέ­πεια, να απο­λαμ­βά­νουν φτη­νές, ασφα­λείς και ποιο­τι­κές δια­κο­πές. Και επει­δή αυτή η ανά­γκη της μεγά­λης λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας δεν συνα­ντιέ­ται που­θε­νά με το κέρ­δος των μεγα­λο­ξε­νο­δό­χων, των εφο­πλι­στών, των του­ρι­στι­κών πρα­κτό­ρων και άλλων …θαυ­μα­το­ποιών του Του­ρι­σμού, ο οργα­νω­μέ­νος αγώ­νας και η διεκ­δί­κη­ση είναι η μόνη απά­ντη­ση στην αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή και την εργο­δο­τι­κή ασυ­δο­σία, που μπο­ρεί να δώσει σήμε­ρα κάποιες «ανά­σες», αλλά κυρί­ως να ανοί­γει δρό­μο προ­ο­πτι­κής, όσο δυνα­μώ­νει η σύγκρου­ση συνο­λι­κά με το κεφά­λαιο και την πολι­τι­κή του, με αδια­πραγ­μά­τευ­το κρι­τή­ριο την ικα­νο­ποί­η­ση όλων των σύγ­χρο­νων λαϊ­κών αναγκών.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης